Μινόρε λυπητερό-Ματζόρε χαρούμενο

Γιατί μια συγχορδία μινόρε δημιουργεί συναισθήματα θλίψης,λύπης και η ματζόρε χαράς:Πώς επηρεάζεται ο εγκέφαλός μας και κατ επέκταση ο ψυχισμός μας απο τα ηχητικά κύματα διαφόρων συχνοτήτων που αποτελούν συγκεκριμένες νότες και γιατί σε άλλες να αντιδρά με θλίψη σε άλλες με χαρά ενώ σε αταίριαστες ακολουθίες ήχων με δυσαρέσκεια.Είναι θέμα νευροφυσιολογίας αλλά πιστεύω και βαθύ θέμα θεωρίας της μουσικής

Ταπεινή μου γνώμη.. δεν υπάρχει αυτό που χρόνια λένε μινόρε λυπημένο και ματζόρε χαρούμενο!!! Είναι ανάλογα με το πως ο άνθρωπος αντιλαμβάνετε τη μουσικη, τις αισθήσεις του και την φαντασία του!!!  :)

Καταρχήν  ORFEASMIRSINIS σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και πραγματικά χαίρομαι όταν ανακαλύπτω ανθρώπους με τα ίδια ενδιαφέροντα και με τόσο ενθουσιασμό μάλιστα σαν τον δικό σου.

Εδώ που τα λέμε τέτοια θέματα δεν είναι και πολύ δημοφιλή. Κάποιος εκδότης μουσικών βιβλίων μου είχε πει κάποτε ότι είναι πολύ καλά,πρωτότυπα και ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις αλλά δεν νομίζω να ενδιαφέρουν  και πολύ κόσμο,σε όλη την Ελλάδα άντε να ενδιαφέρονται εκατό άτομα. Νομίζω ότι είχε δίκιο αλλά τα ενδιαφέροντά σου δεν τα διαλέγεις, μάλλον εκείνα σε διαλέγουν.

Τώρα που σου είπα τον πόνο μου, να σου πω ότι οι σκέψεις που έγραψες είναι σίγουρα πολύ  γοητευτικές-συνδυάζουν επιστημονική φαντασία με παραμύθι-και πολλές φορές έχω σκεφτεί  και γω παρόμοια πράγματα, παρ΄όλα αυτά  πιστεύω ότι πέρα από την χαρά της φαντασίας και της εξερεύνησης άκρη δεν μπορείς να βρεις,τέτοια ερωτήματα περιέχουν μέσα τους πράγματα που τουλάχιστον στην παρούσα φάση υπερβαίνουν κατά πολύ τις γνώσεις της ανθρωπότητας.

Γι΄αυτό και μέσα στο κείμενο δεν παίρνω καμία θέση για το ποιό είναι σωστό και ποιό λάθος. Το συμπέρασμα που έβγαλα τελικά είναι ότι κάποια πράγματα δεν χρειάζεται να τα καταλάβουμε με το μυαλό, να τους κάνουμε χημική ανάλυση γιατί το μυαλό δεν μπορεί να καταλάβει τον κόσμο και την συνθετότητά του αλλά μπορούμε απλά να τα βιώσουμε. Όπως για να σου αρέσει ένα φαγητό δεν χρειάζεται να ξέρεις τις πρωτεΐνες που περιέχει,έτσι κάπως νομίζω ότι συμβαίνει και με την μουσική. Δεν καταδικάζω την γνώση-άλλωστε αυτό θα ήταν αντιφατικό στην περίπτωση μου-αλλά δεν περιμένω από αυτήν να μας οδηγήσει στο νόημα της ζωής ή της μουσικής. Οποιαδήποτε γνώση πάντα θα τρέχει καταϊδρωμένη πίσω από αυτό που ήδη αισθανόμαστε απλώς είναι μια μορφή προσέγγισης του κόσμου που στην εποχή μας είναι υπερεκτιμημένη.

Με δυό λόγια η γνώμη μου είναι,κοίτα να χαρείς το ταξίδι χωρίς την αγωνία του τελικού προορισμού. Καλές γιορτές

Καλές γιοιρτές gkravar και μην ξεχνάς οτι εκτός την ακουστική απόλαυση μέρος του ταξιδιού στην Ιθάκη είναι και η έρευνα και τα αποτελέσματά της.Δε μας νοιάζει η Ιθάκη πυ δε θα μας δώσει την ευχαρίστηση που είχαμε στο μουσικό μας ταξίδι,μας εξασφαλίζει όμως το ταξίδι!Θα ήθελα να πάρεις θέση στο θέμα που άνοιξα στα κρουστά γιατί σέβομαι πολύ τη γνώμη σου.Καλά Χριστούγεννα!!!

Σχετικά με το τι αισθήματα μας προκαλεί το άκουσμα μιας συγχορδίας - μείζονας ή ελάσσονας - εγώ θα ήθελα να πω αυτό:

Πολλές φορές σε ένα μουσικό κομμάτι χαρούμενο έρχεται ξαφνικά ένα μέρος του που είναι κάπως λυπητερό. Αυτό το μέρος πολλές φορές το προτιμώ και τα συναισθήματα που νιώθω όταν το ακούω είναι ίδια με το χαρούμενο μέρος.  Εξάλλου πολλά μεγάλα έργα που προκαλούν ένταση και σε καμιά περίπτωση λυπυτερό συναίσθημα στον ακροατή είναι γραμμένα σε κλίμακα μινόρε. Οπότε εγώ κατά τι γνώμη μου λέω ότι οι συγχορδίες δεν επηρεάζουν και τόσο την ψυχοσύνθεση μας ανάλογα με το άκουσμά του. Για παράδειγμα, αν και μπορεί να σας φανεί περίεργο, προτιμώ να παίζω στην κιθάρα μου μινόρε συγχορδίες, καθώς προτιμώ το άκουσμα τους. Ε, πώς να το πω βρε παιδί μου, μου κάθονται στο αυτί πιο εύκολα. Τώρα αυτό δεν ξέρω αν συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους, απλά θέλω να πω και εγώ την άποψή μου σχετικά με αυτό το θέμα.

Επίσης θα ήθελα να πω και κάτι το οποίο όντως αληθεύει. Πολλοί ύμνοι και τραγούδια με χαρούμενη διάδεση και θέμα είναι γραμμενα σε ματζόρε κλιμακα. Αντίθετα κάποια κομμάτια που δείχνουν μιζέρια, θλίψη, αλλά ακόμα και μεγάλη μεγαλοπρέπια είναι γραμμένα σε μινόρε κλίμακα. Ένας άνθρωπος που ακούει με ευχαρίστηση ένα χαρούμενο τραγούδι να ακούει με την ίδια και ένα λυπητερό. Έτσι επαναφέρω την άποψή μου ότι οι άνθρωποι δεν επηρεάζονται και τόσο από ένα χαρούμενο και ένα λυπητερό κομμάτι. Τα συναισθήματά τους είναι τα ίδια. Έχουν γραφτεί αριστουργηματικά λυπητερά και αριστουργηματικά χαρούμενα κομμάτια, όπως και ανόητα χαρούμενα και ανόητα λυπητερά.

ORFEASMIRSINIS ζητάω συγνώμη που δεν σου απάντησα αλλά μόλις τώρα είδα το post σου.Μεσολάβησαν κάποιες μέρες για την απάντηση σου και έπειτα έφυγα και λιγες μέρες τις γιορτές και έμεινα με την εντύπωση ότι το θέμα είχε κλείσει.Σε ευχαριστώ άλλη μια φορά για την εκτίμησή σου στην γνώμη μου αλλά νομίζω ότι στο θέμα των κρουστών δεν θα μπορούσα να βοηθήσω και πολύ.Το μόνο που θα πω-και αυτό σε λάθος θέμα-είναι ότι τα κρουστά παράγουν περισσότερο κρότους και συριγμούς και λιγότερο νότες,για τα υπόλοιπα ας μιλήσουν οι κρουστοί. Πάντως έχεις ανατρεπτικές απορίες και τρόπο σκέψης έξω από τα συνηθισμένα.

Το 90% των τραγουδιών που τραγουδάει η Χαρούλα Αλεξίου είναι μινόρε (κυρίως Am , Bm ) και όχι μόνο η μελωδία αλλά και οι στίχοι είναι λυπητεροί.

Σίγουρα υπάρχουν και λυπητεροί στίχοι με 'χαρούμενη' μελωδία αλλά είναι πράγματι μειοψηφία πχ το ''Με συγχωρείς καρδούλα μου'' του Πάριου
εδώ