793 online · 210.850 μέλη
I know...
Πού να διαβάσεις τις ιστορίες που ετοιμάζω για το βιβλίο μου...
pure sex & drugs & rock'n'roll... χε χε
αλλά θα πάρει καιρό..
μπορεί να περάσουν βδομάδες και να μην γράψω λέξη και μετά να πλακωθώ...
στο μεταξύ, γράφω καμία ιστορία εδώ, να κάνω εξάσκηση...
α, ναι, και στο Sonik (το περιοδικό) - τρισέλιδο tribute στον Cpt Beefheart στο νέο τεύχος...
Νομίζω ότι γενικά δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι ως προς το πόσο πρέπει να τηρούμε την ησυχία.
Μπορεί να παρακολουθήσουμε ένα καλλιτέχνη ο οποίος για να ακουστεί θα χρειάζεται απόλυτη ησυχία (μπορεί άλλωστε ένα συγκεκριμένο τραγούδι να είναι πολύ σιγανό), οπότε οτιδήποτε πέρα από αυτό είναι δείγμα ανωριμότητας από την πλευρά του κοινού.
Στην περίπτωση του 6ου live όμως, θεωρώ οτι από την στιγμή που όλοι οι καλλιτέχνες ακούγονταν επαρκώς, και εφόσον όλοι πήγαμε εκεί για να περάσουμε καλά, δεν χρειάζεται να γίνεται ολόκληρο θέμα επειδή δεν επικράτησε σιγή. Απ' ότι καταλαβαίνω όμως η κατάσταση πρέπει να ήταν πολυ καλύτερη από τα προηγούμενα Live στα οποία δεν είχα παρευρεθει για να ξέρω με σιγουριά.
Σε κάθε περίπτωση για να πάνε τόσα άτομα προφανώς ήθελαν να γνωρίσουν και κάποιους καλλιτέχνες, πέρα από το να περάσουν καλά. Άρα δεν μπορεί να ισχύει ότι το κοινό δεν σεβόταν τους καλλιτέχνες. Μερικές κουβέντες μεταξύ του κοινού είναι απόλυτα δικαιολογημένες, αφού δεν έφτασαν στην υπερβολή.
Η απόλυτη ησυχία άλλωστε θα ήταν κάπως αφύσικη και ψυχρή, ενώ η ζωηράδα και η ζεστασιά του κοινού πρόσδιδαν ζωντάνια και κλίμα "παρέας". Ίσως να ήταν και σημάδι ευχαρίστησης. Έπειτα ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν διαφορετικά είδη κοινού, και το συγκεκριμένο δεν ήταν και ιδιαίτερα άσχημο (δες σκυλάδικα).
Η μουσική ενώνει! αρκεί να κρατάμε αυτό (στην προκειμένη περίπτωση).
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ γι αυτούς που πάνω απ τη σκηνή (σκοινι)προσπαθούν να μοιραστούν το μικρό τους ταξίδι . Ενα τρίλεπτο μικρό ονειρο , ελπίδα , διαδρομή , δημιουργία οπως θες πεσ το ή εστω μικρό ταξίδι . Σε κυτάζουν στα μάτια ψάχνοντας συνοδοιπόρο . Και συ το μόνο που εχεις να κάνεις να δεχτείς την πρόταση απο την καρέκλα σου και να τους ακούσεις για τρία λεπτά. Σιγα το δύσκολο.
Απο το δίσκο του 'ύπέροχο τίποτα ΄ υπέροχη δουλειά οχι όμως τοσο γνωστη οσο άλλες του αγγελάκα για ευνόητους λόγους . Το θέμα της αντρική υπόθεση με την ένοια οτι αναφέρετε κυρίως στη μοναξιά του φύλου.
A και κάτι ακόμα ''MUTO'' . Τους ξέρετε ? αν οχι γνωρίστε τους αξίζει.
Η κινηματογράφηση του έργου γίνεται την ώρα που ζωγραφίζετε γι αυτο και βλέπετε ανθρώπους και οχήματα να παρεμβάλουν.
Ασχετο με το θέμα????????? Δε νομίζω για τέχνη δε λέμε? σσσσσσσσσσσσσσ κάντε ησυχία και δείτε.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : ixthis στις 20-02-2011 19:27 ]
λαθος κουμπάκι πάτησα παλι.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : mixalis-kleanthis στις 20-02-2011 21:31 ]
Παράθεση:
|
Τέχνη , καλλιτέχνης , δημιουργία, κοινό ,αποτέλεσμα
συγκοινωνούντα δοχεία .....
Χθές βράδυ έπαιξα στο Τσάι στη Σαχάρα, ενω με συνόδευεσε στα τύμπανα ένα 18χρονο παιδί φίλος μου.
Ο χώρος γεμάτος,και οι ακροατές χωρίς να μετατρέπουν τον χώρο σε εκκλησία ήταν απίστευτα κοντά μας σε αυτό που προσπαθούσαμε να τους δώσουμε απο το πάλκο γιά 3 ολόκληρες ώρες...χωρίς διάλειμμα...χωρίς παρακλήσεις απο μέρους μας γιά ησυχία. Θα το έλεγες ως άτυπη και μυστική συμφωνία μεταξύ μας, με κοινό όφελος. Ενοιωσα υπέροχα...ένοιωσαν το ίδιο καλά, σε σημείο που πολλές φορές αφήναμε τους στίχους μόνο στα δικά τους χείλη...ίσως και τα όργανα να ήταν περιττά τότε...παύση...αφού ψυχές μιλάνε καλύτερα απο αυτά αρκετές φορές.....
Σπανίζουν άραγε πλέον τέτοιες μουσικές συναθρήσεις, και νοιώθω ευτυχής που πλέον τις έχω κερδίσει στην ζωή μου. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι όμως και ακατόρθωτο, αρκεί να ξέρουμε το ακριβώς περιμένουμε και τι θέλουμε απο τέτοιες βραδιές.
Εκ των πραγμάτων κάτι αντίστοιχο ήταν ΑΔΥΝΑΤΟ να συμβεί στην Αυλαία, και δεν ζούσα με την ουτοπία ότι μπορεί να συμβεί η να κερδιθεί απο όποιον δήποτε καλιτέχνη επι σκηνής,πόσο μάλον στην διάρκεια δύο και τριών τραγουδιών που θα είχε στην διάθεσή του.
Ως ακροατής απο ένα σημείο και μετά, θέλησα να μπω στο πετσί των ερμηνευτών μέχρι και την τελευταία παρουσία.Ομολογώ πως η συμπεριφορά του κόσμου στην πλειοψηφία του, και τουλάχιστον στο σημείο που καθόμουν εγω, δεν με βοήθησε....όχι μόνο εμένα, αλά και τα 10 περίπου άτομα της παρέας μου.
Προσωπικά, δεν μετάνοιωσα που βρέθηκα εκεί, αντίθετα θα έλεγα.....αυτη η παρουσία μου, μόνο και μόνο σαν εμπιρεία ως ακροατή και ως συμετέχων, μόνο καλά μπορεί να μου έδωσε.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : cineboy στις 20-02-2011 22:46 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : cineboy στις 21-02-2011 00:33 ]
Δέν ήξερα τι σημαίνει " Παρεμβάλλεται post αρνητικής αξιολόγησης ¨"
μου ειπαν τα παιδια απο το τσατ οτι σημαίνει
1 οτι είναι άσχετο με το θέμα
2 οτι εχει ασχημη γλώσσα (υποθέτω οτι ενοούν χυδαιολογία κλπ)
Δεν πιστεύω να είναι ουτε το ένα ουτε το άλλο
αλλά αφου ενοχλεί το σταματάω εδω.
Και συγνώμη για το πρόβλημα που δημιούργησα χωρίς να έχω πρόθεση καμμιά.
Από την εμπειρία μου...
α) Δεν είναι όλοι οι χώροι ίδιοι, αν πας στο Μέγαρο Μουσικής να ακούσεις κονσέρτο για βιολί, πιάνο και φρίσμπι δεν θα μιλήσεις (και το ξέρεις από πρίν), αν πάς στον Γονίδη όμως όχι μόνο θα μιλήσεις αλλά θα ουρλιάξεις, θα ξελαριγγιαστείς για να σε ακούσει ο δίπλα σου και όλα τα σχετικά.
β) Αν ο Καλλιτέχνης σε σεβαστεί οφείλεις να τον σεβαστείς και εσύ, αν όχι τότε καλά θα του κάνεις... Μίλα φιλαράκο και μη σε ενδιαφέρει...
γ) Ας μην ξεχνάμε ότι όταν βγαίνουμε έξω πάμε και για να επικοινονήσουμε μεταξύ μας, κανείς δεν μπορει να κάτσει 2 ώρες αμίλητος.
γενικα για τις ομιλιες σε 1 live να πω κι εγω μια αποψη
μιας και χθες στους nostalgia 77 επαναληφθηκε το φαινομενο
η φιλη μου στο τελος γκρινιαξε ενω εγω εχω δε το ειχα προσεξει καν!!!
Γιατί???
Πραγματικα η οποια βαβουρα ή τα γελια που ακουγωνταν,
στα αυτια μου και στο μυαλο μου φταναν σα μερος του ηχητικου συνολου.
Παντα ευπροσδεκτες οι μικροαλλαγες των τραγουδιων στα live:
αλλο παιξιμο,αλλο παθος,μεγαλυτερα και περισσοτερα solo, garage ηχος (μικροφωνισμοι,σταδιακη βελτιωση της μιξης)και ναι, ηχοι απο το περιβαλλον που βρισκομαστε το γεματο κοσμο.Ετσι ειναι το live.
νομιζω πως ο καλλιτεχνης που θιγεται και δεν το αντεχει παιρνει τον εαυτο του πολυ στα σοβαρα(κακο αυτο για καλλιτεχνη) και πρεπει να απαγορεψει την καταναλωση alcool στα πανηγυρια του.
Ο fan που νευριαζει εχει δικιο,αλλα και αυτος μπορει να κανει τη καρδια του πετρα και να ακουσει πιο ανοιχτομυαλα τα αγαπημενα του τραγουδια μιξαρισμενα με φωνες ,γελια ,συνομιλιες κτλ.Aλλιως κανει facecontrol στη πορτα και επιτρεπει μονο σκληροπυρινικους οπαδους, η κλεινει μια συναυλια για παρτη του.Παντως αν δε κανει κατι απο τις περισσοτερες συναυλιες θα φευγει με νευρα!
Παράθεση:
|
Σωστός !!!
Μπορούμε ας πούμε να μιλάμε για το αν κάνει να μιλάμε όταν οι άλλοι δεν μιλάνε...
Και βέβαια.. να αντιμιλάμε.
Παράθεση:
|
Φυσικά και διαφωνώ μαζί σου φίλε μου σε μεγάλο βαθμό, αν και τα πάντα εξαρτώνται απο το ποιός παίζει και τι είδους μουσική παίζει.
Λες, ότι εαν κάποιος καλιτέχνης ζητήσει μιά σχετική ησυχία απο τον κόσμο προκειμένου να ερμηνεύσει παίρνει τον εαυτό του πολύ σοβαρά...οκ.....και που το λάθος;δηλαδή η μουσική είναι κάτι που πρέπει να το παίρνουμε σαν πλάκα;
Οταν παρακολούθησα Χαίνιδες η Λουδοβείκο ζωντανά, ζήτησαν απο το κοινό απόλυτη ησυχία κατά την διάρκεια της παράστασης, και ήταν απόλυτα φυσιολογική αυτη η παράκληση....πως μπορούν να ακουστούν όργανα σαν τις στάμνες και άλα περίεργα ακουστικά μαραφέτια ,όταν απο κάτω γίνεται πάρτυ;...πως μπορούν να βγούν στο κοινό αυτές οι ευαίσθητες ερμηνείες που απαιτούν τα συγκεκριμένα τραγούδια;
Μην τα βάζουμε λοιπόν όλα σε ένα καζάνι, και μην θεωρούμε απαιτητικούς και φαντασμένους όσους ζητούν σεβασμό επι σκηνής και αντίστροφα.
-----------------
Τα πάντα σε τούτη τη ζωή είναι ένας αέρας και μιά στιγμή άτυχη η τυχερή.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : cineboy στις 21-02-2011 15:53 ]
Τη μουσικη ναι στα σοβαρα
τον εαυτο μας οταν παιζουμε οχι (ξερω αααλλη συζητηση και πολυ μεγαλη)
Εχεις δικιο cineboy οχι ολα στο ιδιο καζανι.
Αλλα απο την αλλη αυτον που θα απαιτησει απολυτη σιγη και δε περιμενει να τη ''κερδισει΄΄ η μουσικη του
δε μπορω να τον σεβαστω.
Αν και ειμαι απο αυτους που παρακολουθουν υπνοτισμενοι τις συναυλιες (καθε ειδους)
σε μια τετοια συμπεριφορα καλλιτεχνη θα ''χαλιομουνα''
βγαλτε με απο την ταξη με απουσια τι να κανουμε..
Α οσο για σταμνες και λοιπα χαμηλοφωνα οργανα...δειξε μου ποσο με σεβεσαι εσυ καλλιτεχνη και φροντισε τον ηχο σου.Πληρωσε και κανα καλο ηχοληπτη ,κανα μικροφωνο.Γιατι το θεμα αυτο ξερεις υπαρχει σα προβλημα και αντιστροφα,οταν δηλαδη αυτο που πηγαμε να ακουσουμε μας το σερβιρουν χωρις να παιρνουν στα σοβαρα:
τον ηχο, το αποτελεσμα αλλα αντι για αυτο μονο τον εαυτο τους
φιλικα :)
Δυστυχώς σπάνια έχουμε γύρω μας το κοινό που θα θέλαμε να έχουμε και πολύ σπανιότερα οι καλλιτέχνες από κάτω το κοινό που θα επιθυμούσαν.
Αλλά πραγματικά μου δημιουργείται απορία:
Γιατί έρχονται στο Μετρό (και πιάνουν και όλα τα τραπέζια) οι διαζευγμένες πενηντάρες (δεν έχω τίποτα με τις διαζευγμένες πενηντάρες) που κακαρίζουν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης της Τάνιας;
Τι δουλειά έχουν οι φοιτήτριες που ανάθεμα κι αν πήραν χαμπάρι ότι δεν έχουν πάει στα μπουζούκια;
Γιατί έρχεται στο θέατρο Κήπου η παρέα 15χρονων που γελάνε δυνατά και ανταλλάζουν ringtones την ώρα που ο Φοίβος παίζει χωρίς μικρόφωνο με ένα πιάνο "το καλοκαίρι θα'ρθει"?
Είναι τόσο "in" πια η Τάνια; Είναι τόσο "in" ο Φοίβος και δεν το έχω πάρει χαμπάρι;...
Αν βγαίνεις για να διασκεδάσεις με την παρέα σου έχοντας απλά σαν υπόκρουση τον καλλιτέχνη, δε σε εξυπηρετεί το CD?
Γιατί, ξέρεις, υπάρχει κόσμος που θέλει πραγματικά να τον ακούσει...
Σαν ντραμίστας που είμαι, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω μια...
Δεν πάτε να βαράτε όλοι μαζί τα κινητά σας ταυτόχρονα... Ή να πετάτε ο ένας στον άλλον τα τασάκια και τις καρέκλες... Ταυτόχρονα... Δεν χαμπαριάζω... Μπορώ να βαράω τα πιατίνια μου πιο δυνατά... Κι ας έχουν βάλει στα "καθώς πρέπει" μαγαζιά plexiglass μπροστά από τον ντράμερ... με το σκεπτικό να μην ενοχλεί τα μπροστινά τραπέζια... Γελοιότης ω Γελοιότης... Ματαιότης ω Ματαιότης...
Ως ακουστικός κιθαρίστας/τραγουδιστής όμως (έστω και περιστασιακός), το ένιωσα στην Αυλαία... το συναίσθημα του να παίζεις και να αισθάνεσαι ότι όλοι ασχολούνται με κάτι άλλο εκτός από εσένα... έστω κι από περιέργεια... από τη στιγμή που δεν παίζεις το #1 τραγούδι που θα τραβήξει την προσοχή... το συναίσθημα ότι και να σταματούσες να παίζεις, κανείς δεν θα το πρόσεχε... ή θα νοιαζόταν...
Άρα, δικαιολογημένα ξεκίνησε αυτή η κουβέντα...
Τώρα, τι προσπαθούμε να καταλάβουμε... δεν έχω καταλάβει...
Ο καθένας θα λέει το μακρύ του και το κοντό του...
Χοντρός & Λιγνός...
Ψηλός & Κοντός...
Πάει... πέρασε αυτό... μια βραδιά ήταν...
Έχω παρακολουθήσει συναυλία David Sylvian στη Νέα Υόρκη και νόμισα ότι ήμουν στην εκκλησία... αν έπεφτε καρφίτσα, θα την άκουγες...
Έχω παρακολουθήσει συναυλία Clash στην ίδια πόλη και νόμισα ότι ήμουν στο γήπεδο... σε ντέρμπι... Περιπολικά συγκεντρωμένα απ'έξω, μια τύπισσα να την κυνηγούν και να τη μαζεύουν οι μπασκίνες, γιατί είχε πετάξει τη μπλούζα της και είχε βγάλει τα βυζιά τηε σε κοινή θέα... Μέσα στο μεταξύ, γινόταν ο χαμός...
Κι όμως, ή "φασαρία" του κοινού είχε άμεση σχέση με τη φασαρία του Joe Strummer...
Θέλω να πω, δεν ήταν 15 μπεμπέκες που μιλούσαν με τη μαμά τους διότι θα αργούσαν να γυρίσουν το βράδυ, κι άλλες 15 που ήθελαν να μάθουν πού βρίσκονται οι φιλενάδες κι αν ήταν διαβασμένες για την εξεταστική και θα μπορούσαν να έρθουν...
Ήταν φασαρία από ανθρώπους που γνώριζαν κι εκτιμούσαν τη μουσική των Clash και ανταποκρίνονταν στα κατάλληλα σημεία... σε κάποιο στίχο.. σε κάποιο riff.. ένα κοινό συντονισμένο με τη μουσική... στο ίδιο μήκος κύματος...
Συμπέρασμα?
Αδύνατον να επιτευχθεί πλήρης αρμονία καλλιτέχνη/κοινού σε ένα πάρτι του Musicheaven, με κάθε καλλιτέχνη να παρουσιάζει ένα διαφορετικό στυλ ανά 10 λεπτά... από τα ηλεκτρικά κιθαριστικά arpeggio του Κροκίδη (διασκευή του Jeff Beck), στις unplugged εκτελέσεις των τραγουδιών της Φούστας της Ρεβέκκας...
Πιστεύω ότι την επομένη, οι περισσότεροι θυμόντουσαν τι είπαν... ή τι άκουσαν από το διπλανό τραπέζι..
Όχι όμως τι είπαν οι μουσικοί... Ή τι έπαιξαν... μ'ελάχιστες εξαιρέσεις...
Π.χ. μπορεί κάποιος να μου γράψει τους τίτλους των τραγουδιών που τραγούδησα...?
Δύο τραγούδια ήταν.. όχι εικοσιδύο... το καθένα είχε τίτλο... και τα παρουσίασα....
Anybody...?
Is there anybody out there...?
Hey You...
Comfortably Numb...?
well... I have to...
Run Like Hell...
because...
The Show Must Go On...
