Ο μικρός Κεμάλ... /ένα σκληρά ενδιαφέρον κείμενο/

«Θα δεις τι έχεις να πάθεις». Λατρεύω να βλέπω τον τρόμο στα πρόσωπα των ανυπεράσπιστων ανθρώπων, όπως διαβάζουν αργά τις απειλές που ξεστομίζουν τα χείλη μου. Να ρουφάω ποσότητες από δύναμη μέσα από τα τρεμάμενα μάτια τους, καθώς με κοιτάνε παρακαλετά κι εύχονται κατά βάθος να μην εννοώ πραγματικά τα όσα λέω και πως κάνω τραβηγμένο χαβαλέ.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή είναι που η ευχαρίστηση μετατρέπεται αυτόματα σε ηδονή. Τότε είναι που διαπιστώνεις ότι υπάρχουν τόσα πλάσματα αδύναμα εκεί έξω, άτομα που θα κάτσουν να τους ρίξεις σφαλιάρες άπειρες, χωρίς καμιά ιδιαίτερη αντίδραση, παρά μόνο για να γυρίσουν και το άλλο τους το μάγουλο, έτσι όπως θα ταπεινώνονται μπροστά στην απόλυτη εξουσία σου. Έτοιμα θύματα που θα γίνουν το μικρό σου παιχνιδάκι για τις βαρετές ημέρες, όταν πλήττεις και θέλεις να δώσεις λιγάκι ενδιαφέρον στη ρουτινιάρικη την καθημερινότητα. Να κάθονται στα γόνατα και να νιώθεις ότι σε προσκυνάνε και προσεύχονται σε εσένα για να δείξεις έλεος, την ώρα που τα φτυσίματά σου μπλέκονται με τα δάκρυά τους και ανακαλύπτεις διαρκώς βαθύτερα ένστικτα και συναισθήματα, που μέχρι πριν αγνοούσες ότι υπήρχαν.

Ναι, είναι πρωτόγονα και βίαια, όπως θα πούνε μερικοί ξερόλες επιστήμονες. Η βία δεν είναι όμως απαραίτητα λάθος. Ακόμα και στον εθνικό μας ύμνο την έχουμε για να την τραγουδάμε. Που με βια μετράει τη γη. Έτσι κι εγώ. Μετράω τους άλλους με τη βία που νιώθουν μόλις γνωρίσουν την όψη μου.

Εξάλλου, διδάχτηκα να είμαι ισχυρός και να σκληραγωγούμαι μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, πολύ πριν κάτσω στα θρανία της ελεεινής μας εκπαίδευσης. Τότε που ο γέρος μου ερχόταν σουρωμένος και κοπάναγε τη μάνα μου στον τοίχο σαν χταπόδι κι εκείνη μούγκριζε και με κοιτούσε όταν τις έτρωγε με τον ίδιο τρόπο που με κοιτάνε όλα τα μαλακισμένα του κόσμου τόσα χρόνια.

Τότε που αναποδογύριζε τα τραπέζια επειδή έπρεπε να γίνει σαφές ότι δεν μπορούσε το φαγητό να είναι μέτριο για έναν άντρα που ξεσκιζόταν όλη τη μέρα στη δουλειά και έφερνε ζεστό ψωμάκι σε αυτό το κωλόσπιτο και πως έπρεπε να πάρουμε όλοι το μάθημά μας για το καθετί εκεί μέσα.

Τότε που με έβαλε να κουρέψω με το ψαλίδι τη μεγαλύτερη την αδελφή μου γιατί άργησε ένα βράδυ να γυρίσει πίσω και ξεχάστηκε σε κάποιο από εκείνα τα ξενέρωτα τα πάρτι που έκανε με τις ηλίθιες φίλες της. Τότε που εξοργισμένος, μόλις ήρθαν οι πρώτοι έλεγχοι με τις χαμηλές βαθμολογίες, πήρε όλα της τα σχολικά βιβλία και τα πέταξε από το μπαλκόνι στο δρόμο κι εκείνη έτρεχε με λυγμούς μέσα στα διερχόμενα αυτοκίνητα και τα μάζευε ένα-ένα, κλαίγοντας, καθώς βιβλία και κλάματα έπεφταν στην άσφαλτο ξανά.

Μαθήματα αντοχής τα ονομάζαμε όλα αυτά. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίναμε να αντέχουμε περισσότερο στις κακουχίες, γινόμασταν σκληροί απέναντι σε κάθε δοκιμασία. Απομακρυνθήκαμε σταδιακά από την πλευρά που βρίσκονταν τα πρόβατα, οι αμνοί και η σιωπή τους. Πήγαμε με το μέρος των λύκων. Και η δύναμή μας ακούστηκε στα πέρατα σαν ουρλιαχτό.

Τι να μου διδάξουν μετά από όλα αυτά τούτοι εδώ οι ανόητοι οι δασκαλίσκοι. Χαμπάρι δεν παίρνουν για όσα γίνονται κάτω από τη μύτη τους. Θρονιάζονται στη μικρή τους τη θεσούλα, ίσα-ίσα για να βγάλουν την ύλη και μετά εξαφανίζονται. Εμείς μένουμε όμως πίσω και επιβάλλουμε τη γνώση σαν αληθινοί ήρωες. Κρυβόμαστε μέσα στις τουαλέτες και ξάφνου εμφανιζόμαστε για μια ακόμα ένδοξη επίθεσή μας στα ανυποψίαστα παιδάκια που χασκογελάνε και στέλνουν γελοία μηνύματα στα ακριβά κινητά που τους πήρε δώρο η μαμάκα τους. Και τα παίρνουμε και τα σπάμε και τα κάνουμε χίλια κομμάτια για να καταλάβουν τα βλαμμένα ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ΥΛΗ και ότι οι άνθρωποι ξεπέφτουν γιατί έχουν χάσει την επαφή τους με την ουσία. Τους δείχνουμε το δρόμο προς την ελευθερία, το κάνουμε για το καλό τους, που να πάρει, θα έρθει μια μέρα που θα μας ευχαριστούν για όλες τις δοκιμασίες αυτές.

Ναι, έπρεπε να διαδώσω παντού το βίντεο με την Αλεξάνδρα που έκατσε εχτές στα κρυφά και πηδήχτηκε στο γυμναστήριο του σχολείου, έπρεπε να γίνει αυτό για να νιώσει τις συνέπειες που έχουν οι λάθος επιλογές στη ζωή μας και ότι η πουτανιά πρέπει να θεραπεύεται στην αρχή της. Αυτό ήταν το σχέδιο εξαρχής, δοκιμάσαμε τη συναίνεσή της, είπε ναι σε όλα και στο πήδημα και στη βιντεοσκόπηση, έτοιμη δηλαδή για την πιάτσα αύριο, μεθαύριο. Και την ώρα που χτυπιόταν πάνω στα στήθη μου και με έγδερνε και νόμιζε ότι μπορούσε να με πονέσει, ένιωθα ότι είχα πράξει όπως ο καλύτερος πατέρας στη γη. Κλάψε, παιδί μου.

Είναι στιγμές που νιώθω ότι όλα αυτά είναι μέρος μιας επανάστασης. Ότι πάμε ενάντια σε ένα σύστημα σάπιο, σιχαμένο, που αδυνατεί να προστατέψει τα παιδιά του. Αυτοπροστατευόμαστε. Καθαρίζουμε την μπόχα. Και δεν κωλώνουμε να το διαδώσουμε παντού. Να το γράψουμε τις νύχτες στους τοίχους με συνθήματα. ΑΛΒΑΝΟΣ ΚΑΛΟΣ, ΜΟΝΟ ΝΕΚΡΟΣ. Τι κοιτάς έτσι, ρε;

Ναι για τη φάρα σου μιλάω, έχετε μολύνει τον ιερό τούτο τόπο, αναπνέουμε βρώμα εξαιτίας σας, τι κι αν γεννήθηκες εδώ ρε σπασίκλα, Έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι, κι εσύ μπάσταρδος γεννήθηκες και μπάσταρδος θα μείνεις, βάλτο καλά μέσα στο βρασμένο μυαλό σου. Τι με νοιάζει που το σόι σου όλο κουβαλήθηκε εδώ και δουλεύετε δήθεν για το καλό της χώρας, άσε τις δικαιολογίες και άκου. Από εδώ και πέρα θα ακούς μόνο και δεν θα μιλάς. Οι καταστάσεις αλλάξανε. Παίρνουμε τη χώρα μας πίσω. Η αρχή γίνεται από αυτό εδώ το σχολειό. Γι’ αυτό βλέπεις και αυτά τα ωραία τατουάζ επάνω στα γυμνασμένα μπράτσα μας. Είμαστε οι στρατιώτες της Οργής, είμαστε οι σύγχρονοι 300 του Λεωνίδα, που να ξέρεις εσύ από αυτά, εσύ δεν έχεις ιστορία, εσύ ήσουν ποντίκι που κρυβόταν στις σπηλιές για αιώνες και ήρθες τώρα να φας από το τυράκι το δικό μου και των αδελφών μου. Αλλά σήμερα πιάστηκες στη φάκα, έτσι όπως σε έχουμε δέσει και σε ρίχνουμε στην κατηφόρα να κυλιέσαι, ψοφίμι ψόφιο. Πολύ γουστάρω να σε πιάσουμε όλοι έτσι και να σε πετάξουμε στη θάλασσα, να δούμε αν θα μπορέσεις να ζητήσεις ξανά πίσω τη χώρα μας. ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!

Μπαίνει, επιτέλους, μια τάξη. Ακόμα και στην ίδια την τάξη. Πόσο εκνευρίστηκα τις προάλλες με εκείνη την ηλίθια την καθηγήτρια που τόλμησε να μας πει τους στίχους εκείνου του πούστη που ούτε το όνομά του δεν θέλω να πω και που είχε για τίτλο τον Κεμάλ.

Αν είναι δυνατόν, πήγε να μας διδάξει κάτι που είχε μέσα το φονιά των παππούδων μας, υποτίμησε τόσο πολύ τη δύναμή μας, μας έκανε να αισθανθούμε λαός ηττημένος. Έπρεπε να αναλάβω για μια ακόμη φορά το βάρος και την ευθύνη που μου αναλογούσε. Την περιμέναμε μετά το σχόλασμα και αφού φρακάραμε τις πόρτες, μπούκαρα στο γραφείο της και, χωρίς να το καταλάβει, της έβαλα το μαχαίρι στον ευαίσθητο λαιμουδάκο της. Ο ιδρώτας της έσταζε μέχρι κάτω κι έτρεμε γνωρίζοντας ότι δεν αστειευόμουν. Της είπα να ανοίξει το στοματάκι της κι έβαλα μέσα την κοφτερή λεπίδα για να μην μπορεί να το κλείσει και να μένει έτσι, εκεί, με την αίσθηση του φόβου μόνιμα ανάμεσα στα δόντια της. Έκανα σήμα στα υπόλοιπα αδέλφια και ξεκουμπώσανε τα παντελόνια τους. Τη γυρίσαμε μπρούμυτα και όλοι ανακουφιστήκαμε πάνω στο πρόσωπό της. Έτσι, καθώς είχε σχεδόν λιποθυμήσει έπρεπε να ολοκληρώσω την επική αυτή νίκη με το στίγμα του μαχητή. Έπρεπε να της υπενθυμίσω ποιος είμαι. Από που ερχόμουν. Από ποια οικογένεια. Με ποιες αξίες. Με ποια ιδανικά. Για να μη με ξεχάσει ποτέ. Και πήρα το μαχαίρι. Και ξέσκισα τα ρούχα της. Και χάραξα λέξεις πάνω στη γυμνή πλάτη της. Σκάλισα μέσα στο αίμα την υπογραφή μου: "Φασίστας από κούνια"
 
Πηγή: kakoskeimena.net
 

Φοβερό κείμενο,πήγα στο blog τού εν λόγω ατόμου και είδα και τα σχόλια που τού έχουν γράψει.

Μερικοί απ'τους σχολιαστές νόμιζαν πως το κείμενο το έχει γράψει αληθινός χρυσαυγίτης.

@ Panos-Muchteros

Πολύ ενδιαφέρον το κείμενο του άρθρου σου, όπως και τα περισσότερα απ΄τα δικά σου που έχω διαβάσει.  Το συγκεκριμένο έχει αμεσότητα και περιγραφική διείσδυση που σοκάρει...

Κρεσέντο η υπογραφή : "Φασίστας από κούνια"...... Φρικιαστικό !! 

Επίσης,είναι χαρακτηριστικό πως αυτοί οι άνθρωποι,που ισχυρίζονται πως μάχονται υπέρ παντός θέματος που άπτεται τού Ελληνισμού,είναι και οι πλέον "ανελλήνιστοι"-ούτε την Ελληνική γλώσσα δέν μιλούν σωστά.Μάς το επιβεβαιώνει τό "εγέρθητος" που είχε προ καιρού ξεστομίσει ο γνωστός χρυσαύγουλος βουλευτής,αλλά κοιτάξτε πώς το δείχνει και ο Panos-Muchteros στο κείμενό του,ειρωνευόμενος την αμορφωσιά τού "Ελληνάρα" χρυσαύγουλου:

"Η βία δεν είναι όμως απαραίτητα λάθος. Ακόμα και στον εθνικό μας ύμνο την έχουμε για να την τραγουδάμε. Που με βια μετράει τη γη. Έτσι κι εγώ. Μετράω τους άλλους με τη βία που νιώθουν μόλις γνωρίσουν την όψη μου."

Ανατριχιαστικο! Και αυτη η οργή που βγαινει μέσα απο το κείμενο για τον ίδιο τον πατέρα που χτυπούσε την μάνα. Οταν βλέπεις την σκληρότητα στα προσωπα που  αγαπάς, πόση βία και σκληρότητα στ΄αληθεια μπορει να χρησιμοποιησεις σ΄αυτούς δεν έχουν καμια σχέση στην ζωή σου. Η βάση λοιπόν είναι τα βιώματα των παιδιών και η τρυφερή ηλικία τους. Ενα κείμενο πραγματικά που σε ταράζει...

[ τροποποιήθηκε από τον/την Kristalo, 03-06-2013 21:17 ]

Στο συγκεκριμένο σημείο "που με βιά μετράει την γή" δέν έβγαζε κανένα νόημα το "βιά" να σημαίνη την επιθετική βία-αυτό προκύπτει και από το "μετράει την γή",που προφανώς γίνεται "βιαστικά" και όχι "βίαια"

Αλλωστε,και στο σχολείο όταν μάς δίδαξε τον Υμνο στην Ελευθερία ο καθηγητής μας,αυτήν την ερμηνεία μάς έδωσε-και η εποχή που πήγαινα εγώ στο σχολείο ήταν επί χούντας...

Πάντως είναι αξιοσημείωτο ότι στο blog όπου βρίσκεται το κείμενο,πληθαίνουν οι σχολιαστές που νομίζουν ότι αυτός που το έγραψε είναι πραγματικός φασίστας και παρασυρόμενοι απ'αυτό,τον βρίζουν.Αυτό δείχνει ότι πολύς κόσμος ακόμη δέν έχει μάθει να διασταυρώνη πληροφορίες,να ψάχνη και αναλύη αυτά που διαβάζει.

Συμφωνω απολυτως.

ΠΑΤΟΥΣΕΤΟ-ΜΠΑΜΠΗ

Κάνω κόπυ αυτά που έγραψες εσύ με παράθεση, την οποία δεν χρησιμοποίησες σωστά και δεν τα εμφανίζει κανονικά ώστε να μπορούν να τα δουν όλοι με την πρώτη ματιά.... και να σε καμαρώσουν. 

Το κείμενο του Πατουσέτου εμφανίζεται μέσα στο ίδιο πλαίσιο της παράθεσης και μπορεί να το διαβάσει ο καθένας χρησιμοποιώντας την δεξιά μπάρα στο #12 

Είναι το παρακάτω :

""Ψευτονθρωπιστές ψευτάνθρωποι θα χαρώ πολύ αν δω ένα κείμενο γραμμένο για τη μικρή Μυρτώ που δεν έφαγε σβερκιά αλλά την κοπανούσαν με τη πέτρα στο κεφάλι για να της πάρουν το κινητό.Επίσης για τον Καντάρη που τον έσφαξαν για μια κάμερα.Και άλλους και άλλους ακόμη.Το στόρυ πάει λέγοντας άλλα το πρόβλημα δεν είναι πλέον αυτοί αλλά εμείς που κάνουμε δεύτερη φωνή σε τέτοιες καταστάσεις.ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ.ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ.ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.Που αντί να αγαπάμε αυτό που μας γέννησε σιγοντάρουμε αυτό που μας ρεζιλεύει.ΝΤΡΟΠΗ.Κάθε μέρα μας απειλούν ανθρώπινα σκουπίδια,όχι λόγο χρώματος η θρησκείας αλλά λόγο ιδιοσυγκρασίας και κουλτούρας,και μεις αντί να τρέχουμε να καθαρίσουμε προτιμούμε να χέζουμε μαζί τους κάτω από τα δέντρα που γεννηθήκαμε και παίζαμε παιδιά.

ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ,και η γη 8α τρέμει.Οσο δε φαντάζεστε κοπρίτες. ""

-------------------------------------------------------------

@ Patousetos2

Λυπάμαι πραγματικά. Είναι από τις ελάχιστες που λέω αυτή την συνηθισμένη έκφραση "λυπάμαι" και το εννοώ πραγματικά 

Λυπάμαι για τις ώρες που ανάλωσα στο ραδιόφωνο ακούγοντας μουσική μαζί με σένα...

Λυπάμαι για τις συζητήσεις που κάναμε στο chat του ραδιοφώνου....

Λυπάμαι για τις αντιλήψεις ανθρώπου που ασχολείται με την Τέχνη ζωγραφίζοντας...

Λυπάμαι για την μεταστροφή ανθρώπου που μέχρι πριν εμφανιστεί το τέρας της ΧΑ ήταν στις τάξεις των προοδευτικών δυνάμεων....

Λυπάμαι που εσύ ο Μπάμπης, ο ντόμπρος και ρεμπέτης αγωνιστής της καθημερινότητας που γνωρίζαμε έβρισες τους συνομιλητές σου εξ αιτίας της ΧΑ.... 

Τότε είχες την ευθιξία να αποχωρήσεις από την παρέα του ραδιοφώνου. Τώρα έρχεσαι και "λερώνεις" το forum μιας σελίδας που γνωρίζεις πολύ καλά οτι αποστρέφεται τις απόψεις σου.

Μείνε στις σελίδες του χώρου που σου ταιριάζει, στο Musicheaven δεν έχεις θέση 

σωστο .........

'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λές
περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.

Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά
το ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά

Κι έλεες: «Πότε, α, πότε βγάνω το κεφάλι από τσ' ερμιές;».
Και αποκρίνοντο από πάνω κλάψες, άλυσες, φωνές.

Τότε εσήκωνες το βλέμμα μες στα κλάιματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα πλήθος αίμα ελληνικό.

Με τα ρούχα αιματωμένα ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα άλλα χέρια δυνατά.

Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή·
δεν είν' εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλεί.

'Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, αλλ' ανάσαση καμμιά·
άλλος σου έταξε βοήθεια και σε γέλασε φρικτά.

΄Αλλοι, οϊμέ, στη συμφορά σου οπού εχαίροντο πολύ,
«σύρε νά 'βρεις τα παιδιά σου, σύρε», έλεγαν οι σκληροί.

Φεύγει οπίσω το ποδάρι και ολογλήγορο πατεί
ή την πέτρα ή το χορτάρι που τη δόξα σού ενθυμεί.

Ταπεινότατη σου γέρνει η τρισάθλια κεφαλή,
σαν πτωχού που θυροδέρνει κι είναι βάρος του η ζωή.

Ναι, αλλά τώρα αντιπαλεύει κάθε τέκνο σου με ορμή,
πού ακατάπαυστα γυρεύει ή τη νίκη ή τη θανή.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Το "βιά" είναι "βία" στο αρχικό κείμενο και δεν είναι τυχαίο, είναι φριχτά κι απόλυτα ταιριαστό με το πνεύμα του όλου έργου. (Sampler μιά χαρά χαλαρός είμαι, για σένα δεν ξέρω αν θα παραμείνεις όταν διαβάσεις και το   υπόλοιπο ποίημα)

Δυστυχιά του, ω δυστυχιά του του, 
Οποιανού θέλει βρεθή
Στο μαχαίρι σου αποκάτου
Και σ’ εκείνο αντισταθή.


Το θηρίο π’ ανανογιέται, 
Πως του λείπουν τα μικρά,
Περιορίζεται, πετιέται,
Αίμα ανθρώπινο διψά


Τρέχει, τρέχει όλα τα δάση, 
Τα λαγκάδια, τα βουνά,
Κι όπου φθάση, όπου περάση,
Φρίκη, θάνατος, ερμιά


Ερμιά, θάνατος και φρίκη 
Όπου επέρασες κι εσύ
Ξίφος έξω από τη θήκη
Πλέον ανδρείαν σου προξενεί.


Ιδού εμπρός σου ο τοίχος στέκει 
Της αθλίας Τριπολιτσάς
Τώρα τρόμου αστροπελέκι
Να της ρίψης πιθυμάς.


Μεγαλόψυχο το μάτι 
Δείχνει, πάντα οπώς νικεί,
Και ας είν’ άρματα γεμάτη
Και πολέμιαν χλαλοή.


Σου προβαίνουνε και τρίζουν 
Για να ιδής πως είν’ πολλά
Δεν ακούς που φοβερίζουν
Άνδρες μύριοι και παιδιά;


Λίγα μάτια, λίγα στόματα  
Θα σας μείνουνε ανοιχτά
Για να κλαύσετε τα σώματα
Που θε νάβρη η συμφορά.


Κατεβαίνουνε, και ανάφτει 
Του πολέμου αναλαμπή.
Το τουφέκι ανάβει, αστράφτει,
Λάμπει, κόφτει το σπαθί.


Γιατί η μάχη εστάθη ολίγη; 
Λίγα τα αίματα γιατί;
Τον εχθρό θωρώ να φύγη
Και στο κάστρο ν’ ανεβή.


Μέτρα… είν’ άπειροι οι φευγάτοι, 
Οπού φεύγοντας δειλιούν
Τα λαβώματα στην πλάτη
Δέχοντ΄, ώστε ν’ ανεβούν.


Εκεί μέσα ακαρτερείτε 
Την αφεύγατη φθορά
Να, σας φθάνει, αποκριθήτε
Στις νυκτός τη σκοτεινιά.


Αποκρίνονται, και η μάχη 
Έτσι αρχίζει, οπού μακριά
Από ράχη εκεί σε ράχη
Αντιβούιζε φοβερά.


Ακούω κούφια τα τουφέκια, 
Ακούω σμίξιμο σπαθιών,
Ακούω ξύλα, ακούω πελέκια,
Ακούω τρίξιμο δοντιών.


Α! Τι νύκτα ήταν εκείνη 
Που την τρέμει ο λογισμός;
Άλλος ύπνος δεν εγίνη
Πάρεξ θάνατου πικρός.


Της σκηνής η ώρα, ο τόπος,  
Οι κραυγές, η ταραχή,
Ο σκληρόψυχος ο τρόπος
Του πολέμου, και οι καπνοί,


Και οι βροντές, και το σκοτάδι, 
Οπού αντίσκοφτε η φωτιά,
Επαράσταιναν τον άδη
Που ακαρτέρειε τα σκυλιά


Τ’ ακαρτέρειε. - Εφαίνοντ’ ίσκιοι 
Αναρίθμητοι γυμνοί,
Κόρες, γέροντες, νεανίσκοι,
Βρέφη ακόμη εις το βυζί.


 Όλη μαύρη μυρμηγικάζει, 
Μαύρη η εντάφια συντροφιά,
Σαν το ρούχο οπού σκεπάζει
Τα κρεβάτια τα στερνά.


Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι 
Επετιούντο από τη γη,
Όσοι είν’ άδικα σφαγμένοι
Από τούρκικην οργή.


Τόσα πέφτουνε τα θέρι- 
σμένα αστάχια εις τους αγρούς
Σχεδόν όλα εκειά τα μέρη
Εσκεπάζοντο απ’ αυτούς.


Θαμποφέγει κανέν’ άστρο, 
Και αναδεύοντο μαζί,
Αναβαίνοντας το κάστρο
Με νεκρώσιμη σιωπή.


Έτσι χάμου εις την πεδιάδα, 
Μες στο δάσος το πυκνό,
Όταν στέλνη μίαν αχνάδα
Μισοφέγγαρο χλωμό,


Εάν οι άνεμοι μες στ’ άδεια 
Τα κλαδιά μουγκοφυσούν,
Σειούνται, σειούνται τα μαυράδια,
Οπού οι κλώνοι αντικτυπούν.


Με τα μάτια τους γυρεύουν 
Όπου είν’ αίματα πηχτά,
Και μες στ’ αίματα χορεύουν
Με βρυχίσματα βραχνά,


Και χορεύοντας μανίζουν 
Εις τους Έλληνας κοντά,
Και τα στήθια τους εγγίζουν
Με τα χέρια τα ψυχρά.


Εκειό το έγγισμα πηγαίνει 
Βαθιά μες στα σωθικά,
Όθεν όλη η λύπη βγαίνει,
Και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά.


Τότε αυξαίνει του πολέμου 
Ο χορός τρομακτικά,
Σαν το σκόρπισμα του ανέμου
Στου πελάου τη μοναξιά.


Κτυπούν όλοι απάνου κάτου 
Κάθε κτύπημα που εβγή
Είναι κτύπημα θανάτου,
Χωρίς να δευτερωθή.


Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει 
Λες και εκείθεν η ψυχή
Απ’ το μίσος που την καίει
Πολεμάει να πεταχθή.


Της καρδίας κτυπίες βροντάνε  
Μες στα στήθια τους αργά,
Και τα χέρια οπού χουμάνε
Περισσότερο είν’ γοργά.


Ουρανός γι΄αυτούς δεν είναι, 
Ουδέ πέλαγο, ουδέ γη
Γι’ αυτούς όλους το παν είναι
Μαζωμένο αντάμα εκεί.


Τόση η μάνητα και η ζάλη, 
Που στοχάζεσαι, μη πως
Από μία μεριά και απ’ άλλη
Δεν μείνη ένας ζωντανός.


Κοίτα χέρια απελπισμένα  
Πώς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα
Χέρια, πόδια, κεφαλές,


Και παλάσκες και σπαθία 
Με ολοσκόρπιστα μυαλά,
Και με ολόσχιστα κρανία
Σωθικά λαχταριστά.


Προσοχή καμία δεν κάνει 
Κανείς, όχι εις τη σφαγή
Πάνε πάντα εμπρός. Ω! Φθάνει,
Φθάνει, έως πότε οι σκοτωμοί;


Ποίος αφήνει εκεί τον τόπο,  
Πάρεξ όταν ξαπλωθή;
Δεν αισθάνονται τον κόπο
Και λες κι’ είναι εις την αρχή.


Ολιγόστευαν οι σκύλοι, 
Και Αλλά εφώναζαν, Αλλά
Και των Χριστιανών τα χείλη
Φωτιά εφώναζαν, φωτιά.


Λεονταρόψυχα εκτυπιούντο, 
Πάντα εφώναζαν φωτιά,
Και οι μιαροί κατασκορπιούντο,
Πάντα σκούζοντας Αλλά.


Παντού φόβος και τρομάρα 
Και φωνές και στεναγμοί
Παντού κλάψα, παντού αντάρα,
Και παντού ξεψυχισμοί.


Ήταν τόσοι! Πλέον το βόλι 
Εις τ’ αυτιά δεν του λαλεί.
Όλοι χάμου εκτίτοντ’ όλοι
Εις την τέταρτη αυγή.


Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη 
Και κυλάει στη λαγκαδιά,
Και το αθώο χόρτο πίνει
Αίμα αντίς για τη δροσιά.


Της αυγής δροσάτι αέρι, 
Δεν φυσάς τώρα εσύ πλιό
Στων ψευδόπιστων το αστέρι
Φύσα, φύσα εις το ΣΤΑΥΡΟ.


Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη 
Των Ελλήνων τα ιερά,
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει 
Κάθε λαρυγγας εχθρού,
Και το ρεύμα γαργαρίζει
Τες βασφήμιες του θυμού.


Σφαλερά τετραποδίζουν 
Πλήθος άλογα, και ορθά
Τρομασμένα χλιμιτρίζουν
Και πατούν εις τα κορμιά.


Ποίος στον σύντροφον απλώνει 
Χέρι, ωσάν να βοηθηθή
Ποίος τη σάρκα του δαγκώνει
Όσο οπού να νεκρωθή


Κεφαλές απελπισμένες, 
Με τα μάτια πεταχτά,
Κατά τ΄άστρα σηκωμένες
Για την ύστερη φορά.


Σβιέται -αυξαίνοντας η πρώτη 
Του Αχελώου νεροσυρμή-
Το χλιμίτρισμα, και οι κρότοι,
Και του ανθρώπου οι γογγυσμοί.


 Έτσι ν’ άκουα να βουίξη 
Τον βαθύν Ωκεανό,
Και στο κύμα του να πνίξη
Κάθε σπέρμα Αγαρηνό.


Και εκεί πούναι η Αγία Σοφία, 
Μες στους λόφους τους επτά,
Όλα τ΄άψυχα κορμία
Βραχοσύντριφτα, γυμνά,


Σωριασμένα να τα σπρώξη 
Η κατάρα του Θεού,
Κι απ’ εκεί να τα μαζώξη
Ο αδελφός του Φεγγαριού

Σε γνωρίζω από την κόψη  
Του σπαθιού την τρομερή,
Σε γνωρίζω από την όψη
Που με βία μετράει τη γη.

[ τροποποιήθηκε από τον/την voltaire, 13-06-2013 23:22 ]

Δεν γράφω για να απαντήσω σε σένα ειδικά sampler!  Στη συζήτηση γενικά συμμετέχω.

Απόψεις; Τί σχέση έχουν οι απόψεις; Μιλάμε για το ίδιο το κείμενο. Γιατί κόλλησες με τον Γαλλικό ύμνο; Γιατί πρέπει να με ενδιαφέρει και γιατί πρέπει να τον ανταγωνιστούμε σε βαρβαρότητα; Δεν είχα προσέξει ότι το topic είναι η διάλυση του σύμπαντος.

[ τροποποιήθηκε από τον/την voltaire, 13-06-2013 23:34 ]

[ τροποποιήθηκε από τον/την voltaire, 13-06-2013 23:34 ]

Η παράθεση όλων των στίχων αρκεί, για ανάλυση του Εθνικού Υμνου παρακαλώ δημιουργήστε άλλο topic. Οχι εδώ. 

Συνεχίζουμε στο θέμα .

-----------------

Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος.. (Αlbert Camus)

[ τροποποιήθηκε από τον/την mary_omikron, 14-06-2013 00:07 ]

Θα μπορούσαμε Μαίρη Ο να συζητήσουμε για την επίδραση των Εθνικών Ύμνων και Μύθων, και γενικά της Ιστορίας όπως την διδασκόμαστε, στην γέννηση των φασισμών και να είμαστε in-topic ; Ο φασίστας του κειμένου που σχολιάζουμε οφείλει πολλά για την διαμόρφωσή του στον Εθνικό Ύμνο. Όχι δεν είναι αγράμματος, ίσως ήταν καλύτερος μαθητής από εμάς και στο μάθημα της ιστορίας δεν είχε απουσίες. Εγώ αυτό βλέπω ως αιτία  του προβλήματος και φυσικά νομίζω πως είμαι εντελώς in-topic. Μήπως το παρακάνουμε λίγο με τον topic-ισμό;

[ τροποποιήθηκε από τον/την voltaire, 14-06-2013 00:17 ]

Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο Δειγματολήπτη.

Οι εν λόγω παρεξηγήσεις όμως είναι Εθνικές, όχι προσωπικές. Κάποιοι, ευτυχώς για όσους διδάσκουν και δυστυχώς για όλους τους υπόλοιπους, παίρνουν στα σοβαρά τα μαθήματα.

[ τροποποιήθηκε από τον/την voltaire, 14-06-2013 00:58 ]

@ mary_omikron
Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος.. (Αlbert Camus)

ΣΥ ΕΙΠΑΣ ή ορθότερα εσύ υπογράφεις
Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις...

Εγώ με την σειρά μου
Λυπάμαι για όσους έχοντες Ελληνική συνείδηση σας "ακολούθησαν" κι έγιναν γιαχβάδες όπως κάποτε κάποιοι άλλοι έγιναν χριστιανοί.
Λυπάμαι που συμμετείχα εν αγνοία μου σε μια φασιστική και ακραία ρατσιστική κατά του Ελληνισμού σελίδα.

Ένα άκρως αλλοπρόσαλλο κείμενο "η αιώνια συννεφιά ενός θολού μυαλού"...

...και το συγκεκριμένο πόνημα είναι νοσηρό ως σύλληψη απεχθές αήθη και προπαγανδιστικό τα μάλα όπως τόσα και τόσα του συρμού που προάγουν την μαζική παγκοσμιοποίηση δούλων δίχως ρίζες δίχως πολιτισμό ώστε να μπορεί να ορθώσει το ανάστημα του ως άτομο με ιδανικά παρά μόνον υστερόβουλα ως χειραγωγημένη ελεγχόμενη μάζα από τους αρμοστές αρχηγέτες της.
Χωρίς ρίζες είσαι ένα κουφάρι ένα κούτσουρο απελέκητο το IQ που σας παραμύθιασαν δεν είναι τίποτε περισσότερο από την γνώση που σας παραδόθηκε χωρίς αυτήν η ευφυία πάει καλένδες.Έτσι ακριβώς εξηγείται και η πνευματική σας επεξεργασία ο "σκληρός δίσκος είναι διαμορφωμένος"!
Αν δεν σέβεστε την παράδοση των δικών σας παπούδων για τους λόγους σας επιτέλους σεβαστείτε τις παραδόσεις κάποιων άλλων παπούδων που δεν γνωρίσατε. Και φυσικά όχι περισσότερο από όσο σέβεστε κάποιους λαθρομετανάστες που δεν γνωρίζετε διόλου... ΜΟΝΟΝ ΤΟΣΟ!

Επίσης είναι πολύ βλάσφημο να αποδίδεις την γνώμη ενός θανόντα βασιζόμενος σε έναν συγκεκριμένο χώρο και χρόνο όπου ελήφθησαν οι θέσεις του.Να το πω κι αλλιώς ουδείς δικαιούται να ομιλεί αντί του Χατζιδάκι για τον Χατζιδάκι κάτι που γίνεται κατά συρροή με πολλούς "αρχαίους" ημών στο φαιδρό διαδίκτυο.-

Υ.Γ. Εννοείται πως θα πράξετε τα δέοντα κατόπιν της επιθυμίας που εξέφρασα μετά λύπης μου.