Έχω πολύ - πολύ μεγάλη αγάπη στα παλιά ρεμπέτικα τραγούδια [με τεράαααστια αγάπη στα τραγούδια του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΥ]. Επίσης, λατρεύω τα έντεχνα λαϊκά των μεγάλων μας συνθετών : Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Μαρκόπουλος, Μούτσης, Λοϊζος ..... Έτσι, αυτή η αγάπη μου με έκανε κι εμένα κι έπιασα μπουζούκι. Βέβαια, ποτέ μου δεν έφτασα σε επαγγελματικό επίπεδο [βλέπετε, ήταν στη μέση οι σπουδές, η εργασία κλπ κλπ]. Άλλωστε, για να μάθει κανείς να παίζει επαγγελματικά μάλλον πρέπει να ασχοληθεί ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Όμως, για ερασιτέχνης μπουζουξής .... πιστεύω ότι τα καταφέρνω μια χαρά. Εδώ και πολλά χρόνια, όποτε βρίσκομαι σε καμιά παρέα, σε φιλικές συγκεντρώσεις, σε παρέες γύρω από φωτιά στην άμμο κλπ κλπ, το μπουζουκάκι μου την κάνει μια χαρά τη δουλειά του.
Σαν ερασιτέχνης μπουζουξής, λοιπόν, ας καταθέσω κι εγώ την άποψή μου :
1/Το βασικό στο μπουζούκι είναι ΝΑ "ΚΑΤΣΕΙ ΕΠΑΝΩ ΣΟΥ" ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΠΙΑΣΕΙΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ. Βλέπετε, το καύκαλό του έχει αυτήν την περίεργη κατασκευή .... Έτσι, βλέπω πολύ κόσμο, που μού ζητάει καμιά φορά το μπουζούκι μου να το "περιεργαστεί", να μην μπορεί να το προσαρμόζει στο σώμα του !!!! Αν, όμως, καταφέρει κανείς και το "ακουμπήσει" ή το "βολέψει" στο σώμα του .... ε, τότε έχει κάνει το πρώτο σημαντικό βήμα !!!
2/ Το δύσκολο στο μπουζούκι είναι ΤΟ ΔΕΞΙ ΧΕΡΙ : Το πώς θα πιάσεις την πένα !!! Το πώς θα τοποθετήσεις το δεξί χέρι επάνω στο καύκαλο. Το πώς θα παίξεις τις πενιές και τις διπλοπενιές. Ω, ναι, αυτή η κίνησή "πάνω κάτω" του δεξιού καρπού είναι .... το πλέον δύσκολο για το μπουζούκι. Αν, όμως, καταφέρεις να "διεθυετήσεις" το δεξί χέρι ... τότε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΣΕ ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ. Αν δεν έχεις αποκτήσει ευκινησία στο αριστερό χέρι, το πρόβλημα θα λυθεί με την εξάσκηση. Αν, όμως, δεν τα καταφέρεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα να μάθεις να "χειρίζεσαι" το δεξί χέρι .... ίσως να μην τα καταφέρεις ποτέ !!!
3/ Ο μπουζουξής είναι απαραίτητο να έχει ΚΑΛΟ ΑΥΤΙ!!! Να ακούει μια μελωδία και .... να μπορεί αμέσως να την παίξει.
4/ Αν κάποιος έχει ήδη αρχίσει να μαθαίνει μπουζούκι, του προτείνω όσο μπορεί να ΜΗΝ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙ. Κάθε μέρα να το "γρατζουνάει", έστω και για μισή ώρα / είκοσι λεπτά, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της εκμάθησής του .....
ΤΙ ΜΕ ΓΟΗΤΕΥΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΡΓΑΝΟ ..... Ότι είναι -ας μού επιτραπεί η έκφραση - 'ασυμβίβαστο" .... Ότι επιτρέπει στον κάθε "παίκτη" να βρει δικές του - προσωπικές τεχνικές και δικό του - προσωπικό στιλ παιξίματος από μόνος του, το οποίο ίσως και να μην διδάσκεται σε ωδεία. Γι' αυτό, άλλωστε, είναι το όργανο στο οποίο διέπρεψαν ως επί το πλείστον οι ΑΥΤΟΔΙΔΑΚΤΟΙ !!! Από κει και πέρα, είναι τεράααστιο θέμα προς συζήτηση το πώς το μπουζούκι συνδέθηκε για πάααρα πολλά χρόνια με τα βάσανα και τους καημούς του λαού μας και το πώς σήμερα, στην εποχή των Ελληνάδικων, των σκυλάδικων κλπ, να έχει παρεξηγηθεί ως μουσικό όργανο αλλά και ως σύμβολο της ελληνικότητάς μας [ναι, δυστυχώς ξέρω πολλους νέους που ακούνε τη λεξη "μπουζούκι" και "βγάζουνε σπυριά". Και με το δίκιο τους, καθόσον μεγαλώνουν σε μια εποχή που το μπουζούκι είναι συνδεδεμένο με ανούσια καψουροτράγουδα, με τα κέντρα της παραλιακής κλπ κλπ κλπ ....] .........
