Γράφετε δικούς σας στίχους;

Εγώ πάλι πιστεύω πως απο την στιγμή που δημοσιεύονται, αυτόματα αναγνωρίζονται τα δικαιώματα στον στιχουργό επι τη εμφανίσει και βάσει της ημερομηνίας έκδοσης!
Ψάχνω κι εγώ κάτι πεταμένα που είχα....

Γραφω και εγω αλλα πιος τους διαβαζει;;


Ξυπνησα μεθυσμενος απ την ζωη διωγμενος
πως να ρεφαρω τωρα δεν περισευη η ωρα
τα λαθη μου να σβυσω το σωμα να αφυπνισω.

εζησα σαν χαμενος νομιζα προδομενος
με κυνηγαει μπορα με τυρανουν οι τυψεις αν φυγεις θα μου λειψης
αλλα τωρα πως να το δω

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : zentikes στις 21-01-2007 11:32 ]

Τόσες μέρες, τόσες νύχτες, τόσες Κυριακές
σε προσμένω από τις πίκρες κι απ' τις φυλακές
σε προσμένω από τα όχι και από τα δεν
και από της καρδιάς μου πάλι το μηδέν

Μα σαν θα ρθεις, πίσω όταν φτάσεις
να μη γυρίσεις να με κοιτάξεις
ό,τι θυμάσαι κι ό,τι ξεχάσεις
μες στη ματιά σου να το φυλάξεις


λέεεεεεμε τώρα...

γεια χαρά σας!
γράφω κι εγώ ποιήματα εδώ και 5 χρόνια περίπου και τον τελευταίο χρόνο και στίχους για τραγούδια.. όχι δεν τα φυλάω κρυμμένα στο συρτάρι μου, μου αρέσει να τα μοιράζομαι άλλωστε τα περισσότερα είναι βγαλμένα από την ζωή τη δική μου μα και τη ζωή όλων μας...
κάποιο δείγμα θα σας δειξω στη συνέχεια..
είναι όμορφο να εκφράζεσαι έτσι.. γιατί να το κρύβεις?

Eγώ πάλι δεν γράφω...

Δανεική μουσική με σεγκόντα φθαρμένα
σ ένα σπίτι αδειανό τη μορφή σου ζητώ
τα κλειδιά της ψυχής τα χεις μου πες χαμένα
λόγια μιας Κυριακής λόγια δίχως σκοπό


Σ ένα σύννεφο γκρι θα χαθώ και θα σβήσω
μια ανθρώπου μορφή στου ουρανου τη βροχή
κ όταν κάποτε δεις να σε παίρνει ξωπίσω
μια σταγόνα βροχής ,μη ζητάς να με βρεις


Δεν είν ερωτας πια μένει μόνο ένα δάκρυ
μια ταινία βουβή χωρίς τέλος κ αρχή
δεν υπάρχει ζωή αν δεν υπάρχει αγάπη
το φεγγάρι χλωμό φέγγει στον ουρανό

Σ ένα σύννεφο γκρι θα χαθώ και θα σβήσω
μια ανθρώπου μορφή στου ουρανού τη βροχή
κ όταν κάποτε δεις να σε παίρνει ξωπίσω
μια σταγόνα βροχής μη ζητάς να με βρεις

Αδειασαν οι δρόμοι, κι εξω βρεχει
και γω περπατω, κι ολο περπατω
ενας φαυλος κυκλος μπροστα μου

Η ωρα πηγε εντεκα κι ολο περπατω
κι ακομη περπατω, δε μ' αναγνωριζω
περνά τόσο γρήγορα ο χρονος
που δεν ξερω που πατω
κι ακομη περπατω και η βροχη πεφτει
νιωθω το σωμα μου τοσο ξενο

και η βροχη πεφτει, πεφτει, πεφτει
και ο φαυλος κυκλος μπροστα μου
για ποσο ακομα, για ποσο καιρο
και τα φωτα σβηνουν ακομη πιο δυσκολα
και ο φαυλος κυκλος μπροστα μου
νιωθω το χρονο να περνα
και φοβαμαι, και ο φαυλος κυκλος μπροστα μου

δικα μου στιχακια ελπιζω να σας αρεσουν

ΧΙΛΙΕΣ ΜΠΟΡΕΣ

Των περασμένων μας καιρών οι χίλιες μπόρες
έμβλημα αγάπης έχουν γίνει πια για μένα·
και συνεχώς γυρνώ στα περασμένα
και στης ζωής τα σκαλοπάτια ανεβαίνω·
κι’ είμαι χαμένος στης ψυχής τα μονοπάτια
ψάχνοντας να ’βρω, μιαν ανάμνηση κι’ εγώ.

Πάψε λοιπόν να ψιχαλίζεις
στο διψασμένο μου κορμί·
ξέρεις ότι θέλω μπόρες
και μιαν αστείρευτη πηγή.
Να δροσιστώ απ’ τη φωτιά μου,
δεν θέλω αργές σταλαγματιές·
θέλω μπουρίνια, καταιγίδες,
κατακλυσμούς, νεροποντές.

Του ουρανού τ’ αγέρια θα κινήσω
κι όλα τα σύννεφα του κόσμου θα μαζέψω
με τις αγάπης χαλινάρια θα τα ζέψω
και μες στα χέρια σου θα βάλω εγώ τα γκέμια
να σαγηνέψεις τα στοιχειά όλης της φύσης
και να χορέψω στου Έρωτα σου τη βροχή.







Η μουσική, εξευγενίζει την ψυχή, εξυψώνει το πνεύμα του ανθρώπου, κάνοντας τον να ξεχωρίζει μέσα στην Δημιουργία.
stixos.blogspot.com

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Akarayan στις 03-03-2007 13:51 ]

ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΜΟΥ

Λουλούδι είσαι στον κήπο μου
περνάω σε μυρίζω
μα από την τόσην εμορφιά
ποτέ μου δε σ' αγγίζω.

Έχεις τα φύλλα σου πλατιά
ο ήλιος τα χαϊδεύει
κι η ευωδιά σου μάτια μου
τα βράδια με παιδεύει.

Το χρώμα σου είναι μάγισσα
που στα βαθιά με σέρνει
κ σε κοιτάζω ο φτωχός
τώρα πια τι μου μένει.

Ίσως μια μέρα τρελαθώ
σε κόψω, σε χαλάσω
μα απ' την καρδιά λουλούδι μου
ποτέ δε θα σε χάσω.

Ένα κι από μένα


Χρονομηχανή

Ανύπαρκτα αισθήματα ενός παγωμένου Δεκέμβρη στην καταχνιά
του δρόμου βαδίζοντας, ανταμώνω, ομιχλώδη φαντάσματα χαμο-
γελαστά, γνέφουν στην ύπαρξη μια καλημέρα, ζεστά λαμπυρίζουν
τα πρόσωπα σαν στις βιτρύνες λαμπάκια.

Μύηση στον κόσμο των αισθημάτων η μουσική,
τους άνθρωπους θέλει να δέσει κάτω απ' την
ομπρέλα της ειρήνης. Θαύμα το φλάουτο αγ-
ωνίες και ηρεμίες ρυθμίζει σαν εξοχώτητα βα-
σιλέως. Αν όλη η ανθρωπότητα άκουγε μου-
σική μυητική στα αισθήματα δεν θά 'χαμε πο-
λέμους ποτέ. Δεν είναι ξεφάντωμα μόνο τ' α-
κούσματα, είναι επίσης, ικανός οδηγός στης
ψυχής μας τον κόσμο.

Κι έτσι κλείνω αυτή μου τη νύχτα
μ' ένα άκουσμα πιάνο σονάτα
νούμερο τάδε.



-2-

Πανδέκτης η θέα μπροστά μου
ετούτα τ' αθώα τα δέντρα με τις πολύχρωμες φυλλωσιές
ονειρεμένα ευτυχισμένες στιγμές φέρνουν στο νού,
ή στιγμές που χάθηκαν σ' ερημιές, ή στιγμές που δεν
ζήθηκαν ποτέ. Κι όμως τόσο γεμάτες.

Παλμούς που χάνω, άφταστους, στης ζέης τον ρόγχο.
Επαίτης στην αγάπη ή οφειλέτης, ρωτώ εσένα, που υπηρέτησες
πιστά τους όρκους της πίστης. Οι ανθρώποι δεν κατέχουν
στην παραφροσύνη τους μέσα τη δική μου δεν αγγίζουν.
Έχει η μοναξιά στην ταραχή της μια γλύκα, ίσως όμως, να
είναι κι ίδια μια γλυκιά ταραχή, όταν αντάμα το φάντασμα
της μορφής σου με τα μάτια χαϊδεύω.



-3-

Μουσική ποίηση, όμβριος υδάτινος πλούτος
το άκουσμα της φωνής σου, στην ξερή γη μου
τους διψασμένους βλαστούς αναπάντεχα πότισε
λίγες στιγμές τ' οξυγόνο της ψυχής σου στο
καπνισμένο τοπίο τα κουρασμένα μου πνεμόνια.
Ζωηφόρο ξεδίψασμα ζωογόνο, την ομορφιά τούτη
θέλω πάλι να ζήσω ελπίδα παγιδευμένου ελαφιού
από την πυκνή του δάσους βλάστηση.

Το χρώμα της φωνής σου θαύμα ανεξήγητα
ανερμήνευτο. Σαν την λευκή ημερότητα του
χιονιού όταν την πλάση με αγνότητα ντύνει.
Ζωοδότα σαν την χαρά των παιδιών που
στο θάμα της φύσης το ξεφάντωμα ζούνε.

Εδώ όμως κλείνω το λόγο
στον εμπνεύσεων τον τόπο
λίγες στιγμές
να ζήσω το θάμα,
πριν γίνω άλλος βορριάς,
και σε χάσω ψυχή μου,
και δίχως εσένα
στα σκοτάδια χαθώ.

«ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΝΑ ΧΤΙΖΕΙΣ ΠΑΛΑΤΙΑ»

“…Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια…”
Για φαντάσου...εσύ εκεί, εγώ εδώ κι’ αυτό που ζήσαμε, που πήγε;
Αιωρείται!
Γυάλινη σφαίρα, άπιαστη κι’ όλο θαμπώνει…
Προσπαθώ να δω…πίσω απ’ το γυαλί…να δω τι κρύβει!
Τα έχει όλα μέσα της ή κράτησες κάτι για ’σένα;
Αν ναι, καρδιά μου, κράτα το σφιχτά, τρυφερά, με σεβασμό!
Είναι τ’ αντίδωρα της ψυχής μου, που ακούμπησα ευλαβικά πάνω στο πυρωμένο σου κορμί, το όλο φωτιά, σαν την καυτή άμμο... του καλοκαιριού….
Θυμάμαι, άπλωνα τα χέρια μου…προσπαθούσα να την φυλακίσω…!
Μάταια! Πάντα μου ξεγλιστρούσε…
Η άμμος, γυρίζει πάντα εκεί που ανήκει! Στην ακρογιαλιά!
Πως πίστεψα ο τρελός πως, μπορούσα να κλείσω στ’ αδύναμα δάχτυλα μου την άμμο…που τη μια με καεί και, αδιαφορώντας φεύγει μαζί με τον ιδρώτα μου, τον ιδρώτα της λαχτάρας, της επιθυμίας, της προσμονής, και την άλλη, αφού πέσει σωρός μπροστά μου, με αφήνει να χτίσω…παλάτια…,σαν κι’ αυτά που έχω στα όνειρα μου…σαν κι’ αυτά του τραγουδιού…
Τότε, σιγοψιθυρίζει στον φίλο της, τον άνεμο και του λέει: έλα, έλα να του τα γκρεμίσεις….!
Δεν ήξερες όμως πως, μαζί με τα...παλάτια μου, γκρεμίζεται λίγο – λίγο και η ζωή μου∙ η αφιερωμένη στις ακρογιαλιές, στην πυρωμένη άμμο και, στις αποτυχημένες προσπάθειες να τα βρω με τον άνεμο∙ να τον κάνω φίλο μου........

Κι’ εσύ, να μην ξεχάσεις τ’ αντίδωρα…εκείνα της ψυχής μου!
Που όσο φυσάει ο άνεμος, θα είναι πάντα δικά σου!

pol-gt


"Δεν είναι ξεφάντωμα μόνο τ' α-
κούσματα, είναι επίσης, ικανός οδηγός στης
ψυχής μας τον κόσμο."

Ασφαλώς !

Ας "βάλω" ένα ακόμη, απόσπασμα από το <<Εσωδρόμια>>. Το έχω στείλει στο e-Περιοδικό, με ορισμένα ακόμη, θα αργήσει όμως να δημοσιευθεί, αν εγκριθούν βέβαια...


Έρωτας είναι...


Αυγινό φως η ημερότητα του έρωτα, στις ψυχές παντόγνωστα
μονοπάτια ζωγραφίζει σαν τον θεραπευτή, που την ποθητή ία-
ση δωρίζει σε χρέη αγάπης. Στο άγγιγμα με τ' ακροδάχτυλα
της όσφρησης στα κρίνα η δροσιά του γεμίζει με χαραυγή τον
τόπο των εμπνεύσεων στη χώρα των ανθρώπων. Ο έρωτας εί-
ναι οι σιωπηλοί ήχοι της φύσης που καλεί να γνωρίσουμε τη ζωή.
Οι πολύχρωμοι ανοιξιάτικη ανθοί απλωμένοι στα λιβάδια της πλ-
άσης η γλώσσα της, λίγα από τα λόγια που καλούν εμπιστευτικά
να τρυγίσουμε στους ήχους της απολαυστικούς καρπούς θαλπο-
ζωής.

Πανάχραντος στα ξίφη της πεζότητας ακουμπά στα λαμπερά χρ-
ώματα του παγονιού τη στιγμή των πόνων του Γολγοθά. Η θέλ-
ηση της ζωής σταματά στο απάνδεκτα των εποχών της πλάσης.
Ο έρωτας είναι συγκατάβαση στους καρπούς των εποχών, αγάπη
στη σπορά και στο θέρος, στο κλάδεμα και στον τρύγο. Μία στιγμή
αιωνιότητας σπόρος του έρωτα. Και η πλάση γη Άγνωστης Αγαπη-
μένης που καλλιέργεια ποθεί.

Στο χαμόγελο των παιδιών ο περιηγητής των αιώνων την περίτεχνη
ζωγραφιά ιχνηλατεί και στο γέλιο τους τον ύμνο της φύσης για τον
έρωτα σαν άλλες φωνηδίες πουλιών αποκωδικοποιεί. Εραστής της
σοφίας είναι αυτός που επέλεξε τους εκλεκτικότερους καρπούς στη
ζήση. Χαρμολύπη στα ρουθούνια του οι κατακτήσεις. Χαρμοσύνη
τα βασίλεια της ύπαρξης μα στη χώρα των ανθρώπων άπλετη η λύπη
τρομαγμένων πουλιών απ' τη χαμέρπεια ζαλισμένων ανόητων κουρ-
σάρων. Ιερέας μυστικού θεού ο έρωτας, στη στιγμή της πλάσης μιά
στιγμή προσθέτει ακόμη. Έρωτας είναι η ιεροσύνη της ύπαρξης. Κι
ο ποιητής ένας πιστός υπηρέτης της απλά.

Τι είναι έρωτας; Η ιεροσύνη της ελευθερίας.
Τι είναι έρωτας; Μύηση στο φώς.
Τι είναι έρωτας; Το χαμόγελο του παιδιού ζωγραφισμένο απ' τα χέ-
ρια της πλάσης.

Τι είναι έρωτας; Ο πολεμιστής της πλάσης που
στό 'να χέρι το ζύγη κρατά
και στ' άλλο το ξίφος ψηλά.

Η σύνδεση των κόσμων κάτω από την αρμονική ιερουργία της πλάσης,
ο ανθός που λαμπυρίζει τον ήλιο, η πλούσια γύρη κολλημένη στα πόδια
και στο φτέρωμα της μελισσούλας, έρωτας είναι. Το μυστικό πρόσωπο
της άγνωστης αγαπημένης έρωτας είναι.

Έρωτας είναι...

Παράθεση: Το μέλος Akarayan στις 03-03-2007 στις 14:05 έγραψε... pol-gt "Δεν είναι ξεφάντωμα μόνο τ' α- κούσματα, είναι επίσης, ικανός οδηγός στης ψυχής μας τον κόσμο." Ασφαλώς !

Ναι βέβαια... Υπάρχουν πολλά είδη Μουσικής... Ορισμένα από αυτά διεγείρουν το νευρικό σύστημα, για παράδειγμα Μουσικές που θυμίζουν εργαλεία σιδηρουργίας ή οικοδομής (τροχοί, μπετονιέρες, κ.ά.), και ορισμένα ηρεμούν και οδηγούν τον Νου μας, κάποιες φορές με μια ελαφριά "έκπληξη", προς το άγνωστο εκείνο που η Μουσική μέσα μας "διεγείρει" και φέρνει στην "επιφάνεια", στη δυνατότητα δηλαδή να το παρατηρούμε με τον εσωτερικό οφθαλμό, και να προσπαθούμε να το κατανοήσουμε. Μια εσωτερική πορεία καθόλα, πιστεύω, κατάλληλη προς την εσωτερική μας καλλιέργεια. Για παράδειγμα, Κλασική Μουσική, Wellness Musik επίσης, την οποία ακούω σχεδόν αποκλειστικά τον τελευταίο χρόνο, μα και άλλα είδη διάφορα...

pol-gt πολύ ωραίο αυτό το απόσπασμα.

Παράθεση: Το μέλος xartinooneiro στις 03-03-2007 στις 14:43 έγραψε... pol-gt πολύ ωραίο αυτό το απόσπασμα.

Σ' ευχαριστώ xartinooneiro

ΑΝΝΑ

(Τα ευγενικά μου αισθήματα
προς την ψυχή σου γέρνω
σαν τ’ απαλά κυκλάμινα
του Φθινοπώρου φέρνω.)
Στην Άννα

Της μοναξιάς την αντοχή
κι εσύ στο αίμα έχεις,
μα όπως κι εγώ, πληγής αφή
στα μάτια σου όταν τα βρέχεις.

Πως σ’ αγαπώ, καλή μου Άννα,
που ’χεις την πάχνη αγκαλιά
μη μα ρωτάς καλή μου Άννα,
ποιου στεναγμού σου τα σημάδια
είναι για μένα πιο βαθιά.

Κι αν στο βωμό της περηφάνιας
τα ένστικτα σου καταστρέφεις
κι αν στης ζωής την επιφάνεια
πνίγομαι κι αντέχω να με βλέπεις,
είναι γιατί, ο ίδιος κυκλώνας
μάταια, αλύπητα μας δέρνει,
είναι γιατί, του νου θαμώνας
γίνηκε ο λώρος που μας δένει·
και δεν αντέχεις, δεν αντέχω
καρδιές τις άλλες να πατούνε
κι εσύ προσέχεις, όπως προσέχω,
μην κι οι δικές μας πληγωθούνε.

Πως σ’ αγαπώ, καλή μου Άννα,
που ’χεις την πάχνη αγκαλιά
μη μα ρωτάς καλή μου Άννα,
ποιου στεναγμού σου τα σημάδια
είναι για μένα πιο βαθιά.

( στον εμνευστή μου)


Ωρες χαράς

Ήμασταν χαρούμενοι το μεσημέρι
η νοτισμένη άμμος μύριζε αρμύρα
είχα ξεχωρίσει τα χόρτα από τα βότανα,

τα μάτια σου πιο γαλάζια από τη θάλασσα
η ανάσα σου πιο καθαρή από τον αγέρα.

Ήταν δικό μας το μεσημέρι
πλάι στην ακύμαντη θάλασσα
χωρίς στηθόδεσμο
πρόσεξες πρώτη φορά ρυτίδες στα μάτια μου
-μου αρέσουν, μετρούν χαρούμενες στιγμές μαζί σου-

ήμασταν χαρούμενοι εκείνο το μεσημέρι

<< σ αγάπησα προτού σε συναντήσω>> είπες
και σφάλιξες τα μάτια ν ακούσεις το κύμα

Μια θλίψη με ταξίδευε
χωρίς πιλότο –μόνο-
Πέρα απ’ τη θάλασσα των λογισμών
πέρα απ’ τα κύματα των στεναγμών.

Άναψε απόψε αλλιώτικα
με δάκρυα το φεγγάρι
κρέμασε πέπλο κι έκρυψε
το ασημένιο υφάδι.

Κοίταξα δίπλα μου θολά
κι έλειπε το χαμόγελό σου.
Τα μάτια έκλεισα σφιχτά
κι ένοιωσα τον παλμό σου.

Μα η φαντασία γύρισε
στο πρωινό καφέ ,
που χάδια με ετάιζες
μαζί με moccaccino .

Είναι πολύτιμες οι στιγμές
που μέσα μου φυλάω
γι’ αυτές τις δύσκολες κορφές
που μόνος μου πατάω.

Givaeri Ολοι παταμε δυσκολες κορυφές αλλά εσύ εισαι πολύ τυχερος που έχεις καποιο να σου κρατα συντροφιά. ομορφο ποιηματακι