693 online · 210.832 μέλη
NikosRoman,
ίσως θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν κάποια ερωτήματα:
- είναι ένας γάμος επιτυχημένος επειδή δεν διαλύεται; Δηλαδή, αυτό που κάνει έναν γάμο επιτυχημένο είναι η μή διάλυσή του;
Η μή διάλυση γάμου δεν συνιστά επιτυχία του, αλλά απλά συντήρησή του. Θα συνιστούσε επιτυχία αν ο σκοπός του γάμου ήταν αποκλειστικά η συντήρησή του. Εντούτοις, θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ότι όταν έχουν εξαντληθεί όλοι οι σκοποί του γάμου και μένει μόνο το αίτημα της συντήρησης, τότε ο γάμος δεν έχει νόημα... Ετούτο συμβαίνει γιατί στην πραγματικότητα ο γάμος δεν είναι τελικός σκοπός, αλλά μέσον εκπλήρωσης του σκοπού/στόχου. Είναι ένας κοινωνικός θεσμός που δημιουργεί τις συνθήκες για την εκπλήρωση διάφορων σκοπών, τους οποίους μπορούμε να συζητήσουμε. Όταν το μέσον, δηλαδή ο γάμος, μετατρέπεται σε σκοπό, τότε χάνει την ουσία του.
Πόσες φορές δεν εχεις δει γυναίκες να περιμένουν πώς και πώς να ντυθούν το νυφικό, και φυσικά να περιμένουν να εκπληρωθεί το σύνολο της ζωής τους μέσα σε εκείνο; Εκείνο, όμως, όπως και το σύνολο του γλεντιού ή της λειτουργίας αποτελούν τα μέσα κι όχι τους σκοπούς, κι έτσι μένεις μετέωρος όταν περιμένεις την εκπλήρωση των στόχων σε εκείνα.
Όπως, από την άλλη, πόσες φορές δεν έχεις δει άντρα να αγοράζει αυτοκίνητο 'κάμπριο' και να πιστεύει ότι ο σκοπός αγοράς κάμπριο αυτοκινήτου είναι ατομικός (αυτοσκοπός);
Στις μέρες μας, που παρατηρείται ένας αφορισμός του θεσμού της οικογένειας, ο γάμος δίχως τον σκοπό αυτό χάνει το νόημά του (ως μέσο εκπλήρωσης του σκοπού) και διαλύεται εύκολα. Παλαιότερα, από την άλλη, που η οικογένεια ήταν το παν, ο γάμος δεν διαλύονταν ούτε καν όταν δεν είχε πια νόημα ύπαρξης. Όταν δηλαδή δεν υφίστατο οικογένεια, παρά μόνο στα χαρτιά, ο γάμος θεωρούνταν το μέσο που θα συντηρήσει 'με το ζόρι' την οικογένεια, εκ του μή όντως.
Οι λόγοι είναι γελοίοι διότι απλούστατα αποτελούν αφορμές και δεν εκφράζουν την πραγματική ουσία του προβλήματος. Αν εμείς οι δύο, μέσα σε τούτο το φόρουμ δεν μπορούσαμε να σταυρώσουμε κουβέντα, και κάποια στιγμή σε εξύβριζα, τότε εσύ θα έλεγες σε όλους ότι εγώ βρίζω γι' αυτό και δεν μου μιλάς, διότι αυτό είναι το εμφανές, το 'αποδείξιμο' μέσα στα πλαίσια του διαλόγου. Εντούτοις, το έλλειμα της επικοινωνίας υφίσταται από την πρώτη ακόμα στιγμή, και είναι εκείνο που δημιουργεί το πρόβλημα στις συμπεριφορές μας.
Έτσι, σε μία κοινωνία 'οικονομικής ευδαιμονιας' που η διασκέδαση και η οικονομική ευημερία είναι το παν, η αιτιολόγηση 'δεν διασκεδάζω μαζί σου' ή 'δεν μου προσφέρεις όσα υλικά θέλω' αποτελεί ένα κοινό σημείο που το κατανοούν όλοι οι υπόλοιποι. Αντίθετα, επειδή σήμερα δεν υπάρχει το άρρητο κοινωνικό αίτημα της μορφώσεως, η θεωρητική αιτιολόγηση του χωρισμού ως 'δεν μορφώνομαι μαζί σου' φαίνεται ανούσια και προκαλεί γέλωτες.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 25-10-2011 11:26 ]
Λοιπόν:
Οι γονείς μου παντρεύτηκαν μετά από "καταλυτικώς υποβοηθούμενη αλληλογνωριμία"-όπως θα αποκαλούσε ένας χημικός το συνοικέσιο.Εζησαν μαζί πάνω από μισόν αιώνα και παρ'όλο που υπήρξαν στιγμές όπου καυγάδιζαν,είμαι σίγουρος-επειδή τούς έζησα μέχρι το τέλος-ότι αγαπιόντουσαν πάρα πολύ.
Ομοίως και καταλυτικώς παντρεύτηκαν και αρκετές θείες μου-που και αυτές επίσης είχαν επιτυχημένους γάμους (πλήν μίας,ήτοι ελάχιστο ποσοστό επί τού συνόλου).
Ο αδελφός μου,τα περισσότερα ξαδέρφια μου καθώς και οι περισσότεροι από τους φίλους μου παντρεύτηκαν μετά από μακροχρόνιους δεσμούς που προέκυψαν από αυθόρμητες και "άνευ καταλύτου τινός" αλληλογνωριμίες.Με εξαίρεση δυό-τρείς που χώρισαν,οι υπόλοιποι παραμένουν παντρεμένοι και αγαπημένοι,κάποιοι εξ αυτών έχουν γίνει και...παππούδες μάλιστα.`
Αντιθέτως κάποιοι ελάχιστοι φίλοι/ες τών γονέων μου που παντρεύτηκαν με συνοικέσιο μετέτρεψαν τους/τίς συζύγους τους σε...τάρανδους,από τα πολλά και πολυσχιδή κέρατα που τούς φόρεσαν.Το ίδιο εξάρτημα φόρεσαν στούς/στίς συντρόφους τους και ελάχιστοι φίλοι μου που παντρεύτηκαν "από έρωτα".
Ητοι,take the egg and haircut it,που λένε και οι Αγγλοι.Δέν νομίζω πως υπάρχουν δηλαδή ενδείξεις που να τεκμηριώνουν ότι καλύτερο είναι να παντρεύεσαι με συνοικέσιο παρά μετά από "σχέση".Και ο μέν και ο δέ τρόπος μπορεί να οδηγήση σε θάνατο τον όποιον "έρωτα" αναπτυχθή μεταξύ τών δύο συντρόφων άν δέν φροντίσουν οι ίδιοι να τον "τρέφουν" με τους τρόπους που είπαμε πιό πάνω.
Ολως παραδόξως δέ,κάποιοι από τους φίλους και συγγενείς μου που ΔΕΝ παντρεύτηκαν αλλά απλώς διάλεξαν να συμβιώσουν (και αυτό δέν μπορεί να γίνη μέσω συνοικεσίου),ζούν ακόμα μαζί και περπατάνε πιασμένοι χέρι-χέρι (χωρίς τον Καρατζαφέρη βεβαίως...
) χαμογελώντας ο ένας στον άλλον...
αν κατανοώ σωστά το σχόλιό σου, και όπως γράφεις, σε μία ερωτική σχέση επιδιώκουμε «Στην ουσία να καταλάβουμε ένα μέρος του εαυτού μας» και, όταν το καταφέρουμε, τότε «…ο απέναντί δεν μας είναι αναγκαίος και απαραίτητος για την συνύπαρξη».
Θεωρώ πως αν ήταν μόνον έτσι, τότε ο έρωτας και η αγάπη θα ήταν άκρως εγωκεντρικά αισθήματα, μιας που θα εξυπηρετούσαν αποκλειστικά προσωπικές ανάγκες και ο Άλλος θα δεν θα ήταν παρά ένα μέσο, απλά ένα εργαλείο στην αναζήτησή προσωπικών μας απαντήσεων.
Κι εγώ πιστεύω πως μέσα από αυτή την αλληλεπίδραση και την αμοιβαιότητα ανακαλύπτουμε νέες πλευρές του εαυτού μας, αλλά τα αυθεντικά και στέρεα αισθήματα προϋποθέτουν, σε μεγάλο βαθμό, αυτογνωσία. Η αυτογνωσία, θεωρώ, πως αποτελεί εδώ προϋπόθεση και όχι ζητούμενο.
Στις στενές συναισθηματικές μας σχέσεις, γενικώς, δοκιμάζεται η ικανότητα και η διάθεσή μας να μπορούμε να μοιραζόμαστε, να είμαστε ειλικρινείς, να κατανοούμε και να συγχωρούμε τον άλλον, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό. Να έχουμε την ικανότητα να προστατεύουμε τον άλλον από τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας. Υπό αυτήν την έννοια, η αγάπη δεν είναι απλά ένα αίσθημα αλλά και το αποτέλεσμα μιας συνεχούς προσπάθειας σεβασμού της προσωπικότητας και της υπόστασης του άλλου, μιας επιθυμίας κοινής αναζήτησης και κοινών σχεδίων.
Όταν, μετά από κάποια χρόνια, δύο άνθρωποι απομακρύνονται συναισθηματικά ο ένας από τον άλλον, ενώ αρχικά ήταν ερωτευμένοι και κατόπιν θεωρούσαν πως αγαπιούνται, τότε ίσως να μην ήταν ποτέ τόσο κοντά συναισθηματικά μεταξύ τους όσο θέλανε να πιστεύουν. Δεν ανακάλυψαν ποτέ τον τρίτο δρόμο -όπως γράφω σε προηγούμενο σχόλιο-, δηλαδή έναν ενδιάμεσο δρόμο μεταξύ της μόνιμης εξιδανίκευσης και της πλήρους απομυθοποίησής του Άλλου, όπου ο Άλλος γίνεται τελικά αποδεκτός γι΄αυτό που πραγματικά είναι, με όλα τα καλά και τα αρνητικά του.
Nikos Roman,
Οι λόγοι που οι γάμοι ήσαν σταθερότεροι παλαιότερα συγκριτικά με το παρόν είναι πολλοί. Θα αναφερθώ σε ορισμένους από αυτούς:
1. Η όλο και μεγαλύτερη σταθερότητα στην οικονομική ζωή των ανθρώπων έδωσε περισσότερο χώρο στον έρωτα και στις προσωπικές επιλογές των ατόμων, άρα αύξησε και την πιθανότητα αλλαγών.
2. Η αποδοχή της σεξουαλικότητας ως παράγοντα που δίνει χαρά, ποιότητα στη σχέση και που ενδυναμώνει την αίσθηση του «εμείς», και όχι ως κάτι που έχει ως αποκλειστικό σκοπό τη διαιώνιση του είδους. Αυτό μετέτρεψε ταυτόχρονα τη σεξουαλική ζωή της έγγαμης σχέσης σε ένα ευαίσθητο θέμα και παράγοντα δημιουργίας ματαιώσεων και συγκρούσεων.
3. Ο γάμος είναι ένας θεσμός που επηρεάζεται εντονότατα από την εξέλιξη της ισοτιμίας των δύο φύλων. Η οικονομική αυτονόμηση της γυναίκας και η υποχώρηση των προκαταλήψεων για τη «ζωντοχήρα» γυναίκα καθιστά ευκολότερη τη διάλυση ενός μη λειτουργικού γάμου.
4. Οι αντικειμενικές δυσκολίες στη σύγχρονη κοινωνία είναι τόσες πολλές(οικονομική κατάσταση, κοινωνική αναλγησία, ζωή σε πόλεις τερατουργήματα και μακριά από συγγενικό και φιλικό ιστό κ.τ.λ.) καθιστούν την επιβίωση μιας μη ικανοποιητικής έγγαμης ζωής εξαιρετικά δύσκολη.
5. Οι διαφωνίες και διαφορές παλαιότερων εποχών, που αποσιωπούνταν συνήθως, έχουν αναγάγει τη δυνατότητα του σύγχρονου ζευγαριού για επικοινωνία σε παράγοντα ιδιαίτερης σημασίας που, αν δεν υπάρχει, τότε η πιθανότητα διάλυσης της σχέσης αυξάνεται κατά πολύ. Μιλάμε τόσο για λεκτική όσο και για συναισθηματική επικοινωνία. Εδώ η σημασία της προσωπικότητας και της προσωπικής ωριμότητας παίζει σημαντικό ρόλο.
6. Η μεγαλύτερη απελευθέρωση των ατόμων, η πληθώρα επιλογών, η απομόνωση και οι πολλές και κάθε είδους αλλαγές της σύγχρονης κοινωνίας, σε συνδυασμό με τις ασάφειες που όλα αυτά δημιουργούν, αυξάνουν σημαντικά την αμφιθυμία των ατόμων αλλά και την ανάγκη τους να αυτοπροσδιορίζονται συνεχώς, μη νιώθοντας ασφαλείς και σίγουροι για την ταυτότητά τους, δηλ. για το ποιοι είναι και για το πόσο ασφαλείς νιώθουν με τον εαυτό και τις σχέσεις τους.
7. Παλαιότερα, το σημαντικό ήταν το φύλο που ανήκες και το κοινωνικό status που διέθετες. Τώρα, το σημαντικό είναι η αυτοπραγμάτωση, το να εξελίξει ο καθένας τα μοναδικά ταλέντα που διαθέτει, να αυτονομηθεί στο μέγιστο βαθμό. Υπάρχουν πολλές επιλογές, αλλά καμία βεβαιότητα και βοήθεια για το ποια/ποιες είναι οι καλύτερες. Αυτό δημιουργεί προσωπικές πιέσεις και διλήμματα που μεταφέρονται στις προσωπικές σχέσεις.
8. Οι έγγαμες σχέσεις πλέον, συγκριτικά με τις παραδοσιακές, δεν βασίζονται, όπως προανέφερα, σε οικονομικούς λόγους, σε κοινωνικές πιέσεις και στον κυρίαρχο ρόλο του άντρα, αλλά στη μεγαλύτερη ισοτιμία και συμμετοχή του άντρα στις καθημερινές υποχρεώσεις της οικογένειας. Εδώ, όμως, εξακολουθεί ακόμα να υπάρχει μία αμφιθυμία από την πλευρά πολλών γυναικών. Αν ο άντρας είναι πολύ «παραδοσιακός» κατηγορείται ως «ανατολίτης» και «σεξιστής». Αν εγκαταλείψει τον «παραδοσιακό» του ρόλο, δηλ. να συντηρεί οικονομικά την οικογένεια και να εκπροσωπεί τη δύναμη και την επιβολή, τότε μετατρέπεται σε αντιερωτικό ον, σε «λαπά», εύθραυστο, υπερευαίσθητο και αδύναμο άνδρα.
Αυτά εν συντομία!!!
ΥΓ. Δεν απάντησα νωρίτερα γιατί δεν πρόσεξα το σχόλιό σου. Ο φύλακας άγγελος Τσιπουράκι επεσήμανε, ως συνήθως, την παράλειψή μου και «έσωσε», και πάλι, την παρτίδα!!!
Η συνήθεια, ναι, σκοτώνει τον έρωτα, όπως σκοτώνει και τον ενθουσιασμό!
Αλλά δε θεωρώ ότι η συνήθεια είναι ταυτόσημη της συμβίωσης ή του γάμου. Συνήθεια μπορεί να υπάρξει και χωρίς αυτά. Ή μπορούν να υπάρξουν αυτά χωρίς συνήθεια!
Δε θα ήθελα να επεκταθώ σε ανάλυση του κοινωνικού προσώπου του γάμου και της συμβίωσης, γιατί δε νομίζω ότι εξυπηρετούν την απάντηση επί του θέματος. Για μένα τουλάχιστον.
Νομίζω ότι ο έρωτας πεθαίνει όταν οι δύο άνθρωποι που τον ζουν τον αφήσουν να πεθάνει.
Αν αυτό συμβεί μέσα στα πλαίσια της συμβίωσης ή του γάμου, είναι γιατί υπεισέρχεται η συνήθεια. Αλλά δεν είναι αναγκαία συνέπεια αυτό, δε συμβαίνει σε όλες τις συμβιώσεις και σε όλους τους γάμους.
-----------------
Life's what you make it...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : kamelia8 στις 29-10-2011 17:17 ]
Αγαπητέ sven
Σε μία σχέση ο καθένας εκπληρώνει τις ανάγκες του. Δέν είναι εγωκεντρικό να μπορέσουμε ο καθένας να τις εκπληρώνει πόσο μάλλον όταν αυτό είναι αμοιβαίο, και ο ένας μπορεί και εκπληρώνει και του άλλου. Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση έφερα την κατανόηση του εαυτού σαν τον λόγο της διάλυσης μιάς σχέσης, αφού εμπεριέχεται στην αρχική ερώτηση στο forum. Δηλαδή την εκπλήρωσης της «ερώτησης» του έρωτα. Αυτού του ερωτηματικού που μας κάνει να μας αρέσει ο άλλος να τον θαυμάζουμε και να θέλουμε να τον εξερευνήσουμε και να τον ζήσουμε. Όταν λυθεί αυτή η «ερώτηση» του έρωτα τότε ο άλλος για εμάς δεν έχει κάποιο πλέον ενδιαφέρον αφού το κομμάτι του εαυτού μας που θαυμάζαμε στον απέναντι μας, εγινε πλέον δικό μας και το βρήκαμε μέσα απο αυτόν. Εξαίρεση θα αποτελεί όταν ο καθένας εξελιχτεί και όπως είπε ο Hastaroth αφήσει την ρουτίνα και την μονοτονία και καθημερινά εξελίσσεται και αναδιπλώνει καινούρια κομμάτια του εαυτού του για τον ίδιο και τον απέναντί του για εξερεύνηση, μάθηση και εξέλιξη. Έτσι και η σχέση εξελίσεται αντί να μείνει στάσιμη και προς διάλυση.
Η αυτογνωσία θεωρώ πως δεν είναι μια κατάσταση 0 / 1 όπως τα bits σε μορφή ναί / όχι. Δέν είναι κάτι σταθερό και κεκτημένο αλλα μία εξελισσόμενη διαδικασία δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο. Οπότε κάτι μή σταθερό [(αυτογνωσία)] δεν μπορεί να είναι προϋπόθεση για κάτι που είναι σταθερό [(σχέση) σε «αυθεντικά και στέρεα αισθήματα»].
Παρόλαυτά ακόμα και τα αυθεντικά και τα στέρεα αισθήματα στηρίζονται επάνω σε μια κοσμοθεώρηση και πιστεύω που έχουν να κάνουν με την προσωπική μας διαχείριση στις προσλαμβάνουσες πληροφορίες που έχουμε γύρω μας. Οπότε συγκλίνω ακόμα και εδώ στην ρήση του Ηράκλειτου οτι «τα πάντα ρεί». Τα αισθήματα ουσιαστικά είναι ιδέες οι οποίες με τον καιρό αλλάζουν. Όσοι πιστέψαν οτι δεν θα άλλαζαν απογοητεύονται. Όσοι το περίμεναν χαίρονται και προχωράνε. Όπως τραγούδησαν και έναν όμορφο στίχο οι Κατσιμιχαίοι "Έτσι και αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες" 
