Παρόλο που η κατηγορία συζήτησης είναι ΜΟΥΣΙΚΕΣ συζητήσεις ... η καταγωγή του καθενός δεν αλλάζει απο την ημέρα που γεννιέται έτσι και αλλιώς. Αν δείς κάποιο documentary-ντοκυμαντέρ-αφιέρωμα για την Μελίνα θα δείς πολλά ωραία πράγματα. Είχε μια τρέλα μοναδική
Όμως δεν μπορώ να μην ξεχνώ το παράπονο του Ζαμπέτα. Σαν υπουργός Πολιτισμού η Μελίνα όπως λέει ο ίδιος δεν τον κάλεσε ποτέ σε καμία βραδιά ή σε κάποια πλατεία και οι δισκογραφικές δεν του δώσαν ούτε έναν χρυσό δίσκο έστω όπως είπε για την συνολική προσφορά. Απο εκεί και πέρα ποιό το νόημα του χρυσού δίσκου
Με συνεντεύξεις, συναυλίες, ηχογραφήσεις, απεργίες πείνας και πολιτικές εκδηλώσεις η Μελίνα είχε γίνει μόνιμο πρόβλημα για τη χούντα που αποπειράθηκε να την δολοφονήσει με διάφορους τρόπους, κατέσχεσε την περιουσία της και της αφαίρεσε την ελληνική ιθαγένεια. Οταν το πληροφορήθηκε η Μελίνα έκανε την ιστορική δήλωση (που πολύ πετυχημένα χρησιμοποίησε για τίτλο του θέματος εδώ και η Ολγα)
"Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο Παττακός γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας"
Διακηρύσσει ότι «η βαριά βιομηχανία της χώρας είναι ο πολιτισμός» και ξεκίνησε την εκστρατεία για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, θίγοντας το θέμα επίσημα στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO τον Ιούλιο του 1982 στο Μεξικό. Αγωνίστηκε γι΄αυτό το όραμα μέχρι το τέλος της ζωής της χωρίς να καταφέρει να το πραγματοποιήσει. Ωστόσο είναι γνωστή η δήλωση που έκανε σε σχετική ερώτηση :
"Οταν επιστρέψουν τα μάρμαρα του Παρθενώνα θα ζω. Και αν δεν ζω, θα ξαναγεννηθώ"
Οποιαδήποτε αναφορά για καταγωγή και πολιτικές αναμίξεις ωχριά και δείχνει κακεντρέχεια μπροστά στους αγώνες της κατά της χούντας και στον αγώνα/όραμα για τα Ελγίνεια.
Ιστορίες, φασαρίες, που 'σαστε, μωρέ παιδιά Τι μου λένε, τι μου λένε, πως δεν είμαι πια Ρωμιά Ήρθαν οι καραβανάδες και μου πήραν τα χαρτιά Και μου φέραν τα μαντάτα πως δεν είμαι πια Ρωμιά
Μαμά μου, ήσουν φρόνιμη, το ξέρω εγώ καλά Και ο μπαμπάς μου το 'λεγε πως ήσουνα Ρωμιά
Να βρισκόμουνα στην Τήνο και ν' ανάψω ένα κερί Να μιλήσω, να δακρύσω, να ρωτήσω το γιατί Πες μου, πες μου, Παναγιά μου, τι είναι τούτα τα στοιχειά Που μας βάλανε στο γύψο και μας πήραν τα χαρτιά
Μαμά μου, ήσουν φρόνιμη, το ξέρω εγώ καλά Και ο μπαμπάς μου το 'λεγε πως ήσουνα Ρωμιά
Αχ, ραγιάδες, γαλονάδες, Αμερικανών παδιά Πώς το λέτε, πώς το λέτε, πως δεν είμαι εγώ Ρωμιά Θα σας πάρουν το κεφάλι, θα 'ρθουν πίσω τα παιδιά Θα μου δώσουν τα χαρτιά μου και θα ζήσω σα Ρωμιά
Η ιστορία τέλειωσε, τα ζώα στα κλουβιά Η θάλασσα απέραντη κι εγώ πάλι Ρωμιά
'' “Φοβάμαι μήπως χαθεί η ιδεολογία στη γη και γίνουμε ανθρωπάκια που θα θέλουμε να καλοπεράσουμε, που θα θέλουμε να κάνουμε καταναλωτική ζωή. Κι εμείς οι Έλληνες ακόμα, να χάσουμε αυτό που λέγεται αξιοπρέπεια, αυτό που λέγεται αγωνιστικότητα. Ναι, αυτό φοβάμαι περισσότερο από όλα.''
Χαρισματικό άτομο που πάνω στην αίγλη της κάποια φτιάχναν βιτρίνα για τα δικά τους ανομήματα. έβλεπα την εξόδιο σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση και δεν σταματούσα να κλαίω ακούγοντας το Να με θυμάσαι....
...
