Το πείραμα με το βιολιστή στο μετρό (Washington Post) - Greek Sub

Το έχω δεί εδώ και πολύ καιρό το βιντεάκι αυτό,μού το έστειλε ένας φίλος μου.

Σημασία δέν έχει τί δουλειά έκαναν οι 1097 άνθρωποι που πέρασαν χωρίς κάν να κοιτάξουν ποιός ήταν αυτός που έπαιζε.Αλλωστε,το ότι κάποιος είναι mid-level bureaucrat δέν σημαίνει απαραιτήτως ότι ξέρει και από μουσική-έστω και τους πιό γνωστούς βιολιστές.

Σημασία έχει πως πλέον έχουμε όλοι τόσο απορροφηθεί απ'την καθημερινότητά μας ώστε δέν μάς μένει χρόνος να ασχοληθούμε ή να εξερευνήσουμε κάτι άλλο,ακόμα και όταν δέν πηγαίνουμε στίς δουλειές μας.Μόλις το πρωί εγώ ο ίδιος,περνώντας απ'την γωνία Πατησίων και Αγίου Μελετίου,εκεί που είναι το κτίριο τής πρώην Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών,είδα μιά κοπέλα που έπαιζε σαξόφωνο-το πασίγνωστο Take Five-με τα υπόλοιπα όργανα playback από έναν "ευθηνό" μικρό ενισχυτή και με εντυπωσίασε το πόσο καλά έπαιζε,αλλά δέν είχα χρόνο να κάτσω να ακούσω επειδή έπρεπε να πάω σε κάποιο ωρισμένο μέρος και βιαζόμουν (παρ'ότι είναι Σάββατο και δέν δουλεύω,άρα λογικά έπρεπε να είμαι πιό "χαλαρός")......

Εννοείται πως ούτε κανείς άλλος είδα να κάθεται εκεί να ακούση την κοπέλα....

ΥΓ.Tu vois,moi j'en profite :) Mais un rossignol n'apporte pas le printemps (meme en plein automne)...

2009

http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=21997

Οποιος εχει βρεθει σε μητροπολεις των Ηνωμενων Πολιτειων, γνωριζει πολυ καλα οτι σε πολυσυχναστα σημεια, σχεδον παντα (για να μην πω αποκλειστικα παντα) υπαρχουν μουσικοι που παιζουν. Βεβαιαως αυτο συμβαινει και σε αλλες μεγαλες πολεις ανα τον πλανητη.

Ασφαλώς και συμβαίνει.Στην Γενεύη,τον Δεκέμβριο τού 1980, είχα δεί ένα ολόκληρο Jazz κουαρτέττο,με όρθιο πιάνο μάλιστα,που έπαιζε "παπάδες" στον δρόμο (εντάξει,στο πεζοδρόμιο ήταν οι άνθρωποι..)

Ομως ούτε και αυτούς σταματούσε να τους δή πολύς κόσμος-και αυτό ακριβώς έδειξε το πείραμα με τον Joshua Bell,ότι μάς απορροφά τόσο πολύ η καθημερινότητά μας ώστε δέν έχουμε χρόνο να αφιερώσουμε γιά να εντοπίσουμε κάτι ωραίο-είτε μουσικά είτε εικαστικά-που μάς παρουσιάζεται ξαφνικά σε ένα "ασυνήθιστο" περιβάλλον.

Επίσης,οι μουσικοί που παίζουν στα πολυσύχναστα αυτά σημεία δέν είναι όλοι μεγάλης αναγνωρισιμότητος άτομα (παρ΄όλου που κάποιοι ενδέχεται να είναι εξ ίσου καλοί ή και καλύτεροι).

Αν ομως βρεθεις στο village και ενιοτε στο soho στην Ν.Υορκη οπου σε ΚΑΘΕ γωνια υπαρχουν μουσικοι, δε νομιζω πως θα μπορουσες να σταματας συνεχως στον καθενα. Ειναι συχνο φαινομενο εκει εδω και δεκαετιες. Ισως και γι'αυτο εγινε το πειραμα στην Washington...

Μεταξυ μας τωρα, ειναι πολυ δυσκολο να αρεσει ενας βιολιστης μονος του, ειδικα οταν παιζει αγνωστα κομματια. Απο πανω μου εμενε ενας που επαιζε πρωτο βιολι οχι αστεια, και ηταν απαισιο να το ακουω, ενω το πιανο ακουγοταν ωραια ακομα οποιος και να επαιζε.

 Ας βαλουν τον steve vai να δουμε τι θα γινει!!

Το πιάνο είναι πολυφωνικό όργανο και ακόμη κι'ένας απλώς καλός πιανίστας μπορεί να παίξη ένα κομμάτι με τρόπο που να κεντρίση και να διατηρήση το ενδιαφέρον τού ακροατή.

Το βιολί είναι μονοφωνικό-δέν μπορείς να εμπλουτίσης την μελωδική γραμμή με συγχορδίες,οπότε πέραν ενός χρονικού ορίου το αυτί σου αρχίζει να βαρυέται.

Φυσικά,κάποιος που έχει συνηθίσει να ψάχνεται γενικώς πάνω στην μουσική είναι πολύ πιθανώτερο να σταθή ν'ακούση έναν καλό μουσικό που παίζει στον δρόμο,από κάποιον που δέν έχει καμμιά σχέση (ή που απλώς δέν πολυνοιάζεται γιά το τί ακούει).

Και βέβαια σε πόλεις όπου σε κάθε γωνιά τού δρόμου υπάρχουν μουσικοί που παίζουν (και μάλιστα σε κάποιες πόλεις όπως στο Λονδίνο δίνουν εξετάσεις ενώπιον επιτροπής γιά να τους δοθή αυτό το δικαίωμα και παίζουν μάλιστα και σε σευγκεκριμένες γωνιές τού δρόμου ο καθένας),είναι φύσει αδύνατον να σταματάς ν'ακούσης τον καθένα γιατί τότε δέν πρόκειται ποτέ να πάς εκεί που θέλεις.Ομως φαντάζομαι ότι άν σε κάποια γωνιά τού δρόμου δής να παίζη π.χ. ο Stephane Grappelli ή ο Eric Clapton,ε τότε σίγουρα θα σταθής να τον ακούσης... 

Τον πρωτο δεν τον γνωριζω αλλά γνωριζω σιγουρα πως ο Eric Clapton δεν υπηρχε περιπτωση να κανει κατι τετοιο. Ασε που για να τον δεις ζωντανα πρεπει να τα σκασεις. Εδω που βρισκομαι παιζει τον Μαιο και το πιο φτηνο εισιτηριο αυτη την στιγμη ειναι γυρω στα 90 ευρω (παντα απο το ιντερνετ) αλλα φανταζομαι πως τον ανεφερες χαριτολογωντας.

Προσωπικα προτιμω να δω εναν πάνκη που ξερει τρια ακκορντα να τα παιζει με σθενος. Αυτο πραγματικα θα μου κεντριζε τον ενδιαφερον διοτι θεωρω τετοια ατομα πιο αυθεντικα απο οποιονδηποτε βιρτουοζο Jazz μουσικο που εχω δει στην Αμερικη. Η εστω εναν bluesman με ψυχη if you know what I mean...

Ο Stephane Grappelli είναι (άν ζή ακόμη,γιατί ήταν αρκετά μεγάλος όταν τον είχα δεί σε συναυλια του εδώ στην Αθήνα) ένας απ'τους καλύτερους Jazz βιολιστές ανά τον κόσμοι.

Προφανώς ούτε και ο Joshua Bell θα έκανε αυτό που έκανε στο μετρό άν δέν τον ενδιέφερε να συμμετάσχη στο πείραμα.Κι'αυτόν γιά να τον δής ζωντανά πρέπει να τα σκάσης-και μάλιστα περισσότερο απ'τον Κλάπτον.Αν θυμάμαι καλά,το άρθρο που περιγράφει το πείραμα αναφέρει πως την επόμενη μέρα ο Bell επρόκειτο να δώση ένα κονσέρτο με το πιό φτηνό εισιτήριο περίπου δυό φορές αυτό που βρήκες στο internet γιά τον Κλάπτον

Of course I know what you mean.Εχω δεί αρκετούς bluesmen,rockmen κλπ κλπ που δέν τους ήξερε ούτε η μάνα τους αλλά το συναίσθημα που έβγαζαν με το παίξιμό τους ήταν συγκλονιστικό.Γιά τους πάνκηδες έχω μιά επιφύλαξη διότι ειδικά εδώ στην Ελλάδα πολλοί βαφτίζουν την μουσική τους ασχετοσύνη ώς "πάνκ"-οπότε είναι δύσκολο να ξεχωρίσης ποιός είναι αυθεντικός και ποιός όχι.Πάντως μιά πάνκ μπάντα που είχα δεί κάποτε στα Εξάρχεια εν μέσω τών τραγουδιών της έριξε κι'ένα πεντάφωνο χορωδιακό που ρεζίλευε ακόμα και την χορωδία τής Ελληνικής Λυρικής Σκηνής.......

Τώρα βέβαια φαντάζομαι πως άν οι ερευνητές επαναλάμβαναν το συγκεκριμένο πείραμα με μιά διάσημη χορωδία,θα σταματούσε πολύς κόσμος να τους ακούση....γιατί πενήντα νοματαίοι να τραγουδάνε στον σταθμό τού μετρό,παραείναι πολλοί γιά να περάσουν απαρατήρητοι....

Φίλε μου απ'οσο γνωρίζω ο Clapton πριν γίνει γνωστός έπαιζε μουσική στους δρόμους του Λονδίνου.