Τελικά, αν και δεν έχω άμεση σχέση με κυμβαλοπαιξίες και τυμπανοκρουσίες, καταλαβαίνω ότι όντως, το 'κούρδισμα τυμπάνων' είναι ένα πικραμένο θέμα.
...ή τουλάχιστον έτσι καταλήγει μετά από πολλή συζήτηση.
Όλες οι επιστήμες είναι ωραίες. Και φυσικά κι εκείνες που ασχολούνται με "τς' ήχοι". Θυμάμαι όμως κάτι παιδάκια που περπατούσαν καθημερινά 6-7 χλμ με τα όργανα στην πλάτη για να παν να κάνουν πρόβες σε ένα μέρος που είχαν βρει. Και πάλι πίσω μετά. Τί κι αν είχαν σκισμένες μεμβράνες, ξεκούρδιστες κιθάρες, φωνές σαν να κατάπιαν ήλιο...
Σήμερα, καθόμαστε κι αναλύουμε τα πράγματα λες και η θεωρία είναι η ουσία της μουσικής. Και σκέφτομαι ότι αν είχα το ένα χιλιοστό από το μεράκι που είχαν τότε τα παιδιά, θα μπορούσα να είχα γυρίσει το σύμπαν ανάποδα.
Η ντο, η λα και η μι είναι επικοινωνία. Όταν οι άνθρωποι έχουν τη διάθεση να επικοινωνήσουν θα τις βρουν και θα τις πετύχουν όλες. Σήμερα έχουμε μικροσυχνοτικώς υπερκουρδισμένα όργανα σε ξεκούρδιστες μουσικά μπάντες. Και είναι ένα θέμα το πώς γίνεται να παίζουν κουρδισμένα όργανα τόσο φάλτσα μουσική. Γιατί η στεγνότητα είναι φάλτσο. Όπως και η ισοδυναμικότητα (ανέκφραστο).
Η λύση είναι μία: ηλεκτρονικά ντραμς. Αφού παίζουμε σαν τσιπάκια υπολογιστών, ας τα χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας. Και κουρδίζονται αυτόματα με το πάτημα ενός κουμπιού σε όποια νότα επιθυμεί ο καθένας. Όπως ακριβώς και ο μουσικός.
