Επειδή προχθές ήταν τέλεια για μια ακόμη φορά...
Κι επειδή νομίζω πως μια ακόμη μυθοπλαστικού τύπου προσέγγιση, θα ήταν ότι το καλύτερο...
Σας προσφέρω με αγάπη τους ΜΟΥΣΙΚΟΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥΛΗΔΕΣ!!!
Εμάς τους ίδιους...
Σ’ έναν όμορφο ουρανό,
μουσικό και μακρινό,
άγγελοι έπαιζαν κιθάρες.
Κάποιοι ήτανε φωνάρες!
Κι άλλοι απλώς, στέκαν να ακούν,
όσα οι πρώτοι είχαν να πουν.
Άλλοι πάλι, παίζαν πλήκτρα.
(Σαν του Ορφέα, αρχαία μήτρα,
όλων πρόγονος η λύρα,
να υμνεί ψυχής πλημμύρα).
Μαζευόνταν πότε-πότες
και ανταλλάσαν λόγια, νότες,
και ωραίες μελωδίες
απ’ του νου τις συγχορδίες.
Μια απ’ αυτές, προχθές τη νύχτα.
Τα φτερά απλώσαν, κοίτα
και κατέβηκαν στη γη
σαν παιχνίδι ως την αυγή.
Σε μικρό κουτούκι μπήκαν,
γύρω-γύρω όλοι σταθήκαν,
σαν φτερά οι καρδιές ανοίξαν
νότες και κρασάκι σμίξαν,
μπύρες, γλέντι και χαρά
και τραγούδι με σειρά.
Μουσική παραδεισένια,
σαν αγάπη μεταξένια,
κάτι όπου έκρυβε καθείς,
μέσα πέρασε να δεις.
Μουσικοπαραδεισούλη,
αν σε λέει η καρδιά μικρούλη,
έλα, σίμωσε κοντά,
τα τραγούδια ειν’ υφαντά,
σαν φτερούγες που τυλίγουν
ώσπου οι καημοί να φύγουν.
Σίμωσε...
κιόλας
