Προς τιμήν Νίκου Καζαντζάκη

Η πρόταση του Χάρη είναι τέλεια.. και σπεύδω να την υλοποιήσω -λίγο προσθετικά - με μικρό (τυχαίο) απόσπασμα από Καπετάν Μιχάλη και ας πάρει σκυτάλη ο επόμενος (εφ΄όσον επιθυμεί) για ό,τι θέλει από Καζαντζάκη ή και από το ίδιο βιβλίο για να το συνεχίσουμε 

""Βρουχήθηκε ο καφενές, οι αγάδες πέταξαν πέρα τα μαρκούτσια, ανασηκώθηκαν. Οι πιο τολμηροί πασπάτεψαν βιαστικά τα κόκκινα ζωνάρια τους για μαχαίρι, οι γέροι άπλωσαν τα χέρια, φώναξαν:

- Αε στο καλό σου καπετάν Μιχάλη, μη μας βάλεις στα αίματα!

Μα αυτός ήσυχος, βαρύς, έπαιζε τον βούρδουλα στον αέρα :

-Όξω! Οξω! φώναξε, θέλω να πιώ τον καφέ μοναχός μου.

Ο μουεζίνης αν και ηταν γέρος δε βάσταξε. Πήδηξε από το πατάρι όπου κάθουνταν διπλοπόδι.

- Δε θα σου γίνει εφέτο το κέφι καπετάν Μιχάλη, ούρλιαξε. Δεν μπορείς εσύ κάθε χρόνο να μας ρεζιλεύεις, δε θα βγεις ζωντανός τη φορά ετούτη από δω μέσα, ταβλόπιστε!

Ενας νταής τουρκαλάς λυπήθηκε το γερο-μουεζίνη, μπήκε μπροστά. Ανάσπασε από τη ζώνη του ένα φαρδύ δίστομο λάζο και χύθηκε στον καβαλάρη. Μα ο καπετάν Μιχάλης έσκυψε, τον άρπαξε απ τον αρμό του χεριού, τον έσφιξε, και το μπράτσο του νιού τουρκαλά μαράθηκε, παράδωκε το λάζο. Ο καπετάν Μιχάλης τον κάρφωσε στη σέλα της φοράδας του και σήκωσε πάλι το βούρδουλα:

- Οξω! Οξω! μούγκρισε πάλι. Οξω!...... "" (καπετάν Μιχάλης σελ.159 εκδόσεις Ελένη Ν.Καζαντζάκη)

-  

Συνεχιζοντας στη πραγματικη ροη της συζητησης:



"Ο Χριστός είναι παντού, τριγυρίζει απόξω από το χωριό μας, χτυπάει την πόρτα μας, στέκεται και ζητιανεύει απόξω από την καρδιά μας. Φτωχός, πεινασμένος, άστεγος είναι ο Χριστός"

Απο το "Ο Χριστος ξανασταυρωνεται", μια απο τις πιο διδακτικες ατακες του βιβλιου.


( προτεινω να μη το συνεχισουμε με τον σκοταδιστη. Η αδιαφορια ειναι ο "θανατος" του )

-----------------

Dreamcatcher Music DreamCatcher

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : noizreduction στις 29-10-2012 22:34 ]

Και ενα κομματι απο το προλογο του βιβλιου "Ο τελευταιος πειρασμος"

«Η δυαδική υπόσταση του Χριστού στάθηκε για μένα πάντα βαθύ, ανεξερεύνητο μυστήριο· η λαχτάρα, η τόσο ανθρώπινη, η τόσο υπεράνθρωπη, να φτάσει ο άνθρωπος ως το Θεό – ή πιο σωστά: να επιστρέψει ο άνθρωπος στο Θεό και να ταυτισθεί μαζί του· η νοσταλγία αυτή, η τόσο μυστική και συνάμα τόσο πραγματική, άνοιγε μέσα μου πληγές και πηγές μεγάλες. Από τη νεότητά μου η πρωταρχική αγωνία μου, από όπου πήγαζαν όλες μου οι χαρές κι όλες μου οι πίκρες, ήταν τούτη: η ακατάπαυτη, ανήλεη πάλη ανάμεσα στο πνέμα και στη σάρκα. Μέσα μου παμπάλαιες ανθρώπινες και προανθρώπινες σκοτεινές δυνάμεις του Πονηρού· μέσα μου παμπάλαιες ανθρώπινες και προανθρώπινες φωτερές δυνάμεις τού Θεού· κι η ψυχή μου ήταν η παλαίστρα όπου οι δύο τούτοι στρατοί χτυπιούνταν κι έσμιγαν. Αγωνία μεγάλη· αγαπούσα το σώμα μου, και δεν ήθελα να χαθεί· αγαπούσα την ψυχή μου, και δεν ήθελα να ξεπέσει· μαχόμουν να φιλιώσω τις δύο αυτές αντίδρομες κοσμογονικές δυνάμες, να νιώσουν πως δεν είναι οχτροί, είναι συνεργάτες, και να χαρούν, να χαρώ κι εγώ μαζί τους, την αρμονία.

Κάθε άνθρωπος είναι θεάνθρωπος, σάρκα και πνέμα· να γιατί το μυστήριο του Χριστού δεν είναι μονάχα μυστήριο μιας ορισμένης θρησκείας· είναι πανανθρώπινο· σε κάθε άνθρωπο ξεσπάει η πάλη Θεού και ανθρώπου και συνάμα η λαχτάρα της φίλιωσης. Τις περισσότερες φορές η πάλη αυτή είναι ασύνειδη, βαστάει λίγο, δεν αντέχει μια αδύνατη ψυχή να αντιστέκεται καιρό πολύ στην σάρκα· βαραίνει, γίνεται και αυτή σάρκα, κι ο αγώνας παίρνει τέλος. Μα στους υπεύθυνους ανθρώπους, που έχουν μερόνυχτα καρφωμένα τα μάτια τους στο ανώτατο Χρέος, η πάλη ανάμεσα στη σάρκα και στο πνέμα ξεσπάει χωρίς έλεος και μπορεί να βαστάξει ως το θάνατο.

Ποτέ δεν ακολούθησα με τόσο τρόμο την αιματωμένη πορεία του στο Γολγοθά, ποτέ δεν έζησα με τόση ένταση, με τόση κατανόηση αγάπη το Βίο και τα Πάθη τού Χριστού, όσο τις μέρες και τις νύχτες που έγραφα τον Τελευταίο Πειρασμό. Γράφοντας την εξομολόγηση ετούτη της αγωνίας και της μεγάλης ελπίδας του ανθρώπου ήμουν συγκινημένος τόσο που τα μάτια μου βούρκωναν· δεν είχα νιώσει ποτέ με τόση γλύκα, με τόσο πόνο να πέφτει στάλα στάλα το αίμα του Χριστού στην καρδιά μου.

Γιατί ο Χριστός, για ν’ ανέβει στην κορυφή της θυσίας, στο Σταυρό, στην κορυφή της εξαΰλωσης, στο Θεό, πέρασε όλα τα στάδια του αγωνιζόμενου ανθρώπου. Όλα, και γι’ αυτό κι ο πόνος του΄μας είναι τόσο γνώριμος και τον πονούμε, κι η τελική νίκη του μας φαίνεται τόσο και δικιά μας μελλούμενη νίκη. O,τι είχε βαθιά ανθρώπινο ο Χριστός, μας βοηθάει να τον καταλάβουμε και να τον αγαπήσουμε και να παρακολουθούμε τα Πάθη του σαν να’ ταν δικά μας πάθη. Αν δεν είχε μέσα του το ζεστό ανθρώπινο στοιχείο, δε θα μπορούσε ποτέ με τόση σιγουράδα και τρυφερότητα να αγγίξει την καρδιά μας· και δε θα μπορούσε να γίνει πρότυπο στη ζωή μας. Αγωνιζόμαστε κι εμείς, τον βλέπουμε κι αυτόν να αγωνίζεται και παίρνουμε κουράγιο· βλέπουμε, δεν είμαστε ολομόναχοι στον κόσμο, αγωνίζεται κι αυτός μαζί μας».

Ποσο πιο ξεκαθαρο μπορει να γινει?

Συνεχίζω τη ''σκυταλοδρομία αποσπασμάτων'' παιρνοντας τη σκυτάλη από τη Μαιρη (Μαίρη συγγνώμη που δε συνεχίζω με απόσπασμα απο τον ''καπεταν-Μιχάλη'')

Από τα λόγια του καπεταν-Φουρτούνα στο ''ο Χριστός ξανασταυρώνεται'' :

''...Ο παπάς;Φαταούλας, άνοιξε σπετσαρία, τη λέει εκκλησία και πουλάει το Χριστό με το δράμι. Γιαίνει , λέει , ο κομπογιανίτης , όλες τις αρρώστιες. ''Τί αρρώστια έχεις εσύ; - Είπα ψέματα. - 'Ενα δραμι Χριστό , τόσα γρόσια.

- Έκλεψα. - Ενάμισι δράμι Χριστό, τόσο. - Εσύ; - Σκότωσα. - Α, βαριά αρρώστια, κακομοίρη. Θα πάρεις το βράδυ πριν να κοιμηθεις , πέντε δράμια Χριστό, κοστίζει πολύ , τόσο.  - Δεν κάνει παρακάτω , γέροντά μου; - Είναι η ταρίφα. Πλέρωσε αλλιώς θα πας στον πάτο της Κόλασης.'' Και του δειχνει τις ζωγραφιές που'χει στο μαγαζί του και που παρασταίνουν την Κόλαση, με φωτιές και καμακια και διαόλους, κι ο πελάτης τρέμει κι ανοιγει τη σακούλα...''

                                                                                                         ( ''ο Χριστος ξανασταυρώνεται '' , σελ. 27-28)

Κι αλλο ενα αποσπασμα απο ενα εκπληκτικο βιβλιο του:


 - Αρχοντόπουλο μου, είπα, να με συμπαθάς· ένα ήθελα να σε ρωτήσω, ετούτο: τρώς, πίνεις είσαι ντυμένος στο μετάξι, τραγουδάς κάτω από τα παραθύρια, γλέντι η ζωή σου· τίποτα λοιπόν δε σου λείπει;      

Ο νέος στράφηκε απότομα, αναμέρισε βίαια το μπράτσο, να μην τον αγγίξω.

- Τίποτα δε μου λείπει, αποκρίθηκε πεισματωμένος· γιατί με ρωτάς; Δε θέλω να με ρωτούν.      

Έδεσα κόμπο την καρδιά μου.
- Γιατί σε λυπούμαι αρχοντόπουλό μου, αρχοντόπουλό μου, του αποκρίθηκα.      

Ο νέος να το ακούσει, τίναξε με αλαζονεία το κεφάλι:
- Εμένα; Είπε, εσυ;! - και γέλασε.     

Μα σε λίγο, χαμηλώνοντας τη φωνή του:
- Γιατί με λυπάσαι, γιατί; Ρώτησε λαχανιασμένος.     

Δεν αποκρίθηκα.

- Γιατί; Ξαναρώτησε.     
Έσκυψε, με κοίταξε στα μάτια.
- Ποιός είσαι ντυμένος σα ζητιάνος; ποιός; Ποιός σ' έπεψε να με βρεις, εδώ στους δρόμους της Ασίζης τα μεσάνυχτα;     

Αγρίεψε:
- Μολόγα την αλήθεια! κάποιος σε στέλνει, ποιός;     

Και μην παίρνοντας απόκριση:
- Τίποτα δε μου λείπει! έκαμε χτυπώντας το πόδι του στη γης, δε θέλω να με λυπούνται· θέλω να με ζηλεύουν. Ναι, ναι, τίποτα δε μου λείπει!

- Τίποτα; έκαμα, μήτε ο ουρανός;     

Έσκυψε το κεφάλι, σώπασε· και σε λίγο:
- Πολύ αψηλά 'ναι ο ουρανός, δεν τον φτάνω·καλή 'ναι η γης, περίκαλη, κοντά μου!

- Δεν υπάρχει πράμα πιο κοντά μας από τον ουρανό· η γης είναι κάτω από τα πόδια μας και την πατούμε· ο ουρανός είναι μέσα μας.     

Το φεγγάρι είχε αρχίσει να χαμηλώνει, λίγα άστρα στον ουρανό· ανάρια ακούγονταν κοι καντάδες, όλο πάθος, από τις αλαργινές γειτονιές· ήταν γεμάτος ο νυχτερινός ετούτος καλοκαιριάτικος αέρας μυρωδιές κι έρωτα. Κάτω η πλατεία βουίζε.

- Ο ουρανός είναι μέσα μας, αρχοντόπουλό μου, ξανάπα εγώ.
- Πως το ξέρεις; με ρώτησε και με κοίταξε αλαφιασμένος.
- Πείνασα, δίψασα, πόνεσα - το 'μαθα"


Ο φτωχουλης του Θεου

 Ο Καζαντζάκης για τον ιερό τρόμο ( απο τον Ζορμπά)"Καθόμασταν σιωπηλοί στην άκρη της θάλασσας. Τη γραμμή του βουνού κύκλωνε ένας φοβερός αστερισμός, ίδιος τέρας με στριφογυριστή ουρά και πολλά μάτια, λάμψεις αστέρια  που ξαφνικά ξεκόλλαγαν από το στερέωμα και έπεφταν στο άπειρο.
Ο Ζ. κοίταζε τ’ αστέρια με το στόμα ανοιχτό, σα να τα ‘βλεπε για πρώτη φορά. Τι γίνεται εκεί απάνω! μουρμούρισε. Στράφηκε σ’ εμένα.
Και σε λίγο πήρε την απόφαση, μίλησε.
Ξέρεις να μου πεις τι σημαίνουν όλα αυτά; Ποιος τα έκαμε; Γιατί τα έκαμε; Και πάνω απ’ όλα, (με φωνή  γεμάτη θυμό και τρόμο): Γιατί να πεθαίνουμε;
Δεν ξέρω! αποκρίθηκα, και ντράπηκα σα να με ρωτούσαν το πιο απλό, το πιο απαραίτητο πράμα, και δεν μπορούσα να το εξηγήσω.
-Δεν ξέρεις! έκαμε και τα μάτια του γούρλωσαν.
Τότε τι ναι αυτά τα παλιόχαρτα που διαβάζεις; Γιατί τα διαβάζεις; ‘Άμα δεν λένε αυτό τι λένε;
-Λένε τη στενοχώρια του ανθρώπου που δεν μπορεί ν’ απαντήσει σε αυτά που ρωτάς, αποκρίθηκα.
-Να τη βράσω τη στενοχώρια τους! Εγώ θέλω να μου πεις από που ερχόμαστε και που πάμε. Του λόγου σου τόσα χρόνια μαράζωσες απάνω στις Σολομωνικές  θά’ χεις στύψει δυο τρεις χιλιάδες οκάδες χαρτί, τι ζουμί έβγαλες;

Τόση αγωνία είχε η φωνή του και εγώ δεν μπορούσα να δώσω μια απόκριση.
Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση, μήτε η Αρετή, μήτε η Καλοσύνη, μήτε η Νίκη, μα κάτι άλλο πιο υψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος. Τι ‘ναι πέρα από αυτό, πέρα από τον ιερό τρόμο; ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να προχωρήσει.
-Δεν απαντάς; έκαμε ο Ζ. με αγωνία.
Δοκίμασα να δώσω στο σύντροφό μου να καταλάβει τι είναι ο ιερός τρόμος:
-Είμαστε σκουληκάκια μικρά, αποκρίθηκα, απάνω σ’ ένα φυλλαράκι γιγάντιου δέντρου. Το φυλλαράκι αυτό είναι η γης μας. τ’ αλλά φύλλα είναι τ’ αστέρια που βλέπεις να κουνιούνται μέσα στη νύχτα.
Σουρνόμαστε απάνω στο φυλλαράκι μας, και το ψαχουλεύουμε με λαχτάρα τ’ οσμιζόμαστε, μυρίζει, βρωμάει, το γευόμαστε, τρώγεται, το χτυπούμε, αντηχάει και φωνάζει σαν πράμα ζωντανό.
Μερικοί άνθρωποι, οι πιο ατρόμητοι, φτάνουν ως την άκρα του φύλλου. Από την άκρα αυτή σκύβουμε, με τα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά ανοιχτά, κάτω στο χάος.
Ανατριχιάζουμε. Μαντεύουμε κάτω μας το φοβερό γκρεμό… Κι έτσι σκυμμένοι στην άβυσσο, νογούμε σύγκορμα, σύψυχα, να μας κυριεύει τρόμος. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει… .
Σταμάτησα. ‘Ήθελα να πω: «Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η ποίηση», μα ο Ζ. δε θα καταλάβαινε και σώπασα.
-Τι αρχίζει; ρώτησε εκεινος λαχτάρα. Γιατί σταμάτησες;
-…Αρχίζει ο μεγάλος κίνδυνος,  είπα.
‘Άλλοι ζαλίζονται και παραμιλούν, άλλοι φοβούνται και μοχθούν να βρουν μιαν απάντηση, που να τους στυλώνει την καρδιά και λένε: “Θεός”. .
‘Άλλοι κοιτάζουν από την άκρα  του φύλλου το γκρεμό ήσυχα, παλικαρίσια
και λένε: «Μου αρέσει».
Ο Ζ. συλλογίστηκε κάμποση ώρα.  Βασανίζονταν να καταλάβει. Εγώ, είπε τέλος, κοιτάζω κάθε στιγμή το θάνατο, τον κοιτάζω και δεν φοβούμαι. ‘Όμως και ποτέ, ποτέ δε λέω: Μου αρέσει. Όχι, δε μου αρέσει καθόλου! Δεν είμαι λεύτερος;
-Δεν είμαι λεύτερος; ξαναφώναξε.»

Από "ο Χριστός ξανασταυρώνεται" 

...Ο Μανολιός άπλωσε σταυρωτά τα χέρια..."Σκοτώστε με"  είπε

Ετσι που προχωρούσε ήσυχος, ανυπεράσπιστος, κι έπεφτε απάνω από το ξανθό κεφάλι του το γλυκό φως από τα καντήλια, τον έβλεπε ξαφνιασμένος ο λαός κι άθελά του άνοιγε ολοένα τόπο να περάσει. Τόσο ήταν το ξάφνιασμά του που αν την ώρα εκειίνη πήγαινε ο Μανολιός ως την πόρτα κι έφευγε, κανενας δεν θα κουνούσε να τονε σταματησει.

Μα αυτός σταμάτησε στη μέση της εκκλησιάς, κάτω από τον Παντοκράτορα του τρούλου, άνοιξε πάλι σταυρό τα χέρια του.

- Σκοτώστε με... είπε πάλι σα να παρακαλούσε.

Ο παπα Γρηγόρης κατέβηκε από το ιερό, έγνεψε στον Παναγιώταρο να τον ακολουθήσει [....]

Κλείστε την πόρτα! φώναξε πνιχτά. Κλείστε την πόρτα , θα μας φύγει.

Η πνιχτή κραυγή του παπά τίναξε τον λαό απ την ξαφνικιά τρομάρα. Και μονομιάς τους κυρίεψε ο φόβος μην τους ξεφύγει το κυνήγι, κι όλοι μαζί ζύγωσαν κυκλωτικά κι έζωσαν σφιχτά το Μανολιό [...] κι ακούστηκε πάλι η στριγγιά φωνή του γερο Λαδά:

-Θάνατος! Θάνατος!

[....]

Ο παπα Γρηγόρης σήκωσε τα χέρια

- Στ όνομα του Θεού, φώναξε, παίρνω το κρίμα απάνω μου!

Εσυρε το μαχαίρο ο Παναγιώταρος, στράφηκε στον παπα Γρηγόρη

- Με την ευκή σου γέροντα, είπε

- Με την ευκή μου Παναγιώταρε !

[...]

- Αδέρφια... ακούστηκε σιγανή ξεψυχισμένη η φωνή του Μανολιού. Μα δε μπόρεσε να τελειώσει, είχε κυλιστεί κάτω στις πλάκες της εκκλησίας και σπάραζε. Είχε ακόμη ανοιχτά τα μπράτσα σαν σταυρωμένος κι ολούθε έτρεχαν από πλήθος μαχαιριές τα αίματα.

Οσμίστηκε το αίμα ο λαός, έπεσε απάνω στο κορμί που σπαρταρούσε. Ο γερο Λαδάς είχε κολλήσει το φαφούτικο στόμα στο λαιμό του Μανολιού και πολεμούσε λυσσασμένος να του κόψει ένα κομμάτι κρέας...[....]

Ο παπα Γρηγόρης έγνεψε στον καντηλανάφτη κι αυτός ζύγωσε τρικλίζοντας.

- Ανοιξε την πόρτα, πρόσταξε, και νά ΄ρθεις γρήγορα να σφουγγαρίσεις τις πλάκες από τα αίματα. Μην ξεχνάς, έχουμε απόψε τα μεσάνυχτα τη Γέννηση του Χριστού.

Στράφηκε στο κοπάδι του:

- Πάμε αδελφοί Χριστιανοί, είπε. Κάμαμε το χρέος μας, ο Θεός είναι μαζί μας!!!

(από σελ.458-459-460 εκδ.Ελ.Ν.Καζαντζακη)

Δεν είναι μυστικό πως ο Ν. Καζαντζάκης έγινε ευρέως γνωστός, εκτός από το τεράστιο λογοτεχνικό και φιλοσοφικό του εκτόπισμα, και από τον λυσσαλέο πόλεμο των εχθρών του, δηλαδή των δυνάμεων που εκπροσωπούσαν τη συντήρηση, την εξουσία, το σκοταδισμό, την ακαμψία σκέψης και πνεύματος, ιδιαίτερα όταν προτάθηκε για βραβείο Νόμπελ…

Όποιος φοβάται και κυνηγά ΙΔΕΕΣ εκπροσωπεί ΠΑΝΤΑ, είτε το γνωρίζει είτε όχι, το σκοταδισμό, την παρακμή, τη χειραγώγηση, τη φθορά…

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι τον αποκάλεσαν -όπως και τον κάθε αμφισβητία της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων ή «ενοχλητικό»- ως «κομμουνιστή». Δεν γνώριζαν όμως καλά πως μια τόσο ιδιαίτερη, ελεύθερη και ατομικιστική φύση σαν τον Καζαντζάκη δεν θα μπορούσε ΠΟΤΕ να ευδοκιμήσει για πολύ μέσα σε οποιαδήποτε ιδεολογικά κλισέ…

Πιστεύω πως κανένας πεφωτισμένος και μορφωμένος χριστιανός που έχει μελετήσει σοβαρά και χωρίς προκαταλήψεις το έργο του Καζαντζάκη δεν θα απειλούνταν σε οποιαδήποτε περίπτωση από τις προσεγγίσεις του όσον αφορά στα χριστιανικά ιδεώδη, στις χριστιανικές αρχές, ακόμα και στην ίδια την ιδέα περί Θεού. Σίγουρα θα διαφωνούσε αλλά δεν θα θεωρούσε την άκρως προσωπική χροιά που δίνει ο Καζαντζάκης στην έννοα «Θεός» ως απειλή για τη θρησκεία ή ως αιτία αφορισμού…

Mousikodifis,

ΚΑΝΕΙΣ μας δεν έχει αποκλειστικά δικές του ιδέες και γνώσεις. Η ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ γνώση και εξέλιξη βασίζεται ΠΑΝΤΑ στις ήδη προϋπάρχουσες γνώσεις και δεν προκύπτει από παρθενογένεση. Ακόμα και εσύ ο μικρός και ασήμαντος ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ γνωρίζεις από άλλους τα έμαθες ακόμα και το πως να ουρείς και το πως να χρησιμοποιείς πιρούνι και κουτάλι...

Ούτε η ηλικία σου ούτε οι προφανέστατα  ελλιπέστατες γνώσεις σου ούτε η ανάπηρη κρίση σου ούτε ο αλλόκοτος φανατισμός και δογματισμός ή η μισαλλοδοξία σου επιτρέπουν τέτοια έπαρση και αδιαλλαξία…

Χαμήλωσε λίγο τους τόνους, γίνε, όπως λέει και η θρησκεία σου, λίγο πιο σεμνός, ταπεινός και μετριόφρων, και δεν θα χάσεις… Ίσως αποκτήσεις και λίγο χρώμα πέραν του γκρίζου…

Τα δεκάδες σχόλιά σου σε διάφορα θέματα δεν είναι δύο γραμμές...

Το ύφος και ο τρόπος σου είναι τόσο κραυγαλέα που μιλούν από μόνα τους...

Εγώ τα απέδωσα απλά σε γραπτή μορφή...

Δε συνεχίζουμε την κουβέντα για τον Νίκο Καζαντζάκη καλύτερα;  Στο κάτω κάτω είναι τιμή του να ασχολούνται μαζί του ακόμα και σήμερα όλοι οι θρησκόληπτοι που επειδη δεν έχουν τι να κάνουν προσπαθούν να καταστρέψουν κουβέντες στο forum...

Μουσικοδίφη

Το θέμα είναι "προς τιμήν Νίκου Καζαντζάκη"

Από ευγένεια και μόνο θα μπορούσες να κρατησεις απόσταση εφ΄όσον δεν έχεις καμμιά διάθεση να "τιμήσεις" και η γνώμη σου είναι χείριστη γι αυτόν.

Οταν κάπου μαζεύονται για να "τιμήσουν" χαρακτήρισέ μου εσύ αυτόν που μπαίνει μέσα για το αντίθετο.

Βέβαια εδώ είναι ανοικτή συζήτηση και λαμβάνει μέρος ο καθένας, αλλά  θα μπορούσες  να ανοίξεις εσύ ένα αντίστοιχο θέμα "κακώς δεν αφορίστηκε επίσημα ο Καζαντζακης" και να εκθέσεις εκει όσα πρεσβεύεις.

Θα μπορούσες επίσης -συμμετέχοντας σ΄αυτό το θέμα να γράψεις μεν την αντίθετη γνώμη σου αλλά χωρίς τέτοια επιμονή και εμπάθεια με διαρκείς επαναλήψεις όσων έγραψες εν πρώτοις.

Ολα αυτά βέβαια σ΄ενα παράλληλο σύμπαν που ο θεός δεν λέει πουθενά "εγώ θα συγχωρώ αλλά εσείς θα μισείτε με πάθος ό,τι δεν καταλαβαίνετε και θα αφήνετε τους νεκρούς σας αδιάβαστους"

(έγραψες) Κακώς για μένα δεν αφωρίσθηκε και ακόμη χειρότερα έπραξαν οι ιερείς στην Κρήτη οι οποίοι διάβασαν επιμνημόσυνη δέηση.

Μήπως προκειται για μετενσαρκωση του παπα-Γρηγόρη Μαίρη;;;;

Πέραν των πεποιθήσεών του, εγώ αναγνωρίζω στον Καζαντζάκη ένα πρωτότυπο λογοτεχνικό είδος και μια σημαντική φιλοσοφική σχέση.

Πιθανόν να ήταν μασώνος, πιθανόν πολλές θέσεις του να είναι κατακριτέες, ωστόσο υπήρξε μεγάλος λογοτέχνης αλλά τολμώ να πω και φιλόσοφος.

Διάβαζα πέρυσι τα ταξιδιωτικά του (Αγγλία) και το ρούφηξα.

Σίγουρα δεν θα ήμουν σε εύκολη θέση αν διάβαζα τον Τελευταίο Πειρασμό, την βασική ιδέα του οποίου γνωρίζω.

Ωστόσο ανεξάρτητα απο τις θεολογικές μου ενστάσεις τον θεωρώ ξεχωριστό.

Πάντως διάλογος δεν είναι όποιος έχει αντίθετη γνώμη, να ακούει τα μύρια όσα....

Η περιγραφη και τα λόγια του Αγά στην αρχή του μυθιστορήματος ''Ο Χριστός ξανασταυρώνεται'' :

''...Μισοσφαλνάει τα μαχμουρλίδικα μάτια και χαιρεται ο Αγάς τον απάνω κοσμο. Όλα τα'καμε καλά ο Θεός , συλογιέται , πετυχεμένο πράμα είναι ο κόσμος τούτος , τίποτα δεν του λείπει: αν πεινάσεις , εχει ψωμί και κρέας κοκκνιστό και πιλάφι με κανέλα. Αν διψάσεις , έχει το αθάνατο νερό , τη ρακή. Αν νυστάξεις , έχει κάμει ο Θεός τον ύπνο , ένα κι ένα για τη νύστα. Αν θυμώσεις , έχει κάμει το βούρδουλα και τα πισινά του ραγιά. Αν σε πιάσουν τα μεράκια σου , έχει κάμει τον αμανέ. Κι αν θες να ξεχάσεις τα ντέρτια και τα βάσανα του κόσμου , έχει κάμει το Γιουσουφάκι.

- Μεγάλος μάστορας είναι ο Αλλάχ , μουρμούρισε συγκινημένος , μεγάλος μάστορας , μερακλής. Κόβει το μυαλό του. Πώς του ήρθε τώρα κι έκαμε τη ρακή και το Γιουσουφάκι!''

Η Κραυγή κηρύχνει μέσα μου επιστράτεψη. Φωνάζει:"Εγώ είμαι η Κραυγή, είμαι ο Κύριος ο Θεός σου! Δεν είμαι καταφύγι. Δεν είμαι σπίτι κι ελπίδα. Δεν είμαι Πατέρας, δεν είμαι Γιός, δεν είμαι Πνέμα. Είμαι ο Στρατηγός σου!

>> Δεν είσαι δούλος μου μήτε παιχνίδι στις απαλάμες μου. Δεν είσαι φίλος μου, δεν είσαι παιδί μου. Είσαι ο σύντροφός μου στη μάχη.

>>Κράτα γενναία τα στενά που σου μπιστεύτηκα, μην τα προδώσεις! Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα να γίνεις ήρωας.

>> Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιό δίσκολο? Αυτό θέλω! Ποιό δρόμο να πάρεις? Τον πιό κακατράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ, ακλούθα μου!

>> Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερό του ρυθμό είναι λεύτερος.

>> Να μάθεις να προστάζεις. Μονάχα όποιος μπορεί να προστάζει είναι αντιπρόσωπός μου απάνω στη γης ετούτη.

>> Ν΄αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

>> Ν΄αγαπάς τον καθένα ανάλογα με την συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους, να ζητάς συντρόφους!

>> Να ΄σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Οταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλλίτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.

>> Πού πάμε? Θα νικήσουμε ποτέ? Προς τι όλη τούτη η μάχη? Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε! 

Ασκητική σελ. 30-31-32 εκδ. Ε.Καζαντζακη 1966 υπογεγραμμένο αντίτυπο  (χαμογελάω περήφανη)

Πολύ ενδιαφέρουσα η αναδημοσίευση ενός άρθρου που είχε κάνει παλαιότερα ο Japan88gr και αξίζει να διαβαστεί :

http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Splatt_Forums&file=viewtopic&topic=22008&gotolast=1