613 online · 210.851 μέλη
Ο γνωστός Κύπριος τραγουδοποιός Aλκίνοος Ιωαννίδης με ένα κείμενό του κατακεραυνώνει τους κυβερνώντες στην Κύπρο αλλά και τον ίδιο τον λαό που έζησε σε ένα «ξοδεμένο, ανέραστο, ανίερο παρόν», που αντάλλαξε τον έρωτα με το στριπτιτζάδικο.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενό του, που αναδημοσιεύει το left:
Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με: Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.
Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει. Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν; Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.
Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα. Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο! Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;
Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»; Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε.
Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.
Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα! Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ" έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;
Όταν κλαίγαμε το '74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω...
Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ" αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ" αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι». Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ" ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.
Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.
Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει «plan B». Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς «Όχι». Έστω και για μια στιγμή. Ένα «Όχι» καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας «Ναι».
Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε... Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.
Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.
Το ειχα διαβασει χθες, οταν πρωτοκυκλοφορησε στα social media. Δινω συγχαρητηρια στον Αλκινοο γιατι ειναι απο τους λιγους Κυπραιους που αναλυει εν συντομια την νεοκυπριακη κοινωνια και το χαος που εχει δημιουργηθει σε σχεση με μια ζωη που δεν ηταν παρα "φουμαρα".
ΕΥχομαι ομως να ειναι και μαθημα για τους νεο-ελλαδιτες που εχουμε ακριβως την ιδια "νοοτροπια"!
Εκρηκτικός , ανθρώπινος κι αληθινός... μπράβο του !!!
Είναι εξαιρετικός καλιτέχνης και υπέροχος άνθρωπος κι αυτό έχω την βεβαιότητα να το γνωρίζω καλά...
Αυτό είναι το μεδούλι όλης της ιστορίας για μένα: "πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα!
Ο Αλκίνοος διδάσκει με τον λόγο ,τις πράξεις και τα έργα του!
Οι αληθινοί καλλιτέχνες , έχουν κρίση και γνωρίζουν ιστορία.
Είναι γνήσια λαϊκοί και όχι λαϊκιστές .
Κρατούν και σέβονται τις ρίζες τους και ταυτόχρονα είναι πρωτοπόροι και ριζοσπάστες .
Τόσο Αυστηροί και δίκαιοι , όσο ανθρώπινοι και συμπονετικοί !!
Είναι διανοούμενοι κι όχι ψευτοκουλτουριάρηδες .
Πόσους τέτοιους Έλληνες ξέρετε ?
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ !!!!!!
Η ζωή λένε πως είναι μια ωραία μελωδία με μπερδεμένους στίχους !
Ο Αλκίνοος έγραψε στίχο με νόημα !Μπράβο βρε συ !
Δεν με νοιάζει πόσο καλός καλλιτέχνης είσαι αν είσαι ..... αλλά το πόσο ανθρώπινος !
Τελικά έχει δίκιο αυτός που υποστηρίζει πως οι άνθρωποι με τα πολλά ΓΙΑΤΙ μπορούν άνετα να αντέξουν και τα ΠΩΣ!
Αλίμονο στους άλλους !
Αλκίνοε θα σε ξαναδιαβάσω με τον απογευματινό μου καφέ να ομορφήνεις το βράδυ μου !!!!!!!!!!!
Το διάβασα και εγώ χθες στα social media.
Δεν έχω να πω πολλά γιατί το κείμενο του Αλκίνοου τα είπε όλα.
Είναι καταπληκτικός ο λόγος του.
Η γραφή του μοιάζει σαν μιας μητέρας που ενώ βρίζει τα παιδιά της,μέσα από τον πόνο της,ταυτόχρονα τα συμπονά και προσπαθεί να τα ενθαρρύνει να σταθούν μόνα τους στα πόδια τους.
Αυτό μου έβγαλε μόλις το διάβασα.
Επίσης, ο πόνος του για την μοιρασμένη πατρίδα πάντα φαίνονταν μέσα από την καλλιτεχνική του πορεία,
αλλά μέσα από αυτό το άρθρο του φαίνεται επίσης και ο πόνος του για το γεγονός πως δεκαετίες τώρα,
Ελληνοκύπριοι και νεοελλαδίτες δεν τολμήσαμε πότε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.
Να κοιταχτούμε,να κατανοήσουμε τους εαυτούς μας και να αναλάβουμε την όποια ευθύνη ... Του εαυτού μας πρώτα και μετά όλων των άλλων πραγμάτων γύρω μας.
-----------------
"Δεν τα βλέπεις όλα από εκεί που τα κοιτάς"
[ τροποποιήθηκε από τον/την ilio, 26-03-2013 10:43 ]
[ τροποποιήθηκε από τον/την ilio, 26-03-2013 10:43 ]
Ορθότατος, ποιητικός, ανθρώπινος ο λόγος του Αλκίνοου.
Πράγματι, η συντριπτική πλειοψηφία δεν κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Βεβαίως, δεν την άφησαν να κοιτάζεται. Ποιοι; Αυτοί οι ίδιοι που τον αποχαύνωσαν με τα lifestyle, την άθλια μεριά της τηλεόρασης, την υπερκατανάλωση. Κι αν αυτά τα 2-3 στοιχεία είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός συγκεκριμένου κοινωνικού συστήματος, ας μάθουν επιτέλους, όλοι οι ανείδωτοι στους καθρέφτες τους, ότι το συγκεκριμένο σύστημα πάντα αυτά τα στοιχεία θα έχει. Γιατί χωρίς αυτά, ο κόσμος δεν αποβλακώνεται προκειμένου να συμβάλλει στη συντήρηση του συστήματος.
Χωρίς να γνωρίζω τον Αλκίνοο, πάντα με ενέπνεε η παρουσία του ως καλλιτέχνη και ενστικτωδώς με έκανε να θεωρώ ότι είναι αξιόλογος ως άνθρωπος. Τώρα επιβεβαιώθηκε το ένστικτό μου.
Καλημέρα.
Σαν Κυπριος εγω το μονο που μπορω να πω για τον Αλκινοο είναι ένα μεγάλο ΕΥΓΕ. Αυτές τις μέρες στην Κυπρο έχουμε βομβαρδιστεί απο τα ΜΜΕ με παράθυρα πολιτικών, καθηγητών πανεπιστιμίων, οικονομολόγων και λογίς λογίς ειδικών. Ολοι έχουν εισηγήσεις, προτάσεις, λύσεις, απαντήσεις και ο κοσμάκης κάθεται απαθής στον δερμάτινο καναπέ του και κλαει την μοίρα του (βαζω και τον εαυτό μου μέσα). Αλλοι μου λέγανε να βγουμε στους δρόμους να φωνάξουμε. Και ρωτώσα ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ ΤΙ? Αγαπητέ Αλκίνοο εχεις δωσει το συνθημα .... ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Αυτο αρθρο το έχω πάρει με email μεχρι στιγμής απο τέσσερα διαφορετικά προσωπα. Απο ότι φαίνεται αγαπητέ Αλκίνοο αυτο είναι το μεγαλυτερο "σουξε" που εχεις γράψει. Και παλι ΕΥΓΕ
Copy/paste σχολίου μιας αναγνώστριας @ Mar στο κείμενο του Αλκίνοου:
http://www.newsbomb.gr/kypros/story/291510/epithesi-toy-alkinooy-ioannidi-stin-kyvernisi-tis-kyproy
"" Ωραία τα λες αλλά άργησες Αλκίνοε, όλοι αργήσατε δηλαδή όσοι είχατε το βήμα να μιλήσετε..λυπάμαι για τους κύπριους αλλά τους έζησα 6 χρόνια απο κοντά και έχω τόσα μα τόσα μα τόσα να πω για την νοοτροπία που είδα και έζησα...η μεγαλομανία τους, το να επιδικνύονται όλη την ώρα για τα λεφτά και τα πλούτη και τα σπίτια τους ήταν το κάτι άλλο...επαύλεις με 2 κουζίνες παρακαλώ μια καλή και μια προχειρη, αυτοκίνητα μεγάλα και όλα χρεωμένα σε τράπεζες...συμφεροντολόγοι και απίστευτα φιλοχρήματοι χωρίς φίλους που να μη τους κοιτάνε στο πορτοφόλι..τους πήραν τα χώματά τους και τα σπίτια τους και όταν άνοιξαν την πύλη στην Λύδρας πέρασαν οι πονεμένοι κύπριοι να ταίσουν τους τούρκους για τα καλά, αγοράζοντας απο τα κατεχόμενα τσιγάρα, λάστιχα αυτοκινήτων, παίζοντας στο καζίνο,κομμωτηρια μαλλί νύχι απο τις τουρκάλες...μάγκες τους κάνατε προκειμένου να γλυτώσετε λεφτά...σας πήραν τα σπίτια σας και εσείς προκειμένου να γλυτώσετε ριάλια επιβεβαιώσατε την παρουσιά τους στα εδάφη σας...πάντα θεωρούσατε τους ελλαδίτες φτωχούς και κοροιδευτικά μιλάγατε για τα μικρά σπίτια μας, την φτώχια μας...''εμείς πάμε ταξίδια εσείς δεν μπορείτε...εμείς έχουμε φιλιππινέζες εσείς όχι...εμείς παίρνουμε μεγαλύτερους μισθούς εσείς όχι''...πάντα ή με λύπηση, με οίκτο...για σας είμαστε οι π$%στοκαλαμαράδες...εκτός και αν η Ελλάδα πάρει το euro ή καμιά Eurovision εκεί είμαστε αδέλφια...είδα μανάδες κύπριες να παίρνουν τηλέφωνο στο στρατόπεδο που φύλαγε σκοπιά ο γιος τους και να λένε να στείλουν σεκιούριτι στη θέση του να φυλάξει την σκοπιά γιατί ο γιος τους πρέπει να πάει σε ένα γάμο..είδα τον "καλαμαρά" Φλωράκη τον αρχηγό της Εθνικής Φρουράς να σκοτώνεται εν ώρα υπηρεσίας και αντί το κράτος να αναλάβει τα έξοδα για την προτομή του, που έδωσε την ζωή του ο π@#$στοκαλαμαράς για την Κύπρο ζήταγε απο τους φαντάρους 2 λίρες να μαζέψει τα λεφτά για την προτομή......είδα πατεράδες στον παιδικό σταθμό της κόρης μου να απαγορεύουν στις δασκάλες να μαθαίνουν τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας στα παιδιά τους...αφού όμως η Κύπρος δεν έχει καν Εθνικό Ύμνο τι ήθελε να μάθουν τα παιδιά του...αποφασίστε Κύπριοι τι ακριβώς είστε....Ελληνες? Κύπριοι? Άγγλοι? πάντα είσασταν τα θύματα και κλαψουρίζατε σαν κακομαθημένα παιδιά και πάντα κατηγορούσατε την Ελλάδα αλλά εσείς τι κάνατε??? Την έπαρση, την υπεροψία, την μεγαλομανία δεν τα βάλατε στην άκρη...και να τώρα...εμείς πονάμε εδώ και χρόνια και έχουμε μάθει στην ζωή μας να πονάμε...εσείς ξεχάσατε εύκολα...πολύ εύκολα...έχω τόσα πολλά να πω αλλά θα γίνω κουραστική....""
Η δική μου γνώμη:Το κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη είναι γεμάτο αλήθειες, ανθρωπιά και πίκρα. Είναι λάθος να αλληλοκατηγορούμαστε τώρα, αλλά τα σφάλματα και τα φαντάσματα του παρελθόντος θα μας στοιχειώνουν και θα μας βαραίνουν πάντα. Το θέμα είναι τι κάνουμε από τώρα και μετά.... Νομίζω ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε ποιοί είμαστε, που πάμε, τι γείτονες θέλουμε να έχουμε, με ποιούς θέλουμε να είμαστε αδέλφια. Ε.Σ.
-----------------
Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
[ τροποποιήθηκε από τον/την mary_omikron, 26-03-2013 18:58 ]
@evaggeliasakellariou
Σε ευχαριστώ πολυ Ευαγγελία για καλά σου λόγια. Μην ανησυχείς καθόλου τωρα. Ηρθε η μαντάμ Μερκελ και έβαλε τα πράγματα στην θέση τους. Απέδωσε δικαιοσύνη. Τωρα δεν θα μπορεί κανένας Κυπριος να σου πεί ότι έχει πιο πολλα λεφτα απο σένα. Ειμαστε όλοι ισοτιμα μέλη του φτωχού ευρωπαικού νότου είδες τι ωραία που είναι. Και επίσης πιστευω οτι αφου ειμαστε νοτιότερα απο την Ελλαδα πρεπει να είμαστε και πιο νότιοι για να είναι και πιο δικαιο το συστημα.
Ολα αυτά που έγραψες ειναι αληθεια δεν λεω ότι δεν εχουν συμβεί. Εχουν συμβεί και τα έχω δεί και εγώ να συμβαίνουν και τα επιβεβαιώνω. Οπως όμως έχω δεί και παρόμοιες μεγαλομανίες απο Ελληνες. Και συμφεροντολόγους Ελληνες εχω δει και φιλοχρήματους Ελληνες έχω δει.... εκτός αν εσύ δεν έχεις δεί ΚΑΝΕΝΑ.
Τελος πάντων δεν θα μπω σε αυτή την διαδικασία αντιπαράθεσης. Θα σταθώ μόνο σε αυτό που έγραψες ότι "Νομίζω ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε ποιοί είμαστε, που πάμε, τι γείτονες θέλουμε να έχουμε, με ποιούς θέλουμε να είμαστε αδέλφια". Εγώ προσωπικά έχω προσδιορήσει απο χρόνια τωρα ποιος είμαι. Ειμαι ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΣ ΚΥΠΡΙΟΣ και αυτό δεν μπορεί να επαναπροσδιοριστεί. Το έχει προσδιορίσει η ιστορία χιλιάδων χρόνων.
Ουτε τί γείτονες θελουμε να έχουμε μπορουμε να επιλέξουμε ούτε τα ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ μπορουμε να τα επιλέξουμε. Γι αυτό καλό είναι να μάθουμε να σεβόμαστε και τους γειτονες μας και τα αδελφια μας. Και πιο σημαντικό να μάθουμε να συνεργαζόμαστε ειδικά με τα ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ
Ποση πικρα κ οργη κρυβουν τα λογια του Αλκινοου!!!!!!!
Και τι εγινε? Δεν ιδρωνουν τα αυτια τους. Το εργο επαναλαμβανεται φιλε μου.
Ο προεδρος Αναστασιαδης το μονο που δεν ειπε ειναι "μαζι τα φαγαμε". Ετσι, αν μη τι αλλο,
δεν δημιουργηθηκε το αισθημα της συνεχοχης του κοσμου! Επισης απεφυγε να πει οτι
ετοιμαζουν το μνημονιο που θα συνθλιψει τους Κυπριους... Η Τροικα το μαγειρευει κ θα το σερβιρει
σε λιγο.
Μπορουμε να πιστεψουμε οτι χθες τα συμφωνησαν ολα με τους Κυπριους? Τρωει η κατσικα
ταραμα?
Ασε που το υπερηφανο ΟΧΙ της Κυπριακης βουλης, χαρακτηριστηκε "λαθος". Εκτος των
αλλων, κατακρεουργουν κ τον ηρωισμο τους.
Φιλτατε ΑΛΚΙΝΟΕ , αγαπητοι Κυπριοι , καλωσορισατε στο club της καταθλιψης.!
-----------------
[ τροποποιήθηκε από τον/την kallia-, 26-03-2013 19:12 ]
@evaggeliasakellariou
Aπίστευτο το κείμενό σου Ευαγγελία !!!
«Επί τον τύπον των ήλων» ... Σκληρό , μα τόσο Αληθινό .
Παράθεση:
|
Αδικείς την EvaggeliaSakellariou!!
Δεν είναι δικά της "καλά λόγια" ούτε είναι δική της άποψη τα περί μεγάλων σπιτιών κλπ κλπ. Απλά μετέφερε το σχόλιο μιας αναγνώστριας που έγινε στο κείμενο του Αλκίνοου και έβαλε και το σχετικό link.
Προς αποφυγήν κι άλλων παρανοήσεων διόρθωσα σε πλάγια γραφή (στο ποστ της Ευαγγελίας) το σχόλιο που παρεμβλήθηκε :
MAR • 4 hours ago
ωραία τα λες αλλά άργησες Αλκίνοε, όλοι αργήσατε δηλαδή όσοι είχατε το βήμα να μιλήσετε..λυπάμαι για τους κύπριους αλλά τους έζησα 6 χρόνια απο κοντά και έχω τόσα μα τόσα μα τόσα να πω για την νοοτροπία που είδα και έζησα...η μεγαλομανία τους, το να επιδικνύονται όλη την ώρα για τα λεφτά και τα πλούτη και τα σπίτια τους ήταν το κάτι άλλο...επαύλεις με 2 κουζίνες παρακαλώ μια καλή και μια προχειρη, αυτοκίνητα μεγάλα και όλα χρεωμένα σε τράπεζες...συμφεροντολόγοι και απίστευτα φιλοχρήματοι χωρίς φίλους που να μη τους κοιτάνε στο πορτοφόλι..τους πήραν τα χώματά τους και τα σπίτια τους και όταν άνοιξαν την πύλη στην Λύδρας πέρασαν οι πονεμένοι κύπριοι να ταίσουν τους τούρκους για τα καλά, αγοράζοντας απο τα κατεχόμενα τσιγάρα, λάστιχα .....[.............]
-----------------
Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος.. (Αlbert Camus)
[ τροποποιήθηκε από τον/την mary_omikron, 26-03-2013 19:01 ]
Καλησπέρα. Ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα τώρα.
http://www.newsbomb.gr/kypros/story/291510/epithesi-toy-alkinooy-ioannidi-stin-kyvernisi-tis-kyproy
Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου.
Mεταξύ μας όπως βλέπεις τα περιθώρια στενεύουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου.
Τις καμμένες πόλεις, τα νεκρά παιδιά θυμάμαι και το αίμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και η δικιά μου η ζωή, δίχως νόημα δίχως φωνή και μ' άδειο βλέμμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μ
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"
Με τρομάζεις σαν των γηπέδων τις φωνές και τις σημαίες
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
φοβισμένος σε κοιτάζω διπλωμένες κρατώντας τις κεραίες
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"
Ξεκινάς να με βρεις κι όλο πέφτεις θαρρείς σ' ένα τοίχο
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και ερωτεύεσαι εκεί δίχως χρώμα, δίχως οσμή και δίχως μύθο
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"
Αλλά εγώ Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου...
Θα πολεμήσω για μια καλύτερη ζωή και σου το λέω μέσα από τη καρδιά μου και το υπόσχομαι στο τσιγάρο που κρατώ, στον ένα μου Θεό, να μη δώσει να ξημερωθώ. Ε.Σ.
-----------------
Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
[ τροποποιήθηκε από τον/την EVAGGELIASAKELLARIOU, 26-03-2013 20:50 ]
[ τροποποιήθηκε από τον/την EVAGGELIASAKELLARIOU, 26-03-2013 21:13 ]
Αγαπητή Ευαγγελία. Με την διόρθωση της Μαίρης και την δική σου απάντηση νομίζω ότι το θεμα θεωρήτε λήξαν και συμφωνώ απόλυτα με την κατάληξη σου με τους στίχους του Τριπολίτη.
Προκειται για ενα εκπληκτικο κειμενο , συναρπαστικη σκέψη...ενας βαθυς πόνος , βαθυτατος πόνος σαν κάποιος να εκλεψε τις αναμνησεις του και τις τοποθετησε σε μια σακουλα χαρτινη η παμπερς αναμεσα σε αλλα νομισματα δολλαρια,ευρω,ρουβλια ..Τι κοσμος γιναμε.. Μπορουμε και να σταματησουμε εδω αραγε μπορουμε .....
