Μέσα σε ένα βιβλίο...

ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ...
υπάρχουν κάποιες περιγραφές, κάποια λεκτική απεικόνιση συναισθημάτων, κάποια διατύπωση που ζωντανεύει αισθήματα απροσδιόριστα και σκόρπιες σκέψεις που έχουμε μέσα μας...

Κι ένα τέτοιο απόσπασμα σίγουρα μας εντυπωσιάζει...και συχνά μας κάνει να αισθανόμαστε τη χαρά του να διαβάζουμε στα λόγια κάποιου άλλου..., με μια αιφνιδιαστικά ακριβή διατύπωση, όλα όσα αισθανόμαστε...ή σκεφτόμαστε...ή ακόμα και τη χαρά του να οδηγούμε τη σκέψη μας σε νέες οδούς...ανακαλύπτοντας καινούριες ιδέες...και γνωρίζοντας μια άλλη οπτική των πραγμάτων...

Ποιο ή ποια είναι τα αποσπάσματα εκείνα που διαβάσατε σε κάποιο βιβλίο και σας προκάλεσαν τέτοια συναισθήματα...?

Προσωπικά πάντως..., υπάρχει κάποιο που τουλαχιστον γι' αυτήν την περίοδο ....μου λέει πολλά... :

"...Σε μερικές στιγμές όλα ανακατεύονταν θαυμάσια, παλιό και νέο, πόνος και κέφι, φόβος και χαρά. Πότε ήμουν στον ουρανό και πότε στην κόλαση, τις περισσότερες φορές και στα δύο. Ο παλιός Χάρυ και ο νέος ζούσαν πότε σε εχθρική σχέση και πότε σε ειρηνική. Ο παλιός Χάρυ μερικές φορές φαινόταν νεκρός πέρα για πέρα, πεθαμένος και θαμμένος, και ξαφνικά παρουσιαζόταν πάλι στο προσκήνιο, διέταζε και τυραννούσε και τα ήξερε όλα καλύτερα. Τότε ο νέος, ο μικρός νέος Χάρυ, ντρεπόταν, σιωπούσε και συμμαζετυόταν. Άλλες ώρες, ο νέος Χάρυ έπιανε το γέρο από το λαρύγγι και τον πίεζε με γενναιότητα. Υπήρχαν πολλοί αναστεναγμοί, θανάσιμος αγώνας, πολλές σκέψεις για το ξυράφι...
Αλλά συχνά πόνος και ευτυχία βρίσκονταν στην ίδια συχνότητα...."

(απόσπασμα από το βιβλίο "Ο λύκος της στέπας" του ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ)

Τα τελευταία λόγια το Torquato Tasso από το ομώνυμο έργο του Goethe :

"...Στέκεσαι εκεί ήρεμος και σταθερός, ένώ εγώ μοιάζω με το κύμα που το χτυπά ο άνεμος. Μόνο σκέψου και μην επαίρεσαι για τη δύναμή σου! Η κραταιά φύση που ύψωσε αυτόν το βράχο, έδωσε κα στο κύμα την ευκινησία του. Σαν στέλνει μια θύελλα, το κύμα υποχωρεί και κλυδωνίζεται και φουσκώνει και τινάζεται αφρίζοντας μακριά. Κι όμως, σ' αυτό το κύμα άλλοτε ο ήλιος καθρεφτιζόνταν όμορφα. Στην αγκαλιά του, που κινούνταν τρυφερά, αναπαύονταν τ' αστεριά. Εξαφανίστηκε η λάμψη, η ηρεμία έκανε φτερά. Σ' αυτόν τον κίνδυνο δεν αναγνωρίζω πια τον ευατό μου και πια δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Τσακίστηκε το πηδάλιο, το πλοίο σπάζει και ανοίγει απ' όλες τις μεριές. Το σανίδωμα σχίζεται και υποχωρεί κάτω από τα πόδια μου!
Σε αγκαλιάζω με τα δυο μου χέρια!
Έτσι αρπάζεται εντέλει ο ναύτης απ' το βράχο που πάνω του έμελλε να ναυαγήσει."

Απο την ποιητικη συλλογη της Κικης Δημουλα, "Ενος λεπτου μαζι"...

Στους όμοιούς μου ομιλώ.
Στους διαφορετικούς εμίλησα παλιότερα
γελώντας πως υπάρχουν.

δε ξερω πως θα σας φανει αλλα μου αρεσει παρα πολυ ενα αποσπασμα απο ενα βιβλιο του οσκαρ ουαιλντ για παιδια!ενα παραμυθι δηλαδη!
αυτο:καθε βραδυ ο νεαρος ψαρας ξανοιγοταν στη θαλασσα κι εριχνε τα διχτυα του στο νερο.[..]ενα βραδυ το διχτυ του ηταν τοσο βαρυ που με δυσκολια το τραβουσε μεσα στη βαρκα.ο ψαρας μονολογησε με ειρωνικο χαμογελο:
-σιγουρα τωρα θα επιασα ολα τα ψαρια της θαλασσας ή κανενα θαλασσινο τερας ή κανενα κητος που θα προξενησει μεγαλη χαρα στη βασιλισσα μας!

και τραβωντας το σκοινι με ολη του τη δυναμη,οι φλεβες φουσκωσαν στα μπρατσα του και φανταξαν σαν γραμμες απο μπλε σμαλτο σε μπρουτζινο βαζο.τραβουσε τα λεπτα σκοινια κι ολο εφερνε κοντα του το διχτυ.επιτελους τα διχτυα φανηκαν στην επιφανεια του νερου.μα κανενα ψαρι δεν ειδε να σαλευει μεσα σ'αυτα,ουτε κανενα τερας ή κητος.παραξενεμενος τοτε,προσεξε καλα ,κι αξαφνα ειδε μια μικρη γοργονα ξαπλωμενη μεσα στα διχτυα του ,να κοιμαται.
τα μαλλια της ηταν χρυσαφια και υγρα.το σωμα της ηταν σαν ασπρο ελεφαντοδοντο και η ουρα της απο ασημι και στολισμενη με μαργαριταρια.ασημι και μαργαριταρια.και τα πρασινα φυκια και τα βουρλα της θαλασσας τυλιγμενα ηταν γυρω της.και σαν οστρακα ηταν τα αυτια της και τα χειλη της σαν κοραλλια.τα κρυα κυματα παιζανε στους ωμους της αφριστα και το αλατι γυαλιζε πανω στα βλεφαρα της.τοσο ωραια ηταν η γοργονα που μολις την ειδε ο νεαρος ψαρας εμεινε καταπληκτος.και τραβωντας τα διχτυα πιο κοντα,εγειρε πανω απο την κουπαστη της βαρκας και την αγκαλιασε.κι οταν την αγγιξε,αφησε μια μικρη κραυγη σαν ξαφνιασμενος γλαρος.εκεινη τοτε ξυπνησε και τον κοιταξε με τρομο που φανερωνοταν στα μενεξεδενια ματια της,κι εκανε το παν για να μπορεσει να του ξεφυγει.μα εκεινος την κρατουσε σφιχτα στην αγκαλια του και δεν την αφηνε.[..]
κι ο νεαρος ψαρας ειπε:δε σ'αφησω να φυγεις εκτος αν μου υποσχεθεις οτι καθε φορα που θα σε φωναζω,θα ερχεσαι να μου τραγουδας!
ετσι κι αυτη του δωσε την ποθητη υποσχεση[...].ενα βραδυ τη φωναξε και της ειπε:μικρη γοργονα,γοργονα μου γλυκια σ'αγαπω!κανε με αντρα σου γιατι σ'αγαπω!
μα εκεινη κουνησε το κεφαλι:εχεις ανθρωπινη ψυχη και δεν μπορω!μονο αν εδιωχνες την ψυχη σου θα σ'αγαπουσα![...]
(επειτα απο περιπετειες και αφου εδιωξε την ψυχη του κ η γοργονα πεθανε)
ο νεαρος ψαρας δεν προσεχε στα λογια της ψυχης του,αλλα μιλουσε στη μικρη γοργονα κι ελεγε:
η αγαπη ειναι καλυτερη απο τη σοφια και πιο πολυτιμη απο τα πλουτη και πιο ωραια απο των κοριτσιων το χορο.οι φωτιες δεν μπορουν να την καταστρεψουν και τα νερα δεν μπορουν να τη σβησουν.σε φωναξα την αυγη και φανερωθηκες μπροστα μου.το φεγγαρι ακουσε που φωναξα το ονομα σου και σε μαρτυρησε στα ματια μου.για καποιο κακο σκοπο σε αφησα κι εφυγα,και πληγωμενος πλανηθηκα μακρια σου....παρολαυτα παντα της αγαπης σου ημουν σκλαβος και παντα μεσα μου ησουν δυνατη κι εναντια στον καθε πειρασμο,κι ας κοιταξα απο το ενα μερος το κακο κι απο το αλλο το καλο.και τωρα που κειτεσαι νεκρη θα μεινω σιμα σου να πεθανω!
η θαλασσα ερχοταν πιο κοντα και πασχιζε ολοενα να τον σκεπασει με τα κυματα της.κι οταν αντιληφτηκε ο ψαρας οτι πλησιαζε το τελος,φιλησε με τρελα χειλη τα κρυα χειλη της γοργονας και η καρδια του,που μεσα του χτυπουσε,ραγισε κι εσπασε!...
κι οπως η καρδια του απο τη μεγαλη αγαπη εσπασε σε κομματια η ψθχη του βρηκε μιαν εισοδο σε αυτην και μπηκε μεσα κι εγινε οπως πρωτα ενα μαζι του.και η θαλασσα σκεπασε το νεαρο ψαρα με τα κυματα της...
[..]
αυτο ηταν..μου φαινεται πολυ γλυκο και η ολη ιστορια δεν ειναι μονο για την αγαπη αλλα με τις περιπετειες της ψυχης του ψαρα διδασκει διαφορα...ολες οι περιγραφες ειναι καταπληκτικες αλλα πιεζει ο χωρος.

ZOI μου...
Το απόσπασμα που παραθέτεις βρίσκεται σέ ένα από τα ωραιότερα πραγματικά έργα του Oscar Wilde: "Ο Ψαράς και η ψυχή του"
Θα μπορούσες να το πεις παραμύθι...ναι...καθώς αρκετά παραμύθια είναι γεμάτα συμβολισμούς που κάτι μας δείχνουν και κάτι μας διδάσκουν, όπως κι εσύ το λες...
Όμως αυτό ειδικά το "παραμύθι", όπως και άλλα όμοιά του...σίγουρα δεν είναι μόνο για παιδιά...κι ίσως δεν είναι καθόλου για παιδιά...γιατί αυτά θα μείνουν μόνο στην ωραία γοργόνα...

Αξίζει πάντως πραγματικά να το διαβάσετε όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει ...

Καζαντζάκης, απόσπασμα από το: "Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά"

"....'Ενιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση, μήτε η Αρετή, μήτε η Καλοσύνη, μήτε η Νίκη, μά κάτι άλλο πιο αψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος. Τι 'ναι πέρα από τον ιερό τρόμο; ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να προχωρέσει.
-Δεν απαντάς; έκαμε ο Ζορμπάς με αγωνία.
Δοκίμασα να δώσω στο σύντροφό μου να καταλάβει τι είναι ο ιερός τρόμος:
-Είμαστε σκουληκάκια μικρά μικρά, Ζορμπά, αποκρίθηκα, απάνω σ' ένα φυλλαράκι γιγάντιου δέντρου. Το φυλλαράκι αυτό είναι η γης μας. τ' αλλα φύλλα είναι τ' αστέρια που βλέπεις να κουνιούνται μέσα στη νύχτα. Σουρνόμαστε απάνω στο φυλλαράκι μας, και το ψαχουλεύουμε με λαχτάρα τ' οσμιζόμαστε, μυρίζει, βρωμάει, το γευόμαστε, τρώγεται, το χτυπούμε, αντηχάει και φωνάζει σαν πράμα ζωντανό.
Μερικοί άνθρωποι, οι πιο ατρόμητοι, φτάνουν ως την άκρα του φύλλου. Από την άκρα αυτή σκύβουμε, με τα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά ανοιχτά, κάτω στο χάος. Ανατριχιάζουμε. Μαντεύουμε κάτω μας το φοβερό γκρεμό, ακούμε ανάρια ανάρια το θρο που κάνουν τα φύλλα του γιγάντιου δέντρου, νιώθουμε το χυμό ν' ανεβαίνει από τις ρίζες του δέντρου και να φουσκώνει την καρδιά μας. Κι έτσι σκυμμένοι στην άβυσσο, νογούμε σύγκορμα, σύψυχα, να μας κυριεύει τρόμος. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει...
Σταμάτησα. 'Ηθελα να πω: «Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η ποίηση», μα ο Ζορμπάς δε θα καταλάβαινε και σώπασα.
-Τι αρχίζει; ρώτησε ο Ζορμπάς με λαχτάρα. Γιατί σταμάτησες;
-...Αρχίζει ο μεγάλος κίντυνος, Ζορμπά, είπα. 'Αλλοι ζαλίζουνται και παραμιλούν, άλλοι φοβούνται και μοχτούν να βρούν μιαν απάντηση, που να τους στυλώνει την καρδιά και λένε: "Θεός". 'Αλλοι κοιτάζουν από την άκρα του φύλλου το γκρεμό ήσυχα, παλικαρίσια και λένε: «Μου αρέσει».
Ο Ζορμπάς συλλογίστηκε κάμποση ώρα. Βασανίζουνταν να καταλάβει.
-Εγώ, είπε τέλος, κοιτάζω κάθε στιγμή το θάνατο, τον κοιτάζω και δεν φοβούμαι. 'Ομως και ποτέ, ποτέ δε λέω: Μου αρέσι. 'Οχι, δε μου αρέσει καθόλου! Δεν είμαι λεύτερος; Δεν υπογράφω!
Σώπασε, μα γρήγορα φώναξε πάλι:
-'Οχι, δε θ' απλώσω εγώ στο χάρο το λαιμό μου σαν αρνί και να του πω: «σφάξε με, αγά μου, ν' αγιάσω!»
Δε μιλούσα. στράφηκε, με κοίταξε ο Ζορμπάς θυμωμένος.
-Δεν είμαι λεύτερος; ξαναφώναξε.
Δε μιλούσα. Να λες «Ναι»! στην ανάγκη, να μετουσιώνεις το αναπόφευγο σε δικιά σου ελέφτερη βούληση -αυτός, ίσως, είναι ο μόνος ανθρώπινος δρόμος της λύτρωσης. Το 'ξερα, και γι αυτό δε μιλούσα.
Ο Ζορμπάς είδε πως δεν είχα πια τίποτα να πω, πήρε το κλουβί σιγά σιγά, να μην ξυπνήσει ο παπαγάλος, το τοποθέτησε δίπλα από το κεφάλι του και ξάπλωσε.
-Καλήνύχτα, αφεντικό, είπε φτάνει.
Ζεστός νοτιάς φυσούσε πέρα από το Μισίρι και μέστωνε τα τζερτζεβατικά και τα φρούτα και τα στήθια της Κρήτης. Τον δέχουμουν να περιχύνεται στο μέτωπο, στα χείλια μου και στο λαιμό, κι έτριζε και μεγάλωνε, σα να 'ταν πωρικό, το μυαλό μου.
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν ήθελα. Δε συλλογίζουμουν τίποτα. Ενιωθα μονάχα, στη ζεστή ετούτη νυχτιά, κάτι μέσα μου, να μεστώνει. 'Εβλεπα, ζούσα καθαρά το καταπληχτικό ετούτο θέαμα: ν' αλλάζω. 'Ο,τι γίνεται πάντα στα πιο σκοτεινά υπόγεια του στήθους μας, γίνουνταν τώρα φανερά, ξέσκεπα, μπροστά μου. Κουκουβιστός στην άκρα της θάλασσας, παρακολουθούσα το θάμα.
Τ' αστέρια θάμπωσαν, ο ουρανός φωτίστηκε, κι απάνω στο φως χαράχτηκαν με ψιλό κοντύλι τα βουνά, τα δέντρα, οι γλάροι. Ξημέρωνε..."

αποσπασματακι απο το βιβλιο της ζωρζ σαρρη "οταν ο ηλιος...."

μην ξεχτενιστηκα?μιλα καθρεφτη μου.ειμαι λοιπον στ'αληθεια ομορφη?στο ορκιζομαι,δεν ξερω.δε σου λεω ψεμματα,δε ξερω.αλλωστε ποιον να κοροιδεψω τουτη τη στιγμη?μονη μου μιλαω και συ βουβαινεσαι.γουρλωνω τα ματια,η κορη μου μικραινει,δυο καφετιες τελιτσες.χαμηλωνω τα βλεφαρα,χαμογελω,μια χαζουλα με λοξοκοιταειας παρω ενα φυσικο,αδιαφορο υφος.που ειναι το καλλος σου δεσποινης ζωη?στραβωνω το στομα,βγαζω τη γλωσσα,να κι εγω!γελαω.ειμαι ομορφη!ναι ειμαι ομορφη.τη μερα που τον πρωτοειδα,οταν βγηκα απο το σαλονι για τους καφεδες,τον ακουσα να λεει στην ελενη:"ομορφη που ειναι η αδερφη σου!".παει το πε!ειμαι ομορφη!δε σε χρειαζομαι καθρεφτη.


.......ο δημητρης ειναι 27 χρονων....τωρα ξερει πως η μητερα του ειναι δεμενη πιο πολυ με τον αντρα της παρα με κεινον,και πικραινεται.οταν ξανακατεβει στην αθηνα δε θα της τηλεφωνησει.οι κρυφες τους συναντησεις,ο φοβος της μην το μαθει ο πατερας,τον κανουν εξω φρενων.θα ξεκοψει απο τη μανα του.τωρα που γνωρισε τη ζωη,του φαινεται πιο ευκολο.αυτο ειχε στο νου του οταν της ειπε:"τωρα δε φοβαμαι πια".η μικρη δεν ειχε καταλαβει,νομισε πως μιλουσε για τους ιταλους.οχι τη μοναξια φοβαται.μολις καταλαγιασει η σημερινη μερα και μπουνε οι σκεψεις στη σειρα,θα της μιλησει.το νιωθει σαν επιτακτικη αναγκη.θα της πει για τους γονεις του,για τους τσακωμους με τον πατερα,για τα στεγνα παιδικα του χρονια.ολα θα της τα πει και τοτε θα λυτρωθει μια για παντα.ειναι ερωτευμενος.η αγαπη του για το κοριτσι με τα μελια ματια ξεπεταχτηκε ξαφνικα εκεινο το απογευμα που περασε το κατωφλι της ελενης.οταν αντικρυσε τη ζωη ταραχτηκε.η ομορφια της ελαμπε.ειχε ενα σωρο δουλειες.εμεινε ως το βραδυ και ακουγε τη ζωη να μιλαει.και τι δεν ελεγε.την κοιτουσε να παιζει με τα χερια,με τα ματια,με τα λογια της.η ζωη ενος 17χρονου ανθρωπου ξετυλιγοταν μπροστα του.μεθυσε σαν να τανε τα λογια της ζωης γλυκοπιοτο κρασι.ποτε δε θα ξεχασει εκεινο το απογευμα κι αν αξιωθει να της χαρισει μια μερα ενα δαχτυλιδι,θα χαραξει πανω του την ημερομηνια της γνωριμιας τους,12 φεβρουαριου 1942.ποσο αλλαζει ο ανθρωπος απο τη μια μερα στην αλλη.ουτε 15 μερες που τη γνωρισε.να τελειωσει ο πολεμος και τον δρομο τον ξερει,θα πορευτει μαζι με τη ζωη......
.....σπρωχνει με τη βια την πορτα και βλεπει μπροστα του τη ζωη.ειναι μονη και τον περιμενει.τα γερα του μπρατσα ανοιγονται να την αγκαλιασουν."σ'αγαπω"λεει ο δημητρης στη ζωη
"σ'αγαπω" λεει η ζωη στο δημητρη.





αυτο το βιβλιο το λατρευω οπως και την ιδια τη συγγραφεα.δε θα ξεχασω τη μερα που τη γνωρισα και ειχαμε μια εκπληκτικη συζητηση.με κοιταγε με εναν τρομερο τροπο,απεριγραπτο.υπεροχος ανθρωπος.μαλιστα μετα τη συζητηση της πηγα να μου υπογραψει ενα αντιτυπο του βιβλιου της και με ρωτησε το ονομα μου.μολις της ειπα ζωη,με κοιταξε για καποια δευτερολεπτα,ειλικρινα θα το πω ενιωσα να κοιταει μεσα απο μενα,και μου εγραψε:
με αγαπη στη ζωη,
η ζωη ή ζωρζ σαρρη.

το βιβλιο το αγαπω πρωτον γιατι λατρευω την πρωταγωνιστρια!!ειναι φοβερο ατομο και επισης γιατι ειναι πολυ ομορφος ο τροπος που ειναι γραμμενο.διαβαστε το αν δεν το εχετε κανει!!!!

αλλο ενα αποσπασμα γιατι δεν αντεξα να μην το παραθεσω!

....ο δημητρης των συνεδριασεων!...ημαστε μαζεμενοι στο σπιτι της αθηνας και συνεδριαζαμε.ειχαμε να πουμε ενα σωρο πραγματα σημαντικα.επρεπε ομως πρωτα να ακουσουμε τη βαρετη πολιτικη επισκοπηση.ο δημητρης χωρις να βιαζεται,αρχισε.στην αρχη τον προσεχα καπως,μετα ομως ξεχαστηκα.σκεφτομουν την εκδρομη που θα καναμε την κυριακη στην παρνηθα.μια ολοκληρη μερα χωρις τρεχαματα,χωρις εγνοιες.η ανοιξη ειχε σκεπασει τις πλαγιες των βουνων με λουλουδια και οι λεξεις,οι σοβαρες λεξεις του δημητρη γινηκανε πουλια και πολυχρωμες πεταλουδες.ημουν μεθυσμενη απο χαρα,ο ηλιος μια κοκκινη σφαιρα,ελαμπε στον ουρανο.ξαφνικα ακουσα τη φωνη του:"μερικες μερικες α καναν καλυτερα να προσεχουν τι λεμε...πρεπει να καταλαβουμε ολοι μας πως τετοιες ωρες ειναι σοβαρες,ο αγωνας ειναι σκληρος..."
με ειχε ντροπιασει μπροστα σ'ολους.
οταν τελειωσε η συνεδριαση,ατελειωτη μου φανηκε,και μειναμε οι δυο μας,ξεσπασα.και τι δεν του ειπα!πως αν δε μ'εβρισκε αρκετα καλη,δεν ειχε παρα να με παρατησει,δε θα χανομουν ,καποιος αλλος θα βρισκοταν να με παρει.εγω λυπηση δεν ηθελα κι ουτε ειχα κανει κανενα εγκλημα για να με ντροπιασει μπροστα σ'ολους,και ποιος νομιζει οτι ειναι,κι αν θελει να φυγει,να φυγει,να φυγει για παντα κι εβαλα κατι κλαματα που τρανταζαν ολο μου το κορμι.εκεινος μ'ακουγε χωρις να μιλαει κι υστερα με αγκαλιασε δυνατα,πολυ δυνατα γιατι ηθελα να του ξεφυγω και μου ειπε σοβαρα:"ζωη,σ'αγαπω οσο τιποτε στον κοσμο.οσα χρονια κι αν περασουν ποτε δε θα ξεχασω κεινη τη μερα,κεινη την ωρα,κεινη τη στιγμη."μετανιωσα με μιας για ολες τις κουταμαρες που του ειχα αραδιασει.εκλαιγα και τον παρακαλουσα να με συγχωρησει.εκεινος μου κλεισε το στομα με την παλαμη:"δε θελω να μου ζητας συγγνωμη ποτε.τ'ακους?ποτε!σ'αγαπω γι'αυτο που εισαι,ζωη"
απο τοτε εγινα η πιο καλη μαθητρια.προσεχω τις συνεδριασεις,κραταω σημειωσεις,εχω παντα υφος σοβαρο κι αν ξεχνιεμαι καμμια φορα και σκαρφαλωνω στα βουνα ή παιζω με τα κυματα της θαλασσας,ζαρωνω το μετωπο,σουφρωνω τα φρυδια,σαν να εχω μοναδικη μου εγνοια τον ρομελ και κουνω το κεφαλι με περισκεψη.ξερω πως ο δημητρης μαντευει τις πονηριες μου αλλα δε θυμωνει.μεσα μου ακουω το τραγουδι του:"σ'αγαπω γι'αυτο που εισαι,ζωη"

Αιολική γή, Ηλίας Βενέζης, το τέλος όπου οι ήρωες εγκαταλείπουν τη Μικρασία που με μελαγχολεί :

"Ταξιδεύουν στο αιγαίο τα ονειρά μας.
Η γιαγιά μας κουράστηκε. θέλει να γείρει το κεφάλι της στα στήθια του παππού, που έχει καρφωμένα πίσω τα μάτια του μπας και ξεχωρίσει τίποτα από τη στεριά, τίποτα απ τα Κιμιντένια. Μα πια δε φαίνεται τίποτα. Η νύχτα ρούφηξε μέσα της τα σχήματα και τους όγκους.
Η γιαγιά γέρνει το κεφάλι της να το ακουμπήσει στα στήθια που την προστατεύσανε όλες τις μέρες της ζωής της.
Κάτι την μποδίζει και δεν μπορεί να βρεί το κεφάλι ησυχία : Σαν ένας βόλος να είναι κάτω απο το πουκάμισο του γέροντα.
-Τι είναι αυτό εδώ ΄? Ρωτά σχεδόν αδιάφορα.
Ο παππούς φέρνει το χέρι του. Το χώνει κάτω από το ρούχο, βρίσκει το μικρό ξένο σώμα που ακουμπά στο κορμί του και που ακούει τους χτύπους της καρδιάς του.
-Τι είναι?
-Δεν είναι τίποτα, λέει δειλά ο παππούς σαν παιδί που έφταιξε. Δεν είναι τίποτα. Λίγο χώμα είναι.
-Χώμα!
Ναι, λίγο χώμα από τη γή τους για να φυτέψουν ένα βασιλικό, της λέει στον ξένο τόπο που πάνε. Για να θυμούνται.
Αργά τα δάχτυλα του γέροντα ανοίγουν το μαντίλι όπου είναι φυλαγμένο το χώμα. Ψάχνουν κει μέσα, ψάχνουν και τα δάχτυλα της γιαγιάς, σα να το χαϊδεύουν. Τα μάτια τους δακρυσμένα, στέκουν εκεί.
-Δεν είναι τίποτα λέω. Λίγο χώμα.

Γη,Αιολική Γη, Γη του τόπου μου."

ητανε εκεινο το δεντρο στα συνορα του καπνοχωραφου η κερασια.ητανε κι ενα αστερι που τρεμοσβηνε στο ματοτσινορο του ουρανου.μια ξαστερη νυχτα του μαρτη η κερασια ενιωσε φοβο.απλωσε τα κλαδια της στον ουρανο κι αναστεναξε βαθια.το αστερι την κοιταξε στα ματια και της χαμογελασε.κι ολες οι νεραιδες και τα ξωτικα πιαστηκανε απο τη φουστα της νυχτας και χορευανε.[...]
-αυριο παλι,εγνεψε με τα κλαδια της η κερασια
-αυριο παλι εγραψε με ολοχρυσα γραμματα το αστερι στον ουρανο
-ξερεις ειπε μια νυχτα το δεντρο απο τοτε που σε περιμενω να φανεις στο γερμα του οριζοντα,οι νυχτες γεμισαν φως!
το αστερι χαμογελασε
κι αρχισαν να πεφτουν απο τα συννεφα κιτρινες μαργαριτες.[..]


-τι χρωμα εχει η λυπη?ρωτησε το αστερι την κερασια και παραπατησε στο ξεφτι καποιου συννεφου που περνουσε βιαστικα.δεν ακουσες?σε ρωτησα τι χρωμα εχει η λυπη.
-εχει το χρωμα που παιρνει η θαλασσα την ωρα που γερνει ο ηλιος στην αγκαλια της.ενα βαθυ,αγριο μπλε.
-τι χρωμα εχουν τα ονειρα?
-τα ονειρα?τα ονειρα εχουν το χρωμα του δειλινου.
-τι χρωμα εχει η χαρα?
-το χρωμα του μεσημεριου αστερακι μου
-και η μοναξια?
-η μοναξια εχει χρωμα μενεξελι
-τι ομορφα που ειναι τα χρωματα!θα σου χαρισω ενα ουρανιο τοξο να το ριχνεις επανω σου οταν κρυωνεις.
το αστερι εκλεισε τα ματια του κι ακουμπησε στο φραχτη.εμεινε καμποσο εκει και ξεκουραστηκε.
-κι η αγαπη?ξεχασα να σε ρωτησω τι χρωμα εχει η αγαπη?
-το χρωμα που εχουν τα ματια του θεου,απαντησε το δεντρο
-τι χρωμα εχει ο ερωτας?
- ο ερωτας εχει το χρωμα του φεγγαριου,οταν ειναι πανσεληνος.
- ο ερωτας εχει το χρωμα του φεγγαριου...ετσι ε!ειπε το αστερι.
κοιταξε μακρια στο κενο.και δακρυσε.[...]

-ποιος ειναι ο δυνατος?ρωτησε ξαφνικα το δεντρο.
-αυτος που περπατα μεσα στη νυχτα μονος του.κι ομως φοβαται τοσο το σκοταδι.αυτος που περιμενει στην πλαγια τους λυκους.κι ας τρεμει σαν το λαγο ακουγωντας τα ουρλιαχτα τους.αυτος που γλυστραει,που γονατιζει,που γεμιζει λασπες.που χωνεται στο θολο ποταμι ως το λαιμο.και μια στιγμη μεσα σ'αυτο το χαλασμο,απλωνει τα παγωμενα χερια του,κοβει κιτρινες μαργαριτες και στολιζει τα μαλλια του.αυτος ειναι ο δυνατος.
ενα κουκουλι επεσε εκεινη την ωρα στο χωμα κι εσπασε.μια πολυχρωμη πεταλουδα πηδηξε απο μεσα,ξεδιπλωσε τα φτερα της και πεταξε γυρω απο τις μυρτιες.υστερα κοντοσταθηκε,κοιταξε μια στιγμη το θεο στα ματια και ψιθυρισε:γεια σου τι ομορφος που ειναι ο κοσμος σου!




το βιβλιο ειναι της αλκυονης παπαδακη:το χρωμα του φεγγαριου.
πολυ ομορφο.ο λογος της ειναι λυρικος κατι που μου αρεσει παρα πολυ.ακομα παρολο που η ιστορια ειναι πολυ θλιβερη,μονο αισιοδοξια και αγαπη για τη ζωη αποπνεει.επισης εμαθα οτι happy end δεν ειναι μονο ο γαμος(!) αλλα και η αποκατασταση των χαρακτηρων,οι οποιοι μαλιστα σκιαγραφουνται ευκρινεστατα.το συστηνω ανεπιφυλακτα!

ενα μικρο αποσπασματακι απο το βιβλιο "αθηνα" ,υποτιτλος:ευτυχως που δε γεννηθηκα ομορφη.....
του κωστα καρακαση

...τοτε θυμηθηκε σαν αστραπη τα λογια της μητερας της που ειχαν λεχθει σε ανυποπτο χρονο και πανω σε αλλο ή παρεμφερες θεμα.δε θυμοταν ακριβως,ομως της ειχε πει ξεκαθαρα:κορη μου,ποτε μην προδωσεις την καρδια σου.το μυαλο και η καρδια ειναι δυο αντιθετα πραγματα που σπανια συμβιβαζονται μεταξυ τους.οποιο και να διαλεξεις,8α πληρωσεις το σντιστοιχο τιμημα των πραξεων σου.ομως μια ευτυχισμενη καρδια ειναι χιλιες φορες προτιμοτερη απο μια ζωη πνιγμενη στην ανθρωπινη λογικη.η καρδια ειναι ο βωμος που πανω του πρεπει να θυσιαζονται τα παντα,ή σχεδον τα παντα.

ZOI, polu wraio to apospasma...!!

H alh8eia einai pws den mporw na pw ti einai kalutero na kanei kapoios...oute kai 3erw, gia na eimai eilikrinhs, poio einai to pio swsto!! Panta uparxoun periptwseis kai periptwseis, vlepeis kai krineis analoga!!
Pantws h idea tou na akouw thn kardia mou, mou aresei polu kai me deleazei panta!

"Μιλούσα αποφασιστικά...:

-Είπες πως ό,τι έκανα ήταν γελοίο.
Αυτό το καταλαβαίνω.
Γιατί όμως έπραξα με τη θέλησή μου κάτι τόσο γελοίο ;
Γιατί έκανα, με τη θέλησή μου, κάτι που μοιάζει τόσο παράλογο;
Γιατί ήρθα στην Ιαπωνία ενώ ήξερα πως θα πεθάνω; Σκέψου λίγο.
Αν πεθάνω και αφήσω πίσω μου εσένα και την Ιαπωνία να παιδεύεστε με αυτή την ερώτηση, η ζωή μου σε αυτόν τον κόσμο είχε κάποιο νόημα.

- Δεν καταλαβαίνω.

- Έζησα...ό,τι κι αν πω, έζησα. Δε μετανιώνω για τίποτα.

Ο αξιωματούχος έφυγε χωρίς να πει λέξη.
Γυρνώντας στο κελί, ρώτησα το φρουρό αν μπορουσα να δω για μια στιγμή τον ωκεανό και μου έδωσε τη συγκατάθεσή του. Στάθηκα δίπλα στον αγκαθωτό φράχτη που περιτριγύριζε το κελί και κοίταξα τη χειμωνιάτικη θάλασσα.
Ο ωκεανός τρεμόφεγγε στον απογευματινό ήλιο. Λίγα στρογγυλεμένα νησιά πρόβαλλαν στον ορίζοντα. Δε φαινόταν πουθενά πλοίο κι όλα ήταν γαλήνια. Αύτός ήταν ο τάφος του Βάσκουεθ κι ο τάφος πολλών ιεραποστόλων. Σύντομα, αυτός θα γινόταν και ο δικός μου τάφος..."

Από το βιβλίο "Οι σαμουράι" του Σουσάκου Έντο, εκδ. Ψυχογιός

"...Κατά τύχη, όπως λένε, βρήκα ξαφνικά ένα περίεργο καταφύγιο.
Πάντως δεν υπάρχουν τέτοιες τύχες.
Όταν κανείς χρειάζεται κάτι και επιδιώκει να το έχει, δεν είναι η τύχη που του το δίνει,
αλλά η δική του επιθυμία και η προσπάθεια που κάνει να το γυρέψει..."

Από το βιβλίο "Ντέμιαν" του Χέρμαν Έσσε

"...Η ευγένεια είναι φτωχή αρετή, όταν αυτή επιδεικνύεται από το φόβο μήπως θιγεί το καλό γούστο. Ενώ το σωστό είναι ότι αποτελεί την πιο ανοιχτή εκδήλωση ενός συμπαθητικού σεβασμού προς τα αισθήματα των άλλων...
Στην πιο υψηλή μορφή της η ευγένεια σχεδόν προσήγγιζε την αγάπη. Μπορούμε σεμνά να πούμε ότι ευγένεια είναι ό,τι "υποφέρει πολύ και είναι αγαθό. Δεν φθονεί, δεν μεγαλαυχεί, ούτε φουσκώνει. Δεν συμπεριφέρεται απρεπώς. Δεν αυτοεπιδεικνύεται, δεν ερεθίζεται εύκολα, δεν λογαριάζει το κακό".....
...Χωρίς φιλαλήθεια και ειλικρίνεια, η ευγένεια είναι φάρσα και επίδειξη....

...Έχω ακούσει από Ευρωπαίους μειωτικές παρατηρήσεις πάνω στο θέμα της περίτεχνης μαθητείας μας στην ευγένεια. Έχει επικριθεί (η μαθητεία μας) για το ότι απορροφά πολλή από τη σκέψη μας και ότι σε τελευταία ανάλυση είναι ανοησία το επιδεικνύει κανείς υπακοή ακριβείας σε αυτήν. Δέχομαι ότι μπορεί να βρει κανείς κάποιες μη αναγκείες λεπτότητες στις εθιμοτυπικές τελετουργίες, αλλά το αν αυτό είναι όμοια ανόητο με την προσκόλληση στις πάντα μεταβαλλόμενες μόδες της Δύσης είναι ένα ερώτημα με όχι πολύ ξεκάθαρη απάντηση στο μυαλό μου..."

Από το βιβλίο: "Μπουσίντο, ο Κώδικας των Σαμουράι" του Ιναζό Νιτόμπε, σε μετάφραση Βύρωνα Πολύδωρα, εκδ. Καστανιώτη

"....Ποτέ δεν διακινδύνευσαν τίποτα και γι' αυτό είναι άσοι στο να διακρίνουν την ήττα των άλλων...."

(Paulo Coelho, "Έντεκα Λεπτά", εκδ. Λιβάνη,2003)

"Είπε η γυναίκα: "Στην ακτή ανατολικά της χώρας υπάρχει ένα νησί που πάνω του υψώνεται ένας γιγάντιος ναός με πάρα πολλές καμπάνες".
Το παιδί πρόσεξε ότι φορούσε παράξενα ρούχα και ότι ένα πέπλο κάλυπτε τα μαλλιά της. Δεν την είχε ξαναδεί.
"Είδες ποτέ αυτό το ναό;" το ρώτησε εκείνη.
"Πήγαινε μέχρι εκεί και πες μου τη γνώμη σου".
Γοητευμένο από την ομορφιά της γυναίκας, το παιδί πήγε μέχρι το μέρος που του υπέδειξε. Και δεν είδε τίποτ' άλλο απ' αυτό που έβλεπε συνήθως κανείς: το γαλανό ουρανό και τον ωκεανό.
Απογοητευμένο, κατευθύνθηκε προς τα σπίτια, όπου έμεναν μερικοί ψαράδες και τους ρώτησε για ένα νησί με ένα ναό.
"Ναι υπήρχε, αλλά πριν από πολύ καιρό, όταν εδώ ζούσαν ακόμα οι προπαππούδες μου" είπε ένας γερο-ψαράς.
"Μετά έγινε ένας σεισμός και το νησία καταποντίστηκε στη θάλασσα. Κι όμως, παρ' όλο που δεν μπορούμε πια να δούμε το νησί, καταφέρνουμε ακόμα ν' ακούμε τις καμπάνες του ναού του, όταν η θάλασσα τις κάνει να ταλαντεύονται εκεί κάτω, στο βυθό".
Το παδιί επέστρεψε στην παραλία και περίμενε ν' ακούσει τις καμπάνες. Πέρασε εκεί όλο το απόγευμα, αλλά το μόνο που κατάφερε να ακούσει ήταν ο ήχος των κυμάτωνκαι τα κρωξίματα των γλάρων.
Όταν έπεσε το βράδυ, οι γονείς του πήγαν να το πάρουν. Το επόμενο πρωί, το παιδί ξαναγύρισε στην παραλία.
Δεν μπορούσε να πιστέψει πως μια τόσο όμορφη γυναίκα ήταν δυνατό να πει ψέμματα. Αν μια μέρα εκείνη επέστρεφε, θα μπορούσε να της πει ότι δεν είχε δει το νησί, αλλά ότι άκουσε τις καμπάνες του ναού που χτυπούσαν χάρη στην κίνηση των νερών.
Πέρασαν έτσι μερικοί μήνες. Η γυναίκα δεν ξαναγύρισε και το αγοράκι την ξέχασε. Τώρα είχε βάλει σκοπό ν' ανακαλύψει τα πλούτη και τους θυσαυρούς του βυθιμσμένου ναού. Αν άκουγε τις καμπάνες, θα μπορούσε να τον εντοπίσει και να πάρει τον κρυμμένο θησαυρό.
Τώρα πια δεν τον ενδιέφεραν ούτο το σχολείο, ούτε η παρέα των φίλων του. Έγινε το αγαπημένο αστείο των άλλων παιδιών, που συνήθιζαν να λένε:
"Δεν είναι πια σαν κι εμάς. Προτιμάει να κάθεται και να κοιτάζει τη θάλασσα, επειδή φοβάται μήπως χάσει όταν παίζουμε".
Και βλέποντας το παιδί να κάθεται κοντά στην θάλλασα, όλοι γελούσαν
Αν και δεν κατάφερνε ν' ακούσει τις καμπάνες του ανού, το παιδί μάθαινε κάθε ημέρα διάφορα πράγματα. Παρατήρησε ότι, ακούγοντας για πολλή ώρα τον ήχο των κυμάτων, ο φλοίσβος δεν του αποσπούσε πια την προσοχή.
Πέρασε λίγος καιρός και συνήθισε και τα κρωξίματα των λάρων,τ ο βούισμα των μελισσών, τον άνεμο που σφύριζε ανάμεσα στους φοίνικες.
Έξι μήνες μετά τη συνάντησή του με τη γυναίκα, κανένας θόρυβος δεν αποσπούσε πια την προσοχή του παιδιού. Τις καμπάνες όμως του βυθισμένου ναού δεν τις είχε ακούσει ακόμα.
Μερικοί ψαράδες πήγαιναν να κουβεντιάσουν μαζί του και επέμεναν:
"Εμείς τις έχουμε ακούσει" έλεγαν.
Το αγοράκι όμως, συνέχιζε να μην τις ακούει.
Λίγο καιρό αργότερα, οι ψαράδες άλλαξαν τροπάρι:
"Είσαι πολύ επικεντρωμένος στον ήχο των καμπανών εκεί κάτων. Παράτα τα και άρχισε να παίζεις ξανά με τους φίλους σου. Ίσως μόνο οι ψαράδες να καταφέρνουν να τις ακούσουν".
Ύστερα από ένα χρόνο περίπου, το παιδί είπε στον εαυτό του:
"Μπορεί να έχουν αυτοί δίκιο. Καλύτερα να μεγαλώσω, να γίνω ψαράς και να έρχομαι σε αυτήν την παραλία κάθε πρωί, αφού έχω αρχίσει να την αγαπώ". Και σκέφτηκε ακόμα:
"Ίσως να πρόκειται απλώς για ένα μύθο. Με το σεισμό οι καμπάνες έσπασαν και δε θα χτυπήσουν ποτέ πια".
Εκείνο το απόγευμα αποφάσισε να γυρίσει σπίτι.
Πλησίασε τον ωκεανό, για να του ζητήσει την άδεια.
Κοίταξε άλλη μια φορά το θέαμα της Φύσης και τότε, επειδή δεν ήτνα πια επικεντρωμένος στις καμπάνες, μπόρεσε να χαμογελάσει στο τραγούδι των γλάρων, στο θόρυβο της θάλασσας, στον άνεμο που σφύριζε ανάμεσα στους φοίνικες. Άκουσε από μακριά τις φωνές των φίλων του που έπαιζαν και χάρηκε στη σκέψη ότι πολύ σύντομα θα επέστρεφε στα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας.
Το παιδί ήταν ευχαριστημένο. Και, όπως μόνο ένα παιδί ξέρει να κάνει, ευχαρίστησε που ήταν ζωντανό. Ήξερε ότι δεν είχε χάσει το χρόνο του, επειδή είχε μάθει να παρατηρεί και να σέβεται τη Φύση.
Τότε, θαυμάζοντας τη θάλασσα, τους γλάρους, τον άνεμο, τα φύλλα των φοινίκων και τις φωνές των φίλων που έπαιζαν, άκουσε επίσης και την πρώτη καμπάνα.
Και μία άλλη ακόμα.
Κι έπειτα άλλη μία, μέχρι που όλες οι καμπάνες του βυθισμένου ναού αντήχησαν, γεμίζοντάς το χαρά.
Χρόνια αργότερα, ενήλικος πια, ξαναγύρισε στο χωριό και στην παραλία των παιδικών χρόνων του.
Δεν ήθελε πια να πάρει κανένα θησαυρό από το βυθό της θάλασσας. Ίσως να ήταν απλώς καρπός της φαντασίας του, ίσως να μην είχε ακούσει ποτέ τις βυθιμσμένες καμπάνες, εκείνο το μακρινό απόγευμα, παιδί ακόμα. Αποφάσισε πάντως, να κάνει έναν περίπατο στην παραλία, για ν' ακούσει τον ήχο του ανέμου και τα κρωξίματα των γλάρων.
Σάστισε όταν είδε, καθισμένη πάντω στην άμμο, τη γυναίκα που του είχε μιλήσει για το νησί με το ναό.
"Τι κάνεις εδώ;", τη ρώτησε.
"Σε περίμενα", απάντησε εκείνη.
Εκείνος πρόσεξε ότι, αν και είχαν περάσει πολλά χρόνια, η γυναίκα είχε ακόμα την ίδια εμφάνιση. Το πέπλο που της κάλυπτε τα μαλλιά δεν έδειχνε καθόλου τσαλακωμένο από το χρόνο.
Εκείνη του έτεινε ένα γαλάζιο τετράδιο με λευκές σελίδες.
"Γράψε: "Ένας πολεμιστής του φωτός δείχνει προσοχή στα μάτια ενός παιδιού. Γιατί αυτά τα μάτια ξέρουν να βλέπουν τον κόσμο χωρίς πικρία. Όταν επιθυμεί να μάθει αν αυτός που βρίσκεται στο πλευρό του είναι άξιος εμπιστοσύνης, προσπαθεί να δει τον τρόπο, με τον οποίο θα τον κοίταζε ένα παιδί".
"Τι είναι ένας πολεμιστής του φωτός;"
"Πιστεύω πως εσύ ξέρεις", απάντησε εκείνη χαμογελώντας.
"Αυτός που είναι ικανός να κατανοήσει το θαύμα της ζωής, να παλέψει μέχρις εσχάτων για κάτι που πιστεύει. Και τότε ακούει τις καμπάνες που η θάλασσα κάνει ν' αντηχήσουν στο κρεβάτι του".
Δεν είχε θεωρήσει ποτέ τον εαυτό του πολεμιστή του φωτός. Η γυναίκα έδειξε να μαντεύει τη σκέψη του.
"Όλοι είναι ικανοί γι' αυτό. Και κανείς δε θεωρεί ότι είναι πολεμιστής του φωτός, αν και τελικά είναι".
Εκείνος κοίταξε τις σελίδες του τετραδίου. Η γυναίκα χαμογέλασε ξανά.
"Γράψε", είπε στο τέλος εκείνη......"


Η αρχή του βιβλίου "Το εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός" του Paulo Coelho

Ένα βιβλίο γεμάτο μικρά σημειώματα, σαν σε ημερολόγιο, για να ανακαλύψουμε το θησαυρό της ζωής μας...Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα..

Απόσπασμα από το κεφάλαιο με τίτλο: "Πώς να διαλέξετε ένα αποδοτικό επάγγελμα", από το βιβλίο "Πως να διαψεύδετε μία διάψευση και άλλες οδηγίες χρήσεως " του Umberto Eco

"......Ένα άλλο περιζήτητο επάγγελμα είναι του συγγραφέως οδηγιών χρήσεως των οικιακών συσκευών και των ηλεκτρονικών οργάνων. Οι οδηγίες αυτές θα πρέπει κατά κύριο λόγο να εμποδίζουν την εγκατάσταση. Το πρότυπο δεν είναι τα κολοσσιαία εγχειρίδια που συνοδεύουν τους υπολογιστές, διότι αυτά επιτυγχάνουν το σκοπό τους, έστω και με τρόπο δαπανηρό για τον παραγωγό. Το πρότυπο είναι τα χαρτάκια των φαρμακευτικών προϊόντων, τα οποία προϊόντα έχουν και το πλεονέκτημα να διαθέτουν επιστημονικοφανή ονόματα, για την περίπτωση που ο αγοραστής αισθάνεται αμηχανία, χωρίς όμως να αποκρύπτουν την πραγματική τους φύση (Προστατάν, Μηνοπαυσίν, Τσιρλάξ). Οι εσωκλειόμενες οδηγίες, αντίθετα, κατορθώνουν με λίγα λόγια να κάνουν ανεξιχνίαστες τις συμβουλές από τις οποίες εξαρτάται η ζωή μας: "Δεν υπάρχουν αντενδείξεις πλην των απρόβλεπτων και θανατηφόρων αντιδράσεων στο προϊόν".
Για τις οικιακές συσκευές και τα παρεμφερή, οι οδηγίες πρέπει να μακρηγορούν εξηγώντας πράγματα τόσο προφανή, ώστε να σας βάλουν στον πειρασμό να τα παραλείψετε, χάνοντας έτσι τη μόνη πραγματικά ουσιαστική πληροφορία:
"Για να εγκαταστήσετε το ΡΖ40, θα πρέπει κατα' αρχήν να το βγάλετε από τη χάρτινη συσκευασία του. Για να βγεί το ΡΖ40 από τη συσκευασία, θα πρέπει απαραίτητα, να ανοίξετε αυτή τη συσκευασί. Η συσκευασία ανοίγει, μόλις τραβήξετε προς τις αντίθετες κατευθύνσεις τα φύλλα του καπακιού (βλ. διάγραμμα στο εσωτερικό). Στη διάρκεια αυτών των εργασιών σας συμβουλεύουμε να κρατάτε το δοχείο κάθετο, με το καπάκι στραμμένο προς τα πάνω, διότι στην αντίθετη περίπτωση το ΡΖ40 διατρέχει τον κίνδυνο να πέσει κάτω. Το πάνω μέρος είναι εκείνο που γράφει ΑΝΩ. Στην περίπτωση που το καπάκι δεν ανοίξε με την πρώτη προσπάθεια, σας συμβουλεύουμε να δοκιμάσετε μια δεύτερη φορά. Μόλις το ανοίξετε και ρποτού να βγάλετε το αλουμινένιο κάλυμμα, θα πρέπει να αφαιρέσετε την κόκκινη ταινία, διαφορετικά η συσκευή εκρήγνυται. ΠΡΟΣΟΧΗ: μόλις βγάλετε το ΡΖ40 μπορείτε να πετάξετε το κουτί".


Ένα άλλο δύσκολο επάγγελμα είναι η επεξεργασία των ερωτηματολογίων εκείνων των τεστ που συνήθως εμφανίζονται, τα καλοκαίρια, στα πολιτικά και πολιτιστικά περιοδικά. "Ανάμεσα σε ένα ποτήρι με εγγλέζικο αλάτι και σε ένα με παλιό κονιάκ, ποιο θα διαλέγατε; Θα θέλατε να περάσετε τις διακοπές σας με μια λεπρή ογδοντάρα ή με την Ιζαμπέλ Ανζανί; Θα προτιμούσατε να σας επιτθούν άγρια κόκκινα μυρμήγκια ή να περάσετε μια νύχτα με την Ορνέλα Μούτι; Αν διαλέξατε την πρώτη απάντσηση σε όλα, είστε εξωστρεφής, εφευρετικός, πρωτότυπος αλλά σεξουαλικά λιγάκι ψυχρός. Αν απαντήσατε σε όλα το δύο, είστε τσαχπίνης".
Στην ιατρική στήλη μιας εφημερίδας βρήκα ένα τεστ για το μαύρισμα, που έδινε σε κάθε ερώτηση τρεις πιθανές απαντήσεις Α, Β και Γ. Οι απαντήσεις Α είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες:
"Μετά από την έκθεσή σας στον ήλιο, πώς θα χαρακτηρίζατε το κοκκίνισμα του δέρματός σας;
Α. Έντονο.
Πόσες φορές έχετε καεί;
Α. Κάθε φορά που κάθισα στον ήλιο.
48 ώρες μετά παό το ερύθημα τι χρώμα έχει το δέρμα σας;
Α. Είναι ακόμα κόκκινο.
Απάντηση: Αν έχετε περισσότερα Α, το δέρμα σας είναι πολύ ευαίσθητο και εύκολα παθαίνετε εγκαύματα από τον ήλιο"

Σκέφτομαι ένα τεστ που θα ρωτάει: "Έχετε πέσει από το παράθυρο περισσότερες από μία φορές; Στι περιπτώσεις αυτές παθαίνετει πολλαπλά κατάγματα; Μετά από κάθε πτώση παθαίνατε μόνιμη αναπηρία; Αν έχετε περισσότερα Α, ή είστε ηλίθιος ή κάτι έχει ο λαβύρινθος του αυτιού σας. Μην πλησιάζετε στα παράθυρα, όταν οι συνηθισμένοι καλαμπουρτζήδες σας φωνάζουν απ' έξω να κατεβείτε..."

".... Ήξερα πλέον ότι τα λάθη σ' αυτή τη ζωή πληρώνονται αδρά όταν είσαι άνθρωπος που κυνηγάει την αλήθεια. Ήξερα ότι οι πληγές δεν θάβονται όσο τσιμέντο κι αν τους ρίχνεις, όταν ζητάς να υπάρχεις μόνο με τον απόλυτα δικό σου εαυτό. Ήξερα ότι η αλήθεια δεν αγοράζεται με κανένα ψέμα, όσο μικρό κι ανώδυνο κι αν θέλουμε να το παρουσιάσουμε, όσες δικαιολογίες κι αν το φορτώσουμε. Ναι, ήξερα πολλά περισσότερα, μα εκείνη τη στιγμή πονούσα και δεν μπορούσα να εκτιμήσω την αξία της σοφίας που είχα κερδίσει.
Όμως δεν ήξερα ένα πράγμα : ότι όποιος μαθαίνει ν' αγαπάει ειλικρινά και να καταθέτει ένα αγνό κομμάτι της ψυχής του σε μια σχέση κάποια στιγμή αυτή την αγάπη την εισπράττει από αυτούς τους ανθρώπους που κανείς ποτέ δεν ύμνησε όσο θα τους άξιζε : τους φίλους. Τους φίλους τους πραγματικούς. Τον κάθε Κίμωνα, τον κάθε Στέλιο, που είναι καρδιές ανοιχτές κι άφοβες, κι αναζητούν μια ζωή χρυσό στη λάσπη. Που κλαίνε στο κλάμα σου, γελάνε στην ευτυχία σου, πονάνε στον πόνο σου και ψάχνουν να σου χαρίσουν κομμάτια ομορφιάς, γιατί ξέρουν ότι αξίζει ν΄ανακαλύψουν τα όμορφα μέσα τους και γύρω τους σαν έχουν τόπο να τα ακουμπήσουν, που θα τα τυλίξει μ' ευγνωμοσύνη και ζεστασιά.
Κι όσο πετάς απ' την ψυχή σου τα περιττά και ψεύτικα τόσο η ικανότητά σου ν' αγαπάς ειλικρινά θεριεύει, τόσο κι αυτοί οι άνθρωποι γίνονται περισσότεροι και είναι εκει, ευτυχώς Θεέ μου, είναι εκεί, για να σου δώσουν χέρι να σε τραβήξουν απ' τη λάσπη και να σε βάλουν σε ζεστή φωλιά να κοιμηθείς ώσπου να ξαναντέξεις. ..."

Χριστίνα Χονδρογιάννη, "Είναι που δε χωρώ σε ξένα όνειρα"

"..Οι άλλοι με θεώρησαν σοφό επειδή κέρδισα, δεν γνώριζαν όμως τις πολυάριθμες περιπτώσεις, όπου υπήρξα ανόητος επειδή έχασα και δεν ήξεραν ότι λίγες στιγμές πριν κερδίσω δεν ήμουν καν σίγουρος ότι δεν είχα χάσει..."

"...Η γνώση δεν είναι σα νόμισμα, που η ύλη του μένει άφθαρτη ακόμη κι αν υποστεί τις πιο αισχρές συναλλαγές: μοιάζει περισσότερο με ωραιότατο ένδυμα που φθείρεται με τη χρήση και την επίδειξη..."


"Το όνομα του Ρόδου" του Umberto Eco