Το άυριο μοιάζει δίπλα, μοιάζει κοντα. Μοιάζει να είναι σίγουρο. Και η μαγεία του είναι τελικά αυτή. Είναι η αίσθηση ότι θα το αγγίξεις με σιγουριά. Οτι θα είναι εδώ για σένα ακόμα και αν ξέρεις ότι δεν έχεις κανένα συμβόλαιο με την ζωή. Ακόμα και αν ξέρεις ότι τίποτα δεν θα σου την εξασφαλίσει.
Και όμως πόσες στιγμές δεν τις μεταχρονολογήσαμε ανήμποροι να καταλάβουμε τις συνέπειες; Ο θάνατος είναι πάντα καθ΄οδον. Αλλά το γεγονός ότι δεν ξέρεις πότε θα φτάσει, φαινεται να σε απομακρύνει από το πεπερασμένο της ζωής. Καθώς δεν το ξέρουμε αυτό νομίζουμε ότι η ζωή είναι ένα ανεξάντλητο πηγάδι.
Ισως και για αυτό αφήνουμε τα πράγματα για μία μέρα πιο μετά.. Για λίγο πιο ύστερα. Μπερδεμένοι στις ανασφαλειές μας, στα κοινωνικά μας πρέπει, στην αφόρητη ρουτίνα της ζωής σίγουροι ότι το πηγάδι θα έχει πάντα νερό...
Σκέφτομαι πόσα και πόσα πραγματα δεν έκανα με την ιδέα ότι πάντα θα μπορούσα και ότι πάντα θα είχα την δυνατότητα να τα κάνω κάποια αλλη στιγμή. Τρομαγμένη ίσως από την εντασή τους, βάζοντας την λογική μπροστά και σκεπτόμενη τις συνέπειες, τα υπέρ και τα κατά.
Σκέπτομαι καμμιά φορά ότι τυχεροί είναι εκείνοι που έχουν την τρέλα (να το πω έτσι;; ) ή ίσως και το χάρισμα να μην έχουν καμμία λογική (με τα κοινως αποδεκτά προτυπα). Πόσο τυχεροί είναι αυτοί οι άνθρωποι που είναι γεναίοι και δεν φοβούνται να ζήσουν την κάθε στιγμή τους, να φάνε όλες τις νοστιμιές από το πιάτο που λέγεται ζωή, να γευτούν τον έρωτα, το πάθος, την λυπη , τα πάντα, σήμερα...
Και σκέφτομαι ότι τελικά αυτοί οι "τρελοί" είναι εκείνοι που είναι φορείς του μεγάλου και του ωραίου, ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο, αλλα σίγουρα χορτασμένοι όταν θα φτάσουν στο τέλος όποτε και αν έρθει αυτό. Αυτούς τους τρελούς εγώ τους θεωρώ Μεγάλους Ανθρώπους. Μου είχε πει κάποτε κάποιος το εξής:
Αν φοβάσαι να ζήσεις θα πεθάνεις έκπληκτη...
Το έχω επιβεβαιώσει ότι συμβαίνει και κάνω ότι μπορώ για να το αποφύγω..!!!!
Δεν έχει καμία σημασία, νομίζω, αν το είπε ή δεν το είπε ο Marquez...
