Γιατί τόσες αυτοκτονίες;

Να με συγχωρέσεις noizreduction, καμία πρόθεση δεν είχα να υποβαθμίσω την ανθρώπινη πλευρά απλά απαντούσα στο πρώτο άρθρο που παραθέτει ο νηματοθέτης λέγοντας ότι παρά την προβολή γιατί όσο και να το κάνουμε ενώ οι αυτοκτονίες προβάλλονται τελευταία λίγο παραπάνω τα νούμερα όπως προκύπτουν και από τις δικές σου πηγές παραμένουν ίδια.

 Δεν είμαι ψυχολόγος ούτε κοινωνιολόγος για να πω κατά πόσο συντελεί στις αυτοκτονίες η κρίση, φαντάζομαι παίζει τον ρόλο της. Βασικό αίτιο όμως νομίζω είναι η αποξένωση, το ότι δεν μιλάμε πραγματικά μεταξύ μας παρά μόνο για πράγματα χωρίς αξία. Δεν νιώθουμε ότι μπορούμε να βοηθηθούμε ούτε από τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Πιστεύω επίσης ότι ένας καλός φίλος κάνει όσο δέκα ψυχαναλυτές και κοστίζει πολύ λιγότερο. Προσωπικά αγαπώ τη ζωή και δεν το χωράει ο νους μου ότι κάποιοι συνάνθρωποί μου θέλουν να την τελειώσουν ίσως όμως τα αίτια που τους κάνουν δυστυχισμένους να είναι λίγο πιο σύνθετα από μια οικονομική κρίση, ιδεολογία ή θρησκευτικά αγκυροβόλια.

Σε περιόδους κρίσης, πολλαπλασιάζονται οι άνθρωποι που δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές και κοινωνικές υποχρεώσεις. Οδηγούνται σε απομονωτισμό και το τελικό στάδιο είναι η τάση για αυτοκτονία. Η αίσθηση ότι δεν έχεις κάτι άλλο να χάσεις ή να περιμένεις.

Βέβαια, μία μερίδα ανθρώπων, οι λεγόμενοι θεοφοβούμενοι ή θεοσεβούμενοι, δεν υποκύπτουν σε αυτή την "αμαρτία" επειδή έτσι επιβάλλει η πίστη. 

Ο ρόλος της Εκκλησίας, συμφωνώ ότι είναι σημαντικός στις όποιες προσπάθειες ώστε να αποτρέψει ανθρώπους από την αυτοκτονία ή με όποιο τρόπο να βελτιώσει τη ζωή τους.

Ωστόσο, το πιο σημαντικό είναι να αλλάξουν οι αιτίες που προκαλούν την αυξητική αυτοκτονική τάση. Άρα και ως σπουδαιότερο αποτρεπικτό παράγοντα, βρίσκω όχι απλώς να βοηθήσουμε κάποιον να "τη βγάλει" με τα λίγα ή τα πολλά ώσπου να περάσει η κρίση (π.χ. με λογικές τύπου "το μη χείρον, βέλτιστον"), αλλά να του δείξουμε το δρόμο για να του καλλιεργήσει τη δύναμη και την πεποίθηση ότι ο ίδιος μπορεί να ανατρέψει αυτήν την κατάσταση.