Η μουσική πιστεύω είναι μια ικανότητα, έμφυτη σε κάθε άνθρωπο. Οποιοσδήποτε έλκεται από τη μαγεία της και πρέπει να είσαι απλά άρρωστος ψυχικά, για να δηλώσεις ότι δεν σου αρέσει η μουσική. Απλά ορισμένοι άνθρωποι την αντιλαμβάνονται διαφορετικά, από κάποιους άλλους.
Ένας άνθρωπος ο οποίος δεν διαθέτει "μουσικό" αυτί και δεν έχει εξασκήσει ιδαίτερα τις μουσικές του ικανότητες, αντιλαμβάνεται τη μουσική με ένα δικό του τρόπο. Πιο συναισθηματικό. Επειδή δεν γνωρίζει την υπόσταση, την ουσία της μουσικής, την αισθάνεται σαν κατι μαγικό, εντυπωσιακό. Δεν την αντιμετωπίζει σαν ένα αντικείμενο, δεν παρατηρεί τα χαρακτηριστικά της, π.χ με ποιο τρόπο γράφτηκε, τι ενορχήστρωση έχει. Την αντιμετωπίζει σαν κάτι λαμπερό που προστατεύευται με αδιαπέραστο γυαλί, αλλά η λάμψη του καταφέρνει να ξεφύγει από το εμπόδιο που το τυλίγει.
Αντίθετα ένας άνθρωπος ο οποίος έχει αναπτύξει τις μουσικές του ικανότητες και έχει ασχοληθεί με τη μουσική για ένα μεγάλο διάστημα, την βλέπει πιο υλιστικά. Αυτόματα προσπαθεί να καταλάβει από τι αποτελείται, με τι φτιάχτηκε, με ποιο τρόπο. Την αντιμετωπίζει, αντίθετα με τον προηγούμενο, σαν να είναι ένα φαγητό που το γευόμαστε. Αμέσως καταλαβαίνουμε αν είναι μακαρόνια αν είναι πατάτες, αν είναι πασπαλισμένα με ζάχαρη, με ρίγανη κλπ.
Ο καθένας από τους δύο αντιλαμβάνεται και απολαμβάνει διαφορετικά τη μουσική. Δεν υπάρχει καλύτερα ή χειρότερα. Απλώς ο δεύτεροςεμβαθύνει και αναλύει περισσότερο, και δεν μένει στην επιφάνεια, γιατί σαφώς έχει περισσότερες γνώσεις.
)
