Συμφωνώ με τον tago.
Η κρίση είναι ίσης διάρκειας με εκείνο που ονομάζαμε 'ανάπτυξη'. Εγώ βλέπω τα πράγματα λοιπόν ως εξής: η οικονομική κρίση ακολουθεί μία κρίση αξιών, δυσδιάκριτη και καλυμμένη. Απαξιώθηκαν οι μεγάλοι καλλιτέχνες σε βαθμό να μην υπάρχουν σήμερα μεγάλοι καλλιτέχνες, παρά μόνο κάποιοι που αναγκάστηκαν να ξεφύγουν από το σύστημα και να ζήσουν ως 'καλλιτεχνικοί ασκητές'. Οι δισκογραφικές εταιρείες παρασύρθηκαν από την ποσότητα, που πίστεψαν ότι θα επιφέρει τον παράδεισο, όπως ένας ταβερνιάρης που φτιάχνει 500 διαφορετικά πιάτα, μα στην ουσία καταλήγει να υποβαθμίσει τα βασικά του πιάτα, τις σπεσιαλιτέ του.
Από την άλλη ήταν φυσικό μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων να στραφεί στη μουσική για επιβίωση. Έτσι, η μουσικη΄παρείχε με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια: οικονομική και κοινωνική ευημερία. Πολλές οι υποσχέσεις, πολλά τα είδωλα και τα πρότυπα. Βέβαια, κάποτε γελούσαμε με τον γύφτο που παίρνει την αρκούδα και το ντέφι και τραγουδά για να βγάλει τα προς το ζην...
Και κατέντησε η μουσικη, αυτό που περιγράφει ο Κώστας Χατζής, ο οποίος μάλλον ήθελε να περιγράψει τον ανωτέρω συνάνθρωπο με την αρκούδα και το ντέφι:
"Αφέντη αν μου δώσεις δυο δραχμούλες
θα κάνω δεκαπέντε κωλοτούμπες!
Αφέντη αν μου δώσεις και τσιγάρο
θα κάτσω σα μαϊμού να το φουμάρω.
Αφέντη που με βάζεις να χορεύω
εσύ με έμαθες να ζητιανεύω!"
Όσοι έχουν εργαστεί σε μουσικές σκηνές ως αποκλειστικά επαγγελματίες μουσικοί, σίγουρα ενιωσαν σε πολλές στιγμές σαν το παραπάνω γυφτάκι. Όχι γιατί είναι γύφτοι (με την κακώς ορισθείσα κοινωνική έννοια, όχι με φυλετική). Το γιατί το περιγράφει άψογα ο τελευταίος στίχος.
Σχετικά με το θέμα καθαυτό, οι ελάχιστοι θα συνεχίσουν να ορίζουν τις τύχες των υπολοίπων. Την ώρα που οι άνθρωποι θα πετιούνται κατά χιλιάδες στους δρόμους, κάποιοι θα κλείνουν συναυλίες στο Ηρώδειο και θα παζαρεύουν μέσα από μάνατζερς και πολιτικούς τις καλύτερες δυνατές τιμές για μία εμφάνιση στην Ψωροκώσταινα.
Εχθές έμαθα ότι απολύθηκε νεαρή κοπέλα -ορφανή από δύο γονείς- από φούρνο της γειτονιάς. Φούρνο! Κι ας προσπαθήσει κανείς να με πείσει ότι η κρίση έριξε κατακόρυφα την πώληση ψωμιού, ώστε να δικαιολογούνται οι απολύσεις...
Οι απολύσεις σε όλους τους τομείς είναι προσχηματικές. Δήθεν φταίει η κρίση. Εκείνο που καθορίζεται άμεσα είναι η μείωση των μισθωμάτων, μέσα από τον ανταγωνισμό της πείνας. Όσο μένεις άνεργος τόσο θα ταπεινώνεις τις απαιτήσεις σου, κι επομένως με τόσο μικρότερο μισθό θα συμβιβάζεσαι. Και ταυτόχρονα θα τραβάς και τους υπόλοιπους προς εσένα καθώς θα τους παίρνεις τη δουλειά ως χαμηλόμισθος, μέχρι να σου την πάρουν πίσω ως πιο χαμηλόμισθοι. Καλωσήλθαμε λοιπόν στην άλλη όψη του ανταγωνισμού που μέχρι πρόσφατα αγνοούσαμε, είτε γιατί δεν θέλαμε είτε γιατί δεν μπορούσαμε να την δούμε. Ως πρόσκαιρα βολεμένοι.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 08-05-2010 12:22 ]