Π.Ο.Ε.Μ

Παράξενε όμορφε εαυτέ μου δε ριζώνεις στα μέρη που σε πάω. Να σε βάλω σε μπουκάλι να σ αφήσω μέσα στα άβαθα νερά που κολυμπάω. Να σου φτιάξω μια αμβλεία απ΄το δάκρυ για να σε σώσω απ τα απερίσκεπτα μου λάθη. Να σε κρύψω στη βουβή αλαζονεία κι αν δε σε βρω μάλλον πέτυχε η αλχημεία. Παράξενε όμορφε εαυτέ μου δε ξέρω ξόρκια τα μαγιά να σου λύσω. μα τεχνάσματα και κόλπα θα εφεύρω σε μια χώρα εικονική να σε οδηγήσω. Σα λαθρεπιβάτης μπήκες στο κορμί μου πολύ σε πλήγωσα μέχρι να σε μάθω Και εσύ δήμιος σε κάθε έκρηξη μου με προστάτευες τα πάθοι σου μη πάθω. Έναν άνθρωπο σου γνώρισα μοναχά κι εσύ μου είπες πως σου γνώρισα τον κόσμο. Έμοιαζε άγγελος θάμπωνε το φως του και άθελα σου μου προκάλεσες το πόνο. Τα ρολόγια μας αλλάξαν από τότε το δικό μου πηγαίνει λίγο πίσω Μα θα κλέψω απ τον ήλιο λίγο χρόνο και τη μνήμη μου ξανά θα συγχρονίσω Παράξενε όμορφε εαυτέ μου μια γλαφυρή σκιά σ’ακόλουθη. Ίσως είναι της μοίρας μου οιωνός κι ένα όνειρο που ευχήθηκα μου βγει. Να χαθώ απ τις βαβυλώνιες ψυχές κι απ΄τις ζηλόφθονες εριστικές φωνές. Να μη τσουγκρίσω ξανά με αεροβάτη ποτισμένο από ψέμα κι αυταπάτη. Να γίνω αδήωτος σε κάθε εκδορά μου και η πυξίδα μου να έλξη τη χαρά. Εγώ και το εγώ μου να πετάξω να βγάλει η πλάτη μου ατσάλινα φτερά. Παράξενε όμορφε εαυτέ μου σ΄ελευθέρωσα απ τα λούτρηνα δεσμά. Εξιλέωση ζητούσες και την πήρα δε βάζω φρένο στη ταχύτητα ξανά. Τα όρια μου ξεπέρασα κι εσένα στο πεπρωμένο άλλαξα τροχιά. Την εγκοπή μου την έκανα ζωή και το φόβο μου ανέκφραστη σκιά. Τώρα βιώνω το άγνωστο ποιόν μου και όσα αστερία και να βρέξεις ουρανέ μου. Εγώ θα βάφω τα χρώματα της νύχτας και φωτεινές θα είναι οι νύχτες οι δίκες μου.