741 online · 210.849 μέλη
Ενα υποκοριστικό: Το μπαράκι. Κι ένα βαφτιστικό σε γενική κτητική: Του Βασίλη. Μαζί τα δύο έβαλαν επί 25 χρόνια τη νύχτα σε ανθρώπινα μέτρα.
Γιατί είτε στη Ζωοδόχου Πηγής είτε πιο πρόσφατα στη Διδότου, «Το Μπαράκι του Βασίλη» μάς σύστησε πολλούς αδισκογράφητους και ταλαντούχους, προτού να τους εντοπίσουν η δισκογραφία και το μεγάλο κοινό. Γι' αυτό και η είδηση ότι το στέκι που έφτιαξε ο ηθοποιός Βασίλης Τσιπίδης κλείνει, σήμανε κι ένα τέλος εποχής. Κι ας ήταν ο χώρος της Διδότου μια σταλιά (80 θέσεων). Ετσι χωρούσε μια χαρά στην ατζέντα όσων έψαχναν να ανακαλύψουν καινούργια πράγματα.
Φως, νερό, τηλέφωνο
«Η απόφαση να κλείσουμε ήταν συγκυρία πολλών πραγμάτων», εξηγεί ο Βασίλης που ξεκίνησε και παραμένει ηθοποιός-«φως, νερό, τηλέφωνο απλήρωτα», όπως συμπληρώνει γελώντας. «Ηρθε η ώρα να βγω στη σύνταξη. Εφτασα και σε μια ηλικία που δεν μπορώ πια να τρέχω από συναυλία σε συναυλία κι έτσι να βρίσκω νέους μουσικούς ή να με βρίσκουν. Κι ύστερα, κακά τα ψέματα, άλλαξε η νύχτα, ο κόσμος δεν πολυκυκλοφορεί κι αν βγει δεν μπορεί να πάρει δεύτερο ποτό κι εμείς δεν βγάζουμε πια ούτε τα έξοδά μας».
Τέλη Ιουνίου θα κλείσει οριστικά το μπαράκι που ακόμα κι αν πωληθεί, όπως ευελπιστεί ο ιδιοκτήτης του, δεν θα είναι πια «του Βασίλη».
Ο ίδιος επιστρέφει νοερά στη Ζωοδόχου Πηγής πριν από δυόμισι δεκαετίες, όταν παρέλαβε ένα ποτάδικο και μέσα σ' ένα εξάμηνο καθιέρωσε live δύο φορές την εβδομάδα κι ύστερα «υπήρξα ο πρώτος», όπως λέει με καμάρι, «που εφάρμοσε τη μέθοδο εναλλάξ σχήματα όλη την εβδομάδα».
Θυμάται το πρώτο πρώτο live; «Φυσικά. Ηταν ο Αλέκος Βασιλάτος στο κοντραμπάσο, ο Γιάννης Φιλίππου στα κρουστά κι εγώ που με συνοδεία τη μουσική τους διάβαζα παραμύθια. Μετά ήρθε ο Σωκράτης Σινόπουλος κι άλλοι μουσικοί που τους ήξερα και μου ζητούσαν να παίξουν 1-2 βράδια. Κι ο συγχωρεμένος ο Περικλής Χαρδάς που 'χε γράψει το "Κι εσύ τρελή με τυραννάς". Μετά ο Γιώργος Γαβαλάς κι ο Δημήτρης Ζαφειρέλης που είχαν την μπάντα "Υγρό Πυρ" κι έπαιζαν ροκ. Κι έτσι μας έμαθαν. Στόμα στόμα, γίναμε στέκι».
Ο Ρος Ντέιλι
Εκεί προτιμούσε να εμφανίζεται ο Ρος Ντέιλι όσο ακόμα ζούσε στην Αθήνα. Από εκεί ξεκίνησαν ως μια άγνωστη νεανική μπάντα οι «Μέρες Αδέσποτες», προτού καν η μουσική παρέα του Χρήστου Θηβαίου, του Τάσου Λώλη, του Αλέκου Βασιλάτου κι αργότερα και του Βασίλη Βασιλάτου να μετονομαστούν «Συνήθεις Υποπτοι» και να διαγράψουν μια πολύ ενδιαφέρουσα τροχιά στην ελληνική μουσική σκηνή. Εκεί βρήκε στέγη η ιδιόμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα τραγουδοποιία της Δανάης Παναγιωτοπούλου. Κι εκεί πρωτακούσαμε τον Γιάννη Χαρούλη, προτού ο Κρητικός τραγουδιστής να αρχίσει να γεμίζει πατείς με-πατώ σε τις πιο Mainstream μουσικές σκηνές. Να θυμίσουμε κι άλλους σπουδαίους που πήραν σ' αυτό το παταράκι το βάπτισμα του πυρός ή, έστω, βρήκαν πρόθυμο οικοδεσπότη τον Βασίλη; «Παλαϊνά Σεφέρια», Ζαχαρίας Σπυριδάκης, Χάρης Λαμπράκης, Χρήστος Τσιαμούλης κ.ά.
«Είχα μια ικανότητα να μυρίζομαι ποιος θα μείνει στον χώρο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με τη λογική. Αλλά όλα έχουν μια εξήγηση. Εβλεπα ποιος είναι ταγμένος να μείνει στη μουσική. Γιατί άλλοι, παρά το ταλέντο τους, φαίνονταν ότι είχαν το ένα πόδι έξω από το χώρο. Αλλά δεν στηρίξαμε μόνο εμείς τα νέα παιδιά. Μας στήριξαν κι αυτά», λέει ο Βασίλης, που λόγω εμπειρίας συμβούλευε πρόθυμα τους νέους μουσικούς και τραγουδιστές -«να πας να κάνεις ορθοφωνία», τους έλεγε.
Τι άλλο θυμάται; Τα πρώτα βράδια με τους «Συνήθεις Υπόπτους». «Δεν είχαμε πολύ κόσμο. Κι όμως επειδή μου άρεσαν ο στίχος κι αυτή η μελαγχολία στη μουσική τους, κατάλαβα ότι κάτι έχουν να πουν. Κι έτσι τους έδωσα παραπάνω μέρες. Ενα βράδυ ήρθε γκεστ κι ο Αλκίνοος. Σιγά σιγά τους γνώρισε ο κόσμος κι άρχισε να γίνεται χαμός».
Σιωπή
Ο κόσμος ερχόταν για να ακούσει ευλαβικά. «Δεν μιλούσε κανείς. Θυμάμαι μάλιστα ένα βράδυ, που 'χα βγει και κάτι έφτιαχνα στο πεζοδρόμιο, άκουσα τρία παιδιά να μιλάνε μεταξύ τους. "Τι 'ναι εδώ;" ρώτησε ο ένας. "Είναι ένα μπαρ που πληρώνεις και δεν σ' αφήνουν να μιλάς", του απάντησε ο άλλος».
Το απόσταγμα; «Ωραία περάσαμε. Ανεπανάληπτα βράδια. Αλλά τώρα, τέλος...». *
Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011 22.15
ΜΠΑΡΑΚΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ
ΔΙΔΟΤΟΥ 3, ΚΟΛΩΝΑΚΙ τηλ. 210 3623625
Ο Βασίλης Βασιλάτος και οι Ιστορίες για Κρουστά τιμούν και αποχαιρετούν το
μέρος απ’ όπου ξεκίνησαν, μ’ ένα ξέφρενο πανηγύρι!
ΚΛΕΙΝΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ «ΤΟ ΜΠΑΡΑΚΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ»
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=281956
Οι Ιστορίες για Κρουστά του περκασιονίστα Βασίλη Βασιλάτου με σήμα κατατεθέν
έναν underground, σύγχρονο ήχο που φιλτράρει στοιχεία παρμένα από την
ελληνική και την βαλκανική παράδοση καθώς και από τον ευρύτερο χώρο της
ethnic μουσικής, σε μία πραγματικά μοναδική εμφάνιση, με γλυκόπικρη γεύση…
Τις Ιστορίες για Κρουστά «αφηγούνται» οι: Βασίλης Βασιλάτος (κρουστά), Έλλη
Βασιλάτου (κλαρινέτο - φωνή), Δημήτρης Κούστας (ακορντεόν), Claudia Rossini
(βιολί), Γιάννης Σιφναίος (κιθάρα - φωνή) και Σταύρος Ράπτης (μπάσο) με τη
σύμπραξη του συνόλου Percussion System (Ξένια Κατσικοκέρη, Παναγιώτης
Βρυζάλας, Χάρης Νείλας, Νικολέττα Ρουσογιάννη, Ιράνα Σάμιτα και Στράτος
Κρυσταλλίδης). Συμμετέχει ο Χαρίτωνας Χαριτωνίδης (γκάιντα)
http://www.myspace.com/events/view/11314038
“-ωραία περάσαμε… ανεπανάληπτα βράδια… αλλά τώρα, τέλος...”
20-6-2011 22.15
| επισυναπτόμενα: | medium.jpg |
Είχα την τύχη να παίξω κάποιες φορές στο πρώτο "Μπαράκι" τού Βασίλη,στην Ζωοδόχου Πηγής.Εκεί ο χώρος ήταν λίγο πιό μεγάλος,αλλά ο χώρος δέν ευνοούσε την χρήση μικροφώνων κι'έτσι έπαιζαν μόνο ακουστικά σχήματα ή unplugged "εκδόσεις" σχημάτων που κανονικά είχαν ηλεκτρικά όργανα.Στην Διδότου είχα πάει ούκ ολίγες φορές στα τόσα χρόνια τής λειτουργίας του,αλλά δέν έτυχε να παίξω ποτέ.Ηταν από τους λίγους χώρους που έμειναν πιστοί στην στήριξη τής ποιοτικής μουσικής,τού ποιοτικού τραγουδιού.Μπορεί να μήν είναι πιά "τού Βασίλη",αλλά ελπίζω πως ο διάδοχός του θα κρατήση τον χώρο αυτό στα ίδια ποιοτικά επίπεδα.Οσο γιά τον Βασίλη,είμαι σίγουρος ότι δέν θα βγή στην σύνταξη-όλο και από κάπου θα είναι πάλι μέσα στα πράγματα γιά να βοηθά και να στηρίζη τους νέους καλλιτέχνες.
Ωραία περάσαμε,πράγματι-και σ'ευχαριστούμε γιά όλες αυτές τίς μουσικές βραδυές,Βασίλη.
Εγώ βρε παιδιά τι να πρωτοθυμηθώ από το ΜΠΑΡΑΚΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ....
Όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία και, μετά από τους 2 μήνες βασικής εκπαίδευσης, πήρα την πρώτη μου έξοδο, το πρώτο βράδυ ως "πολίτης" ... εκεί το πέρασα : Στο Μπαράκι του Βασίλη, με τον Νικολαϊδη με μια κιθάρα να μάς τραγουδάει τις ιστορίες του για τη Μαρία, για τον Ασιάτη εργάτη που επέστρεφε στην πατρίδα του από τη Γερμανία με μια παλιά Μερσεντές κλπ κλπ ....
Εκεί είδα και τους Συνήθεις Υπόπτους λίγο πριν τα μισά των 90ς, στο ξεκίνημά τους, πριν γίνουν ευρύτατα γνωστοί, να με εντυπωσιάζουν με τον δυναμισμό των στίχων και των μελωδιών τους ...
Εκεί είδα το Μάρτη που μάς πέρασε τη συναυλία του Νίκου Γεωργάκη, του σεμνού / διακριτικού τραγουδοποιού από τη Θεσσαλονίκη ....
Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα αλλά.... ας μείνω σε αυτά ....
Γενικά, το Μπαράκι του Βασίλη είναι "ταυτισμένο" με την εξής "φάση" : Δεν υπάρχει ούτε ίντερνετ, ούτε YouTube, ούτε Myspace και όλα τα συναφή και .... οι μουσικές και τα τραγούδια "μεταδίδινται" στον κόσμο από μία από τις πλέον "φυσιολογικές" πηγές της : Το σανίδι μιας μουσικής σκηνής !!! Αλλά και με την καλύτερη, την εντιμότερη, την αγνότερη κλπ κλπ μέθοδο που λέγεται "στόμα με στόμα" : Ο καλλιτέχνης εμφανίζεται στο Μπαράκι του Βασίλη, τα τραγούδια του αγγίζουν τους 10 - 15 θαμώνες που παρευρίσκονται στην παράστασή του και αυτοί .... σπεύδουν να διηγηθούν στους φίλους τους, στις παρέες τους κλπ "πόσο ωραία τραγούδια άκουσαν από τον τάδε νεοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη" !!! Έτσι, την επόμενη φορά που ο ίδιος καλλιτέχνης εμφανίζεται στο Μπαράκι του Βασίλη, οι "10 - 15 θαμώνες" έγιναν ... καμιά εκατοστή [και ... πάει λέγοντας] !!!! Αυτό το διηγείται με τον καλύτερο τρόπο ο ίδιος ο Βασίλης στο ανωτέρω άρθρο, αναφέροντας ως παράδειγμα τους "Συνήθεις Υπόπτους" :
Τα πρώτα βράδια με τους «Συνήθεις Υπόπτους». «Δεν είχαμε πολύ κόσμο. Κι όμως επειδή μου άρεσαν ο στίχος κι αυτή η μελαγχολία στη μουσική τους, κατάλαβα ότι κάτι έχουν να πουν. Κι έτσι τους έδωσα παραπάνω μέρες. Ενα βράδυ ήρθε γκεστ κι ο Αλκίνοος. Σιγά σιγά τους γνώρισε ο κόσμος κι άρχισε να γίνεται χαμός».
Όλα τα παραπάνω, όμως, .... πάνε, φύγανε ανεπιστρεπτί ....
Μετά από όλα αυτά .... πώς να μη νιώθω πίκρα αλλά και απαισιοδοξία που κλείνει το Μπαράκι του Βασίλη ??? Δυστυχώς κρίση δεν περνάει μόνο η δισκογραφία .... Περνάνε, δυστυχώς, και τα λάιβ ....
Σε αυτήν την φρικτή & απάνθρωπη πόλη που λέγεται Αθήνα οι μικρές μουσικές σκηνές είναι [μαζί με τα θερινά σινεμαδάκια και μερικά ακόμη ωραία πράγματα] από τα λίγα πολύ όμορφα και ανθρώπινα πράγματα που μάς έχουν απομείνει !!! Ας φροντίσουμε όλοι μας να μην εξαφανισθούν δια παντός !!! Ας φροντίσουμε να βρουν και οι επόμενες γενιές μικρές μουσικές σκηνές !!! Αν και .... δεν το βλέπω ... Πρώτα το "Παράφωνο", τώρα το "Μπαράκι του Βασίλη" ..... άστα να πάνε 
Αυτό όντως είναι ένα "θεματάκι",Κώστα.Τα μικρά live stages με την φιλική ατμόσφαιρα,την ζεστασιά τού περιβάλλοντος,λιγοστεύουν σιγά-σιγά.Πρώτα το "Παράφωνο",τώρα το "Μπαράκι",επίσης νομίζω και το "Μακάρι" (που ήταν λίγο πιό πάνω από την Αλεξάνδρας,σε ένα δρομάκι κοντά στην Εμμανουήλ Μπενάκη) έχει κλείσει εδώ και καιρό.Δύσκολοι καιροί,πραγματικά....
