Ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι από το "Οι κερασιές θ΄ανθίσουν και φέτος" του Μ.Λουντέμη, που χρωμάτισε μια ιδιαίτερη περίοδο στη ζωή μου και πάντα με συγκινεί...
"Κάθε στιγμή βάζω το χέρι μου στην καρδιά για να βεβεαιωθώ ότι δε μου φυγε.Θέλω να ριχτώ και να φιλώ τους δρόμους που με φέρανε κοντά σας.Σας ευχαριστώ που με κάνατε να κοιτάξω ψηλά, όπου για πρώτη φορά ανακάλυψα τον ουρανό.Τώρα θα μπορώ να βαδίζω άφοβα στη ζωή.Τώρα με την αγάπη σας θα μπορέσω να κοιτάξω κατάματα τους ανθρώπους και να τους φωνάξω δυνατά:Άνθρωποι!Ανοίξτε μου την πόρτα!Αγάπησα...!"
