Το λαϊκό παιδί από την Καβάλα λοιπόν αλώνει ένα – ένα τα κάστρα της «και καλά» σκεπτόμενης εντχνίλας ή οποία δεν καταλαβαίνω γιατί έχει οικονομικά προβλήματα ξαφνικά...
Είτε στο Σφακιανάκη πας ...είτε στον Μαχαιρίτσα το μπουκάλι κοστίζει το ίδιο... Με λίγα λόγια από εκεί που ζει ο Καρράς, ζει και ο Πασχαλίδης! Ο Καρράς λοιπόν γιατί μπορεί να ζήσει και ο Πασχαλίδης δε μπορεί;
Η μόνη εξήγηση εδώ μπορεί να είναι οτι το «έντεχνο» κοινό δεν πάει στα μαγαζιά τους και πάει στο μαγαζί του Καρρά. Αν πραγματικά συμβαίνει αυτό τότε θα είναι γιατί το κοινό τους κατάλαβε και δεν μπορούν να τους πουλάνε πια «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Προτιμάει να πάει κάπου και να πληρώσει «φύκια για φύκια». Όχι «γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» και 160ευρω το μπουκάλι! Το εξαιρετικό περιτύλιγμα της αμφισβήτησης του συστήματος, του θάρρους απέναντι στην εξουσία και της πνευματικής τροφής, γίνεται πούδρα την ώρα του λογαριασμού...
Για να πάω λίγο παρακάτω... Πέρυσι μας φάνηκε αστείο που ο Ρέμος τραγουδούσε το”nothing else matters” και απο κάτω του πετούσαν λουλούδια αλλά το ίδιο αστείο μου είχε φανεί και μένα όταν ο Στoκας τραγουδούσε τα δικά του τραγούδια με το γαρίφαλο μέχρι το γόνατο (1-2 χρόνια πριν στην συνεργασία με το Μητροπάνο). Ο Στoκας έβγαινε με το μακό και το τζην βέβαια αλλά από κάτω ήταν όλη η καψουροκαγκουριά την Αθήνας η οποία τον αντιμετώπιζε ως «ζέσταμα» μέχρι να τραγουδήσει το «αλίμονο» μετά από δύο μπουκάλια “Johnny”. Διότι ήμαστε κουλτουριάρηδες αλλά μέχρι ενός σημείου... και το σημείο αυτό είναι η ελάχιστη κατανάλωση στο μαγαζί που τραγουδάμε αγαπητέ...αν παίρνουμε και ποσοστό από τα λουλούδια μάλιστα δεν έχουμε αντίρρηση να βγαίνουν και καμήλες στη σκηνή...
Παραδείγματα τέτοιων συνεργασιών πολύ πριν την οικονομική κρίση αποδεικνύουν ότι το θέμα τελικά δεν είναι οικονομικό...
Όσο για το CD του Καρρά... Πολλές από τις εκτελέσεις τις άκουσα... δε μου άρεσε καμία... το «χαράτσι» μάλιστα και το «σώμα υποταγής» σχεδόν στεναχωρήθηκα που πολύς κόσμος θα το μάθει από τον Καρρά. Ηλεκτρικές με παραμόρφωση και το περίφημο πιατίνι (σήμα κατατεθέν σε τέτοιες ενορχηστρώσεις) είναι παντού! Επιτηδευμένα άχρονος (για να διαφοροποιηθεί) και σε κάποια σημεία υπερβολικός. Στο φινάλε μάλιστα από το «χαράτσι» έχουμε και θέμα άρθρωσης.
Κέρδος από την άλλη δε θεωρώ ότι είναι πως κάποια παιδιά σήμερα θα μάθουν το «ερωτικό» από τον Καρρά (όχι ότι εκτιμώ περισσότερο σαν τραγουδιστή τον Μητσιά...). Είναι σαν να κάνω εγώ ένα αντίγραφο της Μόνα Λίζα (που δεν μπορώ να ζωγραφίσω ούτε ένα συννεφάκι), να το κρεμάσω στο Mετρό και να λέω...ορίστε... να η Μόνα Λίζα! Κέρδος δε το λες...
Δεν μπορώ όμως να μη παραδεχτώ ότι γελάω με τις φάτσες των ΠασχαλιδοΜαλαμάδων που καταλαβαίνουν σιγά – σιγά ότι οι μόνοι διαφορά των ειδώλων τους ήταν στην ενορχήστρωση και στην βιτρίνα και όχι στο μυαλό και στην νοοτροπία!