Νομίζω πως όλα στηρίζονται στον ψυχισμό μας και στο πώς είμαστε φτιαγμένοι ως άνθρωποι. Αντιλαμβανόμαστε τον ήχο με ανάλογο τρόπο όπως και τα χρώματα. Κάποιοι ήχοι και χρώματα συνδέονται με το φως, τη χαρά κ.τ.λ., ενώ κάποια άλλα με κάτι το σκοτεινό, με μυστικισμό, φόβο, αγωνία κ.ά. Έτσι οι κωμωδίες έχουν πάντα χαρούμενη και πιο γρήγορη μουσική, ενώ τα θρίλερ ή τα δράματα πιο αργή, υφέρπουσα και «σκοτεινή» μουσική χροιά.
Η μουσική χρησιμοποιείται και συμβολικά στον κινηματογράφο. Διάφορες αναλύσεις δείχνουν πως η ένταση του ήχου αυξάνεται, για παράδειγμα, όταν πρόκειται να συμβεί ή συμβαίνει κάτι το ενδιαφέρον ή απρόσμενο, ενώ ένας ισοτονικός χαμηλός και «σκοτεινός» ήχος που ξαφνικά δυναμώνει, κάνοντας τον θεατή να αναπηδήσει στη θέση του, υπάρχει στα θρίλερ και σε ανάλογες καταστάσεις.
Και στην κινηματογραφική μουσική, όμως, όπως και σε κάθε άλλο είδος μουσικής, μπορεί να υπάρχουν κάποιοι κανόνες, σταθερές ή ακόμα και τρικς, αλλά πάντα υπάρχουν άπειρες δυνατότητες αυτοσχεδιασμού και προσωπικής δημιουργίας, που κάνουν κάποιες μουσικές να ξεχωρίζουν και να είναι εμπνευσμένες.
Προσωπική μου άποψη είναι πως συχνά η μουσική είναι σημαντικότερη από την εικόνα. Μία σύγκριση ανάμεσα σε καλές ταινίες βωβού κινηματογράφου και μέτριας ποιότητας σύγχρονες θα καταδείξει τη διαφορά και την υπεροχή της ύπαρξης ήχου.
Ίσως να ισχύει αυτό που λέγεται από πολλούς ειδικούς, πως δηλαδή είναι χειρότερο να είσαι κωφός απ΄ότι τυφλός…
