«Μια άπειρη χρονική περίοδος προηγήθηκε της γέννησής μου.
Και εγώ τι ήμουν όλο αυτό τον καιρό;
Από μεταφυσική άποψη θα μπορούσα να απαντήσω.
Το εγώ μου δεν έπαψε ποτέ να είναι.
Μ’ άλλα λόγια όλοι αυτοί που ήταν “εγώ”, όλο εκείνο τον καιρό,
δεν ήσαν άλλοι από εμένα».
Oι στίχοι αυτοί μπορεί και νά 'ναι οι τελευταίοι
Oι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Aυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Tα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Kαι τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Nα γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.
"Κάθε μέρα θα θυμίζω στον εαυτό μου να απλώνει το χέρι και να σε αγγίζει απαλά. Γιατί δε θέλω να χάσω την ευκαιρία να σε αγγίξω. Κάθε μέρα θα δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία της αγάπης, ότι κι αν συμβεί".