Ενδιαφέρον το θέμα που θίγεις...
Είμαι σίγουρος ότι την πονάς τη μουσική...
Από την άλλη, βρίσκω αρκετά ετεροχρονισμένο το παράπονό σου...
Υπάρχουν πλέον νέα δεδομένα στη (παγκόσμια) μουσική σκηνή...
Κυρίως, το ότι πολλοί καλλιτέχνες έχουν πάψει να συνεργάζονται με δισκογραφικές και διαθέτουν τη μουσική τους είτε μέσω ταχυδρομείου ή στο ίντερνετ...
Για παράδειγμα, ένας σπουδαίος Βρετανός τραγουδοποιός ονόματι Julian Cope. Το τελευταίο άλμπουμ που κυκλοφόρησε σε εταιρία ήταν το 1996 (!). Οι fans επιλέγουν τους δίσκους του από το website που διατηρεί ο ίδιος και τους λαμβάνουν ταχυδρομικά...
Φυσικά, υπάρχει και το ίντερνετ... εδώ είμαστε αυτή τη στιγμή, γράφω και με διαβάζεις. Δεν χρειάζεται να σου πω ότι τα τραγούδια του δικού μου άλμπουμ διατίθενται διαδικτυακά... και χιλιάδων άλλων καλλιτεχνών. Καμιά φορά, υπάρχουν εταιρίες πίσω από την ηλεκτρονική διάθεση. Εγώ, ως μουσικός, θέλω να μπαίνω στο στούντιο, να γράφω τη μουσική μου και μετά να ασχοληθεί κάποιος άλλος με τη διακίνηση των τραγουδιών. Κάποιος που ξέρει να το κάνει καλύτερα από εμένα... Mea Culpa.
Υπάρχει πάντως μια τεράστια σκηνή DIY (Do It Yourself) που πλέον αφορά όχι μόνο στο ύφος της μουσικής αλλά και στην ίδια την προώθηση/διανομή ενός δίσκου... Άπειρες μπάντες.
Και δεν μπορώ να ρίξω όλες τις δισκογραφικές στο ίδιο τσουβάλι... Αν δεν είχε υπάρξει η Factory Records που το 1978 πίστεψε στους Joy Division, πιθανόν να μην τους είχαμε μάθει ποτέ... Αν δεν είχε ρισκάει η Virgin με τον Mike Oldfield στα 70's (τότε που στεγαζόταν σ'ένα μικρό δισκοπωλείο) πιθανόν να μην τον είχαμε μάθει ποτέ. Διότι όλες οι εταιρίες τότε, είχαν απορρίψει το Tubular Bells ("Τρελάθηκες? Όλος ο δίσκος θα έχει ένα μεγάλο ινστρουμένταλ? Και τι θα παίξουμε στο ράδιο?", του έλεγαν)...
Ο ψαγμένος μουσικόφιλος θα χρησιμοποιήσει τα αυτιά του και την αισθητική που έχει διαμορφώσει μέσα από τα ακούσματά του και θα βρει αυτό που θα του αρέσει...
Τώρα, εάν η κυρά Σούλα πηγαίνει στο κομμωτήριο για να βάψει τα μαλλιά της να μοιάζει με την Έλλη Κοκκίνου, καθ'οδόν σταμάτήσει στο Zara για ν' αγοράσει το χιλιοστό τζιν με σχισίσματα στα γόνατα που πουλήθηκε εκείνη τη μέρα και που το είδε να το φοράει η αοιδός της Eurovision, και μετά, το βράδυ, ακούει με τον αντρούλη της λαϊκοπόπ στην Ιερά Οδό... τι με νοιάζει εμένα? Ίσα-ίσα, με βολεύει διότι ξεχωρίζω πιο εύκολα τους εχθρούς μου - την κακογουστιά, το kitsch, την κινούμενη ρεκλάμα... Όταν τις πετυχαίνω στο κόκκινο φανάρι δίπλα από τ'αμάξι μου, βάζω τέρμα Frank Zappa... Λατρεύω να βλέπω τη σαστισμένη έκφραση τους καθώς σταυροκοπιούνται...!!!!
Long Live The Kitsos and the Soula !!! Σας χρειάζομαι, για να μου υπενθυμίζετε πόσο καλύτερα περνάω από εσάς... Ή, όπως είχε γράψει ο Lou Reed στο Metal Machine Music: MY WEEK BEATS YOUR YEAR !!!
