Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να δίνεις κάτι που αγαπάς σε κάποιον που αγαπάς και κυρίως αυτός να καταφέρνει να αγαπήσει αυτό το κάτι, όσο το αγαπάς εσύ. Μέχρι εδώ όμως με τις αγάπες, μην βγει και καμιά φήμη...
Εχθές πάντως συνέβη και κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση.
Είχα επισκευθεί σπίτι του έναν δάσκαλο μπουζουκιού και επαγγελματία στο είδος του καλού λαϊκού, εδώ και πάνω από 30 χρόνια. Έχει πάρα πολλούς μαθητές, μεγάλη φήμη στην περιοχή και δουλεύει σε πάλκο εδώ και πολλά χρόνια.
Δε μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως ένας τόσο φτασμένος και αναγνωρισμένος οργανοπαίκτης θα καθόταν να μου μιλάει για την αγάπη του (το μπουζούκι) επί τόση ώρα, αλλά και να κάθεται να παίζει μαζί μου (έπαιζα κιθάρα) με τόσο κέφι, λες και είχε να παίξει μπουζούκι χρόνια. Χωρίς καμία τάση ανωτερότητας και χωρίς να δημιουργεί την εντύπωση "εγώ παίζω αυτό το κομμάτι έτσι, να με ακολουθείς" ή "δε σε κοιτάω πως παίζεις, να με κοιτάς εσύ" ή "δε σου λέω τα ακκόρντα, βαριέμαι" ή "έχω παίξει με επαγγελματίες κιθαρίστες, σιγά που θα ασχοληθώ μαζί σου".
Και το προηγούμενο βράδυ έφυγε από το μαγαζί που δουλεύει στις 4...
Το άλλο ωραίο ήταν πως η γυναίκα του είναι και συνεργάτις του στο πάλκο εχθές και τραγουδούσε κι αυτή. Και διασκέδαζε περισσότερο απ' όλους στην παρέα και δίνοντας και παραγγελιές στον μαέστρο-άντρα της.
Και μη σας πω για τη μικρή τους κόρη, η οποία στα 10 της έπαιζε μαζί μας μπαγλαμά και αρμόνιο. Να βλέπατε καμάρι ο μπαμπάς... :)
Αυτό θα πει πραγματική αγάπη γι' αυτό που κάνεις. Και αυτή την αγάπη αυτός ο άνθρωπος έχει καταφέρει και την έχει περάσει και μέσα στην οικογένειά του. Όλη του η ζωή είναι μουσική. Μακάρι όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές να διδαχθούν κάτι. Εγώ πάντως έμαθα πολλά.
