Πάντα με γοήτευαν οι αυθεντικοί αυτοσχεδιασμοί κάθε μουσικού. Θεωρώ τον αυτοσχεδιασμό ως την υπέρτατη μορφή μουσικής έκφρασης ενός μουσικού που συμπυκνώνει μέσα της το απόσταγμα της όποιας μουσικής, θεωρητικής και νοητικής ωριμότητας που διαθέτει και που του δίνει την απόλυτη ελευθερία να μπορεί να εκφράζεται μουσικά με τον τρόπο που ακριβώς επιθυμεί.

.

[ τροποποιήθηκε από τον/την apostolis55, 27-09-2016 03:13 ]

Μια και παίζω κι εγώ μουσική [είμαι αυτοδίδακτος], η άποψή μου για τον "μουσικό αυτοσχεδιασμό" είναι η εξής : Ο μουσικός που αυτοσχεδιάζει παίζοντας κάποιο μουσικό όργανο, εκδηλώνει, φυσικά, την ελευθερία της έκφρασής του !!! Έχει, δηλαδή, το "ελεύθερο" να παίξει όπως θέλει, με όποιον τρόπο θέλει !!! Γι' αυτό, άλλωστε, ο μουσικός αυτοσχεδιασμός αποτελεί την "υπέρτατη μορφή μουσικής έκφρασης", όπως πολύ σωστά ειπώθηκε παραπάνω !!!

Κι όμως .... αυτή η "ελευθερία μουσικής έκφρασης" δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να φθάνει στα αυτιά του ακροατή ως "αχαλίνωτη" !!! Ο αυτοσχεδιασμός του μουσικού πρέπει να διαγράφεται μέσα σε ορισμένο πλαίσιο [π.χ. να κινείται μέσα σε ορισμένες μουσικές κλίμακες΄], προκειμένου να "δένει" με το υπόλοιπο τραγούδι ή το υπόλοιπο μουσικό έργο !!! Διαφορετικά ο "μουσικός αυτοσχεδιασμός" θα ηχήσει ως "ξένο σώμα" και ως "παράταιρο άκουσμα" στα αυτιά ακόμη και του "μη εξειδικευμένου" ακροατή !!!

'Ετσι, λοιπόν, κατά την ταπεινή μου άποψη, στο βάθος του "μουσικού αυτοσχεδιασμού" υποφώσκει, εντέλει, η πειθαρχία [και ενίοτε ... η "αυστηρή"] ......   

Ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός, θεωρώ πως είναι -στα καλύτερά του- κάτι σαν έκσταση. Να μπορεί, δηλαδή, ο μουσικός να απελευθερωθεί πλήρως από κάθε είδους έλεγχο και σκέψη γύρω από το πώς θα πρέπει να παίξει, και να μπορέσει τις στιγμές εκείνες να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες  αυτής της πλήρους απελευθέρωσης. Αυθορμητισμός και ελεύθερος αυτοσχεδιασμός πηγαίνουν πάντα χέρι-χέρι. Αν ο μουσικός το καταφέρει αυτό, τότε μπορεί πραγματικά να επικοινωνήσει άμεσα με τον συναισθηματικό του κόσμο και να τον μοιραστεί με κάθε διαθέσιμο δέκτη σε σημείο που να τον συγκλονίσει. Τέτοιες στιγμές, ο μουσικός έχει, πραγματικά, έμπνευση.

 Αυτού του είδους η απελευθέρωση, όμως, προϋποθέτει την ύπαρξη μιας σαφούς μουσικής ταυτότητας, μιας μουσικής γλώσσας σε συνεχή αλλαγή και εξέλιξη και μιας ικανότητας άμεσης επικοινωνίας με το συναισθηματικό κόσμο, από τη στιγμή που μουσική είναι στην ουσία μοίρασμα συναισθημάτων. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, και η διαφορά ανάμεσα σε έναν πολύ καλό εκτελεστή και έναν εμπνευσμένο μουσικό που μπορεί και δημιουργεί.

Όπως ακριβώς και στη ζωγραφική, όπου υπάρχουν ζωγράφοι με τέλεια τεχνική που μπορούν να αντιγράψουν παντελώς πιστά αριστουργήματα γνωστών ζωγράφων σε σημείο μη εύκολης αναγνώρισής τους, χωρίς, όμως, την ικανότητα της έμπνευσης που θα οδηγούσε στη δημιουργία δικών τους αριστουργημάτων.

Πριν από πολλά χρόνια, ήμουν παρών σε μία συνομιλία του Μ. Θεοδωράκη με τον βιρτουόζο μπουζουξή Γρ. Τζιστούδη, στη Στοκχόλμη, μετά από μια συναυλία του Μίκη, όπου σολίστ ήταν ο Γρ. Τζιστούδης. Ο τελευταίος είναι αυτοδίδακτος, αλλά έχει χάρισμα ως μουσικός και οι αυτοσχεδιασμοί του είναι καταπληκτικοί. Ρώτησε, λοιπόν, το Μίκη αν έκρινε σκόπιμο να κάνει θεωρητικά μαθήματα μουσικής. Ο Μίκης του απάντησε πως η γνώμη του είναι να μην κάνει τίποτα στην ηλικία που είναι γιατί υπάρχει η πιθανότητα να χάσει τον αυθορμητισμό του και να αλλοιωθεί ο τρόπος που είχε συνηθίσει να παίζει μέχρι τη στιγμή εκείνη και που ήταν πολύ ικανοποιητικός…

"There is no improvisation in Jazz...I am sorry!"

Boris Berezovsky about Jazz

"I am essentially an improviser... I learned that by playing Classical music."

Keith Jarrett|The Art of Improvisation|Part 1

Δυστυχώς δε μπόρεσα να βρώ το υπόλοιπο βίντεο...

-----------------
"During times of universal deceit, telling the truth becomes a revolutionary act” --George Orwell

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : o-Zone στις 31-10-2011 00:01 ]

Επειδή δεν είμαι αρκετά έμπειρος και δεν έχω επιχειρήσει και "αυτοσχεδιασμό" μπροστά σε κοινό- δεν έτυχε δηλαδή λόγω της φύσης των κομματιών στα οποία συμμετείχα- αρχικά θα παραθέσω την απάντηση που έλαβα σε μια συζήτηση που είχα πέρυσι με το μέγιστο Χριστόφορο Κροκίδη, που είχα την τύχη να μου κάνει μάθημα... Όπως κατάλαβα λοιπόν, ο αυτοσχεδιασμός είναι κάτι το οποίο έρχεται μετά από εξάσκηση και πολύ καλή γνώση του οργάνου... Δηλαδή ο μουσικός, ο κιθαρίστας εν προκειμένω ο οποίος θα επιχειρήσει να αυτοσχεδιάσει, σίγουρα έχει μελετήσει σκάλες, θα έχει φτιάξει δικές του μουσικές φράσεις, θα έχει φτάσει σε ένα σημείο ταχύητητας, όπου αυτά που θα παίζει θα ακούγονται χωρίς λάθη και όχι "μπουκωμένα", οπότε θα γνωρίζει τι κάνει... Μάλιστα όταν με έβαζε εμένα να "αυτοσχεδιάσω" μου επεσήμαινε πράγματα τα οποία πρέπει και δεν πρέπει να κάνεις ώστε να ακουστεί ωραία ένας αυτοσχεδιασμός... Για παράδειγμα, μου είχε πει ότι δε θα παίξεις μία νότα ξεκάρφωτη, αλλά θα πρέπει να ακουστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να θέλξει τον ακροατή και να βγάλει και συναίσθημα, το οποίο είναι απαραίτητο για τον αυτοσχεδιασμό, οπότε θα κάνεις bend λόγου χάρη σε αυτήν τη νότα... Επίσης ένας άλλος μου δάσκαλος που μου έκανε κλασική κιθάρα, όταν τον είχα ρωτήσει για το ίδιο ζήτημα μου είπε ότι κάποις φράσεις μπορείς να τις έχεις προετοιμάσει και ανάλογα επιλέγεις 2-3 διαφορετικούς δρόμους στους οποίους μπορείς να κινηθείς σε ένα αυτοσχεδιαστικό σόλο... Και επειδή μάλιστα έπαιζε και φλαμένκο κιθάρα και την είχε μελετήσει εις βάθος, μου είχε πει ότι ακόμη και μεγάλη φλαμενκίστες δεν επιχειρούν να αυτοσχεδιάσουν χωρίς να έχουν έτοιμάσει κάτι από πριν... Εκείνο λοιπόν στο οποίο καταλήγω κι εγώ είναι ότι ο αυτοσχεδιασμός βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την άριστη γνώση του οπουδήποτε οργάνου, καθώς μόνο τότε ξέρεις τι πρέπει να παίξεις ή και τι να μην παίξεις(Ο Κλάπτον, είχα διαβάσει, ξέρει να χρησιμοποιεί καλά τις... παύσεις...), πότε να το παίξεις, πώς θα ακουστεί...

Και όσον αφορά στη φράση του Τζάρετ... Και ο Βασίλης Τσαμπρόπουλος, που οι περισσότεροι τον κατατάσσουν στην κατηγορία του Τζάρετ, καθώς είναι εξαιρετικός τόσο στην κλασική μουσική όσο και στην τζαζ, είχει πει κάτι παρόμοιο σε μια συνέντευξή του... Ότι δηλαδή όντας αυστηρά πειθαρχημένος σε αυτό που γράφει μια παρτιτούρα μια κλασικής μουσικής, στους χρόνους, στους χρωματισμούς κτλ. και έχοντας ΚΑΙ αυτό ως εφόδιο από την κλασική μουσική πέρα από αρμονίες κτλ. μπορείς μετά να ξεφύγεις και να αυτοσχεδιάσεις...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : JohnnySyl στις 31-10-2011 00:43 ]

"In most cases, Jazz pianists are classically trained first..." (3:42)

"...improvising is a spontaneous process..." (3:56)

Jazz Pianist Mulgrew Miller: Learning to Improvise

"I don't know how obvious is that to the listener, but the displacement of phrases, you know the way phrases follow one another and their placement against the meter and so forth, is something I've worked on rather hard and is something I believe in..."(2:44)

Bill Evans on Piano Jazz with Marian McPartland

-----------------
"During times of universal deceit, telling the truth becomes a revolutionary act” --George Orwell

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : o-Zone στις 31-10-2011 01:48 ]

Γιατι καθε φορα που μιλαμε για αυτοσχεδιασμο αμεσως το μυαλο παει στην Jazz???

Ανεβαινουν βιντεο με βιρτουοζους του ειδους,που κατα βαση ειναι αυτοδιδακτοι και αυτοματως αναιρουν τα παντα περι μουσικοεπιστημονικης γνωσης.

Και βεβαια με ενα πιανο αγκαλια..... λες και ολα τα αλλα μουσικα οργανα ερχονται με οδηγιες χρησεως.

Η Jazz οχι μονο δεν αντιπροσωπευει τον ελευθερο αυτοσχεδιασμο αλλα βασιζεται σε πολυ περισσοτερους κανονες και φορμες απο ολα τα αλλα ειδη μουσικης.Ειναι ο ορισμος των κανονων οι οποιοι παραβιαζονται απο βιρτουοζους μουσικους.Ποτε ομως δεν αναιρουνται.

Αυτοσχεδιασμος λοιπον δεν υπαρχει.Ταλεντο ναι!!!

Professor Longhair,Billy Cobham,John Learry ειναι μονο λιγοι απο αυτους που φτανουν στα ορια της Jazz χωρις να παραβιαζουν τα συνορα της.Οχι γιατι δεν μπορουν.

Αλλα γιατι το να αυτοσχεδιασεις γινεται με ολους τους τροπους σε ολα τα ειδη μουσικης.

Αυτο ακριβως ειναι για εμενα ο αυτοσχεδιασμος.Το πως αντιλαμβανεσαι την μουσικη η οποια κινειται σε κανονες οι οποιοι αν εχεις την ικανοτητα μπορουν να "σπασουν" αλλα οχι να εξαφανιστουν.

Ολα αυτα βεβαια προυποθετουν να ζησεις μια ολοκληρη ζωη πανω στο οργανο σου.

Απλα η αποψη μου!!!

Αυτό το λέει κι ο Boris Berezovsky στο video που ανέβασα...λέει για τη αυτοσχεδιαστική δυνατότητα που υπάρχει σε δίφωνα π.χ., έργα και εν γένει, σε πολυφωνικά έργα μουσικής...

-----------------
"During times of universal deceit, telling the truth becomes a revolutionary act” --George Orwell

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : o-Zone στις 31-10-2011 15:17 ]

ξεφευγουμε απο το θεμα η νομιζω?

η ερωτηση ειναι τι ειναι για εμας αυτοσχεδιασμος......οχι τι ειναι σαν εννοια(που αλλωστε ειναι προφανες απο την λεξη)

για εμενα αυτοσχεδιασμος ειναι μια κορυφη....και χρειαζεται γνωση...θεωρητικη και παικτικη ωστε να την κατακτησεις και να ξεχωρισεις μεσα απο αυτη με τον δικο σου ξεχωριστο και μελωδικο(βεβαιως βεβαιως) τροπο....

να σημειωσω πως απο παλιες συζητησεις μεσω παρομοιων θεματων αλλα και ανταλλαγης προσωπικων μηνυματων η εντυπωση που μου δημιουργηθηκε ειναι πως αρκετοι της κλασσικης μουσικης θεωρουν τους μουσικους που αυτοσχεδιαζουν ολιγον.....χυμα..??λιγο οτιναι παιζουμε και οπου βγει..??τους θεωρουν ημιμαθεις αλλα καλους παιχτες ??γενικα δεν το ξεκαθαριζουν ομως το κλιμα ειναι καπως.....μπλαζε!!!

λυπαμαι ομως δεν ειναι ετσι.... και φοβιζει αρκετα πως πολλοι αναμοχλευουν την ιδια αποψη

Αυτοσχεδιασμός είναι και η ικανότητα του μουσικού να βασίζεται σε μια λακωνική, ενδεικτική "παρτιτούρα" (για παράδειγμα μια σειρά συγχορδιών) και να τη συμπληρώνει με βάση τις γνώσεις, την εμπειρία, το ταλέντο του κλπ, παίζοντας κάτι ενδιαφέρον. Τις περισσότερες φορές, όσο πιο αναλυτική και λεπτομερής είναι η μουσική γραφή (σημειογραφία), τόσο λιγότερα περιθώρια υπάρχουν για αυτοσχεδιασμό.

Γι'αυτό και στην κλασική μουσική ο αυτοσχεδιασμός άρχισε σταδιακά να έχει όλο και μικρότερη συμμετοχή, όταν η μουσική γραφή άρχισε να σημειώνει και την παραμικρή λεπτομέρεια σε όλες τις παραμέτρους (νότες, ρυθμός, εντάσεις, τέμπο κλπ). Στην εποχή μπαρόκ υπήρχε το basso continuo, που έδινε απλά το μπάσο. Την υπόλοιπη αρμονία συμπλήρωνε ο μουσικός και η ακριβής εναρμόνιση άλλαζε σε κάθε περίπτωση, κάτι που αποτελούσε και μια υποτυπώδη έστω μορφή αυτοσχεδιασμού.

Και στα αλλα ειδη καπως ετσι γινεται.

Πχ οι παρτες στη Jazz ειναι σχεδον λευκες

Στα άλλα είδη έτσι γίνεται, αλλά όχι πια τόσο στην κλασική. Αυτό εννοούσα, ότι όσο οι παρτιτούρες άρχισαν να γίνονται πιο φορτωμένες, τόσο στένευαν και τα περιθώρια για αυτοσχεδιασμό, που ήταν μεγαλύτερα πχ στο μπαρόκ.