Πολύ σωστά.Πλήν όμως τον νόμο τον γράφει ο νομοθέτης,ο οποίος είναι άνθρωπος (ή,έστω,μιά ομάδα ανθρώπων που λέγεται νομοθετική επιτροπή)
Καί ο εν λόγω άνθρωπος (ή η εξ ανθρώπων απαρτιζομένη επιτροπή) καλείται να κρίνη ποιός "αξίζει" να θανατωθή και ποιός όχι,προκειμένου να γράψη αυτόν τον νόμο...
ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ
Οι εκτελέσεις σε όλον τον κόσμο έσπασαν νέο ρεκόρ. Τουλάχιστον
3.800 άνθρωποι εκτελέστηκαν το 2004, σύμφωνα με έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας. «H θανατική ποινή είναι βάρβαρη και περιττή», αναφέρεται στην έκθεση. «Δεν αποτρέπει το έγκλημα και συχνά θανατώνονται θύματα δικαστικής πλάνης. Είναι πια καιρός να στείλουμε τη θανατική ποινή στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας». Δυστυχώς, η Αμερική (με 59 εκτελέσεις) βρέθηκε στην τέταρτη θέση του πίνακα με τις χώρες όπου έγιναν οι περισσότερες εκτελέσεις το 2004, κάτω από την Κίνα (3.400), το Ιράν (159), το Βιετνάμ (64) και πάνω από τη Σαουδική Αραβία (33), το Πακιστάν (15) και άλλες πολιτισμένες χώρες...
Την ώρα που η Καλιφόρνια ετοιμάζεται για την τρίτη εκτέλεση στη σειρά μέσα στους δύο τελευταίους μήνες, το θέαμα της θανάτωσης ενός καταδίκου γίνεται ολοένα και πιο αλλόκοτο. Ένας δικαστής, ασφαλώς με καλές προθέσεις, έθεσε όρους που πρέπει να τηρούνται για τη νάρκωση του μελλοθανάτου προτού του χορηγηθούν οι θανατηφόρες χημικές ουσίες. Για να πάνε όλα καλά, θα πρέπει να του παραστέκονται όχι μονάχα ένας αλλά δύο αναισθησιολόγοι. Έτσι,
με δικαστική βούλα, οι δήμιοι αποκτούν τώρα ένα ιατρικό πρωτόκολλο με το οποίο θα μπορούν να εκτελούν ανθρώπους με ανθρωπιστικό, επιμελημένο και ανώδυνο τρόπο. Γιατροί που πήραν όρκο να σώζουν ανθρώπινες ζωές, θα σκοτώνουν τους μελλοθανάτους. Ο Ιατρικός Σύλλογος της Καλιφόρνιας τα βρίσκει όλα αυτά παράλογα και έχει ταχθεί εναντίον της απόφασης του δικαστή.
Ο δικαστής αποφάσισε να ντύσει τους γιατρούς με τη στολή του δημίου, επειδή οι αντίπαλοι της θανατικής ποινής υποστηρίζουν ότι η διαδικασία της εκτέλεσης με θανατηφόρο ένεση μπορεί να γίνει πολύ επώδυνη. Συχνά δεν πιάνει το ηρεμιστικό που δίνουν στον μελλοθάνατο πριν χύσουν στις φλέβες του τη χημική ουσία που κάνει να σταματήσει η καρδιά του. Ό,τι κι αν ήταν εκείνο που τον οδήγησε στο κελί τού μελλοθανάτου, δεν του αξίζει τέτοια ταλαιπωρία (αφήνουμε κατά μέρος το αν του άξιζε η θανατική ποινή). Μια πράξη σαν την εκτέλεση ενός ανθρώπου, δεν μπορεί παρά να είναι γεμάτη παράδοξα. Τον τελευταίο άνθρωπο που εκτέλεσαν στην Καλιφόρνια, τον Κλάρενς Ρέι Άλεν, οι γιατροί τον κρατούσαν τεχνητά στη ζωή, μόνο και μόνο για να μπορέσουν να τον θανατώσουν στις 17 Ιανουαρίου. Είχε προηγηθεί ο Στάνλεϊ Τούκι Ουίλιαμς, στο πλευρό του οποίου είχαν σταθεί πολλοί και διάσημοι μέχρι την εκτέλεσή του στις 13 Δεκεμβρίου.
Ο επόμενος στη σειρά είναι ο βιαστής και δολοφόνος Μάικλ Μοράλες. Σήμερα θα οδηγηθεί στο κελί τού μελλοθανάτου, εκτός αν ο κυβερνήτης της Καλιφόρνιας, Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, αποφασίσει να σηκώσει το τηλέφωνο και να ματαιώσει την εκτέλεση. Αν όχι, θα είναι ο πρώτος θανατοποινίτης που θα απολαύσει αυτό το ευεργέτημα της καλοσυνάτης και ήπιας εκτέλεσης.
Εύκολα μπορεί να μπλέξει κανείς τον ανθρωπισμό με την εκδίκηση.
ΤΑ ΝΕΑ , 21/02/2006 , Σελ.: N51
www.tanea.gr
Δεν έχω γνώσεις νομικής, δεν γνωρίζω στατιστικές κλπ. οπότε θα απαντήσω με τη λογική και την καρδιά μου.
Διαβάζοντας όλες τις απαντήσεις, κυρίως των πρώτων σελίδων, βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες επιχειρηματολογίες υπέρ και κατά της θανατικής ποινής και πραγματικά πρώτη φορά έθεσα σοβαρα αυτό το ερώτημα στον εαυτό μου.Μπορώ να πώ ότι είναι πολύ δύσκολο να απαντήσεις....κατέληξα όμως στα εξής..
Οι ποινές και οι τιμωρίες για ποιό λόγο ιφίστανται?Λογικά για να υπάρχει ομαλή συμβίωση μεταξύ μας.
Ρώτησα, λοιπόν, στον εαυτό μου τι θα έκανε σε περίπτωση που π.χ.είχα μπροστά μου τον δολοφόνο του παιδίου μου ή κάποιου αγαπημένου μου προσώπου.....είμαι σίγουρη ότι εκείνη την ώρα θα έλεγα "σκοτώστε τον" αν δε το είχα κάνει εγώ με τα ίδια μου τα χέρια.
Αυτή η αντίδραση είναι εν βρασμώ ψυχής και λόγο συναισθηματικής αδυναμίας. Παρόλα αυτά με αυτή την αντίδραση δείχνω ότι είμαι έτοιμη να γίνω η ίδια δολοφόνος....δηλαδή....να γίνω αυτό που καταδικάζω και "μισώ" κατά κάποιο τρόπο. Άρα αυτό δεν είναι λύση, γιατί γεννώ έναν δολοφόνο από μέσα μου όταν θα υποστηρίξω τη θανατική ποινή.
Σαν "κριτής" απ' έξω, βρίσκω πάρα πολλούς λόγους για τους οποίους δε συμφωνώ με τη θανατική ποινή και οι περισσότεροι έχουν υποθεί. Απλά θα αναφερθώ σε κάποιους που είναι πιο σημαντικοί για μενα.
Θεωρώ ότι κανένας μας δεν είναι άξιος ή αρμόδιος για να αποφασίσει στο αν θα αφαιρεθεί η ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου-δολοφόνου-εγκληματία κλπ, υπάρχουν πολλές αιτίες (οχι δικαιολογίες) για τις πράξεις αυτών των ανθρώπων και μπαίνουν πάρα πολλοί παράγοντες στη μέση. πχ ένας ψυχασθενής ή σχιζοφρενής,ή κάποιος που έχει ψυχολογικά τραύματα σίγουρα δεν αντιλαμβάνεται το 100% των πραξεών του.Και άλλοι παράγοντες.
Στη πρώτη σελίδα η gate αναφέρει για μια έρευνα που έγινε σχετικά με το αν υποστηρίζουμε τη θανατική ποινή στην Ελλάδα όπου στην ερώτηση "Ειστε υπέρ της θανατικής ποινης" η πλειοψηφία ήταν κατά ενώ στην ερώτηση "Στον έμπορο ναρκωτικών θα θέλατε να επιβάλλεται η θανατική ποινή...?" η πλειοψηφία ήταν ναι...,εκεί ας αναρωτηθούμε λίγο.....γιατί ΝΑΙ?
Η δική μου απάντηση, τουλάχιστον, είναι ότι δεν υπάρχει αδιάφθορη και αντικειμενική δικαιοσύνη σε κάποια θέματα. Σίγουρα αν πιάναν κάθε έμπορο ναρκωτικών και τον κλείναν ισόβια μέσα αλλά πραγματικά ισόβια πιστεύω πως η απάντηση στη τελευταία ερώτηση της έρευνας θα ήταν διαφορετική. 'Ομως πάλι ποιός μπορεί να κρίνει ότι ένα έμπορος ναρκωτικών δεν υπάρχει περίπτωση να μετανοήσει...
Quote:
|
Το μέλος Heavenly στις 21-02-2006 στις 22:35 έγραψε:
Δεν έχω γνώσεις νομικής, δεν γνωρίζω στατιστικές κλπ. οπότε θα απαντήσω με τη λογική και την καρδιά μου.
Διαβάζοντας όλες τις απαντήσεις, κυρίως των πρώτων σελίδων, βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες επιχειρηματολογίες υπέρ και κατά της θανατικής ποινής και πραγματικά πρώτη φορά έθεσα σοβαρα αυτό το ερώτημα στον εαυτό μου.Μπορώ να πώ ότι είναι πολύ δύσκολο να απαντήσεις....κατέληξα όμως στα εξής..
Οι ποινές και οι τιμωρίες για ποιό λόγο ιφίστανται?Λογικά για να υπάρχει ομαλή συμβίωση μεταξύ μας.
Ρώτησα, λοιπόν, στον εαυτό μου τι θα έκανε σε περίπτωση που π.χ.είχα μπροστά μου τον δολοφόνο του παιδίου μου ή κάποιου αγαπημένου μου προσώπου.....είμαι σίγουρη ότι εκείνη την ώρα θα έλεγα "σκοτώστε τον" αν δε το είχα κάνει εγώ με τα ίδια μου τα χέρια.
Αυτή η αντίδραση είναι εν βρασμώ ψυχής και λόγο συναισθηματικής αδυναμίας. Παρόλα αυτά με αυτή την αντίδραση δείχνω ότι είμαι έτοιμη να γίνω η ίδια δολοφόνος....δηλαδή....να γίνω αυτό που καταδικάζω και "μισώ" κατά κάποιο τρόπο. Άρα αυτό δεν είναι λύση, γιατί γεννώ έναν δολοφόνο από μέσα μου όταν θα υποστηρίξω τη θανατική ποινή.
Σαν "κριτής" απ' έξω, βρίσκω πάρα πολλούς λόγους για τους οποίους δε συμφωνώ με τη θανατική ποινή και οι περισσότεροι έχουν υποθεί. Απλά θα αναφερθώ σε κάποιους που είναι πιο σημαντικοί για μενα.
Θεωρώ ότι κανένας μας δεν είναι άξιος ή αρμόδιος για να αποφασίσει στο αν θα αφαιρεθεί η ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου-δολοφόνου-εγκληματία κλπ, υπάρχουν πολλές αιτίες (οχι δικαιολογίες) για τις πράξεις αυτών των ανθρώπων και μπαίνουν πάρα πολλοί παράγοντες στη μέση. πχ ένας ψυχασθενής ή σχιζοφρενής,ή κάποιος που έχει ψυχολογικά τραύματα σίγουρα δεν αντιλαμβάνεται το 100% των πραξεών του.Και άλλοι παράγοντες.
Στη πρώτη σελίδα η gate αναφέρει για μια έρευνα που έγινε σχετικά με το αν υποστηρίζουμε τη θανατική ποινή στην Ελλάδα όπου στην ερώτηση "Ειστε υπέρ της θανατικής ποινης" η πλειοψηφία ήταν κατά ενώ στην ερώτηση "Στον έμπορο ναρκωτικών θα θέλατε να επιβάλλεται η θανατική ποινή...?" η πλειοψηφία ήταν ναι...,εκεί ας αναρωτηθούμε λίγο.....γιατί ΝΑΙ?
Η δική μου απάντηση, τουλάχιστον, είναι ότι δεν υπάρχει αδιάφθορη και αντικειμενική δικαιοσύνη σε κάποια θέματα. Σίγουρα αν πιάναν κάθε έμπορο ναρκωτικών και τον κλείναν ισόβια μέσα αλλά πραγματικά ισόβια πιστεύω πως η απάντηση στη τελευταία ερώτηση της έρευνας θα ήταν διαφορετική. 'Ομως πάλι ποιός μπορεί να κρίνει ότι ένα έμπορος ναρκωτικών δεν υπάρχει περίπτωση να μετανοήσει...
|
|
Αγαπητέ heavenly,
αν και νόμιζα ότι είχα "τελειώσει" με το topic αυτό, το post σου με ξαναβάζει στη διαδικασία να γράψω... Με βάζει στην "πρίζα", να ρωτάω τον εαυτό μου σχετικά με το πώς θα αντιδρούσα σε κάποια προσωπική περίπτωση... Και με απομακρύνει όλο και περισσότερο από την ιδέα της θανατικής ποινής, για τον οποιονδήποτε, ό,τι κι αν έχει κάνει...
Ακόμα και για τον έμπορο ναρκωτικών, που έχει σκορπίσει το θάνατο σε πολλούς και στην ουσία είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος, ακόμα και για αυτόν, η θανατική ποινή ίσως μοιάζει λάθος. Γιατί και εκείνου η ζωή έχει αξία. Αυτός όχι, αλλά η ζωή του έχει... Και στο κάτω-κάτω, για αυτόν θα ήταν λύτρωση η θανατική ποινή. Καλύτερα μια πραγματικά βαριά ποινή, πχ να βλέπει το φως του ήλιου από μια τρύπα 10x10cm για όλη την υπόλοιπη ζωή του, χωρίς κανένα πολιτικό ή κοινωνικό δικαίωμα, κλειδωμένος μια ζωή σε ένα κελί...
@hastaroth: Δεν έχεις άδικό, οι νόμοι ενδέχεται να περιέχουν και κάποιες ατέλειες αφού γράφονται από ανθρώπους. Το point μου όμως δεν ήταν αυτό. Εγώ είπα ότι ΑΝ υπήρχε περίπτωση να ισχύσει εκ νέου η θανατική ποινή, αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο με την ύπαρξη νομικού πλαισίου που να διασφαλίζει τον μέγιστο βαθμό βεβαιότητας για την ορθότητα της αντίστοιχης ποινής. Να αποκλείει την υποκειμενική κρίση των δικαστών, και να εξασφαλίζει την πραγματική απόδοση δικαιοσύνης (κατά το υπάρχον νομικό πλαίσιο)...
Και για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, δεν είμαι υπέρ της θανατικής ποινής, αλλά ίσως να το ξανασκεφτόμουν αν εδημιουργείτο το ιδανικό νομικό πλαίσιο...
Αυτά...
Only the best is good enough
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : uNick στις 23-02-2006 21:49 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : uNick στις 23-02-2006 21:53 ]
Έχω καλυφθεί από το Giorgo στην αρχή και όντως είναι ένα πολύ καλό θέμα για συζήτηση αλλά και δύσκολο να απαντηθεί. Για να βάλουμε το θέμα και λίγο από την εκτός τόπου και χρόνου πλέον, Μαρξιστική σκοπιά, δεν είναι δυνατόν το συστημα διακαίου να είναι εκτός του κρατούντος κοινωνικού συστήματος. Στο κοινωνικό μας σύστημα λοιπόν ανάλογα με το "λαλά" που διαθέτεις παίρνεις και την απόφαση που σου αρμόζει και όχι ανάλογα με την πράξη που έχεις διαπράξει. Η θανατική ποινή πολλές φορές έχεις χρησιμοποιηθεί για την καταστολή κοινωνικών κινημάτων και έχουν "ψηθεί" αθώοι , κυριολεκτικά, άνθρωποι. Στην κοινωνία μας, για να μην μακρυγορήσω, είμαι εναντίον της θανανατικής ποινής. Σε μια κοινωνία οπου τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, οι δικαδτές δεν θα λαδώνονταν κ.λ.π , σε κάποιες περιπτώσεις δεν θα ήμουν αρχικά , εν βρασμώ, εναντίον της θανατικής ποινής. Μόλις αναριωτιέμαι ποιός θα την εκτελέσει, δεν θέλω αυτός να είμαι εγώ. Τότε πως θα ήθελα να υπάρξει κάποιος που να γίνει φονιάς, όχι δολοφόνος που είναι διαφορετικό. Τελικά μετα από σκέψη δεν θα ήθελα να υπάρχει η θανατική ποινή πουθενά σε οποιοδήποτε κοινωνικό σύστημα. Παρ'όλα αυτά δεν είμαι και πολύ σιγουρος για να πω ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπάρχει η θανατική ποινή σε οποιοδήποτε κοινωνικό σύστημα.
Quote:
|
Το μέλος atrixospi8ikos στις 20-05-2006 στις 00:08 έγραψε:
ναι είμαι υπερ γιατί αν δουν τι πα8ενει κάποιος που παραβίασε τους νόμους οι αλλοι 8α φοβούνται να κάνουν κάτι παρόμοιο.....
|
|
Δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι... Μην σκεφτεσαι με τη δική σου λογική, σκέψου για λίγο σαν εγληματίας. Αν δεν έχεις τίποτα να χάσεις, ούτε καν κάτι για το οποίο να παλεύεις και για το οποίο να πρέπει να μείνεις στη ζωή... αν γενικά η ζωή σου δεν έχει κανένα νόημα για εσένα και καμία αξία, τότε η θανατική ποινή σε ποιό βαθμό θα σε τρόμαζε ώστε να μην διαπράξεις το έγκλημα που σκέφτηκες...???
Σκέψου τό και αλλιώς... Σε κάποιες χώρες όταν κάποιος συλληφθεί να κλέβει, δεν θανατώνεται... Οδηγείται στο κεντρικότερο σημείο της πόλης στην οποία βρίσκεται, και του κόβουν το χέρι!!! Έτσι, καί τιμωρείται για την πράξη του, καί στιγματίζεται, αφού όταν τον βλέπουν με κομμένο χέρι ξέρουν ότι είναι κλέφτης και του φέρονται αναλόγως... Όλη αυτή η ιστορία όμως δεν αποτρέπει άλλους από την κλοπή...
Θα μιλήσω πολύ ειλικρινα.
Δεν έχω καταλήξει. Κι αυτο γιατί.....Θα μου ήταν παααααρα πολύ εύκολο να μιλάω, για τα δικαιώματα, την ανθρώπινη αξία κι όλα αυτά τα φοβερά θεωρητικά...
Αλλα..αν βρεθώ στην κατάσταση, μια κατάσταση όπως περιέγραψε ένας φίλος σε προηγούμενα ποστ, μόνο ιδεολόγος δεν θα το παίζω...Να δολοφονήσουν δικούς μου ανθρώπους??? Και να δηλώνουν αμετανόητοι??? Με το που το σκέφτηκα αυτο το σκηνικό είπα: Οχι θανατική ποινή, μπαμ και κάτω. Αργό και βασανιστικό θάνατο θα θελα!!
(μετά απο λίγο σκέφτηκα: Μάλλον δεν θα μπορούσα να συνειδησιακά να το "σηκώσω", γιατί ο χρόνος έρχεται να τα γιατρέψει όλα.Κι επειτα, οι δικοί μου ανθρωποι πια δεν γυριζουν πίσω)
Επίσης ακούω να λέτε κάποιοι. Οχι στη Θανατική ποινή, αλλα ΝΑΙ στην ισόβια φυλακιση, απομονωση, κατεργα και δεν ξέρω γω τι αλλο. Δηλαδη....Υπάρχει διαφορά? Στις πιο πολλές περιπτωσεις οι ισοβίτες κρεμιουνται μόνοι τους, αν δεν προλάβουν να τους καθαρίσουν οι συγκρατούμενοι.
Αυτά είχα να πώ, ιδεολογικά δεν συμφωνώ με την ποινή του θανάτου, ναι σωστά όλα αυτά που ειπώθηκαν, ορθά τα επιχειρήματα, αλλα μέσα μου δεν έχω ξεκαθαρίσει 100% πώς νιώθω.
Ενα πράγμα ξέρω καλά. Οτι δικαιοσύνη δεν υπάρχει, δεν υπήρχε, και δεν θα υπάρξει ποτε, είναι όλα ένα τρελό ψέμα, και αηδιάζω με τους δικαστές, πραγματικά αυτοί οι τύποι είναι για πολλά χαστούκια.
Καληνύχτα
Θανατική ποινή: 3.797 εκτελέστηκαν το 2004
5 Απριλίου 2005
Κατά το 2004, περισσότεροι από 3.797 άνθρωποι εκτελέστηκαν σε 25 χώρες και τουλάχιστον 7.395 καταδικάστηκαν σε θάνατο σε 64 χώρες, ανέφερε σήμερα η Διεθνής Αμνηστία.
Δίνοντας στη δημοσιότητα τα ετήσια παγκόσμια στατιστικά στοιχεία της για τη χρήση της θανατικής ποινής, η Διεθνής Αμνηστία κάλεσε την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, που συνεδριάζει αυτές τις μέρες στη Γενεύη, να καταδικάσει τη θανατική ποινή ως παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
«Οι αριθμοί που δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα αποτελούν, δυστυχώς, μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Η αληθινή εικόνα είναι δύσκολο να έρθει στο φως, καθώς πολλές χώρες συνεχίζουν να εκτελούν ανθρώπους με μυστικότητα, κάτι που αντιβαίνει στα πρότυπα των Ηνωμένων Εθνών, που ζητούν να γίνονται γνωστές οι πληροφορίες που αφορούν τη θανατική ποινή», δήλωσε η Διεθνής Αμνηστία.
Μια χούφτα χώρες ευθύνονται για τη συντριπτική πλειονότητα των εκτελέσεων που πραγματοποιήθηκαν κατά το 2004. Η Κίνα εκτέλεσε τουλάχιστον 3.400 ανθρώπους, όμως πηγές στο εσωτερικό της χώρας εκτίμησαν ότι ο πραγματικός αριθμός προσεγγίζει τις 10.000.
Το Ιράν εκτέλεσε τουλάχιστον 159 ανθρώπους και το Βιετνάμ τουλάχιστον 64. Στις ΗΠΑ πραγματοποιήθηκαν 59 εκτελέσεις, αριθμός μειωμένος σε σύγκριση με τις 65 του 2003.
«Παρά την παγκόσμια τάση κατάργησης της θανατικής ποινής, αυτοί οι αριθμοί υπογραμμίζουν ότι συνεχίζει να χρειάζεται ενορχηστρωμένη δράση από τη διεθνή κοινότητα για να μπει η θανατική ποινή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας».
«Είναι ανησυχητικό ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που εκτελέστηκαν ανά τον κόσμο δεν είχαν δίκαιη δίκη. Πολλοί καταδικάστηκαν με βάση 'στοιχεία' που αποσπάστηκαν με βασανιστήρια».
Το 2004, ο Ράιαν Μάθιους έγινε ο 115ος κρατούμενος στις ΗΠΑ από το 1973 που απελευθερώθηκε από τα κελιά των μελλοθανάτων επειδή ήταν αθώος. Είχε καταδικαστεί σε θάνατο στη Λουιζιάνα το 1999 για φόνο που διαπράχθηκε όταν ήταν 17 ετών. Η θανατική του καταδίκη ακυρώθηκε τον Απρίλιο του 2004 με βάση τη διαπίστωση του εφετείου ότι οι εισαγγελικές αρχές είχαν αποκρύψει στοιχεία στη δίκη, καθώς και με βάση στοιχεία DNA που έδειξαν ότι άλλος ήταν ο δολοφόνος.
Ενώ οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν, η κατάργηση της θανατικής ποινής σημείωσε πρόοδο. Κατά το 2004, πέντε χώρες κατάργησαν τη θανατική ποινή για όλα ανεξαιρέτως τα εγκλήματα: η Ελλάδα, το Μπουτάν, η Σαμόα, η Σενεγάλη και η Τουρκία. Στο τέλος του έτους, 120 χώρες είχαν καταργήσει τη θανατική ποινή στη νομοθεσία ή στην πράξη.
Αρκετές χώρες, αν και διατηρούν τη θανατική ποινή στη νομοθεσία τους, τήρησαν παύση εκτελέσεων (μορατόριουμ). Τον Ιούλιο τέθηκε σε ισχύ στο Τατζικιστάν νόμος «περί της αναστολής εφαρμογής της θανατικής ποινής», ενώ τον Ιανουάριο φέτος ο Πρόεδρος Ακσάρ Ακάγιεφ της Κιργιζίας ανακοίνωσε ότι η παύση εκτελέσεων, που ίσχυε από το 1998, θα παρατεινόταν για ένα ακόμη έτος. Ανάμεσα στις χώρες με παύση εκτελέσεων ήταν ακόμα το Μαλάουι και η Νότια Κορέα.
Η Διεθνής Αμνηστία χαιρέτισε την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, φέτος τον Μάρτιο, που κήρυξε αντισυνταγματική τη χρήση της θανατικής ποινής εναντίον ανηλίκων παραβατών, δηλαδή ανθρώπων που ήταν κάτω των 18 ετών όταν τελέστηκε το έγκλημα. Με αυτήν την απόφαση, όλες οι χώρες του κόσμου έχουν πλέον απορρίψει επισήμως την εφαρμογή της θανατικής ποινής σε ανήλικους παραβάτες. Όμως η Διεθνής Αμνηστία συνεχίζει να ανησυχεί διότι ανήλικοι παραβάτες συνέχισαν να εκτελούνται σε μερικές χώρες. Το Ιράν εκτέλεσε τουλάχιστον τρεις ανήλικους παραβάτες το 2004, παραβιάζοντας τις υποχρεώσεις του ως κράτους-μέλους διεθνών συνθηκών που αποκλείουν αυτήν την πρακτική. Η Κίνα εκτέλεσε έναν νεαρό παρά τις ανησυχίες ότι ενδέχεται να ήταν ανήλικος όταν διέπραξε έγκλημα που επέσυρε τη θανατική ποινή. Η εκτέλεσή του πραγματοποιήθηκε ενώ ο δικηγόρος και η οικογένειά του προσέφευγαν στο Ανώτατο Λαϊκό Δικαστήριο ώστε να επανεξετάσει την υπόθεσή του. ʼλλος ένας ανήλικος παραβάτης εκτελέστηκε στο Ιράν φέτος τον Ιανουάριο.
«Είναι πια καιρός η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να δηλώσει ξεκάθαρα ότι η επιβολή της θανατικής ποινής σε όσους είναι κάτω των 18 ετών κατά τον χρόνο διάπραξης του αδικήματος αντιβαίνει στο εθιμικό διεθνές δίκαιο».
Η Διεθνής Αμνηστία χαιρέτισε επίσης τις αποφάσεις διαφόρων χωρών να θεσπίσουν συνταγματικές διατάξεις που αποκλείουν τη θανατική ποινή. Στην επισκόπηση συνταγματικών μέτρων που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα, η Διεθνής Αμνηστία ανέφερε ότι το 2004 η Τουρκία απαγόρευσε συνταγματικά τη θανατική ποινή, όπως έκανε και το Βέλγιο φέτος τον Φεβρουάριο. ʼλλες χώρες που πρόσφατα απαγόρευσαν συνταγματικά τη θανατική ποινή περιλαμβάνουν την Ιρλανδία και το Τουρκμενιστάν.
«Πρόκειται για σημαντικές προόδους, τις οποίες η Επιτροπή πρέπει να χαιρετίσει και να ενθαρρύνει».
«Οι περιπτώσεις του Ράιαν Μάθιους και δεκάδων άλλων, που καταδικάστηκαν στις ΗΠΑ για εγκλήματα που δεν διέπραξαν, καταδεικνύουν ότι κανένα δικαστικό σύστημα δεν είναι αλάνθαστο. Όσο εξελιγμένο και αν είναι το σύστημα, η θανατική ποινή θα συνοδεύεται πάντοτε από τον κίνδυνο του θανάσιμου λάθους», υπογράμμισε η Διεθνής Αμνηστία.
Τον Νοέμβριο του 2004, η ελληνική Βουλή ενέκρινε την επικύρωση του 13ου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, καταργώντας έτσι τη θανατική ποινή για όλα ανεξαιρέτως τα εγκλήματα. Το 13ο Πρωτόκολλο είναι μια διεθνής συνθήκη που προβλέπει την κατάργηση της θανατικής ποινής σε όλες τις περιστάσεις χωρίς να επιτρέπεται οποιαδήποτε εξαίρεση.
Το πλήρες κείμενο της έκθεσης, με τίτλο “The death penalty worldwide: developments in 2004”, υπάρχει στη διεύθυνση
Για περισσότερες πληροφορίες γύρω από το έργο της Διεθνούς Αμνηστίας κατά της θανατικής ποινής βλ. τη διεύθυνση
AI Index: ACT 50/006/2005 Αθήνα, 5 Απριλίου 2005
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΕΓΓΡΑΦΟ
Η θανατική ποινή σε αριθμούς
Το έγγραφο που ακολουθεί ενημερώνεται τακτικά στην ιστοσελίδα της Διεθνούς Αμνηστίας για τη θανατική ποινή,
1. Χώρες που έχουν καταργήσει την θανατική ποινή & χώρες που την διατηρούν.
Περισσότερες από τις μισές χώρες του κόσμου έχουν πλέον καταργήσει τη θανατική ποινή νομοθετικά ή στην πράξη.
Οι πιο πρόσφατες πληροφορίες της Διεθνούς Αμνηστίας δείχνουν ότι:
84 χώρες στον κόσμο έχουν πλέον καταργήσει τη θανατική ποινή για όλα τα εγκλήματα,
12 χώρες έχουν καταργήσει τη θανατική ποινή για όλα τα εγκλήματα εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων όπως τα εγκλήματα σε καιρό πολέμου,
24 χώρες μπορεί να θεωρηθεί ότι έχουν καταργήσει τη θανατική ποινή στην πράξη: διατηρούν τη θανατική ποινή στη νομοθεσία τους αλλά δεν έχουν πραγματοποιήσει εκτελέσεις τα τελευταία 10 ή περισσότερα χρόνια και πιστεύεται ότι έχουν πολιτική ή καθιερωμένη πρακτική να μην πραγματοποιούν εκτελέσεις,
οπότε συνολικά 120 χώρες έχουν καταργήσει τη θανατική ποινή νομοθετικά ή στην πράξη.
76 άλλες χώρες και εδαφικές περιοχές διατηρούν και χρησιμοποιούν τη θανατική ποινή, όμως ο αριθμός των χωρών που όντως εκτελούν κρατουμένους στη διάρκεια ενός δεδομένου έτους είναι πολύ μικρότερος.
2. Πρόοδος προς την παγκόσμια κατάργηση της θανατικής ποινής.
Κατά την τελευταία δεκαετία, τρεις χώρες κάθε χρόνο, κατά μέσο όρο, καταργούν τη θανατική ποινή στη νομοθεσία τους ή επεκτείνουν την κατάργησή της σε όλα ανεξαιρέτως τα εγκλήματα. Από το 1990 μέχρι σήμερα, περισσότερες από 40 χώρες και εδαφικές περιοχές έχουν καταργήσει τη θανατική ποινή για όλα τα εγκλήματα. Σε αυτές συγκαταλέγονται χώρες της Αμερικής (πρόσφατα παραδείγματα Καναδάς, Παραγουάη), της Ασίας και του Ειρηνικού Ωκεανού (Μπουτάν, Σαμόα, Τουρκμενιστάν), της Αφρικής (Ακτή Ελεφαντοστού, Σενεγάλη) και της Ευρώπης (Αρμενία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Ελλάδα, Κύπρος, Σερβία-Μαυροβούνιο, Τουρκία).
3. Κινήσεις για την επαναφορά της θανατικής ποινής.
Από τη στιγμή που θα καταργηθεί η θανατική ποινή, σπανίως επαναφέρεται. Από το 1985, περισσότερες από 50 χώρες έχουν καταργήσει τη θανατική ποινή ή έχουν επεκτείνει την κατάργησή της σε όλα ανεξαιρέτως τα εγκλήματα. Κατά την ίδια περίοδο, μόνο τέσσερις χώρες που είχαν καταργήσει τη θανατική ποινή την επανέφεραν. Μία από αυτές, το Νεπάλ, την κατάργησε ξανά αργότερα. Μία άλλη, οι Φιλιππίνες, άρχισε ξανά τις εκτελέσεις αλλά αργότερα τις σταμάτησε. Δεν έχουν υπάρξει εκτελέσεις στις άλλες δύο χώρες (Γκάμπια, Παπούα Νέα Γουινέα).
4. Θανατικές καταδίκες και εκτελέσεις.
Κατά το 2004, εκτελέστηκαν τουλάχιστον 3.797 άνθρωποι σε 25 χώρες, ενώ καταδικάστηκαν σε θάνατο τουλάχιστον 7.395 άνθρωποι σε 64 χώρες. Αυτοί οι αριθμοί είναι οι ελάχιστοι γνωστοί. Οι πραγματικοί αριθμοί είναι οπωσδήποτε μεγαλύτεροι.
Κατά το 2004, το 97% του συνόλου των γνωστών εκτελέσεων πραγματοποιήθηκαν στο Βιετνάμ, τις ΗΠΑ, το Ιράν και την Κίνα.
Με βάση τις διαθέσιμες δημόσια γνωστές εκθέσεις, η Διεθνής Αμνηστία υπολόγισε ότι, κατά τη διάρκεια του έτους, στην Κίνα εκτελέστηκαν τουλάχιστον 3.400 άνθρωποι, αν και ο πραγματικός αριθμός πιστεύεται ότι ήταν πολύ μεγαλύτερος. Τον Μάρτιο του 2004, ένας σύνεδρος στη Λαϊκή Εθνοσυνέλευση δήλωσε ότι κάθε χρόνο εκτελούνται στην Κίνα «σχεδόν 10.000» άνθρωποι.
Το Ιράν εκτέλεσε τουλάχιστον 159 ανθρώπους, ενώ το Βιετνάμ τουλάχιστον 64. Στις ΗΠΑ πραγματοποιήθηκαν 59 εκτελέσεις, αριθμός μειωμένος σε σύγκριση με τις 65 εκτελέσεις κατά το 2003.
5. Χρήση της θανατικής ποινής εναντίον ανηλίκων παραβατών.
Οι διεθνείς συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα απαγορεύουν τη θανατική καταδίκη ή εκτέλεση οποιουδήποτε ήταν κάτω των 18 ετών όταν διαπράχθηκε το έγκλημα. Το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και πολιτικά Δικαιώματα, η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, ο Αφρικανικός Χάρτης Δικαιωμάτων και Πρόνοιας του Παιδιού και η Αμερικανική Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων περιλαμβάνουν σχετικές απαγορευτικές διατάξεις. Περισσότερες από 110 χώρες, η νομοθεσία των οποίων συνεχίζει να προβλέπει τη θανατική ποινή για ορισμένα τουλάχιστον αδικήματα, έχουν νόμους που αποκλείουν συγκεκριμένα την εκτέλεση ανηλίκων παραβατών ή μπορεί να θεωρηθεί ότι αποκλείουν τέτοιες εκτελέσεις επειδή μετέχουν σε μία ή περισσότερες από τις παραπάνω συνθήκες. Μικρός αριθμός χωρών, όμως, συνεχίζουν να εκτελούν ανήλικους παραβάτες.
Οκτώ χώρες, από το 1990 μέχρι σήμερα, είναι γνωστό ότι έχουν εκτελέσει κρατουμένους που ήταν κάτω των 18 ετών όταν διαπράχθηκε το έγκλημα: οι ΗΠΑ, το Ιράν, η Κίνα, το Κονγκό (Λαϊκή Δημοκρατία), η Νιγηρία, το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία και η Υεμένη. Η Κίνα, το Πακιστάν και η Υεμένη έχουν αυξήσει στα 18 έτη την ελάχιστη ηλικία στη νομοθεσία τους, ενώ το Ιράν αναφέρεται ότι έχει δρομολογήσει τη διαδικασία για να το πράξει. Οι ΗΠΑ έχουν εκτελέσει περισσότερους ανήλικους παραβάτες από κάθε άλλη χώρα (19 μεταξύ 1990 και 2003).
Η Διεθνής Αμνηστία κατέγραψε 4 εκτελέσεις ανηλίκων παραβατών το 2004: μία στην Κίνα και τρεις στο Ιράν. ʼλλος ένας ανήλικος παραβάτης εκτελέστηκε στο Ιράν τον Ιανουάριο του 2005.
6. Το επιχείρημα της αποτροπής
Οι επιστημονικές μελέτες έχουν συστηματικά αποτύχει να βρουν πειστικές αποδείξεις ότι η θανατική ποινή αποτρέπει την εγκληματικότητα πιο αποτελεσματικά απ' ό,τι άλλες ποινές. Η πιο πρόσφατη επισκόπηση των ερευνητικών πορισμάτων για τη σχέση μεταξύ θανατικής ποινής και ποσοστού ανθρωποκτονιών, που διενεργήθηκε για λογαριασμό των Ηνωμένων Εθνών το 1988 και ανανεώθηκε το 2002, συμπέρανε: «…δεν είναι σώφρον να δεχτούμε την υπόθεση ότι η θανατική ποινή αποτρέπει τον φόνο σε οριακά μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι η απειλή και εφαρμογή της υποτιθέμενα ελαφρύτερης ποινής της ισόβιας κάθειρξης».
(Βιβλιογραφία: Roger Hood, The Death Penalty: A World-wide Perspective, Oxford, Clarendon Press, τρίτη έκδοση, 2002, σ. 230)
7. Επιπτώσεις της θανατικής ποινής στα ποσοστά εγκληματικότητας
Εξετάζοντας τα στοιχεία για τη σχέση μεταξύ των μεταβολών στη χρήση θανατικής ποινής και των ποσοστών ανθρωποκτονιών, μία μελέτη που διενεργήθηκε για λογαριασμό των Ηνωμένων Εθνών το 1988 και ανανεώθηκε το 2002 δήλωνε: «Το γεγονός ότι τα στατιστικά στοιχεία συνεχίζουν να δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση αποτελεί πειστική απόδειξη ότι τα κράτη δεν χρειάζεται να φοβούνται [ότι θα υπάρξουν] ξαφνικές και σοβαρές αλλαγές στην καμπύλη εγκληματικότητας σε περίπτωση που ελαττώσουν την εξάρτησή τους από τη θανατική ποινή».
Τα πρόσφατα στοιχεία εγκληματικότητας από τις χώρες που έχουν καταργήσει τη θανατική ποινή δεν δείχνουν να έχει επιζήμιες επιπτώσεις η κατάργηση. Στον Καναδά, για παράδειγμα, το ποσοστό ανθρωποκτονιών ανά 100.000 κατοίκων μειώθηκε από τη μέγιστη τιμή 3,09 το 1975, το έτος πριν καταργηθεί η θανατική ποινή για φόνο, σε 2,41 το 1980 και από τότε έχει μειωθεί ακόμη περισσότερο. Το 2003, 27 χρόνια μετά την κατάργηση, το ποσοστό ανθρωποκτονιών ήταν 1,73 ανά 100.000 κατοίκους, 44% μικρότερο απ' ό,τι το 1975 και το χαμηλότερο των τελευταίων 30 χρόνων.
(Βιβλιογραφία: Roger Hood, The Death Penalty: A World-wide Perspective, Oxford, Clarendon Press, τρίτη έκδοση, 2002, σ. 214)
8. Διεθνείς συμφωνίες για την κατάργηση της θανατικής ποινής.
Μία από τις σημαντικότερες εξελίξεις των τελευταίων ετών ήταν η υιοθέτηση διεθνών συνθηκών, με τις οποίες τα κράτη δεσμεύονται να μην έχουν θανατική ποινή. Υπάρχουν πλέον τέσσερις τέτοιες συνθήκες:
Το Δεύτερο Προαιρετικό Πρωτόκολλο του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, που έχει επικυρωθεί από 54 κράτη. Οκτώ άλλα κράτη έχουν υπογράψει το Πρωτόκολλο, δείχνοντας έτσι την πρόθεσή τους να προσχωρήσουν αργότερα σε αυτό.
Το Πρωτόκολλο για την Κατάργηση της Θανατικής Ποινής, της Αμερικανικής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο έχει επικυρωθεί από οκτώ κράτη της αμερικανικής ηπείρου και έχει υπογραφεί από άλλο ένα.
Το 6ο Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Θεμελιωδών Ελευθεριών (Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου), που έχει επικυρωθεί από 44 ευρωπαϊκά κράτη και έχει υπογραφεί από άλλα δύο.
Το 13ο Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Θεμελιωδών Ελευθεριών (Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου), που έχει επικυρωθεί από 30 ευρωπαϊκά κράτη και έχει υπογραφεί από άλλα 13.
Το 6ο Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου είναι μια συμφωνία κατάργησης της θανατικής ποινής σε καιρό ειρήνης. Το Δεύτερο Προαιρετικό Πρωτόκολλο του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα και το Πρωτόκολλο της Αμερικανικής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων προβλέπουν την πλήρη κατάργηση της θανατικής ποινής αλλά επιτρέπουν στα κράτη που το επιθυμούν να διατηρήσουν κατ' εξαίρεση τη θανατική ποινή σε καιρό πολέμου. Το 13ο Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου προβλέπει την πλήρη κατάργηση της θανατικής ποινής σε οποιεσδήποτε περιστάσεις.
9. Εκτέλεση αθώων
Όσο διατηρείται η θανατική ποινή, ο κίνδυνος να εκτελεστούν αθώοι δεν μπορεί ποτέ να εξαλειφθεί.
Από το 1973, 117 κρατούμενοι έχουν αφεθεί ελεύθεροι στις ΗΠΑ αφού αποκαλύφθηκαν αποδείξεις ότι ήταν αθώοι για τα εγκλήματα για τα οποία καταδικάστηκαν σε θάνατο. Υπήρξαν έξι τέτοιες περιπτώσεις το 2004. Μερικοί κρατούμενοι είχαν φτάσει στα πρόθυρα της εκτέλεσης αφού πέρασαν πολλά χρόνια ως μελλοθάνατοι. Ανάμεσα στα συχνά γνωρίσματα αυτών των υποθέσεων συγκαταλέγονται: η παράβαση καθήκοντος από τις εισαγγελικές ή αστυνομικές αρχές, η χρήση αναξιόπιστων μαρτυρικών καταθέσεων, υλικών αποδεικτικών στοιχείων ή ομολογιών, καθώς και η ανεπαρκής εκπροσώπηση από τους συνηγόρους υπεράσπισης. ʼλλοι κρατούμενοι στις ΗΠΑ οδηγήθηκαν στην εκτέλεση παρ' όλο που υπήρχαν σοβαρές αμφιβολίες για την ενοχή τους.
Ο τότε Κυβερνήτης της πολιτείας Ιλινόις των ΗΠΑ, Τζορτζ Ράιαν, κήρυξε παύση (μορατόριουμ) των εκτελέσεων τον Ιανουάριο του 2000. Η απόφασή του ήρθε μετά την απαλλαγή του 13ου μελλοθάνατου που διαπιστώθηκε ότι είχε καταδικαστεί άδικα σε αυτήν την πολιτεία αφ' ότου οι ΗΠΑ επανέφεραν τη θανατική ποινή το 1977. Κατά το ίδιο διάστημα είχαν εκτελεστεί 12 άλλοι κρατούμενοι στο Ιλινόις. Τον Ιανουάριο του 2003, ο Κυβερνήτης Ράιαν έδωσε χάρη σε τέσσερις μελλοθάνατους και μετέτρεψε τις υπόλοιπες 167 θανατικές καταδίκες στο Ιλινόις σε ποινές φυλάκισης.
10. Η θανατική ποινή στις ΗΠΑ
59 κρατούμενοι εκτελέστηκαν στις ΗΠΑ το 2004, ανεβάζοντας έτσι στους 944 τον αριθμό των εκτελεσθέντων αφ' ότου επανήλθε η χρήση της θανατικής ποινής το 1977.
Την 1η Ιανουαρίου 2005 ήταν καταδικασμένοι σε θάνατο περισσότεροι από 3.400 κρατούμενοι.
38 από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ προβλέπουν στη νομοθεσία τους τη θανατική ποινή. Η θανατική ποινή προβλέπεται επίσης στο ομοσπονδιακό στρατιωτικό και πολιτικό δίκαιο των ΗΠΑ.
Διάβασα κι εγώ τις απόψεις όλων των μελών με ενδιαφέρον. Με δεδομένη την εκτενή παράθεση των επιχειρημάτων σας, δε θα πρωτοτυπήσω. Θέλω όμως να είμαι όσο πιο δίκαιος μπορώ, οπότε θα πω και για τη μια πλευρά και για την άλλη.
Διαφωνώ με τη θανατική ποινή, δεν πιστεύω ότι είναι μέσο σωφρονισμού και φυσικά έρχεται σε αντίθεση με την έννοια που πρέπει να υπερασπιστεί, την αξία της ζωής.
Αν με ρωτάτε για το αν θα ήμουν υπέρ στην περίπτωση δολοφονίας πχ. ενός δικού μου ανθρώπου, ναι, θα ήθελα να του ξεριζώσω το λαρύγγι... ΌΜΩΣ! Εγώ στη δεδομένη εκείνη χρονική και ψυχική στιγμή δε θα ήμουν ο πλέον καταλληλότερος για απονομή δικαιοσύνης. Αυτή νομίζω είναι και η σημασία του νόμου: να ενεργεί χωρίς την παρέμβαση συναισθηματισμού ή επηρεασμού από το ένα μέρος ή το άλλο. (Σ' αυτό το σημείο τίθεται όμως και το θέμα: γιατί όχι συναισθηματισμού; γιατί να απορρίψουμε στην εφαρμογή του νόμου -όχι απαραίτητα για ένα αποτρόπαιο έγκλημα, αλλά πχ. γι' αυτόν που τιμώρησαν με 25 χρόνια στην Αμερική όταν ήμουν παιδάκι, επειδή έκλεψε ένα κομμάτι πίτσα από κατι πιτσιρίκια.- αυτό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι;)
Επίσης, αναφέρατε προηγουμένως (συγχωρήστε με που δε θυμάμαι τα nicks ποιος έγραψε τι, αλλά τα posts είναι τεράστια! Συγνώμη και πάλι) για το ότι η φυλακή είναι καλύτερο μέσο από τη θανατική ποινή, γιατί η τελευταία δε σέβεται την αξία της ζωής του εγκληματία. Αλλά για ποια αξία ζωής μπορεί κανείς να μιλήσει αναφερόμενος στη φυλακή, θέτω αυτό το ερώτημα (όχι για να σας πάω κόντρα
αλλά για να το δω λίγο πιο σφαιρικά το ζήτημα.)
Για τα περί δικαιοσύνης -ή καλύτερα περί της εφρμογής της-... Τι να πρωτοπεί κανείς... Όταν ο μεγαλύτερος εγκληματίας μπορεί να βγει κύριος από το μικρούλι παραθυράκι, εγώ συμπεραίνω πως υπάρχει φθορά του Ανθρώπου και συνάμα περίπλοκο σύστημα δικαιοσύνης. Πολλές φορές η Δικαιοσύνη μοι'αζει να είναι τυφλή όχι για να μην αδικήσει, αλλά για να κάνει τα στραβα(κυριολεκτικά) μάτια... Οπότε συμφωνώ, η εφαρμογή πάσχει...
Αυτά όλα δε σημαίνουν υιοθέτηση της θανατικής ποινής! Είναι διαπιστώσεις του προβλήματος.
Α, και κάτι ακόμα, μαζί με όλα τα παραδείγματα που δώσατε (και χαίρομαι για την ενημέρωσή σας):
Τζούλιους και Έθελ Ρόζενμπεργκ, τα δυο πρώτα (αν δεν κάνω λάθος) θύματα του Μακαρθισμού στις ΗΠΑ, εκτελέστηκαν. Για ποια δικαιοσύνη μπορεί κανείς να πεί εδώ... Πολύ σωστά είπε κάποιος στην αρχή πως η θανατική ποινή είναι κατ' εξοχήν μέθοδος απολυταρχικών καθεστώτων, είτε είναι χούντες είτε όχι. Απλά να αναφέρω όμως ότι και στην αρχαία Αθήνα με το δικό της δημοκρατικό πολίτευμα (που απ' όσα έχω καταλάβει απείχε παρασάγγας από αυτό που αποκαλείται δημοκρατία σήμερα) εφάρμοζε σε ορισμένες περιπτώσεις τη θανατική ποινή, με χαρακτηριστική αυτή του Σωκράτη.
Συγνώμη αν κούρασα!
1.010 άνθρωποι εκτελέστηκαν το 2006 στην Κίνα, όπου ακόμα ισχύει η θανατική ποινή. Η Διεθνής Αμνηστία λέει ότι ο αριθμός αυτός πιθανώς να είναι έως και 8.000. Η Κίνα διοργανώνει τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε 1 χρόνο περίπου και κανένα από τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα της Ευρώπης και της Αμερικής δεν έχει γράψει έστω ένα απειροελάχιστο από το κατεβατό που έγραφαν εναντίον της Ελλάδας.
25 χώρες στον κόσμο εφάρμοσαν τη θανατική ποινή το 2006. Η Αμερική είναι 6η στη θλιβερή λίστα μετά την Κίνα, το Ιράν, το Πακιστάν, το Ιράκ και το Σουδάν.
ενετ 26/5/07
ΠΑΤΡΙΚ ΝΑΪΤ, 39 ετών, Αμερικανός κατάδικος, που περιμένει στις φυλακές του Τέξας την εκτέλεση της θανατικής του ποινής στις 26 Ιουνίου. Οταν κληθεί από τον δήμιο -αυτόν που θα του χορηγήσει, τέλος πάντων, τη θανατηφόρα ένεση- να πει τα τελευταία του λόγια, ο Νάιτ θέλει να 'ναι κάτι χιουμοριστικό. Γι' αυτό και, μέσω του Ιντερνετ, ζητεί να του στείλει ο κόσμος e-mail με ανέκδοτα, για να διαλέξει εκείνο που θα του προκαλέσει περισσότερο γέλιο. «Δεν θέλω να πεθάνω μίζερος και κλαψιάρης», δήλωσε ο άνθρωπος που, 16 χρόνια πριν, σκότωσε τους γείτονές του, ένα ανδρόγυνο, χωρίς ποτέ να εξηγήσει γιατί. Ηδη έχει λάβει περίπου 2.500 ανέκδοτα, τα περισσότερα για δικηγόρους. Η ιδέα να φύγει γελώντας «από αυτόν τον ξεφτιλισμένο κόσμο» τού ήρθε όταν τον περασμένο μήνα εκτελέστηκε στην ίδια φυλακή ένας συγκρατούμενος και φίλος του, ο Βίνσεντ Γκιτιέρες. Οταν ο δήμιιος τού ζήτησε να πει τα τελευταία του λόγια, εκείνος γέλασε με την ψυχή του και φώναξε «τώρα που τη χρειάζομαι, να μην έχω καμιά καλή χιουμοριστική ατάκα, ρε γαμώ το!». Από την αρχή της χρονιάς 14 εκτελέσεις θανατοποινιτών έχουν γίνει στο Τέξας. Για τον τρέχοντα μήνα είναι προγραμματισμένες 5.
enet
Η θανατική ποινή σε κάποιιες περιπτώσεις πρέπει να εφαρμόζεται, διότι έτσι δίνεις το μύνημα σε κάποιους άλλους να σταματήσουν επιτέλους αυτά τα αίσχη που στιγματίζουν την κοινωνία μας. Αυτό όμως πρέπει να γίνεται μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις, και μόνο όταν το άτομο είναι καθαρά εγκληματίας και έχει επίγνωση των πράξεων του.
