Φύγε

ΦΥΓΕ...

Των ματιών μας οι όρκοι,λύθηκαν μ'ένα ξόρκι

αγριέψαν οι λύπες,χωρίστηκαν οι τύχες..

τ'όνειρο σφραγισμένο,του έρωτα απωθημένο

φύγε και μη τολμήσεις,τίποτα μην αγγίξεις..

αλυσίδα ο πόνος,στο λαιμό μου ο χρόνος

στον καθρέφτη κοιτάω,μες στο χτες με βουτάω..

R η μορφή σου κολλημένη στο τζάμι της σιωπής

το τέλος μας δεμένο με την άκρη της αρχής

μπερδεύεσαι στο αύριο που ψάχνει να με βρεί

και ξέρω πίσω απ'το άγνωστο πως κρύβεσαι εσύ

λες ο κύκλος θα κλείσει,πιο πολύ αν κρατήσει

η μοναξιά θα χωρέσει,κάποιος κάτι θα κλέψει..

μες στης πλήξης το κώμα,ανεξίτηλο χρώμα

έδιωξα τη συνήθεια,ζείς εδώ σαν αλήθεια..

η απουσία κρεβάτι,κι εγώ πάνω σου άχτι

απ'το σώμα μου βγαίνω,μες τη γη σου πεθαίνω..

R πίσω απ'το αύριο εσύ..

πίσω απ'το άγνωστο εσύ

έξω απ'την πόρτα μου εσύ

μέσα στον ύπνο μου εσύ..

φύγε.....

''JO''

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 24-02-2012 00:00 ]

Καλησπέρα.Γράψε σε ένα ποστ όλους τους στίχους και όχι σε διαφορετικά θέματα.

καλησπέρα Αντώνη, οκ. δεν το ήξερα..πίστευα πως ένα-ένα μπαίνουν..ευχαριστώ..

οκ. παιδιά...το κατάλαβα ευχαριστώ..

ΑΠΟΔΡΑΣΗ....

Δραπέτευσαν τα δέντρα απο τα δάση

τις άνυδρες ερήμους να δροσίσουν

ομφάλιοι λώροι γίνανε οι ρίζες

πληγές που αιμορραγούν να συναντήσουν

ντυθήκανε οι στεριές με πανοπλίες

σ'ωκεανούς βουτάνε απο γρανίτη

τ' ορίζοντα τα τέσσερα σημεία

για του Μεσσία ψάχνουν τον κομήτη

στρατιές οι όρκοι, παν να μεταλάβουν

απ'το πικρό ποτήρι της αλήθειας

ιέριες τυφλές τους οδηγούνε

στο δρόμο της αιώνιας συνήθειας

γι' απόδραση ξεκίνησαν οι νύχτες

κι οι μέρες παραφύλαγαν στα τείχη

με τόξα σημαδεύουν τα κορμιά τους

το μυστήριο κάποια θα πετύχει

R κι εγώ ανοιξιάτικα στεφάνια ετοιμάζω

τον επιτάφιο να στολίσω της ζωής μου

βλέπω το σώμα, που για χρόνια το ορίζω

να δραπετεύει απ'το κελί της απειλής μου....

ΕΦΤΑ ΜΕΡΕΣ...ΚΑΙ ΚΑΤΙ..

Να...που αυτό ήταν όλο!!!

εφτά μέρες μόνο και...κάτι

μες στου απείρου το θόλο

εκεί, μιά βραδιά στη Βαγδάτη...

να...που αυτό ήταν όλο...

μα έπρεπε έτσι να γίνει..

φτάνω στο βόρειο πόλο

κι εσύ πας ψηλά στη σελήνη

ναι...εφτά μέρες... αιώνες

φύγαμε απ'την τροχιά μας

σαν άγνωστοι ροβινσώνες

χαμένο νησί η αγκαλιά μας

αν...παραπάνω τρείς μέρες

κρατούσε, δεν θα'τανε πάθος

δέκα εντολές σαν φοβέρες

θα μαστιγώναν τούτο το...λάθος

να μη σε δω να δακρύσεις

κόψε με πρώτη(ος), να φύγω

τα μάτια όταν θ'ανοίξεις

θα είμαι αλλού στο πιο λίγο

R εφτά μέρες μόνο και...κάτι

δυο ζωές, δυο θάνατοι

δυο, στο βυθό σαν το κέρμα

εφτά μέρες μόνο...και τέρμα.....

ΦΩΝΑΞΕ ΜΕ..ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΜΕ ΘΕΣ..!

το φύσημα τ' ανέμου με παρέσυρε

εντός σου, σπόρος που μπολιάστηκε

σε γάμπα βελουδένια αναρριχήθηκα

κι ο άοσμος ο κόσμος ευωδιάστηκε

βούτηξα στου Αιγαίου σου τα κύματα

δύνη με τραβάει στο βυθό σου

τη ζωή την πρώην μου απόθεσα

θυσία μες στον πύρηνο βωμό σου

R μάτια μου,δυο κάρβουνα φωτιές

φώναξέ με μόνο όταν με θες...

και θα'ρθω...!

στην ωραία πύλη σου όταν στάθηκα

η ψυχή γυμνή και προσκυνάει

κεριά τα δαχτυλά σου που ανάβουνε

κι η γη σου σαν βροχή μ 'αναζητάει

παλέτα απο χρώματα οι αισθήσεις

στο καραβάνι μέσα της καρδιάς

στου Δούναβη τις όχθες σεργιανάμε

τσιγγάνικα βιολιά παίζουνε για μας

R φωτιά μου κι αν με κάψεις

σκόρπα με σαν στάχτη στα νερά σου

κι αν φύγω μη με κλάψεις

κι η δεύτερη ζωή μου ειν' δικιά σου