Οι στίχοι της οργής

 Στίχοι: Στάθης Δρογώσης Μουσική: Στάθης Δρογώσης

Θα μιλήσω για το φίλο τον Κανέλλο

Που έχει μια καρδιά και τέσσερα ποδάρια

Που γυρίζει στα Εξάρχεια τα βράδια

Κι όλοι τον σέβονται του βγάζουν το καπέλο

 Στη γωνιά πολυτεχνείο με Πατησίων

Κυνηγούσε λένε έναν ασφαλίτη

Και μια μέρα εθεάθη στο Θησείο

Να γυρνά με μια σκυλίτσα από σπίτι

Ένα τραγούδι για το σκύλο τον Κανέλλο

Που με δάγκωσε μα τον καταλαβαίνω

Υποστήριξε την άποψη με πάθος

Ότι είχα πάρει την ζωή μου λάθος

Χίλια πρόσωπα αλλάζει αυτή η πόλη

Μα κανένα δε τρομάζει τον Κανέλλο

Κι αν καμιά φορά τον βλέπεις λυπημένο

Την ουρά του σπάει κι αρχίζει γυροβόλι

Κι ούτε αγγίζει όσα κόκαλα πετάνε

Όλοι αυτοί που ασχημαίνουν τη ζωή μας

Και το ξέρω όταν στα μάτια τον κοιτάμε

Πως γουστάρει πως γουστάρει τη σιωπή μας

Το τραγούδι μιλάει για τον Κανέλλο, κάτοικο της περιοχής του Πολυτεχνείου και φίλου των αντιεξουσιαστών. Γάβγιζε στα ΜΑΤ, τα κυνηγούσε, αψηφούσε μολότοφ και δακρυγόνα, ήταν παρών στις πορείες και στις συγκεντρώσεις... ώσπου αρρώστησε. Κινητοποιήθηκαν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου, τον φρόντισαν, αλλά δεν άντεξε. Είχε μπει άλλωστε στα δεκαεπτά... Ο τραγουδοποιός Στάθης Δρογώσης στον «Κανέλλο» του δεν αποτυπώνει μόνο τη ζωή ενός σκύλου αλλά και καταστάσεις που προβληματίζουν τόσο τον ίδιο όσο και τους συνομηλίκους του.

Ο «Κανέλλος» αποτέλεσε την αναγκαία και ικανή συνθήκη ώστε αντιεξουσιαστές απ΄ όλον τον κόσμο να σχολιάσουν, όχι βεβαίως τη ζωή του πρωταγωνιστή της ιστορίας, αλλά την καθημερινότητά τους. Να καταθέσουν ιδέες, να συγκρουστούν και να ενωθούν. Με περισσότερες από 200.000 προβολές στο myspace, το τραγούδι μετατράπηκε σε πολιτικοκοινωνικό «ύμνο». «Ενα τραγούδι φεύγει πάντα από τον δημιουργό και το κάνουν ό,τι θέλουν οι ακροατές του.Μου αρέσουν οι δεύτερες αναγνώσεις έργων μου» λέει ο Στάθης Δρογώσης. «Σαφώς και δεν είμαι πολιτικός επιστήμονας.Αυτό που ξέρω να κάνω είναι να τραγουδώ για την τάξη που εκφράζω, αυτή τημικρομεσαία.Από την άλλη,δεν μ΄ ενδιαφέρει ούτε να νουθετώούτε να είμαι με το δάχτυλο και να λέω ή να δείχνω . Είναι φορές που ντρέπομαι που είμαι καλλιτέχνης.Πολλοί από εμάς έχουν ταυτιστεί με την εξουσία».

Από την άλλη, γνωρίζει ότι έχει μια δύναμη στα χέρια του και μπορεί να ασκήσει πολιτικό λόγο. «Δεν θέλω όμως να είμαι αρχηγός. Το καθήκον της τέχνης είναι να σκάβει στα θεμέλια της κοινωνίας, να θέτει ερωτήματα και να αμφισβητεί.Πρώτα αμφισβητούμε και μετά αλλάζουμε. Δεν μπορεί να διοικηθεί μια κοινωνία από τους καλλιτέχνες. Καταλαβαίνω όμως και την ανάγκη του κόσμου να βρει ήρωες. Ετσι ηρωοποίησαν τον Τζον Λένον - και εκείνος τούς έδειχνε τα γεννητικά του όργανα».

Σε ένα από τα τελευταία του τραγούδια αναφέρει: «Σπάστε τις ψεύτικες οθόνες,/ βγείτε απ΄ τα ήσυχα γραφεία (...)/ όμορφη ζωή,να ζούμε ελεύθερη ζωή». Δεν προτρέπει λοιπόν τους ακροατές του σε συγκεκριμένες πράξεις και ενέργειες; «Παρακάτω όμως λέω ότι “είμαστε όλοι καλλιτέχνες,/ είμαστε όλοι ευλογημένοι, / φτωχοδιάβολοι μοιραίοι και διαφορετικοί (...)/ όμορφη ζωή,να ζούμε ελεύθερη ζωή”».
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα το πολιτικοκοινωνικό τραγούδι έχει αποκτήσει μια διαφορετική έννοια από εκείνη της Μεταπολίτευσης. Οι σημερινοί τριαντάρηδες ή και οι λίγο μεγαλύτεροι, έχοντας γυρίσει την πλάτη σε κόμματα και θεσμούς και βιώνοντας μια πραγματικότητα που δεν τους εκφράζει, θέλουν να «τη λένε» σε όλους, «να τα χώνουν», όπως λένε τα Κίτρινα Ποδήλατα.

«Η τέχνη δραματοποιεί την καθημερινότητα»

«Αυτό που παίζει ρόλο είναι η γενικότερη στάση ενός δημιουργού ή ενός συγκροτήματος» προσθέτουν οι αγγλόφωνοι Film - και όχι αυτοί καθαυτοί οι στίχοι. «Αντιεξουσιαστική άποψη μπορεί να έχει κάθε άνθρωπος που αμφισβητεί το γεγονός ότι ο πλούτος και η λήψη των αποφάσεων συγκεντρώνονται σε λίγους» τονίζουν. «Ο καθένας μας οφείλει να έχει μια αίσθηση ευθύνης και αφύπνισης για ό,τι συμβαίνει γύρω του. Ολα αυτά επηρεάζουν, άμεσα ή έμμεσα, τον στίχο και το στήσιμό μας. Κανείς όμως δεν περιμένει να τον σπρώξουμε είτε δε ξιά είτε αριστερά.Ούτε θα αντιδράσει με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο επειδή θα του το πούμε εμείς.Η τέχνη δραματοποιεί την πραγματικότητά του.Ας πατήσει φρένο στην καθημερινότητά του για να δει τι του συμβαίνει».

«Υποστήριξε τον λόγο σου με τη ζωή σου και το αντίστροφο». Αυτό είναι, για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια, το σύνθημα των Αctive Μember. Πιθανόν να αρκούσε από μόνο του για να καταταγούν στα πιο πολιτικοποιημένα συγκροτήματα της εποχής μας. Ωστόσο ο ιδρυτής τους, ΒD Foxmoor, έχει τις ενστάσεις του. «Το πολιτικοποιημένο τραγούδι δεν είναι το

στρατευμένο. Πολιτικό τραγούδι είναι το ανήσυχο τραγούδι. Είναι στάση ζωής το να ανησυχείς και να μοιράζεσαι πράγματα. Το κοινωνικό τραγούδι είναι ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, όπως και αν εκφράζεται αυτή». Με την οικονομική κρίση και όλα όσα τραβούν οι νέοι άνθρωποι, ο ίδιος νιώθει να βρίσκεται «σε ένα σταυροδρόμι. Το μυαλό μου γυρίζει σε δύο δρόμους. Να πάρουμε εκδίκηση για όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια,να τα κάνουμε όλα λαμπόγυαλο, στάχτη και μπούρμπερη, ή να τους συγχωρήσουμε. Τα πράγματα είναι οριακά και γι΄ αυτό φταίει το σύστημα. Πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος του κοινού- άρα και των δημιουργών- θα μεταφέρει τις αγωνίες του στο τραγούδι».

Τις δικές του αγωνίες δεν τις μεταφέρει μόνο στο τραγούδι αλλά και στην Πολιτιστική Κίνηση Ενάντια στον Φόβο, που έχει στα... σκαριά. «Ετοιμάζεται από πολλούς ανθρώπους που είναι “καθαροί”, με στόχο να βοηθήσουμε όποιον και όσους φοβούνται. Θέλουμε να χαθεί ο τρόμος και το σκιάξιμο. Βαρέθηκα να βλέπω φοβισμένους ανθρώπους .Η σημερινή κρίση αφορά τους νέους και αυτούς έχει χτυπήσει. Δεν είναι ο μπάτσος ο εχθρός, ο εργοδότης του είναι».

Ολοι συμφωνούν ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η κατάσταση δεν πάει άλλο. Κανείς ωστόσο δεν φαίνεται να επιθυμεί, μέσω της δουλειάς του, να αναλάβει τον ρόλο του ηγέτη, εκείνου που θα τα βάλει όλα και όλους στη θέση τους. Ακόμη και ο Νικήτας Κlint, από τους έλληνες ράπερ με τον πιο σκληρό λόγο, προτιμά να αφήνει τα συμπεράσματα στους άλλους: «Το πολιτικό τραγούδι είναι μια κοινοτοπία, ένας αδόκιμος όρος.Για την Τζόαν Μπαέζμπορεί να είχε νόημα. Για εμάς όμως; Πολλοί μιλάνε γι΄ αυτό,αλλά εγώ πολιτικό τραγούδι δεν βλέπω.Αυτό που βλέπω είναι γκάνγκστερ. Κλέφτες και αστυνόμους βλέπω. Ολες αυτές οι αναλύσεις μειώνουν το τραγούδι, το οποίο προϋπήρχε της πολιτικής».

Το σάουντρακ της εξέγερσης

<<Γίναμε σκλάβοι δέκα τυπάκων που τον πλανήτη τον κρεμάνε σα μπρελόκ

Θερίζουν πλούτη και σπέρνουν πείνα, θέλουν να δουν να φτύνουμε αίμα στη ρουτίνα

Νοιάζονται τόσο για τα παιδιά σου, τους ψηφοφόρους που χεις μέσα στην κοιλιά σου

Θα τους σπουδάσουν, δουλειά να πιάσουν και με ρουσφέτια υποκλίσεις να χορτάσουν

Μα εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα, θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα

Θέλω τον ήλιο και οξυγόνο κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ανταμώνω

Θέλω οξυγόνο, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ!

Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα, θα σας ρημάξω στις κλωτσιές στην ανηφόρα

Άμα τα πάρω δε θα μπορέσουν δυο διμοιρίες από ΜΑΤ να με βολέψουν

Κι έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι, κρύβομαι μέσα μου και κάνω πανικό

Έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι, τη φαντασία μου χορεύω στο κενό

Αξιοπρέπεια κι αρχές λείπουν ταξίδι και την καρδιά μας που διψά ποτίζουν ξίδι

Ματαιόδοξοι μασόνοι κυβερνάνε ρε μα οι μεγάλοι χορηγοί που πολύ μας αγαπάνε

Θα μας γλιτώσουν, είναι σπουδαίοι! Θα μας αφήσουν να ρημάξουμε στα βράχια τελευταίοι

Δημοκρατία κι αξιοκρατία πλέον πωλούνται σε πανέρια σε ευκαιρία!

Μα εμείς πονάμε αυτό τον τόπο, σφίγγουμε δόντια και λουριά για την Ελλάδα ρε γαμώτο

Νομίζουμε ποτέ δε θα μιλάμε, όμως τα πρόβατα τους λύκους θα τους φάνε!

Μα εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα, θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα

Θέλω τον ήλιο και οξυγόνο κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ανταμώνω

Αχ Ελλάδα σ αγαπώ και βαθιά σ ευχαριστώ που με έμαθες ποτέ να μην κωλώνω>>

Τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου βρήκαν στο παραπάνω τραγούδι του συγκροτήματος Κίτρινα Ποδήλατα, «Θα πάρω φόρα», το δικό τους «σάουντρακ».

«Το τραγούδι όμως είχε γραφτεί οκτώ- εννέα μήνες πριν από τα γεγονότα- και μάλιστα εξαιτίας αυτών καθυστερήσαμε την κυκλοφορία του άλμπουμ, από σεβασμό» εξηγούν οι ίδιοι. «Είναι αλήθεια ότι νιώσαμε αμήχανα, παρ΄ όλο που περιγράφαμε μια κατάσταση που βλέπαμε ότι ερχόταν. Και άλλα κομμάτια μας έχουν σαφώς κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα. Αγωνιούμε και εμείς, όπως όλη η νεολαία.Τι να πούμε στους φίλους μας που ψάχνουν να βρουν μια δουλειά για 400- 500 ευρώ κρύβοντας τα διδακτορικά τους και τις γνώσεις τους;Τι να πούμε και πώς στη νεολαία που φοβάται;».

«Αντίστροφη μέτρηση», «Τι είναι κράτος», «Πατρίδα αναποφάσιστη», «Θα αντέξω»... Αναμφίβολα, τα Κίτρινα Ποδήλατα «τα χώνουν». Δεν το παίζουν όμως αντιεξουσιαστές. «Το θέμα δεν είναι τι γκρεμίζεις, αλλά τι χτίζεις στη θέση του. Εμείς θέλουμε να αφυπνίζουμε στο μέτρο του δυνατού και της τέχνης μας τη νέα γενιάκαι όχι να γκρεμίζουμε. Αφήνουμε πίσω μας την ταμπέλα του αντιεξουσιαστή και προσπαθούμε για το αύριο μαζί με τους συνομηλίκους μας. Πολιτικό τραγούδι, ή όπως και αν λέγεται αυτό σήμερα, υπάρχει όταν το έχει ανάγκη η νεολαία. Επίσης,είναι στάση ζωής. Δεν μπορεί άλλα να λες στα τραγούδια σου και άλλα να κάνεις».

Πηγή:http://www.tovima.gr

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : AlfaWolf στις 28-03-2011 05:29 ]

Στίχοι της ντροπής κι όχι στίχοι της οργής.

Στιχάκια ..ημερολογίου.

Δρογώσης, Κίτρινα ποδήλατα : κλασσικές περιπτώσεις ατάλαντων, που πάνε με το ζόρι να εμφανιστούν ως  τραγουδοποιοί.

Αυτό όμως, το τραγουδοποιείν δηλαδή, ή το  'χεις ή δεν το  'χεις.

Αυτοί δεν το  'χουν.

Δεν έχουν και "τσίπα" όμως κι επιμένουν εκνευριστικά.

Προσωπικά θεωρώ εξαιρετικές παρουσίες και του Στάθη Δρογώση και αυτή των Κίτρινα Ποδήλατα !!!

Τα κιτρινα ποδηλατα μουσικα δεν μου αρεσαν τοσο πολυ, παρ' ολα αυτα το τραγουδι αυτο ειναι απο τα καλυτερα τους. Στιχουργικα το συγκεκριμενο κομματι εχει πολλη θετικη ενεργεια και κινειται σε σωστη κατευθυνση. Γιαυτο θα αναθεωρησω την αποψη μου γι' αυτους και θα τους καταταξω ψηλοτερα στις προτιμησεις μου. Ο Κανελλος σαν θεματολογια και σαν στιχοι ειναι αν οχι αριστοι τοτε πολοι καλοι. Θυμυζουν κατι απο τον Μπαμπη τον φλου και απο Γαρυφαλλο αλλων εποχων, και βεβαια ο Κανελλος αξιζει το δικο του τραγουδι, εφ οσον ο Δρογωσης ειναι αυτος που του το εγραψε, μπραβο του. Σαν μελοποιηση πρωσωπικα νομιζω οτι μαλλον υστερει αρκετα, οπως και ηχητικα και στυλιστικα. Σαν συνολο ομως και οι δυο δουλειες περισσοτερο θετικες παρα αρνητικες μπορουν να χαρακτηρηστουν.

@ Ανεμονιε,

"όποιος γρατζουνίσει 3 ακκόρντα σε μια κιθάρα και βάλει μερικές loop-ες στον υπολογιστή" δεν "επιβάλλεται ως δημιουργός", ΕΙΝΑΙ δημιουργος. Μπορει οχι καλος, μπορει να μην μας αρεσει, αλλα δεν παυει να ειναι δημιουργος και το αποτελεσμα της δουλειας του λεγεται δημιουργια. Ακομα και το χειροτερο δημηουργημα στην ιστορια δεν παυει να ονομαζεται δημιουργημα. Ολα τα αλλα ειναι γουστα και γιαυτο σε αλλους αρεσουν και σε αλλους οχι και κανενας δεν μπορει να τα επιβαλλει.

@ Φυσιολατρης,

"Στιχοι της ντροπης" ? Μημπως υπερβαλεις λιγακι? Σε ποιο σημειο σου προκαλεσαν ντροπη? Ειναι ντροπη νεοι καλλιτεχνες να εξεγειρονται, να αγαναχτουν, να ανησυχουν, να παροτρυνουν και ολα αυτα μεσα απο το τραγουδι? Ενταξει, αντε, τα στιχακια ημερολογιου, αντε και οι καλλιτεχνες αταλαντοι, αλλα απο που βλεπεις πως "πάνε με το ζόρι να εμφανιστούν ως  τραγουδοποιοί"? Ζορισαν ποτε κανενα να τους καθιερωσεις ως τραγουδοποιους, να αγορασει με το ζορι τον δισκο τους, η να παει στις συναυλιες τους? Δεν νομιζω.

Αγαπητέ klefths, ανοίγεις πολύ μεγάλη κουβέντα και πολύ φοβάμαι πως θα βγούμε εκτός θέματος.

Εν ολίγοις,εάν κάποιος σε ένα λευκό τελάρο αφοδεύσει και ρίξει τυχαία λίγη μπογιά εδώ κι εκεί,είναι κι αυτός δημιουργός-σύμφωνα με τον ορθολογικό συλλογισμό σου.Και το αποτέλεσμα είναι δημιούργημα επίσης.Επιπλέον,είναι πιθανό κάποιοι να το θεωρήσουν τέχνη κι αυτό να το νομιμοποιήσει ως καλλιτεχνικό δημιούργημα.

Συμφωνώ κι εγώ μαζί σου για το τυπικό μέρος των ορισμών και για το γράμμα τους.Προτιμώ όμως να κρατώ το πνεύμα τους...

Υ.Γ Για να μη παρεξηγηθώ,το ακραίο παράδειγμα με το τελάρο δεν έχει να κάνει με τους συγκεκριμένους "δημιουργούς" που σχολιάζονται στο πρώτο ποστ.Υπάρχουν πολύ χειρότεροι...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : anemonios στις 04-04-2011 20:03 ]

@ anemonios
χαιρομαι που συμφωνουμε, εστω και τυπικα.
Το τι ειναι τεχνη ειναι εντελως υποκειμενεικο, οποτε, ναι, ενα τελαρο σκ@α μπορει για καποιον να ειναι τεχνη οπως ειπες κι εσυ. Στο συγκεκριμενο παραδειγμα με τον Κανελλο, μιας και κανεις αλλος δεν ετυχε να εμπνευστη απο αυτον και να γραψει ενα δυο στιχακια, θεωρω την προσπαθεια του καλλιτεχνη αρκετα αξιολογη στον στιχουργικο τομεα παντα. Αν βγει καποιος αλλος και γραψει κατι καλυτερο, ωστε και εγω ο φτωχος να εχω καποιο μετρο συγκρισης, ισως τοτε αναθεωρησω την αποψη μου, ως τοτε ομως....
Οσο για τα κιτρινα ποδηλατα, ενταξει, τα παιδια θεωρουνται μια αξιοπρεπη μπαντα, με καλο ηχο και σκηνικη παρουσια, με θετικα μηνηματα και αναζητησεις και με αρκετους fan που τους ακολουθουν στα live τους. Αυτο το παραδεχομαι ακομα κι εγω που ετσι κι αλλοιως ποτε δεν μου αρεσαν. Αυτο δεν σημαινει ομως οτι δεν μπορω να τους κρινω αντικειμενικα. Οποτε θα συμφωνησω και εδω μαζι σου οτι υπαρχουν πολυ χειροτεροι καλλιτεχνες απο τους προαναφερθεντες και μαλιστα αρκετοι απο αυτους εχουν κανει καριερα! Ετσι λοιπον, πριν κατακρινω κιτρινα ποδηλατα και Σταθη Δρογωση, πρεπει να εχω κατακρινει επωνυμες, βολεμενες, αταλαντες, φιρμες, γαβ! που τις τρωω στη μαπα καθημερινα απο το υαλοτουβλο του σαλονιου μου.

Στιχοι της οργής συνέχεια...

Ο Χρήστος Δάντης κυκλοφόρησε νέο δίσκο με τίτλο "Τα δικά μας τραγούδια",

Στην προσπάθεια του αυτή, ο Χρήστος Δάντης έχει την υποστήριξη των μεγάλων λαϊκών τραγουδιστών, Δημήτρη Μητροπάνου και Πασχάλη Τερζή, οι οποίοι συμμετέχουν στο δίσκο με ένα τραγούδι ο καθένας

Ακούστε το Ελλάς πατρώνα με τον Πασχάλη Τερζή

Να συμπερανω πως οι καλλιτεχνες στον νεο δισκο του Δαντη, που και αυτοι μαζι με τον Χρηστο "εμπνευστηκαν" απο τις δυσκολες ωρες ολων μας, συμμετειχαν αφιλοκερδως καθως και οι πωλησεις του δισκου θα διατεθουν εξ ολοκληρου σε ανεργους, απορους και αστεγους.

Η μημπως οχι?

Εσεις τι λετε?

Απ ότι δίαβασα μέρος των εσόδων θα δοθεί στον σύλλογο εξαρτημένων ατόμων "Επιστροφή".

να συμπληρώσω ότι τους στοίχους υπογράφει ο Βασίλης Καπερνάρος.

και στο πιο πάνω τραγούδι '' Ελλάς πατρώνα '' είναι κατά την ( γνώμη μου) εκπληκτικοί!!!

"Ελλάς, πατρίδα μου  πατρόνα...τρώνε  τις  σάρκες  σου  σκυλιά" (!!!!) τραγουδάει ο  ευτραφής και συμπαθής καρα-σκύλαρος, χωρίς να του περνάει καν απ' το μυαλό ότι , αν έφτακε η Ελλάδα και κατρακύλησε και γίνηκε πατρόνα, είναι -εκτός των άλλων, βέβαια- που έβαλαν  το  χεράκι  τους κι οι  απανταχού  της  Ψωροκώσταινας μεγαλοσκυλάδες, από Νταλάρα, Ρέμο και Χατζηγιάννη-Θεοφάνους,μέχρι Καρα-Μελάδες και  Τερζήδες, που  διαμόρφωσαν μια αισθητική του κόλου, η οποία σάρωσε ό,τι καλό,δυνατό, ευγενές-παλιοκαιρίσιο είχε απομείνει στα σπλάχνα του νεοέλληνα, που τον έκανε ως τότε ν'  ανθίσταται γενικώς, πράμα  που δεν  θα  κατόρθωναν ούτε δέκα χούντες στη σειρά...!!!

............ 

Σ'  ό,τι αφορά αυτό καθαυτό το "τραγούδι", στίχοι της πλάκας, μουσική-πατρόν από δοκιμασμένους χρόνια καψουροϋμνους και ερμηνεία-νταλκάντζα διαρκείας απ' τον συμπαθέστατο κι ευτραφέστατο καρασκύλαρο ο οποίος -ευτυχώς γι'  αυτόν- ποτέ δεν θα πεινάσει στα δίσεκτα χρόνια που  'ρχονται, αφού και λίπος μαζωμένο διαθέτει αλλά και καταθέσεις απ'  τη χαρτούρα που χρόνια τώρα τού κατέθεταν οι χιλιάδες καψουρεμένοι μούλοι στα κολάδικα που ιερουργούσε.

Τα ίδια και για το Δάντη.

Σε υγιείς καιρούς, τέτοια "τραγούδια" θα εισέπρατταν μονάχα χλεύη και παντελή αδιαφορία. 

Ή μάλλον, δεν θα 'σκαγε ποτέ μύτη τέτοιο πράμα. 

Είναι λοιπόν και τούτο, ένα απ'  τα  σημεία των  καιρών.

-----------------
Κουτσοί, στραβοί ..στον Αη-Παντελεήμονα/ δισκογραφούν αβέρτα./ Γαμ@@ιούνται τα ερτζιανά./ Πατέρα, φέρε το πικάπ του γείτονα,/ ν' ακούσουμε Ζαμπέτα/ και Βαμβακάρη και Δελιά.//

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : fysiolatris στις 06-04-2011 14:16 ]

Ο Πασχάλης Τερζής  είναι μια από τις καλύτερες παρουσίες με φωνή μαγευτική και χροιά που με έχει ανατριχιάσει ευχάριστα πολλές φόρες με τις ερμηνείες του ότι και να τραγουδά το κάνει δικό του  

Ευχαριστώ τον Γρηγόρη Τζιστούδη που τον ανακάλυψε και τον θεό που μου έχει δώσει την αγάπη για την μουσική και δεν με έχει κάνει κολλημένο 'φελλό ,γκρινιάρη μίζερο που με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος. :)

ΕΛΛΑΣ ΚΑΚΟΜΟΙΡΗ ΠΑΤΡΩΝΑ
ΟΠΩΣ ΚΑΝΤΗΣΕΣ ΔΕΙΛΗ
ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΩΝΑ
ΝΑ ΣΕ ΚΟΥΡΣΕΥΟΥΝ ΟΙ ΦΕΛΟΙ

Μπορεί να φαίνομαι λίγο... κολλημένος, αλλά διαβάζοντας το topic, το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στο "Ανεμολόγιο" του ποιητή Κώστα Τριπολίτη. Η μουσική είναι του Θάνου Μικρούτσικου.

"Όνειρα ξένα, ράκη αλλότρια, ζητωκραυγάσαμε..."

Ένα πολιτικό, σκληρό, κοφτερό τραγούδι, που με ακολουθεί έντονα τις τελευταίες εβδομάδες. Ένα τραγούδι που ενώ έχει σχεδόν την ηλικία μου, νομίζω πως είναι πάντα επίκαιρο..

(Το παραπάνω απόσπασμα είναι από τη συναυλία που έδωσε ο Γιώργος Νταλάρας στο "Meadowlands Arena" του New Jersey των ΗΠΑ, τον Απρίλη του 1994, την οποία παρακολούθησαν περίπου 25.000 θεατές. Από τη σειρά συναυλιών "ο Γ.Νταλάρας τραγουδά για την Κύπρο".)

 Άραγε υπάρχει πιο "σημερινό" πολιτικό τραγούδι?