468 online · 210.841 μέλη
Με αφορμή μια πρόσφατή αλλά και μια παρεμφερή συνέντευξη του συνθέτη Χρήστου Νικολόπουλου, παραθέτω την άποψη του, για την περίφημη διαμάχη του με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Η πρώτη συνέντευξή του έχει δοθεί στο περιοδικό "Οασις" λίγα χρόνια πριν, ενώ η δεύτερη και πρόσφατη για την εφημερίδα Real News.
Το μειονέκτημα της υποθέσεως είναι πως δεν ζει ο Στέλιος Καζαντζίδης για να απαντήσει. Είναι ωστόσο πολλά στοιχεία των συνεντεύξεων τόσο άμεσα, που αναμφίβολα αν ευσταθούν, δημιουργούν πολλούς προβληματισμούς και καταρρίπτουν παγιωμένες απόψεις που σχετίζονται με τους δύο μεγάλους του καλλιτεχνικού χώρου.
Γνωριμία των δύο ανδρών:
"Γνωριστήκαμε το 1965. Λίγο πρίν δούλευα με τον Μανώλη Αγγελόπουλο, και θα μπορούσα να συνέχιζα μαζί του. Με τον Καζαντζίδη δουλέψαμε μιάμιση σεζόν, γιατί το 1966 σταμάτησε τις εμφανίσεις. Ενδιάμεσα ταξιδέψαμε στην Αμερική και τη Γερμανία"
Για ποιον λόγο εγκατέλειψε τις πίστες; Κάποιοι είπαν ότι τον ενοχλούσε που οι θαμώνες έσπαγαν πιάτα.
"Εντάξει… Η αλήθεια είναι ότι ο Καζαντζίδης είχε μια ανθρωποφοβία. Δεν μπορούμε να τον κρίνουμε για αυτό. Έτσι ήταν η ψυχή του. Είχε το αίσθημα ότι τον κυνηγούν. Του φώναζαν οι άνθρωποι «Γεια σου Στελάρα μου!» κι εκείνος κρυβόταν, έσκυβε το κεφάλι του. Αυτός νομίζω ήταν ο πρώτος και κύριος λόγος που σταμάτησε. Ο φόβος του για τους ανθρώπους".
Υπήρχε δηλαδή κι άλλος λόγος;
"Ναι, στεναχωρήθηκε πολύ γιατί δεν είχαμε καθόλου δουλειά στο κέντρο που τραγουδούσε, στο «Κύτταρο» της οδό Ηπείρου. Αυτό τον μελαγχόλησε"
...."Από την πρώτη στιγμή που έβγαλε δισκάκια με τα τραγούδια μου, έβαζε το όνομά του πριν από το δικό μου, ότι ήμασταν και οι δυο μας συνθέτες των τραγουδιών. Διαμαρτυρήθηκα στον παραγωγό και έμαθα πως ήταν εντολή του Καζαντζίδη. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έπαιρνε και τα λεφτά. Εγώ δεν ήθελα να πολεμήσω τον άνθρωπο που με βοήθησε στα πρώτα μου βήματα. Αλλά αυτή η στάση του συνεχίστηκε και στα επόμενα 34 τραγούδια που ηχογραφήσαμε. Ποτέ όμως δεν υπέγραψα κανένα χαρτί αποδοχής…"
Για τα δικαστήρια που δεν έγιναν για την πατρότητα των τραγουδιών:
"Ρωτώ, λοιπόν, ποιός άνθρωπος θα ανεχόταν να του βρίζουν τη μάνα και τον πατέρα του με χυδαίο τρόπο χωρίς να αντιδράσει; Οταν βγήκε η απόφαση -καταπέλτης γι αυτόν υπέγραψε δυο συμβολαιογραφικές πράξεις, όπου αναγνώριζε τα τραγούδια μου και μου ζητούσε συγγνώμη για όσα είχε πεί. Επαναλαμβάνω οτι δεν διεκδίκησα διαφυγόντα κέρδη αν και θα μπορούσα να το κάνω. Κι αυτό το λέω για όσους χωρίς να ξέρουν λένε ο,τι θέλουν και παρουσιάζονται σαν σωτήρες της ιστορίας του Στέλιου και τον πουλάνε με διάφορους τρόπους. Τον Καζαντζίδη δεν τον αγαπούσε κανείς περισσότερο απο μένα"!
"Μηδενί δίκην δικάσης πριν αμφοίν μύθον ακούσης" ( Πλάτων). Μην καταδικάζεις κανέναν πριν ακούσεις τα επιχειρήματα και των δύο.
Σέβομαι απεριόριστα τον τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη ( αν και δηλώνω ''φανατικά'' Μπιθικωτσικός) . Σέβομαι απεριόριστα και το συνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο. Συνήθως σε τέτοιου είδους διαμάχες η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Βλέποντας , όμως , το βίντεο με τη συνέντευξη του Στέλιου σκέφτομαι πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να χάσει το όποιο δίκιο έχει. Ειλικρινά κατά τη διάρκεια του βίντεο ξέχασα την όποια διαμάχη γιατί μου έκανε τρομερά αρνητική εντύπωση ο τρόπος και η συμπεριφορά αυτού του σπουδαίου λαικού τραγουδιστή. Κουράστηκα να ακούω ένα επαναλμβανόμενο ''εγώ...εγώ....εγώ...'' και ένα ''...μου έκαναν...μου έκαναν...μου έκαναν...''. Εχω ακούσει κι έχω διαβάσει πολλά για το δύστροπο του χαρακτήρα του αλλά δεν μπορώ να βγάζω συμπεράσματα αυθαίρετα. Στο συγκεκριμμένο απόσπασμα ''έπεσε'' πολύ στα μάτια μου. Είναι ''μύθος'' αλλά έχει και η υποκρισία τα όριά της...Και για να μην παρεξηγηθώ είμαι ο τελευταίος που μπορεί να μιλήσει για τον τραγουδιστή Καζαντζίδη...μιλάω μόνο για το Στέλιο της συγκεκριμμένης συνέντευξης...
Υ.Γ.: Μου ήρθε στο μυαλό ο υπαινικτικότατος στίχος του Σταύρου Κουγιουμτζή: '' Με τραγούδια για τη φτώχια και την ξενιτιά , ρετιρέ παίρνω στην Κηφησιά''...
Το θέμα είναι όμως πως εν προκειμένω έχει δίκιο; Οικειοποιήθηκε ή όχι τα τραγούδια του Νικολόπουλου. Σημειωτέον πως τουλάχιστον απο τη δεκαετία του 40΄ συχνά εμφανίζονταν το "εθιμικό δίκαιο" του φτασμένου προς τον πρωτόβγαλτο του "έλα να γράψουμε (εννοείται με τα δικαιώματα στον φτασμένο), θα γίνεις γνωστός και θα κονομήσεις και εσύ (μαύρα εννοείται). Π.χ. στην συνέντευξη του Κ.Καλδάρα εδώ μαρτυρείται τέτοια πρόταση του Τσιτσάνη προς τον "νεοσύλλεκτο" Απόστολο Καλδάρα...
[ τροποποιήθηκε από τον/την Konstantinosoa, 20-04-2016 20:50 ]
Κωνσταντίνε σίγουρα η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
Αν κρίνω από την αμήχανη αντίδρασή του και το αστείο επιχείρημα '' Βαρέθηκα να ξαναγράψω μουσική μετά τη συνεργασία με το Νικολόπουλο'' τότε κάτι μου λέει πως μάλλον τα οικειοποιήθηκε. Συμφωνώ απόλυτα μ΄αυτό που ανέφερες...ο άσημος τότε Νικολόπουλος πως μπορούσε αφ' ενός να αντιδράσει στην όποια οικειοποίηση τον τραφουδιών του από το ''κεφάλαιο'' Καζαντζίδης και αφ' ετέρου να ρισκάρει και το πρόωρο τέλος της δικής του καριέρας. Εξ' άλλου κι αυτός διεκδίκησε τα δικιαώματα του πολλά χρόνια μετά...
Υπάρχουν πράγματα που πιθανόν δε γνωρίζετε. Και που προφανώς ο ίδιος ο Νικολόπουλος "ξεχνάει" να αναφέρει. Συνεργάστηκε με τον Καζαντζίδη μια εποχή που ο τραγουδιστής ήταν στο απώγειο του (δισκογραφικά) αλλά έπαιρνε αποστάσεις απο την πίστα. Ως γνωστός οι αμοιβές των τραγουδιστών από τους δίσκους είναι πενιχρές. Ισως και λιγότερες από αυτές του συνθέτη-στιχουργού. Τις δεκαετίες 60-70 ο Καζαντζίδης πληρώνονταν στα συμβόλαια του με 12 δρχ ανά καινούργιο δίσκο και με 6 δρχ για τους παλιούς. Αυτό δυστυχώς παρέμεινε και τα επόμενα χρόνια. Ο ίδιος ο Νικολόπουλος έχει παραδεχτεί πως οι δίσκοι που έκαναν μαζί "ξεπουλούσαν" και αυτό είναι απλά η ομολογία της παραδοπιστίας του ή έστω της αγνωμοσύνης του. Γιατί πολύ απλά ΔΕΝ τον υποχρέωνε κανείς για συνεργασία. Μπορούσε κάλιστα να δώσει τις συνθέσεις του αλλού (όπως έκανε ΜΙΑ και μοναδική φορά με τη Λίτσα Διαμάντη και που γνώρισε επιτυχία) Γιατί δεν το έκανε? Ο Καζαντζίδης διεκδικούσε το 25% της σύνθεσης (+25% ο συνθέτης +50% ο στιχουργός). Με απλή λογική προκύπτει πως ο Καζαντζίδης είχε πλήρη επίγνωση της καλλιτεχνικής (και εμπορικής) αξίας του ενώ με απλή αριθμητική προκύπτει πως ο Νικολόπουλος κέρδιζε πολύ περισσότερα από αυτά που "έχανε". Χώρια το άνοιγμα μιας καριέρας, χώρια η διαχρονική αξία αυτών των τραγουδιών (στα μαγαζιά δούλευε επί πολλά χρόνια με αυτά τα τραγούδια, στις Νταλίκες που τον άκουσα το 1983-84 έπαιζε σχεδόν μόνο Καζαντζίδη, ο κόσμος πήγαινε να ακούσει τις νέες επιτυχίες αλλά οι παραγγελίες ήταν "Στελάρα!
Καμία εκμετάλλευση λοιπόν, καμία οικιοποίηση από πλευράς Καζαντζίδη ο οποίος σημειωτέον έγραφε τραγούδια σχεδόν από το ξεκίνημα του, άσχετα αν πολλά από αυτά πήγαν χέρι-χέρι.Δεν είχε καμία επιδίωξη καταξίωσης στη συνείδηση του κόσμου ως συνθέτης ή μέγας στιχουργός ο Καζαντζίδης, ο κόσμος τον γνώρισε και τον αγάπησε ως τραγουδιστή. Για τον Νικολόπουλο δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί στράφηκε 30 χρόνια μετά εναντίον του του ανθρώπου που τον βοήθησε τόσο πολύ στην αυγή της καριέρας του. Προσωπικά πιστεύω πως ήταν θετικός κ πρακτικός άνθρωπος όσο και ο Καζαντζίδης, στην πορεία όμως ο Χ.Ν χάλασε ή τον χάλασαν. Τέλος, μου κάνει εντύπωση που δεν αναφέρει πουθενά την συνεργασία τους στην Τριάνα του Χειλά, σε ηλικία...16 ετών, τις περιοδείες τους στο εξωτερικό το 1965-66 που χάλασαν κόσμο, την ίδια τους την κουμπαριά με τον Στέλιο. Επιλεκτική η μνήμη του.
Περσινά ξινά σταφύλια (τι περσινά δηλαδή... τέλος πάντων). Διαπιστώνω ότι ανάλογα με τις συμπάθειες του καθενός γίνονται και οι τοποθετήσεις, παραβλέποντας την τυπική πραγματικότητα. Ασχέτως αν ο Νικολόπουλος έγινε πρωτίστως γνωστός ως συνθέτης με τη φωνή του Καζαντζίδη, η τοποθέτηση ότι γι' αυτό το λόγο δικαιούται πνευματικά δικαιώματα ο τραγουδιστής είναι εντελώς γελοία! Πού ακούστηκε αυτό το πράγμα; Γι' αυτό άλλωστε και η δικαιοσύνη δικαίωσε τον Νικολόπουλο. Μάλιστα σε προσωπική συζήτηση που είχα γι' αυτό ακριβώς το θέμα με τον στιχουργό Λευτέρη Χαψιάδη, στενό συνεργάτη και των δύο, μου είπε ότι όσο κι αν είχε ίνδαλμα (και κουμπάρο) τον Καζαντζίδη, στο θέμα αυτό ο Νικολόπουλος είχε απόλυτο δίκιο. Το ίδιο είπε (και κατέθεσε) και ο Γιώργος Νταλάρας και πολλοί άλλοι. Το θέμα δεν είναι η επιλογή Καζαντζίδης ή Νικολόπουλος. Κακώς πολλοί το είδαν έτσι. Το θέμα είναι αν ο τραγουδιστής δικαιούταν να εισπράττει πνευματικά δικαιώματα για τραγούδια που ΔΕΝ έγραψε, στερώντας ταυτόχρονα τα έσοδα αυτά από τους πραγματικούς δημιουργούς. Και, πιστέψτε με, πολλοί στραβώσανε που ο Καζαντζίδης έβριζε τον πεθαμένο πατέρα του Νικολόπουλου (όσο για τις αντισημιτικές τοποθετήσεις του αυτές είχαν να κάνουν κυρίως με τον Μάτσα).
Όπως και να 'χει το πράγμα, αποκλειστικός συνθέτης των επίμαχων τραγουδιών ήταν αναμφισβήτητα ο Χρήστος Νικολόπουλος (το πιστοποίησαν όλοι: οι μουσικοί που συμμετείχαν, οι παραγωγοί και λοιποί συνεργάτες) κι εμείς συζητάμε αν δικαιούταν πνευματικά δικαιώματα; (!!!). Ή θεωρούμε ότι έπραξε άκομψα που ζήτησε εις το εξής να μπαίνει μόνο το όνομά του (ούτε καν διεκδίκησε τα διαφυγόντα έσοδα), αλλά ξεχνάμε ότι το ατόπημα το έπραξε πρώτος ο Καζαντζίδης.
Το ζήτημα έχει κι άλλες, παράπλευρες πτυχές, που παίξαν κι αυτές το ρόλο τους. Είναι πολύ εύκολο να καταδικάσει κανείς "ελαφρά την καρδίαν" κάποιον βλέποντας μονόπλευρα και με παρωπίδες μία κατάσταση. Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, δεν ξέρω αν έχει νόημα να πιάνεται ξανά αυτή η συζήτηση...
Οταν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς...Τέλος πάντων, διάβασα πολλές ανακρίβειες στη συνέντευξη από τον μουσικοσυνθέτη. Ο λόγος που ο Καζαντζίδης σταμάτησε απ' τη νύχτα είναι πασίγνωστος, δεν γούσταρε νοοτροπίες και σπασίματα (1966, Φαληρικόν κι όχι Κύτταρο όπως λάθος αναφέρθηκε). Επίσης, δεν θυμάμαι να του έβρισε ποτέ δημόσια τον πατέρα. Υπήρχε μία περίοδος που αντάλλαζαν χαρακτηρισμούς σε εφημερίδες και περιοδικά, αμφότεροι. Τέλος, η απόφαση δικαστηρίου μόνο καταπέλτης δεν ήταν. Δεν ξέρω αν θυμάστε οι πιο παλιοί τα δελτία ειδήσεων, ο δικαστής είχε πει πως ο Σ.Καζαντζίδης είναι μεγάλος καλλιτέχνης! Εμειναν κάγκελο όλοι. Θα είχε τους λόγους του που το είπε. Οσο για τον Λ.Χαψιάδη (κουμπάρος του Αγγελόπουλου κι όχι του Στέλιου) η τοποθέτηση του μοιάζει να είναι είναι σε αντιδιαστολή με αυτή του στιχουργού Μ.Ρασούλη: "Δε μπορούμε να δούμε λογιστικά το θέμα Καζαντζίδη-Νικολόπουλου. Ο Χρήστος εμπνέονταν από τον Καζαντζίδη. Μαζί του έγραψε τα πιο πλούσια, τα πιο γενναιόδωρα τραγούδια του". Ο συνήθως ιδιόρυθμος αλλά αρσενικός Άκης Πάνου (που ήταν ήδη στη φυλακή, δεν είχε να κερδίσει από αυτή την ιστορία) είχε πει: "εγώ δεν έχω τίποτα με τον Χ.Ν. Αλλά ποιος ήταν αυτός που του άνοιξε την πόρτα, ποιος τον έσπρωξε? Ο Καζαντζίδης". Το αν δικαιούται λοιπόν να μπαίνει συνδημιουργός ένας τραγουδιστής, αυτό έχει να κάνει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με τις μεταξύ τους εξηγήσεις.
Αν δεν σεβόμουνα τον τραγουδιστή Σ .Καζαντζίδη, θα μπορούσα να αναφέρω πολλά τραγικά τα οποία του καταμαρτυρούν σημαντικοί άνθρωποι του ελληνικού πενταγράμμου. Λυπάμαι αν χαλάει το αφήγημα, αλλά δεν είχε και το καλύτερο όνομα στην πιάτσα καίτοι το μεγαλύτερο λαρύγγι.
Θα αναφέρω μόνο ένα και αυτό: Εγώ αν είχα εμπλακεί στην περίπτωση της υπόθεσης Μοσχολιού, θα έτρεχα να με θάψει η γή. Μεταξύ αξιόπιστου Μοσχολιού και Καζαντζίδη, δεν τίθεται θέμα καν.
Είναι γνωστή η σχέση του Α. Πάνου με τον Καζαντζίδη, παρότι ο Πάνου δεν πολυσέβονταν τους τραγουδιστές παρά 3-4 ονόματα. Όμως τόσο αυτός, όσο και ο Ρασούλης, έγιναν άδικοι, αφού καταπάτησαν τις δεδηλωμένες αρχές τους για τα δικαιώματα, για να μην πάρουν το μέρος του Νικολόπουλου. Ο Καζαντζίδης έκλεψε όπως και τόσοι άλλοι τους χθεσινούς δημιουργούς, αυτή είναι η πραγματικότητα και ήταν γνωστός κακός επαγγελματίας στην μουσική πιάτσα. Μπορώ να αναφέρω πολλά ονόματα που το μαρτυρούν αυτό.
Στον κόσμο ο Στέλιος είναι το πρότυπο του αδικημένου Έλληνα που του φταιν πάντα οι άλλοι, αλλά στο συνάφι του δεν ισχύει αυτό.
Και μην ακούω αστεία: Ο Νικολόπουλος έγραψε πολλούς ολόκληρους δίσκους, δεν τέλειωσε η σταδιοδρομία του στο Υπάρχω. Και αν ακόμα τον έκοβε ο Στέλιος, ο οποίος μετά το 1975 δεν υπήρχε στην πιάτσα απλώς, θα συνέχισε να βγάζει σημαντικά χρήματα σαν πρώτο μπουζούκι και σαν εξαιρετικός συνθέτης.
Είσαι τέρας αντικειμενικότητας φίλε μου. Επικαλείσαι ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε από την...υπηρέτρια της Μοσχολιού δίχως την συγκατάθεση της οικογένειας!! Ζούνε ακόμα συνεργάτες & μουσικοί του Καζαντζίδη, ΠΑΡΟΝΤΕΣ σε γεγονότα, που εξιστορούν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα και τον δικαιώνουν (υπάρχουν και βίντεο στο διαδίκτυο) . Την Μοσχολιού βέβαια την γουστάρω πολύ ως τραγουδίστρια. Οσο για τον Χρήστο τον Νικολόπουλο, σου λέω απλά πως δεν θα έβρισκε ούτε με χάρτη τον δρόμο προς την δισκογραφία το 1968, δεν θα υπήρχε το Υπάρχω ώστε να...συνεχίσει και μετά απ' αυτό! Αιτία της γέννησης του καλλιτεχνικά είναι ο Στέλιος, που έδωσε την ευκαιρία σε ένα 17χρονο παιδί να ξετυλίξει το (εν δυνάμει ακόμη) ταλέντο του. Όλα τα υπόλοιπα είναι νάχαμε να λέγαμε. Τέλος, αν πιστεύεις ότι οι 6 δρχ ανά δίσκο που έπαιρνε ο Καζαντζίδης δεν είναι αδικία τότε τι εστί αδικία? Εγώ δεν παίρνω το μέρος του Στέλιου επειδή είναι ΤΟ λαρύγγι, αλλά επειδή ως εργαζόμενος καλά ξηγιόταν και διεκδικούσε τα μέγιστα από τις εταιρίες. Και τους χαλούσε και την πιάτσα βεβαίως.
O φραγκοφονιας κολλητος του Νταλαρα μετα απο τοσα χρονια ασχολειται ξανα με τον Στελιο? Μαλιστα.
Δεν ξέρω τί λενε οι άνθρωποι του Καζαντζίδη, όπου στο σπίτι του κρεμασμένου δεν θα μιλήσουν για σχοινί. Τον Νικολόπουλο τον έκλεψε και δεν ήταν ο μόνος που εφάρμοζε τότε την τακτική αυτή. Τα άλλα είναι για τους συλλόγους του Στέλιου. Όσο για το αν έδωσε την συγκατάθεση η οικογένεια. Την είχε δώσει η ίδια η Μοσχολιού. Το έχεις διαβάσει ποτέ το βιβλίο αυτό; Η συγγραφέας είναι δημοσιογράφος και ήταν επιστήθια φίλη της Μοσχολιού έως το τέλος και όχι υπηρέτρια. Αλλά τέτοια απαξιωτικά λες για επιχειρήματα. Όσο γι΄αυτούς που δεν ήταν εξαρτημένοι απο τον Καζαντζίδη, όπως π.χ. η Πόλυ Πάνου, ο Γαβαλάς. ο Α. Καλδάρας, καλύτερα να μην μάθεις την γνώμη τους. Aναφέρω αυτά γιατί είναι δημοσιευμένα, μιας και είναι ανέντιμο να μιλάς για κάποιον που δεν είναι στη ζωή, με στοιχεία αδημοσίευτα. Ο Νικολόπουλος δούλευε ήδη με τον Χιώτη έως το τέλος του. Ο Χιώτης ήξερε 5 πολυκατοικίες μουσική περισσότερο από τον Στέλιο και είχε επίσης σκοτωθεί κάποια στιγμή μαζί του. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος να πει ότι με έβγαλε ο Στέλιος, ενώ ακόμα και η Μαρινέλλα, η τεράστια αυτή τραγουδίστρια, την είχε για σεγόντα και πήγε να την επιβάλει να κλειστεί στην κουζίνα για να ψήνει πισία. Τον σέβομαι ως τραγουδιστή, αλοίμονο αλλά έως εκεί. Τα παραμύθια καμιά φορά έχουν και τέλος.
[ τροποποιήθηκε από τον/την Konstantinosoa, 22-04-2016 03:50 ]
[ τροποποιήθηκε από τον/την Konstantinosoa, 22-04-2016 21:07 ]
Αφηγήτρια του βιβλίου ήταν η υπηρέτρια της. Το έχουν πει στις ειδήσεις. Και με στρεβλά τα γεγονότα, το έχω διαβάσει. Κάνεις μεγάλη προσπάθεια να συγκεντρώσεις τα 2-3 αρνητικά που (κουτσομπολίστικα) ειπώθηκαν για τον Στέλιο παραβλέποντας τα 997 θετικά! Εμπάθεια δε λέγεται αυτό? Ματαιοπονείς.Οσο για τις "κλοπές" αστεία πράγματα που υποτιμούν τον ίδιο τον Νικολόπουλο.Αυτός επιδίωκε συνεργασία με Καζαντζίδη, όχι το αντίστροφο. Έτσι κι αλλιώς, για τους ψαγμένους, ελάχιστα από τα τραγούδια του είχαν κάτι να πουν. Μάθε όμως και μια σημαντική λεπτομέρεια: Ο Νικολόπουλος αποφάσισε να στραφεί εναντίον του Στέλιου τη δεκαετία του 90, όταν ο νόμος για τα πνευματικά δικαιώματα είχε πλέον αλλάξει.Επί ΑΕΠΙ πλέον, της οποίας μάλιστα στέλεχος υπήρξε κι ο ίδιος ο Νικολόπουλος.Έκρινε δηλαδή τον Καζαντζίδη του 1976, με νόμους του 96!Αυτά και τέλος από μένα.
[ τροποποιήθηκε από τον/την GiannisKourtis, 23-04-2016 11:27 ]
Λοιπόν, επειδή διακρίνω έναν φανατισμό εκατέρωθεν θα πρέπει μάλλον να επαναφέρω την τάξη. Σας μεταφέρω αυτούσιο απόσπασμα από συνέντευξη του Στέλιου Καζαντζίδη στον Γιώργο Τσάμπρα που αναφέρεται στο θέμα αυτό:
''Τον Χρήστο τον Νικολόπουλο τον είχαμε μαζί μας με τη Μαρινέλλα από τότε που ήταν 16 χρονών. Μου τον φέρανε τότε για μπουζούκι και πραγματικά είδα ότι ήτανε μεγάλο ταλέντο. Σαν παιδί μας τον είχαμε τον Χρήστο. Ήμασταν ψυχραμένοι για χρόνια. Όχι ότι είχαμε ειδωθεί κι ανταλλάξει βαριά λόγια. Μόνο σε συνεντεύξεις γράφαμε τα παράπονά του αυτός, τα παράμονά μου εγώ. Κάπου είδαμε ότι τρίτοι φταίγανε, τους κάναμε πέρα και τα ξαναβρήκαμε. Το 'χουμε εμείς οι Έλληνες αυτό το κακό. Είμαστε λίγο επιπόλαιοι. Κάπου παίρνουμε σφουγγάρι και σβήνουμε φιλίες, συγγένειες και τα πάντα από έναν εγωισμό από ένα τίποτα. Και για μένα το λέω. Δε μιλάμε σε ανθρώπους που παίξανε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας και ξέρω γω κάναμε ένα λάθος, βρέθηκαν σε μια κακιά στιγμή. Δε συγχωρούμε εύκολα. Ευτυχώς και με τον Χρήστο ήρθαν έτσι τα πράγματα και τα ξαναβρήκαμε. Και χάρηκα που αυτό το παιδί είχε μεγαλουργήσει. Πάντα ήξερα ότι είναι σπουδαίος και σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης''.
Εγώ επιμένω ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ανακατευόμαστε σ' αυτήν την ιστορία. Κανείς μας δεν ξέρει το πραγματικό παρασκήνιο, τους μεταξύ τους διαλόγους και τα συναισθήματά τους. Ας μην κρίνουμε αβίαστα...
