Quote:
|
Το μέλος AlienP στις 03-04-2005 στις 02:22 έγραψε:
Αυτή η παρέα αντέχει στο χρόνο γιατί ο χρόνος δε μετρά στις παρέες με ψυχή. Η παρέα είναι αλήθεια. Είναι αγάπη, ξέρει να συγχωρεί και να γιατρεύει μικρές πληγές του ταξιδιού της. Ξέρει να γλεντά μικρές και μεγάλες χαρές της.
|
|
Αυτό το σημείο ας το διαβάσουν προσεχτικά μερικοί...
Quote:
|
Αυτό ίσως είναι το πιο ηλίθιο παραμύθι, εγώ η πιο τρελή του κόσμου, μα η αγκαλιά του Music Heaven είναι η πιο αγαπημένη μου παρέα! Είμαι εγώ, είσαι εσύ, όλοι μαζί και χώρια…
[/]
|
|
Αυτό είναι το πιο αληθινό παραμύθι κι εσυ η πιο γλυκιά τρελη του κόσμου! Να είσαι καλά όπου κι αν βρίσκεσαι!
Quote:
|
Το μέλος gate στις 03-04-2005 στις 11:30 έγραψε:
[I]
Αν κάποτε..., κάπου...., γραφόταν ένα βιβλίο για την ιστορία του M/H , αυτά τα λόγια της Πηγής θα έπρεπε να βρίσκονται στην πρώτη πρώτη σέλιδα...
|
|
Εγώ πάντως θα ήθελα να τα βλέπω και στην πρώτη σελίδα του site..
Να τα διαβάζω κάθε φορά μπαίνω..! jorge..?????
Πηγούλα να 'ξερες τι δύναμη μας δίνεις. Και μάλιστα την πιο κατάλληλη στιγμή...
Αυτό το κειμενάκι σου θα το θυμάμαι. Και θα φροντίσω να μη χαθεί και να το βλέπει κάθε επισκέπτης.
Σε ευχαριστώ
Απορώ με τον εαυτό μου που δεν είχα διαβάσει νωρίτερα τα αυτά τα πανέμορφά παραμύθια αλλά και τα έξυπνα μηνύματα που μεταφέρεις μέσα από τα γραπτά σου Πηγή.
Σου δηλώνω λοιπόν πως απέκτησες έναν ακόμη τακτικό αναγνώστη!!!
Ακούς εκεί να με βάλεις να κλαίω ακόμη δεν τελείωσα καν το πρώτο σου παραμύθι...
Καθ' ότι από μουσική καλή μου δεν γνωρίζω πολλά, αλλά η πένα μου υποκλείνεται ενώπιον σου...
καρδούλα χαίρομαι που κατά βάθος παραμένεις ερασιτέχνης...
Να είσαι καλά να μας παραμυθιάζεις!!! (Μετά τον Παπαμιχάλη βέβαια, υπάρχει και κάποια ιεραρχία)...
κυριε cartoony τι θέλεις να πεις με το ερασιτέχνης;
όσο για την ιεραρχία δεν συμφωνώ. Κι αν ντε και καλα την θέλεις νομίζω πως και AlienP και Παπαμιχάλης είναι number1 στο αντικείμενό τους...
Δεν ξέρω αν είναι σωστό να παρέμβω, αλλά όταν εμείς στην ομάδα (τη θεατρική) λέμε ότι είμαστε "ερασιτέχνες" εννοούμε πως, σε αντίθεση με τους "επαγγελματίες", είμαστε πιο δημιουργικοί, καθώς πιο ελεύθεροι. Δε μας εγκλωβίζουν κανόνες και πρέπει και διορίες. Απλά δημιουργούμε. Είναι σπουδαία φιλοφρόνηση!
καλά έκανες koripaki με βοήθησες να σκεφτώ θετικά, μάλλον βιάστικα να παρεξηγήσω το άλλο μέλος, που τελικά κάτι καλό θα πρέπει να σκεφτόταν κι εκείνο για την AlienP...
Miss gate ορίστε καλή μου! Επειδή αυριο φεύγω πάλι από τον πολιτισμό της πόλης το παραμύθι του Σ/Κ από σήμερα...
Αιώνιος Αύγουστος
Μπορείς να πεις πως στο Άλσος Παγκρατίου, δίπλα στην τρεχάλα και το βουητό της νοσηρής καθημερινότητας, υπάρχει ένας μικρός Παράδεισος. Μπορείς να τον δεις μάλιστα, αν φυσικά έχεις τον παράδεισο κάπου μέσα σου, διαφορετικά όλα για σένα είναι κόλαση. Και είσαι ένας καταραμένος νυχτοκόπος, σαν κι εμένα που βολοδέρνω βραδυπορώντας χρόνια και χρόνια, μες το Άλσος Παγκρατίου.
Είμαι ένας φτωχός κολασμένος τσαμπατζής, θεατής μυστικών ιστοριών, των ανθρωπόμορφων αερικών της σέρτικης πόλης. Δύο τέτοια παιδιά, είχαν το παγκάκι τους στο Άλσος, για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια και με τη δική τους ιστορία, θα σας βγάλω στον Αιώνιο Αύγουστο.
Κάθε που σκοτείνιαζε. Το κορίτσι περνούσε τη μεγάλη λεωφόρο, με τα χαρτιά και τα μολύβια του. Κοντοστεκότανε λίγο στις κούνιες και μετά ανηφόριζε και καθότανε πάντα στο ίδιο παγκάκι. Το αγόρι, που ποτέ δεν κατάλαβα από πού εμφανιζόταν, ερχόταν αθόρυβα με μία κιθάρα στο ένα χέρι κι ένα κράνος στο άλλο. Καθότανε κι εκείνο στο παγκάκι με το κορίτσι, αλλά για έναν ολόκληρο μήνα, δεν είχαν ανταλλάξει ούτε μία ματιά, ούτε μία κουβέντα.
Εκείνη κρατούσε τα μολύβια της και κοιτούσε τα χαρτιά της, εκείνος αγκάλιαζε την κιθάρα του και χάζευε τον ουρανό. Κάθε βράδυ η ίδια ιστορία! Εκεί που έλεγα να τους εγκαταλείψω στο χάσιμό τους, την τριακοστή τρίτη νύχτα, το αγόρι πριν φύγει γύρισε και είπε:
Καληνύχτα κορίτσι!
Το κορίτσι, κούνησε το χέρι του και μόλις αυτός φόρεσε το κράνος του, τον σταύρωσε τρεις φορές.
Το επόμενο βράδυ, το συναπάντημά τους έγινε μέσα σε γέλια και χαιρετισμούς.
Πως σε λένε αγόρι;
Χαραμοφάη με φωνάζουν σπίτι μου!
Ωραία! Κι εγώ απαντάω στο Αχαίρευτη!
Και τι κάνεις κάθε βράδυ Χαραμοφάη;
Ααα! Ψάχνω να βρω μουσική για το τέλειο τραγούδι! Εσύ Αχαίρευτη;
Εγώ, χα! Εγώ ψάχνω να βρω το στίχο για το τέλειο τραγούδι!
Α, τι καλά! Είπαν. Και μετά πέρασε άλλος ένας μήνας χωρίς να ξαναμιλήσουν και χωρίς να κάνουν κάτι. Εκείνη κοιτούσε τα χαρτιά της, εκείνος αγκάλιαζε την κιθάρα του και χάζευε τον ουρανό.
Κι εκεί που σκεφτόμουνα πως δεν πάει άλλο, αποφάσισαν να ξαναμιλήσουν.
Ποιος είναι ο τέλειος στίχος Αχαίρευτη;
Για δε μου λες ποια είναι η τέλεια μουσική Χαραμοφάη;
Μετά κοιτάχτηκαν και είπαν ταυτόχρονα:
Η σιωπή!
Και ξεκαρδίστηκαν από τα γέλια! Μην νομίζετε πως για ένα μήνα είπαν κάτι άλλο.
Ώσπου στις αρχές κάποιας Άνοιξης:
Αν ήταν μήνας η σιωπή, ποιος λες να ήταν; Ρώτησε το κορίτσι.
Ο Αύγουστος για μένα. Απάντησε το αγόρι.
Μπα! Εγώ θα έλεγα πως είναι ο Οκτώβριος. Ο Αύγουστος είναι τίγκα από ήχους ρε φίλε! Είπε το κορίτσι.
Μα αυτό είναι η σιωπή! Να έχει ο μήνας τόσους ήχους, που να σε κρατάει σιωπηλό! Της γύρισε το αγόρι.
Έτσι ε; Ρώτησε εκείνη.
Έτσι! Επέμεινε αυτός.
Καλά! Αλλά εγώ τότε που το βουλώνω πραγματικά, είναι τον Οκτώβρη. Ακούω τη βροχή και ξεχνιέμαι! Είπε το κορίτσι.
Είσαι σίγουρη; Ρώτησε δύσπιστα ο άλλος.
Σίγουρη! Απάντησε κατηγορηματικά εκείνη.
Και δεν έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να μουρμουρίζει κάτι την ώρα που βρέχει; Ρώτησε το αγόρι καλοσυνάτα. Το κορίτσι σκέφτηκε λίγο και μετά κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και είπε:
Έχεις δίκιο! Ενώ τον Αύγουστο, τώρα που το καλοσκέφτομαι δε μου συμβαίνει αυτό.
Ε, ούτε κι εμένα! Είπε γελώντας το αγόρι!
Πως θα του πούμε το τέλειο τραγούδι όταν το γράψουμε Χαραμοφάη μου;
Θα το πούμε ο Αιώνιος Αύγουστος! Εντάξει Αχαίρευτή μου;
Ok καλέ μου!
Μετά έμειναν πάλι σιωπηλοί. Πηγαινοερχόντουσαν στο Άλσος, τις ίδιες πάντα ώρες, στο ίδιο πάντα παγκάκι, αμίλητοι, ανέκφραστοι και ανέμελοι, για 15 χρόνια. Ώσπου κι οι δυο παραδέχτηκαν πως το τέλειο τραγούδι, δεν πρέπει να το ψάχνει κανείς, γιατί το έχει κρυμμένο μες την σιωπή του. Έπειτα αγκαλιαστήκανε και πέταξαν με τα 1200 κυβικά του αγοριού, για τον Αιώνιο Αύγουστο, που στ’ αλήθεια δεν υπάρχει, αλλά εγώ θέλω να πιστεύω το αντίθετο!
Πηγή Καφετζοπούλου
avgi
12.05.2005, 01:16
Πηγή είναι απλά τέλεια αυτά που γράφεις...
μακάρι να είχαμε όλοι λίγο από το μαγικό τρόπο που σκέφτεσαι και γράφεις....
gate
12.05.2005, 01:23
χμ...τέτοιες τονωτικές ενέσεις χρειάζομαι πιο συχνά φιλενάδα...
Κάνε κάτι γι' αυτό...
Ολοι τις χρειαζόμαστε..
Κι αλλο! Κι αλλο!! Κι αλλο!!
gate sofia μην κάνετε σαν τις κακομαθημένες κόρες της μητριάς της Σταχτομπούτας! Την άλλη βδομάδα που θα περάσω από Αθήνα θα έχετε το επόμενο παραμύθι... Άντε μην τα πάρω και στέλνω μόνο στο
www.tabakis.gr
Οχι καλο μου Αλιενάκι..μη μας το κανεις αυτο..!!
Θα περιμενουμε, θα περιμενουμε..!!!
Μεγαλη αρετη η υπομονη..αντε να δούμε πόση έχουμε!!
Εντάξει..τι να πει κανείς...είναι απλά τέλειο..
Πηγή! Σ ευχαριστώ! Το τελευταίο παραμύθι μίλησε μέσα μου και μου έκανε τη μέρα γιορτή! περιμένω κι άλλες ομορφιές έτσι;
Quote:
|
Το μέλος gate στις 03-04-2005 στις 11:30 έγραψε:
Αν κάποτε..., κάπου...., γραφόταν ένα βιβλίο για την ιστορία του M/H  , αυτά τα λόγια της Πηγής θα έπρεπε να βρίσκονται στην πρώτη πρώτη σέλιδα...
|
|
Ένιωσα πως είχα χρέος να προτείνω στην Πηγούλα να μεταφέρουμε όλα της τα παραμύθια σε μια νέα Μόνιμη Στήλη. Η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη όταν μου είπε το "Ναι".
Έτσι από σήμερα η Πηγούλα θα μας κάνει παρέα από την πρώτη σελίδα, όπως κάποτε ευχήθηκε η Gate, και τη στήλη της "
Παράθυρο στο Παραμύθι".
Πηγούλα συνέχισε να μας κάνεις καλύτερους ανθρώπους.
