Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;

Τί σημαίνει κατ' εσάς η ερώτηση του Γιοβανέλη:

"Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;"

Γιατί να χρειαζόμαστε προστασία από τους ίδιους τους προστάτες μας, σύμφωνα με το Γιοβανέλη;

Μια ιδεατή απάντηση στο ερώτημα θα ήταν το... Σύνταγμα... Και ακριβώς χρειαζόμαστε προστασία από τους ίδιους μας τους "φύλακες", γιατί η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια που εύκολα παρεκτρέπεται και ξεφεύγει από το στόχο της εξαιτίας κυρίως της απληστίας της... Βλέπουμε όμως ότι έτσι όπως το χειρίζονται πλέον οι κρατικοί μηχανισμοί το Σύνταγμα έχει καταντήσει αδύναμο στο να μας προστατέψει...

Και μια μικρή διόρθωση... Ο ποιητής είναι ο Γιουβενάλης...

gikostas, γιατί να το φανταστούμε ως πυραμίδα;

JohnnySyl,

έχεις απόλυτο δίκιο για τον ποιητή. Δυστυχώς έπεσα θύμα ...ταχύτητας. Το αφήνω έτσι, ώστε να έχει και το σφάλμα μέσα.

Έχεις απόλυτο δίκιο κιι ως προς το γεγονός ότι η απάντηση το 'Σύνταγμα' είναι ιδεατή. Διότι αφενός μεν οι φύλακες εφαρμόζουν τους κανονισμούς, αφετέρου δε και το Σύνταγμα φυλάσσεται από κάποιους.

Το ερώτημα είναι ιδιαίτερα βαθύ: γιατί χρειαζόμαστε προστασία από τους προστάτες; Αν κάποιος έχει σκοπό να μας προστατέψει, γιατί εμείς χρειαζόμαστε προστασία από εκείνον που έχει σκοπό να μας προστατέψει; Πρόσεξε ότι δεν αναφέρεται αυτή η φράση στο εκάστοτε Σύνταγμα, αλλά σε κάθε μορφή προστασίας, είτε αφορά φυσική προστασία (πχ. μπράβος, αστυνομία, στρατός) είτε πνευματική (λχ. ρυθμιστής μίας δημόσιας συζήτησης σε τηλεοπτικό κανάλι ή το ΕΣΡ κλπ).

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 07-11-2011 14:59 ]

Gikostas,

μήπως εννοείς ότι   ε φ ό σ ο ν  χρειάζομαι προστασία από κάποιον άλλο, αυτομάτως αναγνωρίζω ότι ο άλλος είναι ισχυρότερος από εμένα, κι   ε π ο μ έ ν ω ς   υποτάσσομαι υπό μίαν έννοια στην ισχύ του μέσα από το ίδιο μου του αίτημα προς εκείνον για προστασία;

Αν ζητήσω προστασία από έναν μπράβο (μυική δύναμη και πολεμικές τέχνες) αυτομάτως του αναγνωρίζω την υπεροχή της ισχύος του έναντι της δικής μου, και μάλιστα ότι αυτή την χρήσης της ισχύος του την αναγνωρίζω ως ανάγκη δική μου.

Αν ζητήσω προστασία από έναν νομικό (δικαιοσύνη) αυτομάτως του αναγνωρίζω την υπεροχή της ισχύος του στο αυτό αντικείμενο έναντι της δικής μου, και μάλιστα αυτή του την χρήση της ισχύος την αναγνωρίζω ως ανάγκη δική μου.

Αν ζητήσω την προστασία ενός γιατρού (ιατρική, ασθένειες κλπ) αυτομάτως του αναγνωρίζω την υπεροχή της ισχύος του στο αυτό αντικείμενο έναντι της όποιας δικής μου ισχύος, και μάλιστα αυτή του τη χρήση της ισχύος την αναγνωρίζω ως ανάγκη δική μου.

Σε κάθε περίπτωση έχουμε μία ανάγκη (φόβος) η οποία και εκφράζεται ως ανάγκη να υποταχθώ (αποδεχτώ ως αναγκαία) σε μία 'ανώτερης τάξεως ισχύ' σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια ισχύος. Όμως, εφόσον εγώ φοβάμαι κάτι που δεν το φοβάται κάποιος άλλος, στον οποίο και υποτάσσομαι, ετούτο αυτοματα σημαίνει ότι ο φόβος είναι και το δικό του μέσον επιβολής προς εμένα. Διότι, αν κάποιο είναι το χαρακτηριστικό της  υποταγής, αυτό είναι ο φόβος. Έτσι, το φοβικό ερέθισμα είναι το μέσον για τη δική μου αυθόρμητη υποταγή σε εκείνον που για κάποιους λόγους δεν φοβάται ή φοβάται λιγότερο.

Αν συμφωνείς μπορούμε να επεκτείνουμε το ζήτημα, σε όσα 'μέτωπα' επιθυμείς. Αν πάλι διαφωνείς, ευχαρίστως θα παρακολουθήσω το σημείο στο οποίο διαφωνείς.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 09-11-2011 11:52 ]

Εν μέρει θα συμφωνήσω μαζί σου.Όσον αφορά βέβαια τα πολύ εύστοχα παραδείγματα που αναφέρεις,δεν έχει να κάνει τόσο με την ανάγκη ως φόβο όπως το περιγράφεις.Ζητάω την''προστασία'' από αυτούς για τον απλούστατο λόγο,ότι εγώ δεν θα ήμουν ικανός να φέρω σε πέρας τα προβλήματα που αναφέρεις,για διαφόρους λόγους.Όλοι κάποτε μπορεί να βρεθούμε στην ανάγκη κάποιου συνανθρώπου μας.Ακόμη κι ένας γιατρός.Γιατί πολύ απλά κανείς δεν γνωρίζει τα πάντα ή αν θες κανείς δεν είναι το ίδιο καλός σε όλα τα πράγματα.Από εκεί και πέρα ο τρόπος που η κοινωνία μας είναι φτιαγμένη με τα διαφορα κατεστημένα δεν επιτρέπει σε έναν πάρα πολύ καλό ηλεκτρολόγο για παράδειγμα,με γνώσεις στο αντικείμενό του,να βρίσκεται στην ίδια κοινωνική βαθμίδα αν θές με έναν πολύ καλό νομικό ή ακόμα κι έναν πολύ κακό.Ακόμα κι αν αυτός κάποια στιγμή μπορεί να βρεθεί στην ανάγκη του ηλεκτρολόγου.Δεν συνεχίζω γιατί θα παω την συζήτηση αλλού χωρίς να το θέλω.Ανα μένω το σχόλιό σου και επανέρχομαι.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : gikostas στις 09-11-2011 21:19 ]

Θα σου επισημάνω πού έγκειται η 'διαφωνία' μας, ώστε να γίνει περισσότερο εμφανές ότι μάλλον πρόκειται περί συμφωνίας.

Αναφέρεσαι σε ανάγκες κι αναφέρομαι σε φόβους. Μήπως είναι, όμως, ο φόβος η συναισθηματική/λογική έκφραση της ανάγκης;

Αναγκαίο είναι κάτι που όταν δεν συμβαίνει οδηγεί σε κάτι οδυνηρό ή καταστροφικό. Πχ. έχω ανάγκη να τραφώ διότι διαφορετικά υποσιτίζομαι και κατά συνέπεια κινδυνεύει η ζωή μου. Έχω ανάγκη να πιω νερό διότι διαφορετικά αφυδατώνομαι και κατά συνέπεια κινδυνεύει η ζωή μου. Έχω ανάγκη να διαβάσω εφημερίδα, διότι διαφορετικά αισθάνομαι ότι δεν ελέγχω τα όσα συμβαίνουν γύρω μου και κατά συνέπεια 'πεθαίνω' πολιτικο-κοινωνικά με περαιτέρω συνέπειες στη ζωή μου. Όλες οι ανάγκες του ανθρώπου εκφράζονται μέσα από το φόβο, είτε της μή εκπληρώσεως κάποιας 'επιθυμίας' είτε της εμφανίσεως κάποιου επώδυνου γεγονότος. Εντούτοις, η μη εκπλήρωση μίας επιθυμίας είναι εξίσου συναισθηματικός πόνος. Επομένως, οι ανάγκες κρύβουν μέσα τους το φόβο της ωδύνης και του κενού, της 'δυνατότητας ανυπαρξίας', είτε εκείνες εμφανίζονται γυμνές (ατομικές), είτε μασκαρεμένες κάτω από κοινωνικά πλαίσια (λχ. η ανάγκη να φορέσω ρούχο της εποχής).

Στην πραγματικότητα δεν γράφουμε κάτι διαφορετικό. Διότι, ο άνθρωπος, ως έλλογο ον, βιώνει τις ανάγκες του καί διά της λογικής ή των συναισθημάτων του, ως προβολές κινδύνων στο μέλλον ή αντίστοιχα ως διαισθήσεις κινδύνου, άγχη και στενοχώριες.

Τώρα, το γεγονός ότι λχ. ο γιατρός είναι καλός σε εκείνο που κάνει είναι εν μέρει άσχετο με το γεγονός ότι εγώ τον έχω ανάγκη. Τον έχω ανάγκη επειδή φοβάμαι για τη ζωή μου και προσλαμβάνω εκείνον ως 'μπράβο' μου έναντι των ασθενειών και των μικροβίων. Στην πραγματικότητα του παρέχω την δυνατότητα να παρεμβαίνει στη ζωή μου, ως διαχειριστής του φόβου μου. Γι' αυτό κι ανθούν τα φακελάκια στις μέρες μας: όταν κάποιος διαχειρίζεται τους φόβους σου, διαχειρίζεται και τα πάντα που αφορούν εσένα. Και όταν φοβάσαι, απλά κάνεις τα πάντα για να διώξεις τους φόβους σου από πάνω σου. Επιπρόσθετα, ο γιατρός έχει την αμεσότερη σχέση με τον πόνο μου. Και τον εμπορεύεται ιδιαίτερα εύκολα, αν κανείς αναλογιστεί την διακίνηση αναλγητικών και ψυχοφαρμάκων (μυοχαλαρωτικών κλπ).

Ας πάμε στην περίπτωση του 'μπράβου' που είναι πιο απλή, καθώς όλοι μας την αντιλαμβανόμαστε πάνω-κάτω με τον ίδιο τρόπο. Ο ρόλος του προσωπικού φύλακα είναι να διακινδυνεύει τη σωματική του ακεραιότητα και να παρέχεται ως φόβητρο έναντι εκείνων τους οποίους φοβόμαστε. Προσλαμβάνω έναν μπράβο, ώστε να έχω μία επιπλέον 'ασπίδα προστασίας' έναντι κάποιου πιθανού ή ορατού κινδύνου. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι ήδη αναγνωρίζω κίνδυνο και   ή δ η   φ ο β ά μ α ι. Το ζήτημα που εγείρεται έχει ως εξής: αν ο εκάστοτε φύλακας ήθελε να διαφυλάξει το σταθερό εισόδημά του, θα μπορούσε να 'παράγει' δικούς μου εχθρούς; Θα μπορούσε να μου τρέφει διαρκώς το αίσθημα του κινδύνου, αφού γνωρίζει ότι εκείνο είναι που προσπαθώ να ξεφύγω μισθώνοντάς τον; Θα ήμουν έρμαιο των δικών του προθέσεων, επειδή και μόνο φοβάμαι όσα εκείνος διαχειρίζεται;

Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίπτωση των αντιιικών συστημάτων (antivirus). Τα προγράμματα antivirus μας παρέχουν προστασία έναντι των διαδικτυακών ιών. Πιστεύεις ότι υπάρχει καλύτερη διαφήμιση από το να παρέχει ένα τέτοιο πρόγραμμα νέους ιούς στην αγορά και να τους διασπείρει σε πολυσύχναστους κόμβους; Αν πάμε και στις τράπεζες: πιστεύεις ότι υπάρχει καλύτερη διαφήμιση για μία τράπεζα από την εξάπλωση τεχνητών χρηματοοικονομικών ασταθειών ή ακόμη και ληστειών (ή και διασπορά ειδήσεων περί ληστειών) τις οποίες και εκείνη υποτίθεται ότι ξορκίζει; Αν πάμε σε κάτι πιο απλό, στους δημόσιους διαλόγους: πιστεύεις ότι υπάρχει καλύτερο διαφημιστικό τρικ ενός συντονιστή συζήτησης από το να σου παρέχει διαρκώς ανασφάλεια στις συζητήσεις, ποντάροντας στις δικές σου φοβιες; Ας πούμε η φίμωση ενός ανθρώπου για δικό σου καλό, ή η λογοκρισία μίας συζήτησης  δεν θα ήταν κάτι που θα σε προβλημάτιζε, όταν υποτίθεται ότι η παιδεία μας δέχεται κάθε έκφραση άποψης ως θεμιτή, ασχέτως αν αυτή η άποψη σε βρίσκει σύμφωνο ή όχι; Θα ήταν δυνατό σε ένα πάνελ τηλεοπτικής εκπομπής να βρίσκεται κάποιος εγκάθετος από τον ίδιο τον πααρουσιαστή ή τον σταθμό, ώστε να παριστάνει τον 'κακό' αποσυντονίζοντας τη συζήτηση και κάνοντας πιο επιτακτικό το αίτημα για λογοκρισία στη συζήτηση; Θα μπορούσε να συμβαίνει στο διαδίκτυο, στους δημόσιους διαλόγους;

Θα διάβαζα πολύ ευχάριστα την άποψή σου, είτε εκείνη συμφωνεί είτε διαφωνεί σε γενικές γραμμές με όσα γράφω.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 15-11-2011 08:06 ]