Μ.
πως αφηνεις τοσο ανεμελα
να πεφτουν τα στερνα σου φυλλα
την πρωτη φορα και τελευταια
που καθεσαι μαζι μου στο τραπεζι
η λευκη σου οψη ακομη με στοιχειωνει
εισαι ενα φαντασμα που λαμπει απο φρεσκαδα
ποσο ομορφη,λουσμενη απο σκονη
αχνη,ενας ηλιος,που κανεις δεν τον τυφλωνει
(ρεφραιν)
Μυριζεις Πονο
Ομορφου Υπνου
Γεματο Ανιερες Τρελες
Σταχτες μιας Αγαπης
το αυγερινο σου μυστηριο
πολλοι πιστεψαν πως το ξερουν
μα το μαρτυριο της τερψης σου
δεν το βιωσε κανεις
μοναχα εγω,βαριανασαινω
καθε φορα που στεκεσαι μπροστα μου
καθως μου ειναι δυσκολο να υπομενω
οτι σε λιγο θα κατοικεις μονο στα ονειρα μου
[ τροποποιήθηκε από τον/την vgaefoleos, 26-12-2012 02:09 ]