Στίχοι: Χρήστος Κωνσταντίνου Μουσική: Χρήστος Κωνσταντίνου Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Κωνσταντίνου
Της εξουσίας τα σκολειά σού τά πανε παιδεία και των εμπόρων τα σκαλιά σού τά παν εκκλησία Μα λέξη δε σού είπανε και σκόπιμα σού κρύψανε το ζεϊμπέκικο του νου που φέρνει ελευθερία γιατί το ξέρουνε καλά κρυμμένη είν η ουσία Οι μεν σού τάζουνε στη γη οι άλλοι στα ουράνια και της ελπίδας τίμημα περίσσια περηφάνια Κι οι μάγκες εκ του ασφαλούς έχουνε πονηρέψει γιατί δε γύρισε κανείς ρέστα να τούς γυρέψει Μες στο μυαλό σου όποιος μπει σε κάνει ό,τι θέλει κι αντί για ζεϊμπέκικο χορεύεις τσιφτετέλι σαν την αρκούδα με τριχιά στου κόσμου το παζάρι και γίνεται η αλήθεια σου λιμαρισμένο ζάρι Και το κελί που σ έριξαν, σαν τη θηλιά στενεύει το βολεμένο σου μυαλό άλλο κελί γυρεύει Γυρεύει μεγαλύτερο, γεμάτο με καλούδια κι εμένα απ έξω σαν τρελό λεύτερα να σού τραγουδώ της φυλακής τραγούδια της φυλακής που σ έριξαν γεμάτη με καλούδια Στα λεύτερα τα βήματα χαίρεται ο θεός χορεύει ένας άνθρωπος, απλά αληθινός Άκου λοιπόν το μυστικό, κι αγάπα την ουσία να δεις πως τούτος ο χορός είναι αυτογνωσία κι άντε να δούμε ύστερα πώς θά χουν εξουσία.....
Είμαι ένα φύλλο του φθινόπωρου που πέφτει, είμαι ένα στρώμα από φύλλα πεταμένα κι αυτό το κίτρινο το χώμα που με βάφει, κάποια στιγμή θα γίνει ένα και με μένα Θα πλανηθώ μεσ' στις πτυχές του δέρματός σου, θ' ακολουθώ κάθε τυχαία χαραγή σου κι όπου με βγάλει θα φωλιάσω το χειμώνα, χωρίς κανόνα!
Είμαι μια δύναμη κρυμμένη και το ξέρω όμως δεν ξέρω τι ζημιά μπορώ να κάνω, Ζω σ' ένα πόλεμο που τρώει τα σωθικά μου, που όμως κάποτε θα φάει και εμένα. Στην μυρωδιά σου θα μεθάω και θα χάνομαι, μόνο το χνώτο της πνοής σου θα αισθάνομαι. Κι έτσι ζεστά θα τον περάσω τον χειμώνα, χωρίς κανόνα!
Είμαι ποτάμι που παρέσυρε τα δέντρα, κάθε σταγόνα μου τα φύλλα τους δροσίζει, μα δεν αρκεί αυτό ζωή για να τους δώσει κι έτσι όλο κλέβουνε τη ζωή μόνο από μένα. Πού θα με πανε αυτοί οι δρόμοι σου δεν ξέρω κι αυτό το άγνωστο με κάνει και σε θέλω. Σ' αυτό το αίνιγμα κουρνιάζω τον χειμώνα χωρίς κανόνα!
Είμαι ένα πλάτωμα, μια βάση για πυραύλους, είμαι ένας πύραυλος που έκαψε τη βάση κι αυτή η θλίψη μου δεν θα σβηστεί στ' αστέρια, γι' αυτό θλιμμένο βλέπετε πάντα εμένα. Κι έτσι όπως νιώθω να σε σέρνω και να σέρνομαι κι όταν γουστάρεις να πετάμε και να φεύγουμε, θα τον μπερδέψουμε για πάντα τον χειμώνα, χωρίς κανόνα!
[Πορτοκάλογλου:] Άσε με να λέω πως θα σε αφήσω λόγια είναι μόνο, ό,τι και να πω. άσε με να φύγω και να περπατήσω λίγο ν' ανασάνω και θα ξαναρθώ.
Μα όταν λέω πως μαζί σου θα ξεκόψω γίνεσαι φλόγα που με καίει και γυρίζω σαν το τσιγάρο που όλο λέω "θα το κόψω" κι όμως με πάθος πιο πολύ ξανακαπνίζω.
[Βιτάλη:] Άσε με να λέω πως δεν θα σ' αφήσω μες στην αγκαλιά μου πια να ξαναμπείς. Πως αυτή τη νύχτα την πόρτα θα σου κλείσω λόγια είναι μόνο, λόγια της στιγμής.
Μα όταν λέω πως μαζί σου θα ξεκόψω γίνεσαι φλόγα που με καίει και γυρίζω σαν το τσιγάρο που όλο λέω "θα το κόψω" κι όμως με πάθος πιο πολύ ξανακαπνίζω.
Ενα tango-taxim από τον νέο και ταλαντούχο έλληνα συνθέτη Μάριο Στρόφαλη, από το ομώνυμο άλμπουμ του 2007... Εκτέλεση από το κουαρτέτο Μάριος Στρόφαλης... Απολαύστε το !!!
Γιώργος Καζαντζής- Γιάννης Τσατσόπουλος. Από το διπλό CD "Δεξιά κι αριστερά"
"... Να βάζω παραεκεί το εγώ μην αγαπήσω σαν κουρσάρος Κι απ του ονείρου να λυγώ το πουπουλένιο βάρος. Αχ ζωή, κάτι μου κρύβεις, κάτι μαγικό που το ποθώ Πως περνάς, και νιώθω να το αγγίζω όσο το απωθώ..."
