Φόβος

Ksepsou posh ntroph tha niwseis an matheis oti yparxei...kai kseperase tous fobous sou

Έχω σταματήσει να φοβάμαι αυτά όλα που αναφέρεται στις απαντήσεις σας γιατί με εμποδίζουν να ζω και προσπάθησα να τα αντιμετωπίσω .
Μπορώ όμως να πω ότι τρομάζω αλλά όχι φοβάμαι όταν έναν άνθρωπο που τον γνωρίζω η νόμιζα ότι τον γνωρίζω εμφανίζεται άλλος άνθρωπος τότε ……είναι δύσκολα και ακόμη πιο τρομερό όταν γνωρίζω κάποια άλλη πτυχή του εαυτού μου μέχρι τώρα άγνωστη .

Παράθεση: Το μέλος duende στις 12-04-2007 στις 01:18 έγραψε... Ksepsou posh ntroph tha niwseis an matheis oti yparxei...kai kseperase tous fobous sou

MA DEN THA NIWSW NTROPH AN SIGOYREYTW OTI YPARXEI, POY THELW NA PISTEYW OTI YPARXEI , DEN EXW KANEI KATI POY NA ME NTROPIAZEI EMENA I TOYS ALLOYS...

Αν και πεζό, φοβάμαι πιο πολύ το να καταντήσω ανήμπορη (από αρρώστεια, ατύχημα, κτλ) με αποτέλεσμα να εξαρτάμαι από τρίτους, να χάσω την αξιοπρέπειά μου, να θέλω να λυτρωθώ και να μην με αφήνουν...

Και φυσικά, φοβάμαι και τον εαυτό μου.

Τον εαυτό μου και τις αράχνες.

θα ακουστεί τελείως χαζό αλλά φοβάμαι τις κατσαρίδες.
Και να μην μείνω μόνη στη ζωή γιατί θα πρέπει να τις σκοτώνω μόνη μου

Εγω φοβαμαι παααρα πολυ το σκοταδι! Ακομη κι οταν κοιμαμαι αφηνω καποια φωτα ανοιχτα και στο δωματιο που κοιμαμαι φυσικα! Νομιζω δεν θα το ξεπερασω ποτε αυτο!

Φοβάμαι το φόβο!

Eγω φοβαμαι μηπως στο μελλον καταντησω σαν κατι γερους που μισουν την ζωη του, εχουν καταθλιψη, ειναι μιζεροι και θρηνουν για οσα δεν εζησαν. Κατι σαν τη γιαγια μου...

Παράθεση: Eγω φοβαμαι μηπως στο μελλον καταντησω σαν κατι γερους που μισουν την ζωη του, εχουν καταθλιψη, ειναι μιζεροι και θρηνουν για οσα δεν εζησαν.

και εγώ...

Φοβάμαι το τέλος μα πιο πολύ φοβάμαι εμένα ..που είμαι πηγή των φόβων μου..

Μα το θέμα δεν είναι πως είναι ένας ο φόβος... κάθε μέρα μπορεί να γεννηθεί κι ένας καινούργιος φόβος μέσα μας... Γιατί να μην αναρωτηθούμε όχι τι φοβόμαστε... Αλλά τι είναι αυτό που μας δημιουργεί τους φόβους?

Φοβάμαι το αύριο..Το πως θα είμαι μετά από χρόνια..Που..Με ποιους..Φοβάμαι την αβεβαιότητα και την άγνοια του τι θα μου ξημερώσει την επόμενη μέρα..

Κάποτε φοβόμουν πάρα πολύ το θάνατο. έτρεμα και μόνο στην ιδέα του να χάσω κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο. Ο Θεός και η ζωή όμως μου έδειξαν, οτι ο θάνατος έιναι φυσικό επακόλουθο και οτι δεν υπάρχει τίποτα κακό σ΄αυτόν. Ο θάνατος στην δική μου περίπτωση ήταν κάτι το τραγικό επειδή ήρθε τη στιγμή που δεν τον περίμενα και κάτω απο τραγικές συνθήκες. όμως η προσευχή και η πίστη μου στο Θεό μου έδειξαν πως όχι μόνο δεν πρέπει να λυπάμε για την απώλεια μου αλλά και να τον θεωρήσω ως μάθημα ζωής. Ολα γίνονται για κάποιο λόγο και εγω έμαθα με τα χρόνια το λόγο που υπάρχει ο θάνατος στη ζωή μας. Ο θάνατος υπάρχει για να ωριμάζουμε και να γινόμαστε πιο δυνατοί. Σήμερα δεν φοβάμαι τίποτα διότι όπως είπα έχω μεγάλη πίστη στο Θεό και ξέρω πως όπως δεν με άφησε στις δύσκολες στιγμές μου δεν θα με αφήσει και τώρα.

thelw na paw sta karavia alla fovamai... fovamai oti tha eimai monos mou, oti den tha exw kapoion na me agapaei oti tha xanw pollous gnwstous... oti tha exw sunexeia anamniseis pou tha me vasanizoun... alla akousa k to eksis... otan megalwnoume... metaniwnoume gi auta pou thelame na kanoume alla fovomastan....

Εγώ φοβάμαι μην παραπατήσω και πέσω κάτω.






Ποιος να ξέρει στο βλέμα του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : okanenas στις 12-07-2007 14:21 ]

Ο φόβος
Μεγάλη κουβέντα να πει κανείς δεν φοβάμαι τον θάνατο.
Και όμως έτσι είναι. Δεν πρέπει να φοβάται κανείς τον θάνατο γιατί για εμάς τους
Ορθόδοξους δεν υπάρχει θάνατος. Αυτοί που τους θεωρούμε νεκρούς απλά
κοιμούνται και περιμένουν την ώρα που θα ξυπνήσουμε όλοι μαζί αμέσως μετά την
Δευτέρα Παρουσία. Αυτά για όσους πιστεύουν, για τους υπόλοιπους δεν έχουν
σημασία γι΄αυτό καλύτερα ας προσπεράσουν. Το σημείο του θανάτου όμως δεν
παύει να είναι οδυνηρό γι όλους, τόσο γι΄αυτούς που φεύγουν αλλά και για αυτούς
που μένουν. Ο αποχωρισμός από τους ανθρώπους που αγαπάμε έστω και για λίγο
είναι δύσκολος, πόσο περισσότερο αν πρόκειται για θάνατο.

Όλες οι θλίψεις μας σκληραγωγούν.

Ο φόβος φυλάει τα έρημα λένε και δεν έχουν καθόλου άδικο.

Ο φόβος ξεπερνιέται όταν τον αντιμετωπίζεις.

Όσο για μένα, πολλά είναι αυτά που Φοβάμαι. Θα μείνω όμως στο:
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.

Αλλά κυρίως φοβάμαι μήπως δεν σταθώ αρκετά δυνατός στη ζωή μου για να την
κάνω ότι θέλω.

Προς θεού όχι απογοήτευση, όχι αυτοκτονία, όχι δειλία. Θάρρος θέλει η ζωή.

Φοβάμαι τα πάντα!!! Δεν φοβάμαι και τίποτα!!! Μπορεί αυτό που φοβάμαι τώρα να γίνει κάτι και να μην το φοβάμαι π.χ. εγώ μικρό φοβόμουν τον Θάνατο, μα μετά το ατύχημα που είχα στα 18 μου δεν τον φοβάμαι πια...

Υπάρχει κι η περίπτωση το να μην φοβάσαι κάτι και ξαφνικά να συμβεί κάτι και να τον αποκτήσεις... Μετά το ατύχημα έχω υψοφοβία...

Γενικά μου αρέσει να ρισκάρω αλλά αρκεί να μην έχει ύψος :)

Φοβάμαι το θάνατο.. Πάρα πολύ.. Μα πάρα πολύ..

Παράθεση: Το μέλος koripaki στις 09-05-2005 στις 16:29 έγραψε... Φοβάμαι τις φωνές. Όταν ακούω οποιονδήποτε να φωνάζει τρομάζω πολύ και μου παίρνει πολλή ώρα για να ηρεμίσω.

ΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!Α ρε παίχτη!Απ όλους τους φόβους που διάβασα ο δικός σου μακράν άπαιχτος...ΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!ΑΑΑΑΑΑ!!!!!ΑΑΑΑΑΑΑ!!!! :p