740 online · 210.832 μέλη
Πριν καν κοπάσει ο χαμός με τη συνέντευξη του Χάρη Κατσιμίχα στην Athens Voice (παρά λίγο να επηράσει και την ισοτιμία ευρώ-δολάριο, ευτυχώς κάτι ειρωνίες κατά του Χρήστου Θηβαίου κρατήθηκαν μυστικές), ήρθε και αυτή του Μαχαιρίτσα στον Κανελλόπουλο για το Ποντίκι (την άλλη Πέμπτη περιμένουμε τον Δρογώση να «θάβει» τα Κίτρινα Ποδήλατα στη Lifo, τι άλλο θα δουν τα μάτια μας!). OK. Είναι πλέον οριστικό. Όλοι εμείς που υποφέραμε με την δεκαπενταετή αυτοκρατορία του «έντεχνου» μπορούμε να πανηγυρίζουμε. Πέθανε τελεσίδικα. Και οι χθεσινοί υπουργοί, είναι οι νεκροθάφτες που μουρμουρίζουν πάνω από το κουφάρι... Λίγο θέλει να σκοντάψουν και να πέσουν μέσα.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι, διότι πάει να στηθεί διαπλοκή. Το έντεχνο υπήρξε. Και παραϋπήρξε. Παρότι όλοι πλέον αρνούνται πεισματικά την ύπαρξη του και κάνουν σαν μωρές παρθένες.... «έντεχνο; Ποιο έντεχνο; Δεν ανήκω εγώ σε κάτι τέτοιο; Όλη η μουσική είναι τέχνη; Ξέρεις εσύ κάτι άτεχνο; Εγώ παίζω αυτά που μου λέει η ψυχή μου». Και άλλα τέτοια φαιδρά, από λακέδες της τέχνης τους και της ψυχής τους.
Υπήρξε στον κοινωνικό προβληματισμό πρώτου επιπέδου (στο δεύτερο καίγεται το μυαλό) που εγκαινίασαν οι Κατσιμίχα. Στο σκυλάδικο καψουροτράγουδο που δεν απαιτεί λουλουδικό, που εφηύρε ο Κότσιρας. Στις μπουκωμένες λυγμικές ερμηνείες του Αλκίνοου και στα γεροντοερωτικά φοιτητοτράγουδα του Μαχαιρίτσα. Αποθεώθηκε στον κλεψιτυπικό αχταρμά του Πορτοκάλογλου και πέρασε στην αιωνιότητα με την λαϊκή ποίηση των Πυξ Λαξ, που απέδειξε ότι Γιακουμάτοι δεν υπάρχουν μόνο στην πολιτική. Μην κοιτάς τώρα που το υπερασπίζεται μόνο η παρατεταμένη εμμηνόπαυση της Αλεξίου. Όλοι αυτοί ζούσαν (και δυστυχώς... τραγουδούσαν κι όλας) ανάμεσα μας.
Οι «έντεχνοι» ξεκίνησαν ως μία άφυλη κάστα που δεν είχε τα κότσια και τις εμπειρίες, αλλά και τα κότσια να αποκτήσει τις εμπειρίες..., να παίξει λαϊκη μουσική. Στην πορεία συμπληρώθηκαν από ημιμαθείς του ροκ και από απατεωνίσκους που ξεπατίκωσαν τις δέκα καλύτερες στιγμές του Ιταλικού Τραγουδιού (σε μέθοδο για μη ιταλομαθείς). Δύο πενιές του Dylan, μια στιχουργική πατέντα του Fabrizio De Andre, βερμπαλισμός του Chris De Burgh και ρομαντζάδα αλά Lucio Batisti συγκρούστηκαν με ορμή στο μέταλο του Μιχάλη Μενιδιάτη και ενίοτε θεωρήθηκε σωστό να πασπαλιστούν με την ζαμάνφου αύρα του Ζαμπέτα, όταν βέβαια δεν υπερχείλισαν από τις σταγόνες που ξεχείλιζαν από τη σύριγγα του Σιδηρόπουλου.
Αυτό ήταν (και ελπίζουμε ότι δεν είναι πλέον) το έντεχνο. Ένα τεχνηέντως άτεχνο τσαλαβούτημα σε οτιδήποτε οικείο και προσπελάσιμο. Μία επί μακρόν επιτυχής προσπάθεια να καταγραφεί επιτέλους σε ικανές ποσότητες το ελληνικό A.O.R., χωρίς απαραίτητα να απευθύνεται μόνο σε ενήλικες. Η στιγμή κατά την οποία τραγούδησε για πρώτη φορά ο Βασίλης Καρράς την Πριγκιπέσσα σήμανε την αμετάκλητη εθνική μας μουσική συμφιλίωση.
Η μεγάλη τύχη των Έντεχνων ήταν (και για πολλούς ακόμη είναι...) ότι είχαν απέναντι τους πάντοτε κάτι πολύ χειρότερο. Είτε τον ΛΕ-ΠΑ, είτε τον Τριαντάφυλλο, είτε τον Ρουβά, είτε τον Σώτη Βολάνη. Αυτό τους βόλεψε και αυτό τους έφτιαξε. Στο λάκο με τα... κόπρανα, ότι κι αν ρίξεις θα επιπλέει και θα φαίνεται σαφώς ανώτερο. Μπροστά στην κάθε Πέγκυ Ζήνα, η έσχατη Παπαρολογία του Πλιάτσικα ασφαλώς και θα ακουστεί σαν δήθεν πολυσήμαντος χαμένος στίχος του Καρυωτάκη.
Με τούτα και με κείνα το λοιπόν, οι έντεχνοι το πήραν το παιχνίδι πάνω τους και τελικά έκαναν παιχνίδι μόνοι τους. Τόσο πολύ που ακόμη και οι πίστες θέλησαν να κάνουν τέχνη έντεχνη. Δεν είδες η Θεοδωρίδου που πήγε να βαρέσει πτώχευση στο πλευρό της Ρεμπούτσικα; Οι έντεχνες πίστες, με την έτοιμη δικαιολογία του κακού αφεντικού, έγιναν απροσπέλαστες, διότι αφού δεν θα τα δώσεις σε λουλούδια, δώστα κάπου τέλος πάντων. Και κάπως έτσι οι έντεχνοι κονόμησαν περισσότερο και από τους λαϊκούς. Διότι οι λαϊκοί είναι και ατίθασα παιδιά και πάντοτε τα τρώνε στα ζάρια, στις γκόμενες ή όπου άλλου θες. Ενώ οι έντεχνοι ξεκίνησαν ως βασανισμένοι φοιτητές και ξέροντας από ζόρια το έκαναν πάντοτε το κουμάντο τους και βρέθηκαν με αποθέματα καθώς μαθαίνουμε και από τους ίδιους.
Καλώς ή κακώς όμως, η κονόμα την σκοτώνει την τέχνη. Και μόλις η τέχνη σκοτώθηκε, άρχισε το αλληλοφάγωμα. Διότι πλέον ο συναγωνισμός είναι πόρτα- πόρτα. Δεν έχει να κάνει με το ποιος θα πουλήσει περισσότερους δίσκους από το υστέρημα του φοιτητή, ούτε με το ποιος θα είναι πρώτο όνομα στο φετινό river party (κάθε νομός και ποτάμι και αυτή η χώρα...). Έχει να κάνει με το ποιοι θα τσοντάρουν τα πενηντάρικα τους για να συμπληρώσουν τα του μπουκαλιού. Ποιοι θα πάνε στον Σταυρό του Νότου και ποιοι στον Σταυρό του Βορρά...
«Μας τα ζαλίσατε με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου...» σου λέει ο Μαχαιρίτσας. Και έχει τα δίκια του. Εγώ πούλησα την ψυχή μου στον Νταλάρα (έχω αρχίσει να συμπαθώ τον Νταλάρα... όλους τους φτιάχνει και μετά του τη λένε κι όλας...τα λαμόγια) και αυτός στον Αγγελάκα; Γιατί να κερδίσει αυτός; «Ρηχός λυρισμός του Αλκίνου Ιωαννίδη...» διαμαρτύρεται ο Χ. Κατσιμίχας (και ο Π. να το έλεγε το ίδιο θα ήταν, και που τους ξεχωρίζεις τι έγινε...). Και έχει δυο φορές δίκιο. Αφού τον ρηχό λυρισμό τον είχανε ως σήμα κατατεθέν στο Υπουργειό Εμπορίου με το αδέρφι του.... Πώς έρχεται ο Κύπριος τώρα και τους τον προσβάλλει; Και είναι και μετανάστης ο Κύπριος εδώ που τα λέμε... Και είναι και πολλοί αυτοί οι Κύπριοι. Και ο Χατζηγιάννης με τον οποίον τα πρωτοέβαλε Κύπριος είναι. Δεν ξεχνούν!
Ο Μαχαιρίτσας φαίνεται ότι είναι παλιός στο κόλπου (για άλλη έκφραση πήγαινα, αλλά τέλος πάντων, που να πληρώνει τώρα ο Κανελλόπουλος...) και ξέρει καλά με ποιους πρέπει να τα βάλει. Ποιοι έρχονται κατά πάνω του να τον αφανίσουν και πρέπει πλέον να ανέχεται τα σκετσάκια του Ζουγανέλη για να βγαίνει το μεροκάματο. Ο Αγγελάκας του κλέβει το κοινό. Επομένως αυτουνού ο δίσκος πρέπει να είναι για πέταμα. Αυτός που ξεκίνησε από τα ροκ συγκροτήματα (όπως και ο Μαχαιρίτσας υποτίθεται- ωραίο αστείο και αυτό!) και τώρα πάει να απλωθεί πάντού. Κόφτε τον. Τουλάχιστον παραδέχεται ότι τα κόλπα με τον Βελιώτη δεν μπορεί να τα ακούσει. Πάλι καλά, διότι το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμασταν ήταν ο Γάτος ο Τούρκος με βιολοντσέλα.
Οι έντεχνοι απ’ όταν έγιναν κατεστημένο προφανώς είχαν αποκτήσει την πίστη ότι κανείς πλέον δεν θα τους ενοχλεί και κανείς δεν θα τους απειλεί. Ξαφνικά χάθηκε και η αυτοκρατορία του Δίφωνου, τους τη βγήκαν τα μουσικά reality και από την άλλη για πρώτη φορά η ανεξάρτητη μουσική δημιουργία βρήκε το δρόμο προς τη δημοσιότητα.
Έχουμε μια χρυσή ευκαιρία για να τους ξεφορτωθούμε μια και καλή. Ήδη κάτι ορφανά αγνώστου πατρός, αλλά πασίγνωστης μητρός, του τύπου Ζακ Στεφάνου, έχουν πάρει την άγουσα για τα αζήτητα και στη θέση τους σουλατσάρουν ο Μαραβέγιας και η Μόνικα. Ας τους ακολουθήσουν και οι φυσικοί τους ηγέτες προτού προλάβουν να αλληλοεξοντώσουν ο ένας τον άλλον, όπως ήδη έχουν ξεκινήσει να κάνουν, μες στην απόγνωση της αλλοτινής τους έμπνευσης. Δεν φαίνεται να τους έχει κανείς ανάγκη πια... και αμφιβάλλω και αν τους είχε και ποτέ δηλαδή...
Κοινωνικό μήνυμα τέλους: ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ετοιμάζεται να φορμάρει τους νέους Crosby, Stills, Nash & Young με μονάδες του τύπου η αφεντιά του, Πορτοκάλογλου, Περίδης, Ανδρέου.... οπότε όλα τα παραπάνω είναι άνευ νοήματος! Ε ρε... ντου που σας χρειάζεται μερικούς!
Αναρωτιέμαι…
Είναι δυνατόν να ανακαλύπτει τώρα η αρθρογραφία του "εναλλακτικού" τον εμφύλιο πόλεμο του "έντεχνου"; Διότι η ιστορία είναι πολύ παλιότερη. Σταχυολογώ από μνήμης: Τα σχόλια της μακαρίτισσας Μαρίας Δημητριάδη σχετικά με τις συνεργασίες του Μικρούτσικου με τραγουδιστές που ο ίδιος θεωρούσε απαίδευτους. Η παρατήρηση του Κότσιρα για όσα "μεγαθήρια" κύρωσαν το crossover στα πάλαι ποτέ Αρίων. Οι δηλώσεις του Κώστα Τριπολίτη πως, πάνω ακόμη και από το ηλεκτρογάβ, υπάρχει ο εφιάλτης των τραγουδοποιών με τον πεθαμενατζίδικο λυρισμό και το ζητιανόξυλο (της δημοσιότητας, υποθέτω) ανά χείρας. Και από κοντά στον τελευταίο, η κρίση του Κραουνάκη περί δεκαετίας (του ενενήντα) που, πλην των τραγουδιών του Περίδη, δεν θα αφήσει τίποτα πίσω της, καθότι η ανάγκη για δημιουργία μεταλλάχθηκε σε ανάγκη για έναν ακόμα δίσκο, μια ακόμα κόπια παράστασης, ένα ακόμα σουξέ. Απέναντι σε αυτές τις απόψεις, ο Μικρούτσικος: περί συναδέλφων γεροντοκορών που δεν αναγνωρίζουν ότι έπεται των ίδιων, αλλά και περί άτοπων θεωρήσεων όσων θέλησαν να δικαιολογήσουν "εμπορικές" επιλογές χωρίζοντας το τραγούδι σε mainstream και …avant-garde. Έχουν δικαίωμα όλοι αυτοί να σφάζονται μεταξύ τους δημοσίως; Μάλλον ναι, όπως και σε οποιονδήποτε επαγγελματικό χώρο η δεοντολογία διαβάζεται ως κινέζικο ανέκδοτο σε ιερογλυφική αιγυπτιακή γραφή.
Αναρωτιέμαι…
Αν υποθέσουμε πως ρίξαμε, με διαθέσεις α λα Marquis de Sade, στο κρεβάτι του Προκρούστη τις ταμπέλες, τις κατηγοριοποιήσεις και τα είδη, εκποιώντας κάθε, έστω συμβατικό, αισθητικό κριτήριο, πού οφείλουν (αν οφείλουν) να "στρατολογηθούν" οι καλλιτέχνες; Είναι "εναλλακτική" η, από ένα σημείο και μετά στυλιζαρισμένη, παλαιολυρική "μαυρίλα" των Διάφανων Κρίνων μόνο και μόνο επειδή κυκλοφορούσαν από "ανεξάρτητη" δισκογραφική, ενώ η ίδια "εναλλακτικότητα" κωλύεται μπροστά στην, από ένα σημείο και μετά μανιερίστικη, λαϊκότροπη "μαυρίλα" των Πυξ Λαξ της μεγάλης πολυεθνικής; Τα δε τραγούδια του Παυλίδη, του Αγγελάκα, του Θ. Παπακωνσταντίνου κ.ά. που τα διαχειρίζεται ένα ευρύτατο φάσμα των μουσικών media, σε ποιον τίτλο οφείλουν ακριβώς να (υπ)ακούσουν; Έπειτα, είναι και ορισμένοι καλλιτέχνες των οποίων το έργο διεκδικείται από όλους τους χώρους: τη λαϊκότητα (να την πούμε "αμεσότητα" για να αποφορτίσουμε τον όρο;) των τραγουδιών του Μάλαμα τη διεκδικούν οι "έντεχνοι", την οικειοποιούνται οι "λαϊκοί", τη γουστάρουν οι "εναλλακτικοί" (αφού του …τραβήξουν το αυτί διότι, ενώ συνεργάστηκε με τον Μπ. Παπαδόπουλο, επέλεξε να μελοποιήσει Αλκαίο), της κλείνουν το μάτι κι οι "ανεξάρτητοι" low bapάδες. Ανασυγκροτήθηκε νέα "κατηγορία" καλλιτεχνών: οι καλλιτέχνες-πασπαρτού.
Αναρωτιέμαι…
Οι διαχειριστές της "ανεξάρτητης" μουσικής δημιουργίας βάσει ποιων κριτηρίων αποδέχονται τους όποιους "ανεξάρτητους" Μεσσίες; (Κάνω μια παρένθεση για να πω ότι με τον όρο "ανεξάρτητη", όπως εικάζω ότι τον χρησιμοποιεί ο αρθρογράφος, ελπίζω πως δεν υπονοείται οτιδήποτε το …underground.) Διότι ο όρος, έξωθεν δάνειο και αυτός, αφορούσε κατά μέγιστο τρόπο το φορέα δημοσίευσης, δηλ. τις δισκογραφικές. Και σκέφτεται κανείς: εκτός από π.χ. τις Studio II, Wipe Out, Poeta Negra, Inner Ear, υπάρχουν π.χ. και οι Protasis, Καθρέφτης, τέως Libramusic, Μικρή Άρκτος. Μα η Μποφίλιου που ηχογράφησε στην τελευταία, "έντεχνη" δεν θεωρείται, ενώ ο Κ. Βήτα ή ο Vassilikos ενταγμένοι στους καταλόγους των Lyra και Sony παραμένουν "ανεξάρτητοι"; Αναρωτιέμαι επίσης, τι θα συνέβαινε με την "ένταξη" και τις κατηγοριοποιήσεις αν τα τραγούδια του The Boy είχαν στίχους του Ευαγγελάτου και εκείνα του Θηβαίου λόγια του Lolek. Καθώς φαίνεται, τα παβλοφικά αντανακλαστικά έχουν πολύ μεγαλύτερη ισχύ πάνω στις αντιδράσεις της δημοσιογραφικής αποτίμησης από όση υποψιάζεται κανείς.
Αναρωτιέμαι…
Πέραν του "κατεστημένου" των "έντεχνων", μήπως και οι "εναλλακτικοί" έχουν να αντιμετωπίσουν τον "καθεστωτισμό" των δικών τους τιμητών; Όπως π.χ. στην περίπτωση της Χριστοδούλου που έγινε κοινόχρηστο όνομα και, καθώς λένε οι ίδιοι, τους ξέφυγε ή με την πλέον επιφύλαξη απέναντι στους Κόρε Ύδρο, από όταν οι τελευταίοι "εκχώρησαν" εαυτόν στον τίτλο του "έντεχνου"; Όμως, μια και σήμερα την (αληθινή) κονόμα στην Τέχνη τη βρίσκω δύσκολη με τα ποσοτικά αξιόλογα που διεκδικούν τα αυτιά μας, έξω από την ταμπέλα, μάλλον η φανέλα των παιχτών ταυτίζεται με τη μαρκίζα, ήτοι την απήχηση. Καλώς ξεκίνησαν να ακούγονται οι δουλειές πέντε ανθρώπων παραπάνω, ξεπερνώντας τα στέκια και τις συντεχνίες, μα κι εδώ η δημοσιότητα σάμπως δεν ξεκίνησε να εμφανίζει συμπτωματολογία όμοια με το "σκότωμα" των "έντεχνων" και των "λαϊκών"; Τα τραγούδια της Monika, φερ’ ειπείν, ως απάντηση(;) στην υπερπροβολή, τα βρίσκει υπερεκτιμημένα ο Vassilikos και ασήμαντα ο Αγγελάκας. (Άσχετο, αλλά αν συνεχιστεί αυτού του είδους η ενασχόληση μαζί της, την κόβω για τον …Νταλάρα του 2020!) Αμφιβάλλουμε πως κι εδώ, συν τω χρόνω, τα φώτα ενδέχεται να την κάνουν τη δουλειά τους, καθώς δεν παύουν να "είναι πολλά τα λεφτά, Άρη";
Ίσως συμπληρώσαμε πλέον το καρέ των τριών σωματοφυλάκων της εν Ελλάδι popular music, με τον "λαϊκό" Athos, τον "έντεχνο" Porthos και τον άρτι αφιχθέντα "ανεξάρτητο" Aramis. Λείπει ο d’Artagnan. Με glitter πλακάτ "Don't bother! They're all greek to you" και ντουντούκα με υποσυνείδητο μήνυμα "τρεις γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα". Των ακροατών.
Δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να λέει ότι πιστεύει.Το περίεργο θα ήταν όλοι να τα είχαν καλά με όλους.Θα ήταν πολύ δήθεν.Από εκεί και πέρα θα συμφωνήσω ίσως στα περισσότερα μαζί σας,αλλά σαν ακροατής θα μου επιτρέψετε να απέχω απ'ολο αυτό το θέατρο του παραλόγου.Ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους,αυτοί που υπηρετούν αυτό το είδος και αυτοί που βγάζουν χρήματα απ'αυτό.Εγώ θα παραμείνω ακροατής.Αβέβαιο το μέλλον.
Δεν διακρίνω κανέναν εμφύλιο του έντεχνου ή κάποιας άλλης μουσικής. Εκείνο που διακρίνω είναι εκείνο που διακρίνει την κοινωνική ζωή του ελιτικού μας πολιτισμού. Κάθε τί που προβάλλεται ως αριστοκρατικό και πνευματικό γίνεται θήραμα της πνευματικής παρασιτοζωίας. Σπεύδουν οι άνθρωποι σαν παράσιτα να διεκδικήσουν κομμάτι της κοινωνικής αριστοκρατίας, της ελίτ. Το ίδιο έγινε κατά την κλασσική περίοδο. Το ίδιο κατά την βυζαντινή. Το ίδιο ακριβώς και στον αιώνα μας.
Ο ίδιος άνθρωπος που θα αγοράσει ένα προϊόν της προηγμένης επιστήμης, πχ. ipad, και θα το επιδεικνύει στο περιβάλλον του με υπερηφάνεια και αίσθηση ανωτερότητας, ο ίδιος λοιπόν θα σπεύσει να εισέλθει σε οποιαδήποτε ελίτ του περιβάλλοντός του. Θα σπεύσει να μάθει όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες του λάφυρού του, και όλες τις εγκυκλοπεδικές γνώσεις περί εκείνου που θα μπορούσαν να προκαλέσουν κάποιου είδους θαυμασμό. Κι ασχέτως αν δεν θυμάται πώς γίνεται η πρόσθεση, θα γνωρίσει απέξω κάθε κύκλωμα σαν να ήταν ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός υπολογιστών.
Κάπως έτσι κι όσοι δεν έχουν οποιαδήποτε σχέση με την μουσική, τυγχάνει γνωρίζουν όλα τα τεχνικά και εγκυκλοπεδικά στοιχεία που αφορούν εκείνη. Από ενδιαφέρον. Και το να γνωρίζεις πότε πήγε ο Τζίμυ Χέντριξ στην τουαλέτα για τελευταία φορά, θεωρείται μουσικό ενδιαφέρον και απόδειξη μουσικότητας. Είναι σαν να παρακολουθείς παράσταση όπερας και να μετράς πόσες φορές ειπώθηκε η λέξη 'το', αντί να προσηλώνεσαι στο άρρητο μέρος της τέχνης, που είναι αδύνατο να ειπωθεί, μα και είναι αδύνατο να αναλυθεί πλήρως σε τεχνικά στοιχεία (άφραστον θαύμα=η μαρτυρία που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, όπως τραγουδούν μέλη της παρούσας ιστοσελίδας).
Η φιλολογία περί του έντεχνου δεν διαφέρει σε τίποτα από την αντίστοιχη του λαϊκού, του ρεμπέτικου, της ροκ, της τζαζ, της χιπ χοπ και των λοιπών ελιτιστικών ιδεολογιών. Μπήκα μία μέρα σε ταξί κι άκουσα τον ταξιτζή να λέει ότι αυτή δεν είναι μουσική (ροκ) και μόνο τα λαϊκά είναι σοβαρή μουσική που αγγίζουν τον άνθρωπο στα πιο λεπτά του συναισθήματα. Ο ίδιος ταξιτζής είναι πιθανότητα μέλος αυτού του ιστοτόπου με κάποιο nickname του στυλ 'ennea_ogdoa', χρησιμοποιώντας όλη τη δυναμική της μουσικής επιροής του δηλωτικού παρωνυμίου στις συζητήσεις.
Αν καταφέρεις σήμερα να πείσεις ότι ένα προϊόν ανήκει στην ελίτ, είσαι ο πιο επιτυχημένος επιχειρηματίας στην ιστορία. Ας προσέξει κάποιος τις διαφημήσεις που 'δουλειά τους' είναι να σε πείθουν ότι με το προϊόν τους ανέρχεσαι απευθείας κοινωνικές τάξεις με ραγδαία άλματα. Ανήκεις πλέον στους εκλεκτούς, σε εκείνους που βρίσκονται στην κεφαλή της ανθρωπότητας και αφήνει τα υπόλοιπα ποταπά ανθρωπάρια να παραδέρνουν ανάμεσα σε υποβαθμισμένα προϊόντα δευτέρας και τρίτης διαλογής.
Της γυναίκας η καρδιά είναι μία άβυσσος τραγουδά με καημό εκείνος που αδυνατεί να κατανοήσει ότι και η δική του είναι εξίσου χαοτική. Πάμε για επανάσταση τραγουδά ο ροκάς που αδυνατεί να επαναστατήσει εναντίον του μπαμπά. Πόσο πολύ σ' αγάπησα ζητά ως αφιέρωση στο ραδιόφωνο ο έρμος που αφιερώνει το κομμάτι πρωτίστως στον εαυτό του.
Έτσι, λοιπόν, λειτουργεί ο ελιτισμός μας. Ανταγωνιστικά. Πρέπει να ενωθείς με μία ομάδα για να πολεμήσεις τις άλλες. Έτσι αποκτά νόημα και ενδιαφέρον η ζωή σου. Είτε είναι ΠΑΟΚ είτε είναι Πλιάτσικας, η ουσία είναι μία: ιδεολογικός παρασιτισμός.
Λέει ο ένας ότι δεν υπάρχει 'έντεχνο'. Συμφωνώ, γιατί όλα τα 'είδη' περιλαμβάνουν στοιχεία της τέχνης. Όμως, ανταπαντώ, υπάρχει σάμπως 'λαϊκό'; Δηλαδή υπάρχει αντίστοιχα κάποιο είδος που απευθύνεται σε βουλκανιζαντέρ ή σε παρτέρια κι όχι σε ανθρώπους που ανήκουν στην κοινωνική 'μάζα'; Ή μήπως η λέξη underground (υπόγεια) υποδηλώνει ρεαλιστικά ότι φυτεύουμε σπόρους μουσικής και τους ποτίζουμε;
Σε άλλη συζήτηση επεσήμανα ότι χαρακτηριστικό σημείο των καιρών μας είναι ότι διαθέτουμε περισσότερα μουσικά είδη από τα υπάρχοντα μουσικά συγκροτήματα. Πληθωρισμός ονοματολογίας. Ιδεολογικές φούσκες, όπως εκείνες οι απάτες της απάτης του χρηματιστηρίου.Εξίσου χαρακτηριστικός τρόπος δημιουργίας της ελίτ των εκσυγχρονιστών οι οποίοι έχουν αναλάβει να ταξινομούν κάθε κομμάτι τους σε νέο είδος. Κάτι σαν την σύγχρονη επιστήμη που κάθε της βήμα περιλαμβάνει νέα ονοματολογία προκειμένου να αποσυνδεθεί από το 'αμαρτωλό' παρελθόν των παρωχημένων θεωρημάτων.
Αδύνατο να συνενοηθούμε. Αδύνατο να επικοινωνήσουμε.
Σήμερα πολλοί επαίρονται ότι δήθεν αποκηρύσσουν τους θεούς γιατί είναι αδύνατο να καθοριστούν επακριβώς. Εμπρός λοιπόν, να δούμε πώς ορίζετε απλές καθημερινές έννοιες όπως 'τέχνη', 'έντεχνο', 'λαϊκό' κλπ. Ιδού η ρόδος, ιδού και το πήδημα. Ή μήπως θα πρέπει οι έννοιες αυτές να εξωβελιστούν στο πυρ το εξώτερον επειδή οι λέξεις που τις περιγράφουν φτάνουν μέχρι τα χείλη μας μα αρνούνται πεισματικά να βγουν παραέξω ή και μέχρι τα δάκτυλα μα αδυνατούν να γίνουν λέξεις στο πληκτρολόγιό μας;
Πτωχεύσαμε. Και κάθε πτώχευση είναι επιστροφή στο σημείο εκκίνησης.
Εντεχνο δεν υπηρξε.Οι κρητικες μαντιναδες η' τα ποντιακα ναι ειναι μουσικο ειδος,οχι ομως το "εντεχνο".
Ηταν απλα ενα εφευρημα ωστε καποιοι,οι οποιοι δεν ειχαν καν συνοχη,να φτιαξουν μια αγελη και να κινηθουν εναντιον καποιας αλλης αγελης(π.χ των "κακων" λαικων) στον αγωνα κατ'αυτους για την καθαρση της ελληνικης μουσικης.Οι εντεχνοι ηττηθηκαν κατα κρατος,πληρωσαν τα συμπλεγματα τους,τη μιζερια τους,ξεραστηκαν απο τον κοσμο και τωρα τρωγονται μεταξυ τους,μια μιζερη κατασταση που τους κατατρωει.Κατι σαν την ιστορικη Αριστερα-λολ
-----------------
Εμπρός για νέες ήττες,για νέες συντριβές!!!
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Disasterpiece στις 06-04-2010 02:02 ]
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το τελευταίο σχόλιο του StavmanR. Ειδική μνεία οφείλω να κάνω στο "εν κατακλείδι" του που δεν νομίζω ότι αναφέρεται στην οικονομική πτώχευση μόνο. Όλοι έχουμε καταλάβει φαντάζομαι ότι της οικονομικής πενίας προηγήθηκε ή ήδη απο χρόνια διαμορφούμενη πενία αξιών σ' αυτή τη χώρα (και όχι μόνο).
Ο όρος "έντεχνο" χρησιμοποιήθηκε αρχικά (ο όρος αποδίδεται στο Μάνο Χατζιδάκι. Δεν είμαι σίγουρος αλλά δεν έχει και τόση σημασία.) σαν πρόθεμα στο "λαικό τραγούδι". Ήταν μια προσπάαθεια να προσδιοριστεί το αναγκαίο τότε πάντρεμα της δυτικής λόγιας με τη λαική μουσική. Το τι σημαίνει "πάντρεμα", το πως εκφράστηκε και γιατί ήταν αναγκαίο, είναι μια μεγάλη κουβέντα που αν την ξεκινήσω φοβάμαι θα με οδηγήσει σε μακρηγορία. Ίσως σε μια άλλη ευκαιρία.
Στην εποχή του μεγάλου αχταρμά (μια εποχή που πιστεύω ξεκινά στα μέσα του 80 και η διερεύνησή της θα αποτελούσε μέρος της συζήτησης που αναφέρω παραπάνω) το "λαικό" άρχισε σιγά σιγά να εκλείπει (όχι τυχαία βέβαια) και μας έμεινε σκέτο το "έντεχνο" που είναι πέρα για πέρα παραπλανητικό. Αυτό έγινε για τους ίδιους λόγους που την συγκεκριμμένη εποχή κάθε αναφορά στη λέξη "λαός" και "λαικό" χαρακτηριζόταν ως "λαικισμός". Έτσι ο "λαός" έγινε "πολίτες"(όλοι ίσα κι όμοια δηλαδή) ή ακόμη χειρότερα "καταναλωτές".
Γενικότερα σαν κοινωνία κάπου κάπου πήραμε ένα δρόμο που μας έβγαλε σε αδιέξοδο απ' το οποίο δεν θα ήταν δυνατόν να γλυτώσει το τραγούδι. Το ότι πρέπει να γυρίσουμε (όχι με τη στενή έννοια βέβαια) εκεί που μείναμε είναι σίγουρο. Απ' την άλλη όπως λέει και ο Bob Dylan: "You can always go back but never all the way".
