Επιστρέφοντας στο ρεπερτοριο, αν εξαιρέσεις την etude chopin, θα συμφωνήσω. Η σπουδή που λές είναι πολύ δύσκολη, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να κινδυνέψεις με κάτι τέτοιο στις προαγωγικές σου. Αν θές παίξτη στο πτυχίο. Γενικά δεν είμαι υπερ της σπουδης Chopin για να μπεις ανωτέρα. Ακόμα κ οι πιο "ευκολες" ( αν υπάρχουν) απαιτουν μεγάλη ερμηνευτική ωριμότητα.
Για την "στρατιωτική polonaise" δεν μπορω να διαφωνήσω- και εγώ αυτή έπαιξα...
Το Beethoven καλό, αλλα θα πρότεινα να μη το παιξεις πολυ γρήγορα (συνήθες πρόβλημα κατ'εμε στη σονατα αυτή)
Απο ποιο WTC είναι η d minor??
Γενικά μιλώντας πάντως, είμαι υπέρ της ισορροπίας σε ένα πρόγραμμα. Κάνε σε ένα- δυο κομμάτια την υπέρβαση, οκ. Αλλα μη το τραβήξεις απο τα μαλλια. Είναι καλό να δείχνουμε κ σε κάτι πιο βατό ( επ ουδενί όχι απλο) την ερμηνευτική μας δεινότητα, κ την άνεση μας. Κ αυτό είναι πιο πολύ ψυχολογικό θέμα της περφορμανς. Αν κονταροκτυπιόμαστε με όλα τα έργα για να βγουν, τότε και δεν απολαμβάνουμε τις ικανοτητές μας, κ έχουμε πολλές πιθανότητες να βγει ένα αγχωμένο πρόγραμμα. Κ σίγουρα οι εξεταστές δεν θα απολαύσουν κάτι τέτοιο