Ποιό βιβλίο διαβάσατε τελευταία?

Μπορειτε να περιγραψετε το βιβλιο που διαβασατε τελευταια; Μας το συστηνετε η ηταν φολα;

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : mary_omikron στις 24-11-2011 01:13 ]

Εσύ?

απαντας σε ερωτηση με ερωτηση.εγω περιμενω να μου συστησεις καποιο βιβλιο.τελως παντων εγω διαβασα το ιχνος του γουλιελμο ντελ τορο .ειναι και σκηνοθετης,το προτεινω σε οσους τους  αρεσουν οι βρυκολακες.μοναδικο στο ειδος του.τωρα διαβαζω κοελιο η βερονικα αποφασιζει να πεθανει αλλα ειμαι ακομη στην αρχη.

Elisabeth Adler: Ο θησαυρός των Ιβανόφ

Από τα καλύτερα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Γεμάτο, με καλοδεμένη πλοκή και πολλά ακριβή ιστορικά στοιχεία. Η μεγάλη επιτυχία ήταν ότι δε βαρέθηκα ούτε σε μία σελίδα -κάθε κεφάλαιο ήταν ακριβώς όπως έπρεπε να είναι. Μου άρεσε πάρα πολύ.

Ναι, σου απάντησα με ερώτηση σκοπίμως  για να σου δώσω το έναυσμα να μας γνωρίσεις (στο περίπου) την θεματολογία των προτιμήσεών σου. Γιατί δεν θα είχε νόημα να σου προτείνει κάποιος Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ -λέμε τώρα- κι εσύ να προσκυνάς Τομ Ρόμπινς, θα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη πρόταση και το "υπέροχο βιβλίο" του ενός θα στεκόταν απέναντι στο "βαρετό" του άλλου (τα ονόματα που ανέφερα είναι τυχαία και οι χαρακτηρισμοί δεν αποδίδονται σ΄αυτά).

Anyway για βρυκόλακες και σχετική λογοτεχνία δεν έχω να προτείνω κάτι, αλλά μια που ανάφερα τον Τομ Ρόμπινς ψάξτον, κυκλοφορούν όλα τα βιβλία του από τις εκδόσεις Αίολος και νομίζω θα σου αρέσει, όσο για τον Κοέλιο που ξεκίνησες να διαβάζεις, αν νομίζεις οτι έχεις να πάρεις κάτι, ολοκλήρωσέ τον.

Λατρεμένος ο Κοέλιο, πριν λίγες μέρες ολοκλήρωσα το προτελευταίο του "Ο νικητής είναι μόνος"(The winner stands alone).

Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφει..με ταξιδεύει, ενώ παράλληλα, είναι τόσο εμπεριστατωμένα και τεκμηριωμένα τα όσα γράφει είτε αφορούν μια θρησκεία είτε ένα όπλο. Το ψάχνει δηλαδή όταν είναι να γράψει, δε γράφει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι.
Το "Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει" το έχω διαβάσει, είναι ενδιαφέρον, αν κι όχι το καλύτερό του. Δε συγκρίνω με κανένα τον "Αλχημιστή", με τα πολλά μηνύματα που περνάει και την πιο ταξιδιάρικη αφήγηση που έχω συναντήσει σε μυθιστόρημα.
Μου μένουν ακόμη 3-4 του Κοέλιο που δεν έχω διαβάσει και θα το κάνω με την πρωτη ευκαιρία.

Επίσης πολύ καλό βιβλίο διάβασα πριν λίγους μήνες, με εντελώς διαφορετική θεματολογία, κι ήταν το "Σμύρνη, συγγνώμη", του Θεόδωρου Δεύτου, που βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα της καταστροφής της Σμύρνης, από τη σκοπιά των Ελλήνων που ζούσαν εκεί, χωρίς όμως να προσπαθεί να ωραιοποιήσει κανένα από τα γεγονότα και τα λάθη που απέβησαν μοιραία.
Βασικά αυτό που σκεφτόμουν συνεχως όσο προχωρούσε προς το τέλος είναι πόσο τυχεροί είμαστε εμείς σήμερα, σε πόσο καλές συνθήκες ζούμε και δε το αντιλαμβανόμαστε και γκρινιάζουμε, ενώ κάποιοι έζησαν ή ζουν πραγματικές τραγωδίες.

Αυτα.

Νομίζω ότι όσοι αγαπούν τον Κοέλιο, θα τους αρέσει κι ο Ρίτσαρντ Μπάχ...

Μόλις πριν από λίγο, τελείωσα το τελευταίο βιβλίο του, το "Υπνωτίζοντας τη Μαρία" και νιώθω "νέο αίμα" να κυλά στις φλέβες μου!

Ο Ρίτσαρντ Μπαχ, ο συγγραφέας του πασίγνωστου βιβλίου ο "Γλάρος Ιωνάθαν", μετά από χρόνια απουσίας, επιστρέφει με ένα ενδιαφέρον πεζογράφημα με επίκεντρο το αγαπημένο του θέμα: την πραγματοποίηση των ονείρων και των επιθυμιών μας. Ήρωάς του είναι πάλι κάποιος που αγαπά τις πτήσεις, όχι γλάρος αυτή τη φορά, αλλά άνθρωπος. 

Ο Τζέιμι Φορμπς, ένας έμπειρος πιλότος που διδάσκει πλοήγηση αεροσκαφών, καταφέρνει να βοηθήσει μια γυναίκα να προσγειώσει το Τσέσνα όπου βρίσκεται χωρίς εκείνη να ξέρει να πετάει. Με αφορμή αυτό το περιστατικό, και ενώ διάφορες "συμπτώσεις" τον προβληματίζουν, ο Τζέιμι αναρωτιέται για τη φύση της πραγματικότητας και για τη δύναμη των σκέψεών μας να την υλοποιούν "υπνωτίζοντας" τον εαυτό μας και τους άλλους με τις παραδοχές που επιβάλλει ο πολιτισμός μας, η εποχή μας και το φοβισμένο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης μας. Αντιστρέφοντας τη διαδικασία και αφυπνιζόμενοι, συμπεραίνει και διαπιστώνει εμπράκτως ο Φορμπς, οι φοβίες και οι περιορισμοί που μας κρατούν δέσμιους της ύλης αίρονται και απελευθερωνόμαστε.

https://www.ebooks.gr/book/υπνωτιζοντας-τη-μαρια-238913

ΥΓ. Πριν από πολλά πολλά χρόνια, είχα διαβάσει το "Γλάρος Ιωνάθαν" και μου είχε δώσει "φτερά". Καλύτερο κι από το Red Bull !!!  Σύντομα θα φρεσκαριστώ ξανά, με μια δεύτερη ανάγνωση του...

Joe Hill-Judas Coin.

Δεν συγκρινεται βεβαια με ολα τα πιο πανω γιατι ειναι αιματοβαμμενο και σκοτεινο.

Αν ομως δεν ξεφυγω εστω και λιγο απο την τοση πια ναρκωση της σκεψης,θα πρεπει να πιασω κανα οπλο και να καθαρισω κοσμο.

Ο Hill με φερνει στα ισα μου μεχρι το επομενο μεγαλουργημα του.

(Joe Hill ειναι το καλλιτεχνικο του.Στην πραγματικοτητα ειναι ο υιος του Steven King.Η αλλιως Joe King.

Oτι καλυτερο κυκλοφορει στην λογοτεχνια τρομου τα τελευταια χρονια.Οι λατρεις του ειδους θα τον ονομασουν ημιθεο.)

Μη γελάσετε αλλά εγώ τώρα διαβάζω το "Ο γλάρος Ιωνάθαν".
Το είχα ακουστά αλλά δεν είχε τύχει ποτέ να πέσει στα χέρια μου.
Όπως, όμως, έχω ξαναγράψει σε σχετικο με το διάβασμα θέμα, οι καλές επιρροές νομίζω μας παρακινούν στο να ανακαλύψουμε καινούρια και ενδιαφέροντα πράγματα.
Όταν το τελειώσω, δεν είναι και μεγάλο άλλωστε, θα ψάξω και για το νέο του βιβλίο.

Πάντως το αγαπημένο βιβλίο, ever, είναι του Κοκάντζη και λέγεται "Τζιοκόντα"(καμμία σχέση με τη Τζοκόντα του Ντα Βίντσι), η πραγματική ιστορία του συγγραφέα, για τον έρωτά του με μια Εβραιοπούλα, στη Θεσσαλονίκη, στα χρόνια του πολέμου.

Ουδέν Νεώτερον από το δυτικό μέτωπο, του γερμανού συγγραφέα Έριχ Μαρία Ρεμάρκ...

Κλασσικό αντιπολεμικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο από την μεριά των ηττημένων...Απλά εκπληκτικό...

Ο συγγραφέας αντιμετωπίστηκε σαν εχθρός της χώρας του και αναγκάστηκε να φύγει από την γερμανία πριν την άνοδο του χίτλερ...Το βιβλίο του καιγόταν συστηματικά από τους ναζίδες...

@Tallos  "Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από θερμά κλίματα" διάβασέ το κι αυτό, είναι καλός ο Ρόμπινς ειδικά για καλοκαίρι, δεν ξέρω γιατί τον έχω συνδυάσει έτσι

Και εφόσον επεκτείνονται οι προτάσεις και σε κριτικές ή γνώμες να σας πω κι εγώ για το βιβλίο που κόλλησα απ΄το καλοκαίρι και το ΄χω διαβάσει 5-6 φορές  μέχρι τώρα κι ακόμα το "σκαλίζω".

Πρόκειται για την "Πιανίστρια" της Ελφρίντε Γέλινεκ, είχα σκεφτεί μάλιστα κάποια στιγμή να κάνω κι ένα άρθρο εδώ στο ΜΗ παουσιάζοντάς το γιατί περιστρέφεται και εξελίσσεται σε χώρους και ψυχοσύνθεση μουσικών στη Βιέννη. Είναι ένα βιβλίο που σοκάρει και η γενική αίσθηση που αφήνει στον αναγνώστη είναι οτι έχει διαβάσει κάτι έντονο και διαφορετικό. Είναι βιβλίο που προκαλεί να αναρωτηθούμε πάνω σε πολλά "δεδομένα" ζητήματα π.χ. πόσο ελεύθεροι και αυτόβουλοι είμαστε ή πόσο φυσιολογικός είναι ο καθένας μας. Οι ήρωες είναι τρείς.. η Ερικα η πιανίστρια, αρχικά πολλά υποσχόμενο παιδί-θαύμα και στην συνέχεια αποτυχημένη, γίνεται καθηγήτρια πιάνου στο Ωδείο της Βιέννης, αυτοκαταστροφική με καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και σχέση αγάπης-εξάρτησης-μίσους για την  μητέρα της, φέρεται σαδιστικά στους νεαρούς μαθητές της αλλά και στο ίδιο το σώμα της σε σημείο αυτοτραυματισμών.. Η μητέρα της Ερικας καταπιεστική και απαιτητική, απόλυτα εξαρτημένη από την Ερικα  και υπεύθυνη για την δόμηση της ψυχοσύνθεσής της, και ο Βάλτερ νεαρός σπουδαστής μουσικής που δημιουργεί αρχικά την εντύπωση του αθώου και στην συνέχεια εξελλίσεται μέσω της ιλιγγυώδους σχέσης τους στο αυγό του φιδιού.  Κι όλα αυτά μέσα σε μιά "άλλη" Βιέννη κι όχι στην πόλη-σύμβολο μουσικής που συνήθως έχουμε στο νου μας επηρεασμένοι από τους τουριστικούς οδηγούς.

Στο βιβλίο περιγράφονται απίστευτα παράδοξες συμπεριφορές που θέλεις δεν θέλεις μπαίνεις αναγκαστικά στην διαδικασία να τις κατανοήσεις, βγαίνει βία σε σημεία που δεν υποψιάζεσαι, και γενικά σε κρατά σε μια μόνιμη ετοιμότητα απρόοπτου και σοκαριστικού. Γενικά θα έλεγα οτι είναι απ΄τα βιβλία που με ξάφνιασαν και με προβλημάτισαν ως προς την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση όταν όλα αυτά εξελίσσονται μέσα σε μουσικό περιβάλλον.

Η "πιανίστρια" γυρίστηκε και σε ταινία με τίτλο "η δασκάλα του πιάνου" αλλά σε καμμιά περίπτωση δεν αποδίδει τις λεπτές αποχρώσεις λόγου και χαρακτήρων που βρίσκεις στο βιβλίο.

Η Ελφρίντε Γέλινεκ  είναι Αυστριακή φεμινίστρια συγγραφέας θεατρικών έργων και μυθιστορημάτων. Το 2004 κέρδισε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το οποίο δεν παρουσιάστηκε να πάρει γιατί δήλωσε οτι πάσχει από αγοροφοβία.

"Η πιανίστρια" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Εκκρεμές"

Σήμερα, κάνοντας μια βόλτα στο κέντρο της Πάτρας, πέρασα από τη δημοτική βιβλιοθήκη, όπου είμαι μέλος χρόνια, και, ψάχνοντας, βρήκα το βιβλίο!

Ανυπομονώ να το διαβάσω και να σας πω τις εντυπώσεις μου.

By the way, μαζί με αυτό, δανείστηκα και το "έγκλημα στη Μεσοποταμία", από την Άγκαθα Κρίστι, που είχα καιρό να διαβάσω βιβλίο της, δε τα έχω διαβάσει κι όλα βέβαια, έχει γράψει αρκετά. Μου αρέσει που δεν "πετυχαίνω" ποτέ το δολοφόνο!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : mary_omikron στις 26-11-2011 08:46 ]

Φίλε Tallos, θα διαφωνίσω μαζί σου για τη ταινία. Η Ιζαμπέλ Ιπέρ έδωσε αριστουργηματική ερμηνεία και η ταινία είχε καταπληκτική ατμόσφαιρα.

http://cinessence.blogspot.com/2009/02/la-pianiste.html

Με τη πρώτη ευκαιρία θα διαβάσω και το βιβλίο...

@Tallos

Μην περιμένεις μια ταινία να αποδώσει στο σύνολο τον γραπτό λόγο ενός λογοτεχνικού έργου. Οταν έχουμε να κάνουμε με ωμό ρεαλισμό είναι αλλιώς να διαβάζεις  αλλιώς να βλέπεις και στις καλλίτερες περιπτώσεις υστερεί. Ευτυχώς δεν είδα την ταινία πριν πιάσω το βιβλίο και είχα ακέραια και πρωτογενή την αίσθηση των εντυπώσεων. Δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο που απλά το διαβάζεις και το προσπερνάς αλώβητος αφήνοντάς το στην άκρη.

Ακουσα από φίλους οτι η ταινία ήταν εξαιρετική και πολύ κοντά στο γενικό πνεύμα του βιβλίου, αλλά σοκάριζε με διαφορετικά μέσα. Δεν την είδα.

Jonathan Safran Foer-Ολα ερχονται στο φως.Εκδοσεις Μελανι.

Roger-Pol Droit και Jean-Phillipe de Tonnac-Ειναι τρελλοι αυτοι οι σοφοι.Εκδοσεις Ψυχογιος.

Και τα δυο αριστα.

Σε ποιά έκδοση-μετάφραση το προτείνεις Νάντια;

Σ' αυτή, αυτή ή αυτή;