... Οι δάσκαλοι συνήθως, δεν "μιλάνε" το ίδιο σε όλους τους μαθητές κι ας λένε το ίδιο μάθημα σε όλους. Αυτό είναι, πιστεύω, θεμιτό. Δεν θα είχε ουσία αν δεν ήταν έτσι. Γι'αυτο σέβομαι απόλυτα την άποψη του φίλου που δεν συμμερίζεται το "δασκαλος".
Ο χαρακτηρισμός αυτός για μένα είναι ο καλύτερος που θα μπορούσε να περιγράψει την σχέση μου με αυτόν τον άνθρωπο, το οποίον προσωπικά δεν γνώρισα ποτέ...
Θυμάμαι την απόλυτα εγωιστική μου αντίδραση στο άκουσμα του θανάτου του ... Πως μπόρεσε να μου το κάνει εμένα αυτό, να πεθάνει πριν να τον γνωρίσω...! Είχα θυμώσει στ'αλήθεια..
Είχα "τάξει", βλέπετε, την επόμενη φορά που θα κατέβαινα Ελλάδα, να πάω να τον βρώ... Έτσι, χωρίς να με γνωρίζει...
Ήθελα απλά να τον δω από κοντά, να του σφίξω το χέρι και να του πω "ευχαριστώ.."
Να τον κοιτάξω στα μάτια για να σιγουρευτώ ότι ήταν πραγματικός.. ότι όντως υπήρξε.. και ότι δεν ήταν απλώς ένα γέννημα της φαντασίας μου.
Να προσθέσω με τη σειρά μου ένα χαρακτηρισμό.. Σύμβολο.. αυτό ήταν.. Το απόλυτο "πάντρεμα" παρελθόντος και μέλλοντος...
Ακόμα, ελπίζω ότι, αν αυτός ο κόσμος έχει λίγη ακόμη λογική, όταν θα γιορτάζουμε τα γενέθλιά του σε 10-15 χρόνια από τώρα, το όνομά του θα πρέπει να φιγουράρει ανάμεσα στα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης, ελληνικής, λαικής μουσικής και θα έχει επιτέλους αναγνωριστεί όπως του αξίζει.
Δυστυχώς δεν είναι καθόλου εύκολο να περιγράψεις τα δυνατότερα σου συναισθήματα.
...ακόμα πάντως, όταν οδηγώντας, ή όποτε βρεθεί η ευκαιρία, ακούω το "Βαριά βαλίτσα" ή το "Απόψε σιωπηλοί" ή το "Σύνεργα" ... ή το "Αύγουστος" ... ή όποιο άλλο .. γεμίζω, δακρύζω, φουσκώνω, ανάβω, ξαναερωτεύομαι, ξυπνάω από τον λήθαργο της καθημερινότητας και σαλπάρω με ένα μικρό βαρκάκι, μιά πετονιά και λίγο ούζο στα χέρια..
...νοιώθω το ελληνικό αεράκι στο πρόσωπό μου, μυρίζω τη θάλασσα και με το Νικόλα και τον ανθρωπό μου παρέα αρμενίζουμε στο Αιγαίο...
Σ'ευχαριστώ Δάσκαλε... δεν θα μου λείψεις ποτέ
Γιάννης
