δεν ειναι ο κοσμος ιδανικος
για το ταξιδι ειναι δανεικος
για να 'χει ονειρα να κανει ο ενικος
Μαθε τη γλωσσα της σιωπης
κι υστερα ελα να μπου πεις
πως κλινεται το σ'αγαπω
πως βγαζει η ερημος καρπο
το πρωτο ψεμμα το'βγαλα σαν πετρα απ τα νεφρα μου
το δευτερο σαν κερασμα,ποτηρι δροσερο
το τριτο σαν της ανοιξης το πρωτο αερακι
στο τεταρτο κοιταχτηκα δεν ημουν πια εγω
αγαπαω και αδιαφορω
και μαζι σου το 'χω μαθει και αυτο
παραδοξως ν΄'αγαπαω κι εμενα
οπως εσενα...
δωσ'μου ενα ονομα να μη χαθω
δωσ'μου ενα οραμα να αντισταθω
δωσ'μου ενα φιλι να πλυνω το κακο
δωσ'μου ενα παιδι να εξομολογηθω
ξυπνησε με το πρωι ΄'ενα σκοπο
που να λεει χαλαλι στη ζωη που ζω
κι αν θες να φυγεις θα γινω δρομος να πας
ακουγα..εσενα ακουγα..κατι σαν αντιο η παρακουγα..
επειτα μιλουσες αλλα δεν ακουγα..μοναχα θυμαμαι καθαρα..μια ροζ γραβατα..
εχω δυο χαμογελα ανθη του καλου..
το ενα ειναι για σενανε τ'αλλο του θεου..
Ηθελα να 'μαι εισητηριο στην τσεπη σου
οταν σε 'μενα ταξιδευει η σκεψη σου
φαβαμαι τοσο το φως που θα ρθει
με τοση αληθεια η καρδια
τι θα κανει..
θυμασαι ολες τις βραδιες
που μοιαζαν μεσημερια
και ιστοριες που εζησες
και σου μειναν στα χερια
για κατι δρακους που παλια
τρωγαν φιλια να ζησουν
και για του χρονου τα σκυλια που ολους θα μας νικησουν..
κυκλοφορω κι οπλοφορω
γιατι ποτε να σ'αποκτησω
δεν μπορω...
εσυ με ξερεις πιο πολυ
απ ολους στη ζωη μου
τα μαγικα ταξιδια μου τα εκανες κι εσυ
κι οταν η νυχτα με εστελνε στα στεκια της ερημου
για 'σενα ηταν παντα απλο να ψαξεις να με βρεις..
θελει τρελα η ζωη μας και νοστιμια
αμα θες να βρεις τις πυλες του παραδεισου...
..,ματια που 'σαστε για 'μενα θαλασσες υπομονης
με κλωστουλες ματαξενιες
πλεκω τις κρυφες σας εννοιες
σε τραγουδι της ζωης..
γι'αυτα τα ματια σου πεθαινω ξεψυχω
κλεισε τα ματια σου ν'αναστηθω...
λιγα απ'τα πολλα...