Μια μέρα κάθησα πάνω σε ένα αστέρι
το τελευταίο σου φίλημα,δέχτηκα στο χέρι
φανερά και αβασάνιστα,μοναδικό μου ταίρι
εσύ που ξάφνου χάθηκες,μέσα στο αγέρι
τι μέρα φοβερή που μας έστησε καρτέρι
ο τελευταίος απ της θάλασσας τα μέρη
ο φονιάς που υπακούει μονάχα στο μαχαίρι
χαμήλωσε τα μάτια του σαν τον Ιαβέρη
στο νεκρό σου σώμα χάρισε το υστερνό του βλέμμα
και το κορμί σου αφήσαμε να χαθεί μέσα στο ρεύμα
δάνεισμενη απ τη ξηρά τώρα γυρνάς σαν πνέυμα
κι όλη η φύση υποκλίνεται στο πιο μικρό σου νεύμα
θα είσαι πάντα μέσα μου,σαν το τατουάζ στο δέρμα
και η παλίρροια θα φτάνει κάθε χρόνο σ ένα τέλμα
θα με δουν να περπατώ και θα μου πούνε πέρνα
μα δεν θα ξέρουν ότι έφτασα στο τέρμα
[ τροποποιήθηκε από τον/την vgaefoleos, 29-03-2013 16:22 ]
