ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΣΕ ΝΑΟ...
Μητρόπολις. Κι ο έρωτας που στέκει στα στασίδια,
γνέφει γλυκά -εικόνισμα- που θαύμα και θεριεύει,
τα μάτια της χαρούμενα δυο πέρλες δυο κοσμίδια,
πιστός γονατιστός με δάκρυ' αγναντεύει.
Μητρόπολις στο πρωινό συννεφιασμένης μέρας,
κερί παγκάρι ασπασμός ρόδι που την αγάπα,
το πύκνος των μαλλιών της μεσ' την καρδιά του αγέρας,
χαμόγελο προσωρινό κι ο άγιος π' εφόρα κάπα.
Μητρόπολις το σύνθημα των γάμων και της ρίμας,
ξεφεύγει απ' τα χέρια του γραφίδα στίχος σκέψη,
να το μπροστά σου ποιητή το ποίημα που εκτίμας,
άσε λοιπόν το αίσθημα στο όνειρο να στρέψει.
Μητρόπολις που άφησε της νύχτας το αγάλι,
ορθή μπροστά μας στέκεται στο κοίλον της η αγκάλη,
είναι εκεί σημαίνουσα στα σήμαντρα ρυθμούς,
είναι κι εδώ διατάζουσα στα στήθη τρανταγμούς.
ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΣΕ ΝΑΟ...
..........................................................................................
...όνειρο ήταν πέρασε κι ας έμεινε ο τρόμος,
κούραση ήταν έφυγε κι ας έμεινε ο δρόμος,
έρωτας ήταν πέθανε κι ας έμεινε το ρόδο,
ναυάγιο ήταν σώθηκε κι ας βρέθηκε αρόδο.
............................................................
Το λάγνο δεν τον κράτησε,
το εύκολο παράτησε,
διάλεξ' απ' τα μάτια της,
την όμορφη κατάντια της.
........................................................
Ζωή 'ναι και περνά κι ας τον τρυπά η λόγχη,
πτήση είναι άμορφη και ας τον σφίγγει απόχη,
χρόνος είναι άπειρος και ας τα ξέρει όλα,
φάλτσο είναι τρανταχτό κι ας είν' καινούρια η βιόλα...
.........................................................................
...κάπως οι μέρες κόπασαν πέσανε κ' οι κορώνες
το μέλλον έγινε παρόν το παρελθόν τους τώρα
έτσι εποίησαν ποιόν σκληρό και παγετώνες
δεν είχαν τίποτα να πουν ξενώθηκαν στις μπόρες.
Σύρανε τις μπαστούνες τους δοξάρια στου χρόνου το κορμί
τραβήξαν φάλτσες αρκετές σκοντάψαν παραπάτησαν φύγανε
είπαν πως φταίξανε πολύ προσπάθησαν να βγουν απ'την ορμή
δεν είχαν μέλλον παρελθόν δεν είχαν τώρα... λείπανε...
...το πάθος του κι ο πόθος του σε πείσμα των μαινάδων,
παντού στον κόσμο έπλευσαν με την ορμή τ' Αιγαίου,
σαν απαντήσεις έφτασαν σε σμήνη πέντ' αράδων,
οι μουσικές των τραγουδιών των πέραν του Ωραίου.
Μνήμη Ορφέως τραγική μελωδική ως Χρέος,
για την τιμή θνητών θεών ως Ύμνο για το Δέος...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : faidonalkinoos στις 18-04-2010 21:09 ]
