Γρηγόρης Μπιθικώτσης: ''o Στέλιος είναι η Ακρόπολη''

Γρηγόρης Μπιθικώτσης: ''o Στέλιος είναι η Ακρόπολη''

Ντουμέντο απο αρχες τις δεκαετιας του 80

-----------------
Ξέρουν πως θα αντιχαιρετήσω πρόθυμα. Γι αυτό φύλλα, πουλιά και λαός με χαιρετάνε. Μόνη μου περηφάνια.

Γιάννης Ρίτσος

https://www.youtube.com/user/japan88gr

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Japan88gr στις 15-08-2010 03:55 ]

Καλά τα λέει ο Σερ !!!

πρέπει να υπάρχει σεβασμός και αυτογνωσία όταν ερμηνεύεις τραγούδια τόσο σημαντικών ερμηνευτών

Βεβαία δεν ονομάζει για ποιους μίλα

Και δεν μπορώ να πάρω θέση

Η γνώμη μου όμως είναι ότι:

Σαν τον Στελάρα σαφώς και κανένας δεν μπορεί να τα πει. ΤΕΛΟΣ

Προσωπικά δυο ερμηνευτών τραγούδια δεν μπορώ εύκολα να δεχτώ εύκολα από άλλους ερμηνευτές,

του Στέλιου και της Μαρινέλλας

Έχω ακούσει όμως φωνές και άγνωστες αλλά και γνώστες που μ άφησαν ικανοποιημένο

Λεωνίδας Βελής με πολύ σεβασμό και με χροιά αρκετά κοντά στον Στελάρα

Άλλωστε ήταν και ο μονος που ο Στέλιος τον ονόμασε διάδοχο του και παραβρέθηκε και στην πρώτη του παρουσίαση δίσκου κάτι πολύ τιμητικό

Θέμης Αδαμαντίδης τον έχω ακούσει ζωντανά να τραγουδά κάποια τραγούδια του Στέλιου και πραγματικά έμεινα έκπληκτος από της δυνατότητες αυτού του ερμηνευτή

Πασχάλης Τερζής τι να πει κανείς για αυτόν τον κολοσσό με εντελώς δικό του τρόπο και ερμηνεία απογειώνει ότι τραγουδά

Και από τους τρεις δεν με χάλασε και δεν νομίζω ότι είναι και στο βεληνεκές που αναφέρει ο Σερ,

Δηλαδή τραγουδιστές που δεν τραγουδάν αλλά μόνο φωνάζουν η που έχουν ξεγελάσει τον κόσμο

Πραγματικά όμως θα ήθελα να ξέρω για ποιους μιλά .

να προσθέσω και τον Μητροπάνο...

Σωστός ο Pentatonikos, το ηθος του ο Καζαντζίδης το έδειξε

στην υπόθεση με τον Νικολόπουλο,όταν ο δεύτερος διεκδικησε τα δικαιώματα του

σαν δημιουργός.

Παραθέτω σχετικό άρθρο της ''Βραδυνής'' το 1998

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΒΑΡΙΕΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟ.

Νικητής στον πρώτο γύρο της δικαστικής διαμάχης μεταξύ του Χρήστου Νικολόπουλου και του Στέλιου Καζαντζίδη βγήκε ο γνωστός μουσικοσυνθέτης .
Το Μονομελές Πρωτοδικείο της Αθήνας με χθεσινή (23/3/1998) του απόφαση δικαιώνει πλήρως τον Χρήστο Νικολόπουλο στην κόντρα του με το δημοφιλή τραγουδιστή , στον οποίο απαγορεύεται πλέον να χρησιμοποιεί δημόσια βαρείς χαρακτηρισμούς για το μουσικοσυνθέτη .
Στην πολυσέλιδη απόφασή του ο πρόεδρος Μενέλαος Πινακούλας αποφεύγει οποιαδήποτε μνεία στην επεισοδιακή εμφάνιση του Στέλιου Καζαντζίδη , ο οποίος κατά την διάρκεια της εκδίκασης της υπόθεσης είχε επιτεθεί με σκληρή γλώσσα εις βάρος τού άλλοτε καρδιακού του φίλου και κουμπάρου του.
Αντίθετα ο δικαστικός λειτουργός δείχνει ξεκάθαρα τον σεβασμό του στους δύο μεγάλους του ελληνικού τραγουδιού , τους οποίους χαρακτηρίζει καταξιωμένους στο χώρο τους. Ο Χρήστος Νικολόπουλος ως συνθέτης γνωστών επιτυχιών και ο Στέλιος Καζαντζίδης ως ερμηνευτής τους . Σύμφωνα με την δικαστική απόφαση , έπειτα από συνεννοήσεις σε πολλά τραγούδια ο Στέλιος Καζαντζίδης φέρεται ως συνδημιουργός , ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι , αφού δεν έχει σχέση με τη σύνθεση των τραγουδιών . << Πολλοί μουσικοσυνθέτες όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος - υπογραμμίζεται στην απόφαση του δικαστηρίου - είχαν δεχθεί τον τρόπο αυτό "συνεργασίας" τους με τον Στ.Καζαντζίδη , τρόπο τον οποίο είχε "επιβάλει" ο τελευταίος , λόγω της εκπληκτικής φήμης του ως τραγουδιστή , αποτελούντος κυριολεκτικά "μύθο" του οικείου καλλιτεχνικού στερεώματος >>. Και ο λόγος για την ιδιότυπη αυτή συμφωνία τους ήταν η σίγουρη επιτυχία από την κυκλοφορία των δίσκων που τους έκανε να <<Θυσιάζουν ακόμα και τα ποσοστά τους >>.
Για την ιστορία , η αρχή του τέλους της φιλίας των δύο καλλιτεχνών ήταν η στιγμή που ο Χρ.Νικολόπουλος διεκδίκησε την πατρότητα τραγουδιών , τα οποία κυκλοφορούν και με την υπογραφή του Στ.Καζαντζίδη . Ακολούθησε πόλεμος δηλώσεων και συνεντεύξεων , στις οποίες ο ένας κατηγορούσε τον άλλον για την προδοσία . Και αυτές οι συνεντεύξεις τούς έφεραν αντιμέτωπους στην Δικαιοσύνη.
Ωστόσο , για τον πρόεδρο του δικαστηρίου οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί βγήκαν μόνο από το στόμα του Στέλιου Καζαντζίδη και για τον λόγο αυτό απέρριψε την αίτησή του ως αβάσιμη και τον υποχρέωσε να είναι πιο προσεκτικός στο μέλλον , διαφορετικά ο γνωστός τραγουδιστής απειλείται με ποινή φυλάκισης τριών μηνών . Τον προειδοποιεί μάλιστα ότι όσα έχει κατά καιρούς πει συνιστούν αξιόποινες πράξεις και τιμωρούνται από το νόμο . Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η συνέντευξη του λαϊκού τραγουδιστή στην τηλεόραση του ΑΝΤ1 , στην οποία καταλόγισε αχαριστία στον πρώην φίλο του , ενώ δεν δίστασε να τον συνδέσει και με τα κυκλώματα που λυμαίνονται το ελληνικό τραγούδι . << Οι υπαινιγμοί του αυτοί - σύμφωνα με την απόφαση - αποτελούν προσβολή της επαγγελματικής υπόστασης του Χρ.Νικολόπουλου ως καλλιτέχνη >> .
Όσο για τον Χρήστο Νικολόπουλο . ο δικαστής έκρινε ότι τα λόγια του δεν προσβάλλουν και την προσωπικότητα αλλά και την επαγγελματική οντότητα του Στέλιου Καζαντζίδη αναφέροντας χαρακτηριστικά : << Στις συνεντεύξεις του απλώς γίνεται εκτενής λόγος και διατυπώνονται κρίσεις για τις επαγγελματικές σχέσεις που διατηρούσαν οι δύο αυτοί καλλιτέχνες κατά το παρελθών ως και "παράπονα" για τον τρόπο της "συνεργασίας" τους>> .
Ενάμιση μήνα ύστερα από την συζήτηση των αιτήσεων των δύο καλλιτεχνών το δικαστήριο επιβάλλει στην τηλεόραση του ΑΝΤ1 να μεταδώσει την επίμαχη απόφαση , καθώς και να μην κάνει καμία αναφορά στο πρόσωπο του Χρ.Νικολόπουλου χωρίς προηγουμένως να έχει πάρει την άδειά του .
Το βέβαιο , πάντως , είναι πως ο γνωστός μουσικοσυνθέτης είναι αποφασισμένος να συνεχίσει την κόντρα του με τον Στέλιο Καζαντζίδη , αφού έχει ξεκαθαρίσει ότι παρότι δεν ενδιαφέρεται για τα ποσοστά από τους δίσκους θα διεκδικήσει μέχρι τέλους την πατρότητα περισσότερων από 30 τραγουδιών , τα οποία αυτή τη στιγμή κυκλοφορούν με την υπογραφή και των δύο καλλιτεχνών .

-----------------
Ξέρουν πως θα αντιχαιρετήσω πρόθυμα. Γι αυτό φύλλα, πουλιά και λαός με χαιρετάνε. Μόνη μου περηφάνια.

Γιάννης Ρίτσος

https://www.youtube.com/user/japan88gr

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Japan88gr στις 15-08-2010 14:55 ]

Δεν νομίζω ότι το θέμα μας είναι το ήθος και η δικαστική διαμάχη του Στέλιου (γιατί όχι σε ένα άλλο ποστ να το κουβεντιάσουμε)

Συμφωνώ με τον pentatoniko σ αυτά που λέει αφού σαν δεδομένο πάρω το ότι δεν του αρέσει ο Στέλιος .

κι έμενα αν κάποιος τραγουδούσε  τραγούδι του Μπουγά ακόμα κι αν το ''εκτελούσε'' δεν θα μου έκανε αίσθηση.

Αλλά ούτε κι αυτό είναι το θέμα του ποστ ..

έκτος κι αν δεν κατάλαβα εγώ καλά που είναι κι αυτό πιθανό.

Είναι εντος θέματος.

Ο Καζαντζίδης χαρακτηρίστηκε ''Ακροπολη'',  το να σχολιασεις το

ήθος του για να αποφανθεις αν όντος είναι κατι Ιερό και Μέγα

νομίζω οτι δεν είναι εκτος θεματολογίας του post.

Αν αυτό είναι το θέμα τι να πούμε?

Δεν νομίζω πως υπάρχει εφάμιλλος του στο λαϊκό τραγούδι και με τόσα χρονιά απουσίας από την δισκογραφία

πάραυτα έχει πολλά Fan club σε όλο τον κόσμο που σαφώς αποτελούνται από έλληνες κάθε ηλικίας από 80 έως σημερινούς 17αριδες

τι μπορείς να πεις ?

όχι ακρόπολη γιατί πάει αλλού η βαλίτσα αλλά όλη η Ελλάδα είναι ο Στελάρας  και δεύτερος δεν θα υπάρξει

είχα την τύχη να είμαι στο Studio όταν ηχογραφούσε μαζί με τους Κατσιμίχα και τον Αντώνη Βαρδή το Στην Ελλάς του 2000 δεν υπάρχει στεντόρεια και γεμάτη ψυχή η φωνάρα του!!!

Εγώ πάλι θα γράψω ότι αν πάρουμε τα πράγματα κυριολεκτικά, προφανώς αδικούμε την Ακρόπολη.

Όμως, η ουσία της παρέμβασης του Γ. Μπιθικώτση δεν είναι ο 'Στέλιος', αλλά οι άλλοι, στους οποίους και αναλώνει το συνολο του λόγου του. Θεοποιείται ο μακαρίτης ο Καζαντζίδης, κυρίως για να αναφερθεί η μικρότητα εκείνων που προσπαθούν να κάνουν αρπαχτές από τα τραγούδια που ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ (ωραίος ο πεντατονικός) ο Καζαντζίδης.

'Έσπασα το ραδιόφωνο ακούγοντας να σκοτώνουν τα τραγούδια"

"Παιδάκια που φωνάζουν χωρίς να τραγουδούν"

κλπ.

Δηλαδή το σύνολο της συζήτησης μετατρέπεται σε κόντρα παλαιών-νέων, οπότε και αδικείται τόσο η συζήτηση όσο και ο ίδιος ο Καζαντζίδης.

Προσωπικά θεωρώ τον Μπιθικώτση πολύ σημαντικότερο του Καζαντζίδη ως ερμηνευτή, ως προς το ερμηνευτικό του στυλ. Όμως, και πάλι θα συμφωνήσω με τον Μείζονα Πεντατονικό, ότι τα τραγούδια είναι εκφράσεις των δημιουργών πρωτίστως, που μορφοποιούνται από τους υπόλοιπους οργανοπαίκτες κατά συνθήκη. Πρώτα η ποίηση, έπειτα η σύνθεση και τέλος η φωνή και τα όργανα (πάντοτε σε τραγούδια κι όχι απλά μουσικά θέματα).

Μικρές Ακροπόλεις είναι τα τραγούδια του Ακη Πάνου, του Μ. Θεοδωράκη κλπ. Οι υπόλοιποι είμαστε απλά γλύπτες των. Άλλοι καλαίσθητοι, άλλοι μέτριοι κι άλλοι κακαίσθητοι.

Αυτό θεώρησα κι εγώ σαν το κυρίως θέμα..

αλλά δεν έχουμε καλός η κακός ενδείξεις για ποιους μίλα ο Σερ ώστε να μπορέσουμε να έχουμε άποψη..

Είναι πολύ μεγάλος στο είδος του... προσωπική άποψη έτσι ?

κι αυτό μπορούν να το δουν κυρίως :

·         όσοι ακούν αυτό το είδος

·         όσοι ακούν και αυτό το είδος

·         και γενικά όσοι δεν βάζουν στεγανά σε ιδιότητες και ειδή μουσικής

Η μουσική είναι τεραστία… και το χειρότερο άσμα η ο χειρότερος ερμινευτής ,κατα την δική μου γνώμη , κάποιους  αλλους τους ψυχαγωγεί και γιαυτο μπορει και υπάρχει και συντηρείτε δηλαδη αγοράζετε κλπ

προσωπικά δεν βάζω στεγανά ούτε σε ειδή ούτε σε ιδιότητες παρά μόνο επιλεγώ τι θα ξανά ακούσω γιατί ένα πρώτο άκουσμα θα μου το κλέψει η ανάγκη για μάθηση και η επιταγή της άποψης

Ίσως  pentatonoike αν είχες μια εμπειρία από κοντά σαν την δικια μου να έβλεπες κι εσύ αυτο που όπως λες βλέπουν εκατομύρια funs του

και το λέω διότι μετά από αυτήν την εμπειρία κατάλαβα οι δεν είχα πραγματική εικόνα πριν.

Εκτός απο τη σύγκριση, Καζαντζίδη-Μπιθικώτση θα συμφωνήσω κατα τ' άλλα με τον StavmanR.

Το τραγούδι είναι ένα οικοδόμημα αλλά θεμέλιό του - στη χώρα ετούτη τουλάχιστον απο την εποχή του Ομήρου- είναι ο λόγος, ο στίχος.

Στο τραγούδι τους Ο ΓΑΜΟΣ, οι Χαίνηδες λένε:

Κι έτσι κατάρα τα κρατεί κάποια παλιά τραγούδια
να ταξιδεύουν ζωντανά σ' όλες τις εποχές
και τα σιγοτραγούδησαν στόματα πικραμένα
τόσο πολύ που γίνανε στο τέλος προσευχές

Τέτοια τραγούδια τραγούδησαν τούτοι οι δύο (όπως και οι Ξυλούρης, Μπέλλου, Φαραντούρη, Δημητριάδη και ελάχιστοι ίσως άλλοι). Αυτά τα τραγούδια τα προσεγγίζουμε με πολύ μεγάλη προσοχή, πάρα πολύ μεγάλη προσοχή δεν είναι ότι κι ότι. Είναι σαν την Αρχαία Τραγωδία και τα Δημοτικά τραγούδια. Αλλιώς μπορεί κάποια μέρα ν' ακούσουμε σε κανα μαγαζί της παραλιακής το "Γιε μου σπλάχνο των σπλάχνων μου..." δισκευασμένο σε τσιφτετέλι να χορεύεται απο ημίγυμνες στα τραπέζια. Ήδη ακούγεται τελευταία η Φραγκοσυριανή σε chill-out, cyclades-summer-bar έκδοση!

Τώρα η σύγκριση Καζαντζίδη-Μπιθικώτση είναι χωρίς νόημα. Η αξία τους βρίσκεται όχι τόσο στις φωνητικές και ερμηνευτικές ικανότητες αλλά στο βάρος των τραγουδιών που "μετέφεραν" στον κόσμο (μεταφορά που βέβαια απαιτεί ιδιαίτερες ερμηνευτικές ικανότητες). Κι επειδή το βάρος των τραγουδιών αυτών είναι τόσο μεγάλο, δεν υπάρχει ζυγαριά που ν' αντέξει να σηκώσει αυτούς τους δυο για να τους συγκρίνουμε.

Όταν ο Θεοδωράκης ρωτήθηκε γιατί φοράει μαύρα στις συναυλίες (και μετά φορούσαν πάρα πολλοί απο μιμητισμό μάλλον) απάντησε ότι "οι ιερείς φορούν μαύρα".

Αυτά περί "προσευχών" και "ιερέων" δεν είναι υπερβολές ή απλά σύπτωση απόψεων. Ειναι γνωστή η σχέση της τέχνης με την αρχέγονη μαγεία που μετέπειτα εξελίχθηκε σε θρησκεία. Αρχιερέας λοιπόν ο Θεοσωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Ξαρχάκος, ο Τσιτσάνης κι ο Βαμβακάρης και πρωτοψάλτες οι Καζαντζίδης και Μπιθικώτσης και Καζαντζίδης (και μερικοί άλλοι που ήδη ανέφερα). Μπορεί να μην είναι όσια και είδωλα αυτοί οι άνθρωπι αλλά σίγουρα άλλο "τραγουδιστής" και άλλο "ψάλτης".

Έτσι συμφωνώ πως Ακρόπολη κι Αγιασοφιά είναι τα τραγούδια του Τσιτσάνη, του Πάνου, του Μίκη και του Λοίζου αλλά ο Καζαντζίδης είναι σίγουρα μέγας πρωτοψάλτης! 

Απ' την άλλη, μπορεί να μην ξέρουμε ποιούς εννοεί ο "σερ" αλλά ξέρουμε ότι έχε δίκιο!

Άλλο πράγμα -για παράδειγμα- είναι να τραγουδάς "Όπα όπα όπα σ' αγαπώ μα δεν σου τόπα" κι άλλο το "Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο" (θάθλε νάξερα τι κάνει το φιλοθεάμον κοινό του NOTIS όταν λέει αυτό το τραγούδι) 

Όπως αλλο πράγμα είναι το Phantom of the Opera κι άλλο ο Χατζιδάκις κι ο Γκάτσος. Δεν μπορείς να τα τραγουδάς και τα δύο με τον ίδιο τρόπο!

Και οι δύο τους αναμφίβολα απο τους πολύ μεγάλους....

Η αλήθεια είναι πως περίμενα την εξής παρατήρηση:

Βρε Stavmanr, από τη στιγμή που ταξινομείς τη σημαντικότητα των τραγουδιών ως προς το στίχο, τη μουσική και τη 'γαρνιτούρα' κατά σειρά, δεν θα έπρεπε να γράψεις για "τραγούδια του Θεοδωράκη" αλλά για ποίηματα του Ρίτσου, του Ελύτη, του Σεφέρη, του Γκάτσου κλπ. που μελοποίησαν οι δημιουργοί, όπως ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις κ.ο.κ.

Κι εκεί κρύβεται μία μεγάλη αλήθεια. Εμείς λοιπόν, αντί να μιλήσουμε για το ποίημα του Ρίτσου, που μελοποίησε ο Θεοδωράκης και τραγούσε ο Καζαντζίδης, αναφερόμαστε απευθείας στα τραγούδια του Καζαντζίδη, σαν να αποτελεί ετούτο παραγωγική διαδικασία ενός ατόμου...

Κάτι παρόμοιο είχα ακούσει από τον δημιουργό και εν μέρη εκτελεστή Ζουγανέλη, ο οποίος είχε πει κατά λέξη "τα τραγούδια ανήκουν στους τραγουδιστές" αφήνοντάς με επίσης εν μέρη άφωνο. Δηλαδή, αν ο Stavmanr πρωταγωνιστήσει σε μία αρχαία τραγωδία σε κάποιο σύγχρονο θέατρο, η τραγωδία του ανήκει; Ή αν εγώ τραγουδήσω το Soldier Of Fortune γίνομαι ξαφνικά ένας νέος Deep Purple; Ο τραγουδιστής, όπως και ο ηθοποιός είναι εργαλεία του λόγου, της τέχνης. Γι' αυτό κι επιλέγονται όταν η τέχνη προχωρά ορθά, ενώ αντίστροφα επιλέγουν εκείνοι τραγούδια όταν η τέχνη βαδίζει με οικονομικά και σταρσυστεμικά κριτήρια.

Προσωπική μου παρατήρηση λοιπόν είναι πως η Ερηνούλα ανήκει στον Κ. Τριπολίτη, το μουσικό ένδυμά της αξιώνει ο Δ. Μούτσης και τέλος αξιώνεται ως ερμηνευτής ο ίδιος. Φανταστείτε το ίδιο ακριβώς κομμάτι με τον ίδιο ερμηνευτή να λέει:

"Θα σου παρω χαλβά και μια γεμιστή γαλοπούλα

Ερηνούλα μου"

Αντίθετα, το ποίημα, ακόμη κι ως απαγγελία -χωρίς μουσική υπόκρουση- στέκει το ίδιο δυναμικά. Ακόμη κι αν το τραγουδήσει ο Γ. Νταλάρας, πάλι στέκει επαρκώς, αλλάζοντας μερικώς το ύφος της απόδοσης. Όμως χωρίς το στίχο αυτό, είναι σχεδόν ένα μηδενικό.

Τέλος επαναλαμβάνω πως αναφέρομαι σε τραγούδια, δηλαδή σε μελοποιήσεις ποιημάτων και στίχων. Υπάρχει και η περίπτωση ορχηστρικών μουσικών θεμάτων, όπου καταλύεται πλήρως το ζήτημα του έντεχνου λόγου και περνάμε στο έλλογο της τέχνης.

* Όσα αφορούν τη σύγκριση, απλά εκφράζω μία προσωπική άποψη. Εκτός των άλλων ο Μπιθικώτσης ήταν και καλός οργανοπαίκτης μα και συνθέτης, και μάλιστα έχει γράψει -αν δεν απατώμαι- ένα από τα αγαπημένα μου λαϊκά άσματα: "Στου Μπελαμή το ουζερί". Είχε ευρύτερη μουσική παιδεία, που αντανακλούσε πολύ ηχηρά στον τρόπο που τραγουδούσε. Και πάντοτε έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση στους ανθρώπους που γράφουν, καθώς η παραγωγικότητά τους γίνονταν μέρος της ερμηνείας τους. Για αυτό και όταν ακούω τον Βαγγέλη Κορακάκη ή τον Θανάση Παπακωνσταντίνου με τις παλαιορεμπέτικες/δημοτικές χροιές τους, αισθάνομαι ένα τραγούδι πιο αυθεντικά και πλήρως δοσμένο από ότι όταν το ακούω απο τα χείλη ενός φτασμένου τραγουδιστή.

Και πάλι αναφέρω ότι πρόκειται για αυστηρά προσωπική εκτίμηση.

Αγαπητέ StavmanR

παραδέχτηκα κι εγώ πως θεμέλιο του ελληνικού τραγουδιού είναι ο στίχος. Ο στίχος όμως -είτε γράφτηκε για να μελοποιηθεί είτε είναι κομμάτι κάποιας ποιητικής συλλογής- γίνεται τραγούδι απο το συνθέτη.

Όσον αφορά αυτά που είπε ο Ζουγανέλης έχουν νόημα αν δεν ταυτίσουμε τον όρο "τραγουδιστή" με αυτόν του "επαγγελματία τραγουδιστή". Γιατί τραγουδιστής μπορεί να είναι κι ένας πιτσιρικάς που παίρνει την κιθάρα του και τραγουδάει στην παρέα του, τραγουδιστής είναι κι αυτός ο "ανώνυμος" που στη συναυλία ή στο αυτοκίνητό τους πιάνει το τραγούδι και συνοδεύει τον εκτελεστή. Απο τη άλλη βέβαια δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι ενώ αρχικά ο δημιουργός επιλέγει τον ερμηνευτή, προιόντος του χρόνου η διαδικασία αυτή συνήθως αντιστρέφεται. Στην πραγματικότητα δηλαδή το άξιο τραγούδι "κοινωνικοποιείται". Υπ ' αυτήν την έννοια το τραγούδι ανήκει στον τραγουδιστή-λαό.

Όσο για τον ρόλο τελικά του ερμηνευτή, προσπάθησα να προσθέσω μια διάσταση που ίσως να μην έγινε κατανοητή. Ο Μπιθικώτσης δηλαδή είναι ο Μπιθικώτης που ξέρουμε όχι για του "Μπελαμή το Ουζερί" ή το "Τρελοκόριτσο" (που κι εμένα μ' αρέσουν) αλλά κυρίως για το "Ειμ' Αητός χωρίς Φτερά", τον "Επιτάφιο" και το "Άξιον Εστί".

Ο Καζαντζιδης είναι "Καζαντζίδης" όχι για τη Ζιγκουάλα και τη Μαντουμπάλα, αλλά για το "Σαββατόβραδο", το "Γκρεμό", το "Δεν θα ξαναγαπήσω" και τα τραγούδια του Α.Πάνου.

Οι όποιες φωνητικές και ερμηνευτικές ικανότητες έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Χωρίς αυτές βέβαια ίσως ποτε δεν τραγούδαγαν τα συγκεκριμένα τραγούδια. 

Ε, όχι και να βάζουμε τις ερμηνείες της Μαρινέλλας δίπλα σε αυτές του Καζαντζίδη, διότι σιγά τα δύσκολα τραγούδια, από ερμηνευτικής άποψης, που τραγούδησε η Μαρινέλλα. Η Ελπίδα (ένα παράδειγμα) θα μπορούσε άνετα να ερμηνεύσει όλα τα ελαφρολαϊκά της Μαρινέλλας με την ίδια καθαρότητα άρθρωσης και την ίδια έκταση φωνής. Αντίθετα, τραγούδια με απότομη αλλαγή τόνου σε διαφορετικές οκτάβες ("γυρίσματα", για να το πω μπακαλίστικα) όπως τα δημοτικά, τα σμυρνέικα και τα βαριά λαϊκα, αυτά δηλαδή που δεν τραγούδησε η Μαρινέλλα, αλλά τραγούδησαν με μοναδικό τρόπο οι Καζαντζίδης, Αλεξίου, Βιτάλη, είναι τραγούδια υψηλής ερμηνευτικής δυσκολίας που δύσκολα γίνονται αποδεκτά όταν τα τραγουδάει άλλος-η σε 2η εκτέλεση.