Μετά τη φωνή... το χάος.

Το 90% των μουσικών συζητήσεων περιστρέφεται γύρω από τις "φωνές". Αλήθεια, γιατί τέτοια αδιαφορία για τους μουσικούς? Είναι οι παρακατιανοί? Οι οργανοπαίκτες? Σταματήστε κάποιον ενώ ετοιμάζεται να μπει για να παρακολουθήσει μια συναυλία ή το πρόγραμμα ενός κέντρου και ρωτήστε τον το όνομα του κιθαρίστα. Του ντραμίστα. Βάζω στοίχημα ότι θα σας κοιτάξει λες κι είστε από άλλον πλανήτη.
Σε άλλες πόλεις, οι φαν συνήθως γνωρίζουν τους μουσικούς, ας πούμε, του Lou Reed. Του Bruce Springsteen. Όταν αλλάξει κιθαρίστα θα ξέρουν ποιος έφυγε και ποιος ήρθε. Είναι πολλοί οι μουσικοί επίσης που κάνουν καριέρα δίχως να υπάρχει "φωνή". Ο κιθαρίστας Terje Rypdal στη Νορβηγία, ο Fred Frith, o Steve Vai, μπορούν να γεμίσουν θέατρα κι ας μην υπάρχει τραγουδιστής. Μπορείτε να μου βρείτε έναν αντίστοιχο Έλληνα μουσικό που να λατρεύτηκε και να εκτιμήθηκε εξίσου όσο ένας τραγουδιστής? Ή μια τραγουδίστρια?

Έχεις απόλυτο δίκιο αλλά νομίζω ότι είναι και η ελληνική νοοτροπία τέτοια . Έχουμε μάθει να στηρίζουμε τη μονάδα- το άτομο και όχι την ομάδα. Αρκεί να αναλογιστούμε πόσα συγκροτήματα υπάρχουν και πόσο αντέχουν αυτά . Στο εξωτερικό οι άνθρωποι λειτουργούν ως ομάδα, αυτό φαίνεται από πολυετείς συνεργασίες και όχι συγκροτήματα - πυροτεχνήματα και είναι πολύ φυσικό να περνάει και στο κοινό . Οι φαν των συγκροτημάτων γνωρίζουν και τα ονόματα των υπόλοιπων μελών. Είναι φυσικό να προβάλλεται περισσότερο ο τραγουδιστής γιατί αυτός κατέχει την εξουσία που λέγεται ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ και μπορεί να έρχεται σε επαφή με το κοινό και να κάνει δηλώσεις, όμως όταν ο ίδιος σέβεται την ομάδα του και την παρουσιάζει, δίνει την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε . Προσωπικά, αν και τα ελληνικά ακούσματά μου πλέον είναι μετρημένα, γνωρίζω αρκετούς από τους σταθερούς συνεργάτες των τραγουδιστών που ακούω . Θα αναφέρω τον Μιχάλη Καπηλίδη και τον Στέλιο Μακρυπλίδη .

Εδώ είναι Ελλάδα κύριος, μετα τη πρώτη μούρη το χάος, πως να το κάνουμε!!!!

Τι ομάδα και κλάιν μαιν..... Αθλητικό σύλλογο το περάσαμε για να κάνουμε και ομάδα ρε μεγάλε; Ολοι ίσα και όμοιοι ήμεθα;;; Για στάσου.... Ο τραγουδιάρης ( ο "τραγουδοποιός" στα κουλτουριάρικα) στο ίδιο ύψος με το μουζικάντη τον ντριγκιτράγκα, ο σκοτώνω ίσα με τον φύτσουλα;;;;;

Εντάξει να πούμε δε λέω, άνθρωπες είναι και οι μουσικάντηδες δεν είναι ζώα, γιαυτό πρεπει να επιβάλεται να τους παρουσιάζει ο καλλιτέχνης στο τέλος του προγράμματος για να ακούνε και αυτοί ένα χειροκρότημα βρε αδερφέ!!!!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : BAGRATION στις 29-09-2009 01:16 ]

Ο Κροκίδης και ο Καραντίνης...

Πάντως, όταν ζούμε σε εποχή που δεν έχει σόλο, είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει ένας μουσικός. Σε ποιά από τα σύγχρονα τραγούδια υπάρχει σόλο; Και μιλάω κυρίως για τα ροκ. Ή ακόμα και για τα εντεχνοροκ...

Πόσο καιρό έχει να βγει ένα καθαρό σόλο σαν αυτό του Ψέματα του Πορτοκάλογλου; Έχω βαρεθει τα - και καλά - σόλο που παίζουμε πέντε νότες και πιάνουμε και το ακόρντο ταυτόχρονα και ακούγεται ένα "σόλο" χωρίς ταυτότητα, περισσότερο σαν βαβούρα...

Όταν λοιπόν τα τραγούδια δεν έχουν σόλο, οι μουσικοί δεν διακρίνονται, εκτός κι αν κάποιος τους αναδείξει με την ενορχήστρωση, όπως έκανε ο Λάντσιας με τον Αλκίνοο, απ' όπου έγιναν ευρύτερα γνωστοι ως μουσικοι οι Κιουρτσόγλου και Καπηλίδης.

Βασιλης Παπακωνσταντινου ενας αξιολογος Καλλιτεχνης σε πολλες μορφες ....

Δηλαδή; ’σχετο με το topic φίλε Χρονοναύτη...

o gus G. οσον αφορα την metal σκηνη της χωρας . . . 

τι ομορφο σολο ρε γιωργο . . . μπομπομπο . . . οντως τετοια τραγουδια λειπουν . . .

Υ.Γ μακραν ποιο ομορφη εκτελεση απο αυτη των Κατσιμιχεων . . . ευγε!
-----------------
''Nεr/Himmelen/Klarner/Snu/Mikrokosmos/Tegn"

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sea_like_eyes στις 29-09-2009 03:33 ]

’ψογο... :)

Σωστα δεν το διαβασα καλα το θεμα .....

Σαν μουσικοι ειναι παρα πολυ ο Γιαννης Σπαθας ο Χριστοφορος Κροκιδης σε κιθαρες ο Στεφανος Δημητριου στα τυμπανα και αλλοι πολλοι ενα βιντεο με σολο του Χριστοφορου

-----------------
.Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ημερών μας είναι ο Αχαχαμπαχανισμός. Με αχαχαμπαχανιστές δεν κάνω παρέα, ούτε και με όσους αχαχαμπαχανίζουν μαζί τους αχαχαμπαχάνιστα.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Xrononaytis στις 29-09-2009 16:50 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 29-09-2009 17:18 ]

Ίσως θα έπρεπε να διευκρινήσω ξεκινώντας το θέμα, ότι αναφέρομαι στον μέσο Έλληνα ακροατή και όχι στους πιο εξειδικευμένους (ροκάδες, μεταλάδες, κλπ). Εννοείται ότι οι φαν των Deep Purple ή των Guns & Roses ή των Tool ασχολούνται και γνωρίζουν ονόματα μουσικών. Μάλλον γνωρίζουν και τους μουσικούς που έπαιξαν στους Socrates ή στις Τρύπες. Αυτός όμως που αγοράζει το CD και βλέπει λάιβ Μιχάλη Χατζηγιάννη, Σωκράτη Μάλαμα, Φοίβο Δεληβοριά, Τάνια Τσανακλίδου, Ευσταθία - έτσι ενδεικτικά, κάποια ονόματα - θα ενδιαφερθεί για τους μουσικούς? Να μάθει το όνομα τους? Να δει πού αλλού έχουν παίξει? Να πάει στο δισκάδικο να ρωτήσει αν έχουν ηχογραφήσει κάποια προσωπική δουλειά και να τους υποστηρίξει?

Πλακα θα κανεις . . . χλωμο το κοβω!!!

''Αυτός όμως που αγοράζει το CD και βλέπει λάιβ Μιχάλη Χατζηγιάννη, Σωκράτη Μάλαμα, Φοίβο Δεληβοριά, Τάνια Τσανακλίδου, Ευσταθία - έτσι ενδεικτικά, κάποια ονόματα - θα ενδιαφερθεί για τους μουσικούς? ''

οχι . . . εκτος κι αν μιλαμε για μουσικοφιλο με την γενικοτερη μα και την ποιο εξειδικευμενη εννοια!Στην ελληνικη δισκογραφια χμμμ . . . εδω δεν γνωριζουν καλα καλα ποιος γραφει τα Songs (Συνθετη-στιχουργος) θα σκεφτουν να ψαξουν τον κιθαρο-μπασσο-ντραμμιστα ? ? ?

Quoted for truth.

Βρε, και πριν τη φωνή το ίδιο χάος ήταν... (εκ του χάσκω=απέχω)

Το εγώ πάντα χάσκει από το εμείς. Κι έτσι εμείς πάντοτε είμαστε ένα σύνολο από χάσκακες (κατά Ζουράρη).

Μπραβο φιλε για το θεμα που εθεσες.Στην Ελλαδα εδω και χρονια ζουμε την αποθεωση του τιποτα και κολυμπαμε σα τους φελλους στην επιφανεια.Εγω ειμαι και τραγουδιστης και μουσικος.Τι θα ηταν οι τραγουδιστες χωρις τους μουσικους?Χωρις τους δημιουργους?Οι περισσοτεροι?Τιποτα...Ενα τραγουδι μπορουν να το πουν καλα παρα μα παρα πολλοι.Λιγοι ομως μπορουν νο το παιξουν καλα.Και πολυ λιγοτεροι(ελαχιστοι)να το γραψουν.Η δοξα ομως και τα λεφτα πανε σ'αυτον που το τραγουδησε.Εν μερει συμβαινει και στο εξωτερκο αυτο.Κατα πολυ δηλαδη.Ξερεις πχ ποιος γραφει τα τραγουδια της Μαντονα?Ζουμε σ'εναν κοσμο καραγκιοζηδων φιλε.Και ειτε θα γινουμε κι εμεις,ειτε θα'μαστε παντα στην απεξω...

Προφανώς και συμφωνώ με όσα λέτε. Η αίσθηση όμως είναι ότι αν δεν έχεις πιάσει εσύ ο ίδιος όργανο στα χέρια σου, είτε μέσα είτε έξω από ωδείο, δεν καταλαβαίνεις και πολλά πράγματα από το πώς παίζεται το παιχνίδι της μουσικής. Δεν τα καταλαβαίνεις όλα αυτά, ίσως και να μην καταλαβαίνεις τίποτα. Έτσι παίζεις ως καταναλωτής σε ένα πολύ σφιχτό σύστημα που το ορίζουν εταιρείες, ραδιόφωνα και τηλεόρασεις οι οποίες ποντάρουν πάνω στο προϊόν διαφόρων "φωνών" τις οποίες πουλάνε ως label. Εμπόριο είναι... και το εμπόριο θέλει απλά τυποιημένα προϊόντα με συγκεκριμένα label  - αυτά είναι οι διάφορες φωνές. Κι εσύ, ο με τις άλλες ιδιότητες, όντως είσαι κατά κανόνα στην απέξω. Κι ας είσαι πιο πολύ δημιουργός από τον τραγουδιστή ή την τραγουδίστρια.

Ο τραγουδιστής στα συγκροτήματα είναι αυτός που ''φαίνεται'', αυτός που έχει την λεκτική επικοινωνία με το κοινό. Ένα μεγάλο μέρος κατά τη γνώμη μου, στο να ακούσουμε ως ωραίο ένα τραγούδι, έχει να κάνει με τη φωνή. Ένας τραγουδιστής με ξεχωριστή φωνή μπορεί να ομορφαίνει ένα μέτριο τραγούδι. Η ''κακή'' φωνή δε, το πιο όμορφο τραγούδι το κάνει να μην αντέχεται.

Σαφώς το ίδιο συμβαίνει και με τους μουσικούς, αλλά νομίζω πως  ο τραγουδιστής έχει μεγαλύτερο βάρος στο τελικό αποτέλεσμα.

Μήπως λοιπόν (λέω εγώ) είναι λογικό αυτό που συμβαίνει? Και δε νομίζω πως είναι μόνο ελληνικό το φαινόμενο! π.χ. οι Doors, ο πολύς κόσμος ξέρει μόνο τον Morrison.

Ναι, σαφώς και ο περισσότερος κόσμος ξέρει τον Jim Morrison από τους Doors. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τον ντραμίστα τους (John Densmore) να γράψει ένα βιβλίο - έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά. Αν μη τι άλλο, ο μέσος Αμερικανός ακροατής γνωρίζει τα ονόματα των μουσικών των Doors. Το θέμα που άνοιξα όμως αναφέρεται στους αντίστοιχους Έλληνες ερμηνευτές και στο κοινό τους.

Να σας πω μια ιστορία. Όταν ζούσα στη Νέα Υόρκη (στο Queens), είχα μια γειτόνισσα - ένα συνηθισμένο κορίτσι της διπλανής πόρτας. Μια μέρα, είχα πάει στο Μανχάταν να αγοράσω εισιτήριο για μια συναυλία των King Crimson. Στέκομαι στην ουρά και ποιά βλέπω μπροστά μου? Την γειτόνισσα της διπλανής πόρτας. Έπαθα βέβαια, που ήξερε και άκουγε τους King Crimson, ένα γκρουπ από το χώρο του progressive rock που δεν γράφει και την πιο εύπεπτη μουσική. Το ίδιο απόγευμα χάζευα τη δισκοθήκη της. Είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον Frank Zappa και είχε τα άπαντα - μέχρι και bootlegs... Τη θυμάμαι να μου εξηγεί γιατί της άρεσε πιο πολύ ο Aynsley Dunbar στα ντραμς απ' όλους τους άλλους που είχαν παίξει με τον Zappa. Και κάτι ακόμα. Το κορίτσι δεν ήταν μουσικός, ακροάτρια ήταν. Σίγουρα όχι η συνηθισμένη Αμερικανίδα ακροάτρια, αλλά στην πορεία γνώρισα κι άλλες σαν κι αυτήν. Ήταν πολύ ωραίο το συναίσθημα, να ξέρω ότι ανάμεσα στα κορίτσια που περπατούσαν στο δρόμο με το walkman, σιγοτραγουδώντας Madonna και Cindy Lauper, υπήρχαν και κάποια που ασχολούνταν σε βάθος με τη μουσική...

Εξαιρώντας λοιπόν τα κορίτσια που θα πάνε σε μια αντίστοιχη συναυλία επειδή πήγε το αγόρι τους και τις πήρε μαζί, βρέστε μου την αντίστοιχη Ελληνίδα. Με την ψαγμένη συλλογή. Που περπατάει με το κινητό ή το i-pod και ακούει κάτι έξω από τα συνηθισμένα χιτάκια. Διότι έχουμε κι εμείς μουσικούς και συγκροτήματα που λειτουργούν έξω από το mainstream, το εμπορικό κύκλωμα.

Υ.Γ. Δεν τα έχω βάλει με τις Ελληνίδες. Τις λατρεύω! Έτυχε το παράδειγμα να περιέχει ηρωίδα, οπότε η συζήτηση απέκτησε γένος θηλυκό !!  Έννοια σας, έχω και για τον αντρικό πληθυσμό μαζεμένα μπόλικα. Θα επανέλθω...

Από την άλλη όμως, δε βλέπω το λόγο να μην ακούνε mainstream μουσική. Και οι Muse mainstream είναι, αλλά είναι καλοί.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : synchronicity στις 02-10-2009 14:02 ]

Ενδιαφερον θεματακι το οποιο με εχει κατα καιρους απασχολησει!

Ας ξεκινησουμε απο τα εντελως απλα και βασικα πραγματα:Η μουσικη εξυπηρετει κατα κυριο λογο την τερψη των συναισθηματων!Αυτο αμεσως αμεσως σημαινει πως στο ακουσμα μιας μελωδιας το συναισθημα πρεπει να παλλεται!(Για πχ αν ακους τους ηχους ενος ασθενοφορου το συναισθημα που γενναται ειναι εκεινο της ΑΓΩΝΙΑΣ και τονιζεται η ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ενος γεγοτος,δηλ η αναγκη αμεσης μεταφορας του ασθενους στο νοσοκομειο)Αυτο για κατορθωθει αρκει να ακουστει μια ποικιλια τονων σε διαφορες χρονικες διαρκειες-αξιες,οποτε και παραγεται μια απλη η και συνθετη ΜΕΛΩΔΙΑ...

ΜΕΛΩΔΙΑ παραγουν και τα αψυχα μουσικα οργανα οταν ο ανθρωπος που ειναι ΕΜΨΥΧΟΣ,τα χειριστει καταλληλα...Το αποτελεσμα που προκυπτει ειναι αναλογο της εκπαιδευσης αυτου που τα χειριζεται,του οργανοπαιχτη!Αλλοτε ειναι μετριο ηχητικα με μουντο ηχο(πχ στην κιθαρα ας πουμε οσο καλυτερος ειναι ο κιθαριστας,τοσο πιο καθαρα ακουγονται οι μουσικοι τονοι που παραγονται απο το παιξιμο των χορδων)αλλοτε ειναι υψηλου ακουστικου επιπεδου(σαν τα σολο καποιων φτασμενων καλλιτεχνων οπως αναφερουν πιο πανω και οι συμφορουμιτες)...

ΑΠΟ ΕΚΕΙ και περα ομως...ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΛΕΙΠΕΙ απο τη μελωδια μας!!!Λειπε ενα μουσικο οργανο που να μπορει να....ΜΙΛΑΕΙ χρησιμοποιωντας ΛΕΞΕΙΣ!!!Πως αλλοιως η ποιηση θα γινει μουσικη?Πως θα εμπλουτιστει η μελωδια με ΛΕΚΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ?Με αλλα λογια πως θα γινει ενα κανονικο και ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ τραγουδι???Δε διαφωνω οτι υπαρχουν εξαιρετικα διεγματα απλα και μονο μελωδιων μουσικων οργανων,αλλα για ποσο θα μπορουσε το αυτι μας να απολαμβανει καθαρα και ΜΟΝΟ ηχους και οχι στ-ιχους???Η φωνη λοιπον ειναι εκεινο τ μουσικο οργανο που μπορει και...ΜΙΛΑΕΙ!!!Οχι μονο στις καρδιες μας,αλλα και με...λεξεις!!!!Αυτος ειναι και ενας απο τους λογους που η φωνη δεν μπορει να διαφυγει στα 'παρασκηνια' ενος συγκροτηματος!!!

Αλλος λογος ειναι οτι η φωνη απαιτει την 100% συμμετοχη του ανθρωπου,ειναι ενα μουσικο οργανο πολυ πολυ πιο δυσκολο,γιατι οπως εχω αναφερει κι αλλου,ειναι ΑΤΕΛΩΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ και συνεπως ΠΛΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΟ στο χειρισμο του απο ενα ΤΕΛΕΙΟ πιανο ας πουμε ειναι με ΤΕΛΕΙΑ κιθαρα...Ετσι λοιπον η φωνη ειναι 100% ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ κι αποτελει το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΑΚΤΥΛΙΚΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ του καθε τραγουδιστη...Αν ακουσεις 100 κιθαριστες κι ολοι παιζουν 'καλα' γιατι το αυτι σου να ξεχωρισει η να συγκινηθει απο καποιους συγκεκριμμενους???

Τελος,ενας αλλος λογος ειναι πως η φωνη μπορει να εκτιμηθει και αν αξιολογηθει απο το ευρυ και χωρις μουσικη παιδεια κοινο,ενο για να αξιολογηθει και να ξεχωρισει ενας καλος μπασιστας,ντραμμιστας,παινιστας,απαιτειται αν οχι η ενασχοληση με το εκαστοτε μουσικο οργανο καποια παραπανω 'μουσικη ευαισθησια'...

Αυτοι ειναι οι σημαντικοτεροι λογοι κατα τη γνωμη μου που κανουν τον τραγουδιστη να 'κλεβει ολη τη δοξα'!!