Νομίζω πως, στο θέμα της τέχνης, η ποιότητα ορίζεται κατά το μεγαλύτερο μέρος απο τον δέκτη.
Αρκετοί συγχέουμε την ποιότητα με τη διαχρονικότητα. Δυστυχώς η τέχνη της μουσικής τείνει να "κατασπαράζεται" κάθε τόσο απο μόδες και κλισέ. Κατά συνέπεια, πολλές δημιουργίες εξαλείφονται μέσα στο χρόνο. Έτσι, ο ακροατής -υποσυνείδητα ίσως- αφήνει σε ξεχασμένα χρονοντούλαπα κάποια κομμάτια, μόνο και μόνο επειδή πέρασε η μόδα τους ή επειδή ξεθώριασαν. Πιστεύω όμως πως δεν είναι αυτή η κίνηση που αναιρεί την ποιότητα -έστω κι αν αυτή είχε οριστεί απο τον ίδιο τον δέκτη. Αυτό που κατ'εμέ ορίζει το ποιοτικό είναι η ίδια η ψυχική ανάγκη, η ίδια η "πείνα".
Κάποιοι απο εμάς κρατούν την πείνα για πάντα, άλλοι χορταίνουμε συχνά. Άλλοι δεν ξεχνάμε την πείνα μας, έστω κι αν την κορέσαμε.
Κατά συνέπεια, η ποιότητα ισούται με την ανάγκη να ακουμπήσουμε αυτή την "πείνα", να την αναγνωρίσουμε και να την αγαπήσουμε.
