-Μέχρι τότε με τι ήθελες να ασχοληθείς;
«Σπουδάζω μαθηματικά, αλλά γενικά ποτέ δεν είχα όνειρα. Κάποτε είχα ακούσει πως οι "μεγάλες προσδοκίες φέρνουν και μεγάλες απογοητεύσεις" και μάλλον το πήρα πολύ στα σοβαρά. Ελεγα στον εαυτό μου "μην περιμένεις πολλά" γιατί έτρεμα την απογοήτευση. Ακόμα και μικρή όταν επρόκειτο να πάρω ποδήλατο υπολόγιζα ότι θα αγόραζα το χειρότερο, ώστε το αμέσως καλύτερο να μου φανεί σούπερ».
-Ησουν αγοροκόριτσο;
«Τελείως! Μέχρι τα 18 μου γύριζα σαν τη σβούρα. Ο παράδεισός μου ήταν το εξοχικό μας στο Αστρος. Με το που φτάναμε, έφτιαχνα τσιμέντο κι έκανα επιδιορθώσεις στο πλακόστρωτο, έφτιαχνα μπασκέτες, κάρφωνα πρόκες. Τα χέρια μου ήταν πάντα γεμάτα πληγές. Ηθελα να τα κάνω όλα μόνη μου. Ακόμα κι όταν παίζαμε μπάσκετ με τον μπαμπά και τον αδερφό μου, τους έλεγα: "εσείς μαζί, κι εγώ μόνη"».
-Στη μουσική ποιος σε οδήγησε;
«Ο μουσικός της οικογένειας ήταν ο Θανάσης, ο αδερφός μου. Γύριζα κατάκοπη από το μπάσκετ ή το σερφ και τον έβλεπα να διαβάζει ατελείωτες ώρες. Σκεφτόμουνα ότι θα υπέφερα στη θέση του. Επίσης, οι γονείς μου τραγουδάνε συνεχώς. Ο δε πατέρας μου ακούει μουσική παντού. Σκέψου πως όταν αλλάζει αυτοκίνητο, το ραδιόφωνο είναι το πιο εξουθενωμένο εξάρτημα. Κάποτε άρχισα μαθήματα κιθάρας, αλλά πολύ σύντομα είπα του καθηγητή: "εντάξει εγώ έμαθα αυτά που ήθελα, δεν χρειάζομαι να τα ξαναπούμε". Βαριόμουν εύκολα. Ποτέ δεν συμβιβαζόμουν με τους δασκάλους. Μου έβαζαν ασκήσεις και την ώρα της εξέτασης έπαιζα τα δικά μου. Αντιθέτως στο σχολείο ήμουν άριστη, στο λύκειο σχεδόν φυτό».
-Πίστευε κανείς πώς θα γινόσουν τραγουδοποιός;
«Αστειεύεσαι; Μέχρι να γίνω 20 ετών κανείς δεν είχε ακούσει τίποτα δικό μου. Τα έγραφα όλα κρυφά σε κασέτες και τα φύλαγα στο συρτάρι. Από τη μια ντρεπόμουν, από την άλλη φοβόμουν πως μια αρνητική κουβέντα θα με αποθάρρυνε. Πρώτος άκουσε τραγούδι μου ο Θανάσης με το που επέστρεψε από τη Γαλλία. Από το αεροδρόμιο προς το σπίτι του βάζω ένα κομμάτι και του λέω: "Είναι δικό μου, πώς σου φαίνεται;". Του άρεσε, αλλά δεν πίστευε ότι είναι δικό μου. Το ίδιο κι η μαμά μου. Της έβαλα το "Are you coming with us" και μου λέει: "Ρε Μονικάκι, είναι κλεμμένο. Μην το βγάλεις και σε κυνηγάνε"».
-Εκείνοι που σε πρωτοάκουσαν σε... κυνήγησαν, τελικά;
«Είχε τρομερή πλάκα γιατί εμφανιζόμασταν στις εταιρείες σαν τρίο: εγώ -ένα πιτσιρίκι 19 ετών-, ο Αρης ο τσελίστας μου που το έπαιζε καλλιτεχνικός διευθυντής και ένας άλλος φίλος που τον πλασάραμε ως μάνατζερ. Οσες μέρες τα μαθήματά μου στη σχολή ξεκινούσαν στις 12, το πρωί κάναμε τσάρκα στις δισκογραφικές».
-Κάποιοι τότε δεν πίστεψαν σε σένα. Χάρηκες που με την πορεία σου τους διέψευσες;
«Η μισή ευχαρίστηση από τη δουλειά έρχεται όταν επιβεβαιώνεις κάποιον που σε εμπιστεύτηκε. Η άλλη μισή όταν διαψεύδονται εκείνοι που σε αμφισβήτησαν. Κι υπήρξαν αρκετοί που μου έλεγαν: "πού πας ρε φίλε με αγγλόφωνο τραγούδι;" ή "πού κολλάνε τα έγχορδα στις συνθέσεις σου;". Σκέψου πως, όταν έψαχνα στα ωδεία δεξιοτέχνες για να παίξουν κλασικά όργανα σε ένα live στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, δεν ερχόταν κανείς».
-Σήμερα βγάζεις χρήματα από τη μουσική;
«Οχι. Εξακολουθώ να ζω από τους γονείς μου. Με ό,τι κερδίζω, αγοράζω μουσικά όργανα. Επενδύω σε αυτό γιατί μου αρέσει πολύ. Ξυπνάω, τα βλέπω όλα μαζεμένα κι είναι η μεγαλύτερη χαρά να πειραματίζομαι μαζί τους. Θυμάμαι, όταν έγραψα το "Over the hill" είχα τρεις μέρες να βγω από το σπίτι. Οταν τελείωσα, ξημερώματα, πήρα το αυτοκίνητο, το έβαλα να το ακούω συνέχεια κι έφτασα ώς τη Χαλκίδα. Επιστρέφοντας πήρα την κολλητή μου και της είπα: "Τρέξε να ακούσεις"».
Όλη η συνέντευξη
