Αυτό το οποίο με ενοχλεί περισσότερο, είναι το γεγονός της τάσης των νοημάτων να ξεπέφτουν...
Σαν ήμουν μικρός και διάβασα για τον Αχιλλέα που ερωτεύτηκε την Πενθεσύλεια κατά τη διάρκεια της μάχης και ενώ κατά «κεκτημένη ταχύτητα» της αφαιρούσε τη ζωή, παραξενεύτηκα μεν, ικανοποιήθηκα δε, βίωσα με τα πολλά, ένα συναίσθημα κάπως διαφορετικό. Πρωτόγνωρο. Είπα αυτό, είναι Θεία δύναμις.
Σαν διάβασα Ρώκριτο και Αρετούσα είπα αυτό είναι αυτοθυσία...
Οδυσσέα και Πηνελόπη, είπα αυτό είναι αγάπη...
Τώρα διαβάζοντας το συμπέρασμα των επιστημόνων τι να πω;
Τι να αναγνωρίσω;
Μία αρρωστημένη εξάρτηση της εποχής της ταχύτητας;
Οι πρόγονοι μας που ήταν αυτοί που ήταν, είχαν απεικονίσει τον έρωτα με φτερά.
Και αναρωτιέμαι, τι νόημα θα ήθελαν να περάσουν άραγε στα πλήθη.
Πως αντιπροσώπευε τάχα τα υγιή συναισθήματα που αναπτερώνουν τον έσωθεν κόσμο;
Και σήμερα;
Πως θα τον απεικονίζαμε δηλαδή σήμερα;
Με κομμένα πόδια και πατερίτσες;
Γιατί, “κατά Πηνελόπη”, ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ, η αγάπη έμοιαζε να δηλώνει «θα σε ακολουθώ όπου κι αν πας».
Κατά Αρετούσα «θα σε περιμένω»,
Ώσπου σήμερα κατέληξε να λέει «αν μ’ αρνηθείς θα σου κόψω τα πόδια».
Θα πεθάνω, θα πάρω ψυχοφάρμακα, θα καταλήξω ναρκομανής, αλκοολικός, και εν κατακλείδι, θα σε δω στην κόλαση άκαρδε δολοφόνε...
Κάθε ένας με την παιδεία του...
Τ’ άκουσες θείε ΣΟΦΟΚΛΗ;...
ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΣΟΥ...