Πολύ αγαπημένη τραγουδίστρια και τραγουδοποιός η Ελένη Βιτάλη!
Σου δίνω κι εγώ 2 στιχάκια από το ρεπερτόριό της, το ένα δικό της:
Περπατούσα αφηρημένη και δεν είδα το φανάρι.
Είδα μόνο, τρομαγμένη, ένα Honda να φρενάρει.
«Πρόσεξε θα σκοτωθείς!» μου φωνάζει ο οδηγός.
«Και τι έγινε που ζεις;» λέει μέσα μου ο Θεός.
Κι έμεινα αφηρημένη να κοιτάζω το φανάρι
να μου λέει: « ζωή σημαίνει: ένα Honda που φρενάρει.»
Γιατί βιάζεται ο Χάρος να με πάρει στο ταξίδι
αφού ακόμα μπουσουλάω και δεν πρόφτασα παιχνίδι;
Μα ο ξένος οδηγός, με τα άψυχα σου φρένα,
δεν μπορώ να το πιστέψω πως νοιαστήκανε για μένα.
Κι έμεινα αφηρημένη να κοιτάζω το φανάρι
να μου λέει: « ζωή σημαίνει: ένα Honda που φρενάρει.»
Απ' τα μάτια μου μπροστά βιαστικοί διαβάτες τρέχουν.
Δεν μου ρίχνουν μια ματιά σοβαρή δουλειά θα έχουν.
Μα τους αγαπάω όλους, τι κι αν φαίνονται σαν ξένοι,
αφού όλους τους διαβάτες μια λεπτή κλωστή μας δένει.
Κι έμεινα αφηρημένη να κοιτάζω το φανάρι
να μου λέει: «ζωή σημαίνει: ένα Honda που φρενάρει.»
και το άλλο σε στίχους Τάσου Σαμαρτζή και μουσική Νότη Μαυρουδή
Μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα ξεκινήσουμε λοιπόν
γλιστρούν τα όνειρα στον ύπνο όπως τα τρένα στο σταθμό
και στην ανάσα σου γυρεύω κάποιο αρχαίο σκηνικό
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που 'μαι τόσο μοναχή
νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή
ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πολλοί με λεν τρελή
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια μήπως κάτι και συμβεί
ίσως φταίνε τα φεγγάρια ίσως πάλι φταις εσύ
Μια αχτίδα φως περνά τις γρίλιες και σβήνει αυτά που γίναν χθες
πώς μπλέκουν λέω οι ιστορίες και των ανθρώπων οι τροχιές
μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα τελειώσουμε λοιπόν
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που 'μαι τόσο μοναχή
νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή
ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πολλοί με λεν τρελή
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια μήπως κάτι και συμβεί
ίσως φταίνε τα φεγγάρια ίσως πάλι φταις εσύ.
