Μετά από πολλές τρελές μέρες συνεχίζω...

Δυο ματάκια νικημένα

Δώσε μου ένα παλιό τραγούδι ν' αγαπήσω
τώρα που φεύγεις τις άδειες ώρες να γεμίσω
Ούτε μια στιγμή μονάχος να μη μείνω
μη καταλάβω πως μου λείπεις τελικά

Θέλεις να φύγεις από μένα
με δυο ματάκια νικημένα
απ' άλλο μέρος να κοιτάς
της τραγωδίας το χορό να ξεγελάς

Μακριά θέλεις να φύγεις
δρόμους να βρεις στο ταξίδι
Με τη φωνή σου να ηχεί
σε χαραμάδες που η ζωή σε οδηγεί

Εμπιστοσύνη στο ένστικτο Γεωργία....μαζί σου...άλλωστε δεν προορίζονται όλα τα στιχάκια για τραγούδια.

Θα μπορούσε κανείς να το δει σαν ποιηματάκι , πράγμα που δεν κάνει πάντα απαραίτητες τις ομοιοκαταληξίες..

keep going....

Μετα απο τις παρατηρησεις σας αυτο υπέσθει πολλες αλλαγες

Η άλλη ζωή

Θέλω να ζήσω την άλλη μου ζωή
αυτή που θα 'θελα να είναι αληθινή.
Μια ζωή πλασμένη μες στα όνειρα μου
που όλο τρέχω μα βρίσκετε μπροστά μου

Βγαίνω απ' αυτό αξία να μη δώσω
μα έτσι τον άλλο μου μισό θα προδώσω
Τα όνειρα και τις τρελές μου αυταπάτες
θα καμουφλάρω πίσω από τις απάτες

Μισή ζωή με θέλει σαν αγέρας
ταξίδια να κάνω στων λιμανιών το πέρας
Κι η άλλη μισή γραφεία να γυρνώ
υπογραφές να βάζω σαν αφεντικό

Πρωτη φορά γραφω κάτι και δεν έχω ιδέα αν είναι καλό ή όχι. Άρα επιβάλλεταιη γνώμη σας

Ηθική που ξεβάφει

Έλεγα στην αρχή αυτής της μάχης
"Θα παλέψω αυτόν τον εφιάλτη
στα ίσια θα του παίξω ένα παιχνίδι
Δε φοβάμαι του νου μου αυτή τη δίνη"

Μα κάποιος μου έκλεψε κι αυτό το κάτι
που μου κρατούσε ψηλά το κεφάλι
Τα μάτια μου κοιτάγανε το χώμα
δεν έβλεπαν του ουρανού το χρώμα

Το μυαλό μου μου έλεγε να φύγω
μα η καρδιά μου ζήταγε να μείνω
Η μάχη τελικά ήτανε μέσα μου
κι έχασα απ' την ίδια τη μιζέρια μου

Στην αρχή φοβόμουν τον εφιάλτη
μα εχθρός ήταν του νου η απάτη
Του κόσμου η ηθική που ξεβάφει
η σκουριά που τρώει ένα κατάρτι

μετα απο αρκετα καιρο ξανα εδω


Σαν πολιτεια μεγάλη

Δε θ' αλλάξουμε ποτέ
αν απόφαση δε πάρεις
Δε θ' αλλάξουμε ποτέ
αν δε σηκώσεις κεφάλι
Όσο ο φόβος κυριεύει τη σκέψη
δε θα υπάρξει ελπίδα να αντέξει

Φοβάσαι ν' αντιδράσεις
σ' όλα όσα σε πονάνε
και σ' εκείνα που σκυφτό
τόσα χρόνια σε κρατάνε

Με ελπίδα τον κόσμο
πως θα αλλάξουνε άλλοι
περιμένεις ένα φως
σαν πολιτεία μεγάλη
Όσο τον κόσμο σου αφήνεις σε άλλους
τόσο εσύ θα είσαι πιο μακριά τους

Τι παραμύθι να σου πω

Τι παραμύθι να σου πω
που να 'χει τέλος κάλο
Για να μη κλάψεις

Τι παραμύθι να σου πω
Που να 'χει τέλος κάλο
Να μου γελάσεις

Άσε στην Άκρη τους κακούς
Τα όνειρα που σε πονούν
Να ησυχάσεις

Πάρε φωτιά να ζεσταθείς
Πάρε νερό για να πλυθείς
Και να ξεχάσεις

Μια αγκαλιά αγκαλιά θα 'ρθει ξανά
Δυο ματάκια καστανά
Πριν τα φωνάξεις

Την ομορφιά σου θα σου βρουν
Θα κοιτάξουν και θα πουν
Όλα εντάξει

Μου άρεσε πολύ αυτός ο στίχος, συγχαρητήρια.. Μερικές προτάσεις

"Τι παραμύθι να σου πω

καλό να έχει τέλος

Για να μη κλάψεις..."

Πιο όμορφο έτσι. Και στο τέλος προτείνω:

"Μια αγκαλιά θα 'ρθει ξανά

Δύο ματάκια καστανά

Πριν τα φωνάξεις

Στη μοναξιά σου θα σε βρουν

Θα σε κοιτάξουν και θα πουν

Όλα εντάξει"

(Το μοναξιά είναι πιο δραματικό από το ομορφιά). Καλή συνέχεια!

[ τροποποιήθηκε από τον/την vasilispoul, 29-04-2013 09:44 ]

Κι άλλη μια πρόταση, με σεβασμό στους στίχους σου, που και εμένα μου αρέσουν:

Τί παραμύθι να σου 'πώ
-να 'ναι το τέλος του καλό,
για να μην κλάψεις;

Τι παραμύθι να σου 'πώ
-να 'ναι το τέλος του καλό,
να μου γελάσεις;

Άσε στην άκρη τους κακούς,
τα όνειρα που σε πονούν,
να ησυχάσεις.

Πάρε φωτιά να ζεσταθείς,
πάρε νερό για να πλυθείς
και να ξεχάσεις.

Μια αγκαλιά θα 'ρθεί ξανά.
Δυο ματάκια καστανά,
πριν τα φωνάξεις,

Την ομορφιά σου θα σου βρουν,
Θα την κοιτάξουν και θα πουν:
Όλα εντάξει!
 

Σημ. Άν  μετρικά επιμένεις στο Μια αγκαλιά αγκαλιά, (τάτα-τάτατα-τά) θα πρότεινα: Μια ζεστή αγκαλιά .

[ τροποποιήθηκε από τον/την costaspanag, 29-04-2013 10:38 ]

Όντος...το μοναξιά είναι πιο δραματικό και σ' ευχαριστώ πολυ γιατι δε το είχα σκεφτεί ετσι

Πολύ όμορφες οι αλλαγές σου ιδικά το "να 'ναι το τέλος του καλό" νομίζω πως θα το κρατήσω

Πως να σωπάσω

Πως να σωπάσω σ’ ένα κόσμο που διαλύετε;
Πως να σωπάσω σ’ ένα κόσμο που δε ζει;
Σ’ ένα στρατό που όσο πάει εξαπολύετε
και μεγαλώνει κάθε ώρα και στιγμή

Σ’ έναν Απρίλη που ποτέ μου δε τον έζησα
σ’ έναν Απρίλη που τον έζησες εσύ
Τα δυο μου χέρια που ποτέ τους δεν οπλίσανε
Τα δυο τους χέρια στο αίμα έχει βαφτεί

Πως να σωπάσω στην εικόνα κάποιας σβάστικας
και σε καδρόνια που χτυπάνε τα κορμιά
Μια ιστορία που από κάποιους ξεχάστηκε
μια ιστορία που θα ειπωθεί ξανά

(για το τελευταιο διστιχο δεν ειμαι και πολυ σιγουρη.... ο χρονος θα δειξει)

Δυο Λόγια

Τα γόνατα σου αγγίξανε το στήθος
και τ’ άρωμα σου μύρισε σκουριά
Το άγγιγμα σου έμεινε στο τοίχο
με μια καρδιά που ξέπνοα χτυπά

Τα ματιά σου προδώσανε τον ύπνο
σ’ ένα φιλί που έταζε κενό
Δυο λόγια με το τελευταίο χτύπο
Δυο λόγια είπες μόνο “σ’ αγαπώ”

Δε χάρισες ποτέ ξανά το βλέμμα
μια κρύα αίσθηση μου δίνεις μοναχά
Μα πια δε φέρνεις δάκρυα στα μάτια
μα ζωγραφίζεις μια θλίψη από χαρά