Τώρα που άκουσα πολλές φορές το δίσκο μπορώ να πω πιο ουσιαστικά τη γνώμη μου. Παρά το ό,τι κόλησα στο "μεγάλωσα", γρήγορα μου εξαντλήθηκε η επιθυμία να το ακούω. Είναι ένα ωραίο ποίημα, αλλά το ρεφραίν είναι πολύ μικρό και η συνεχής επανάληψη εξαντλεί την ουσία του.
Ο δίσκος μου φαίνεται και μουσικά και στιχουργικά αδύναμος.
"Ο άνθρωπός μου" δεν με απογείωσε, αν και έχει έναν ουσιαστικό στίχο.
Το "σήμερα κλαίω, αύριο γελώ" ξεκινά ωραία και υπόσχεται πολλά που όμως δεν έρχονται. Γενικά το "ξέσπασμα" λείπει από το δίσκο αυτό.
Το τρίτο κομμάτι είναι πολύ καλό τραγούδι, ίσως το καλύτερο του δίσκου.
Το τέταρτο, είναι από αυτά που ακούω πολύ ευχάριστα. Κι όμως ακόμα κι αυτό μου φαίνεται λίγο για να είναι από τις πιο καλές στιγμές ενός δίσκου της Αλεξίου.
Το "γύρνα εκεί που αγαπάς" δεν με είχε ενθουσιάσει ούτε στην πρώτη του εκτέλεση. Συμπαθητική η ενορχήστρωση αυτή, πιο δυναμική.
Για το μεγάλωσα μίλησα ήδη.
Το "έφυγα", αν και βλέπω πως χαίρει εκτίμησης, δεν με τραβάει. Αναγνωρίζω πως έχει τέχνη και βάσανο αλλά δεν με άγγιξε.
Το "ραντεβού" δεν βρίσκω λόγο γιατί υπάρχει στο δίσκο. Μου είναι σχεδόν ενοχλητικό. Και τι λέει? Ακούω καλά? "Ραντεβού μΙε το χρόνο?"
Το "κάνω ό,τι μπορώ" έχει τον υπέροχο στίχο "...που θέλει ακόμα στη μαμά του να θυμώσει", αλλά δεν έχει και πολλά να πει.
Το "κρυμμένη αγάπη" επιτέλους έχει λίγο... μέταλλο από τη φωνή της Χαρούλας, αλλά ούτε κι αυτό με ενθουσιάζει.
Οι στίχοι γενικά ανακυκλίζουν τα ίδια και τα ίδια. Καρδιές και συννεφιές και ακεφιές που αν εξαιρέσουμε ένα δύο τραγούδια καταντούν ένα βαρετό κατεβατό μελαγχολίας. Δεν έχω πρόβλημα με τη μελαγχολία, μελαγχολικά τραγούδια έχει γράψει η Χαρούλα παλιότερα με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία και ευστοχία.
Από τα καλά του δίσκου το ότι, έστω στο στούντιο, η φωνή της Χαρούλας είναι σε καλή φόρμα. Ελπίζω και λάιβ να είναι εξίσου καλή.
Είμαι κι εγώ ένας από τους χιλιάδες Νεοέλληνες που θεωρούν τη Χαρούλα Εθνική Τραγουδίστρια. Πιστεύω πως ένα πιο σημαντικό υλικό της αξίζει. Αν δεν την επισκέπτεται η έμπνευση, ας πει καινούργια τραγούδια άλλων. Ας τραγουδήσει επιτέλους Μούτση ή Κραουνάκη. Ειλικρινά προτιμώ τη Χαρούλα του "ως την άκρη του ουρανού σου" παρά αυτήν. Κι ακόμα περισσότερο θα προτιμούσα μία Χαρούλα ακόμα πιο εξτρίμ, παρά αυτήν που κρύβεται σε μια εσωστρέφεια βαρετή, αντί μαγική.
